Karkateshwarar Temple (T)

October 31, 2016, 9:49 pm

மாயவரத்தில் இருந்து சுமார் 28 கிலோமீட்டர் தொலைவில் காவேரி ஆற்றின் வடக்கு பகுதியில் விவசாய நிலங்களுக்கு மத்தியில் ஒரு சிவபெருமான் ஆலயம் உள்ளது. அங்குதான் தேவலோகத்தை சார்ந்த ஒரு தேவதை நண்டாக வந்து சாப விமோசனம் பெற்றது. அந்த ஆலயத்தை கற்கடேஸ்வரர் ஆலயம் என்று அழைக்கின்றார்கள்.கும்பகோணத்தில் இருந்து இரண்டு கிலோமீட்டர் தொலைவில் உள்ள சிறு கிராமமான திருவிசைநல்லூரில் இருந்து சற்று தள்ளி உள்ள குக்கிராமமானதிருந்துதேவன்குடி என்ற இடத்தில் உள்ள ஆலயம் இது. இந்த ஆலயம் குறித்த பல ஆச்சர்யமான கதைகள் உள்ளன.

பல ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் மாமுனிவரான துர்வாச முனிவர் ஒரு காட்டில் சிவபெருமானுக்கு பூஜைகளை செய்து கொண்டு இருந்தார். அப்போது அந்த வனப்பகுதிக்கு வந்த ஒரு தேவதை அவர் யார் என்பதை அறிந்திடாமல் அவர் செய்த பூஜையை விமர்சனம் செய்து கொண்டு ஒரு நண்டு போல தன்னை உருமாற்றிக் கொண்டு அங்கும் இங்கும் அலைந்து அவரை கேலி செய்தவண்ணம் இருந்தது. தனது பூஜையை அவமதிக்கும் விதத்தில் நண்டு போல உருமாற்றம் செய்து கொண்டு கேலி செய்த அந்த தேவதை பூமியிலே ஒரு நண்டாக பிறக்கட்டும் என முனிவர் சாபமிட்டார்.

அப்போதுதான் தன் சுயநினைவுக்கு வந்த தேவதை அந்த மாமுனிவர் யார் என்பதை தெரிந்து கொண்டு அவர் கால்களில் விழுந்து மன்னிப்புக் கேட்ட பின் அறியாமையினால் தான் செய்த பிழையைமன்னித்து சாபத்தை விலக்குமாறு வேண்டிக் கொண்டது. ஆனால் கொடுத்த சாபத்தை விலக்கிக் கொள்ள முடியாது என்பதினால் அந்த நண்டு பூமியிலே சென்று வாழ்ந்து கொண்டு தினமும் ஒரு தாமரை மலரை கொண்டு சிவபெருமானுக்கு பூஜை செய்தால் அவர் அந்த நண்டுக்குகாட்சி தந்து சாப விமோசனமும் தருவார் என்று கூறினார். அடுத்தகணம் அந்த தேவதை நண்டாக மாறியது. பூலோகமும் சென்றது.

நண்டு பூலோகம் சென்ற இடம் தற்போது கற்கடேஸ்வரர் ஆலயம் உள்ள இடம் ஆகும். அந்த ஆலய பகுதி வெற்று இடமாக இருந்தது அதை சுற்றி நாலுபக்கமும் அகழி இருக்க அதன் நடுவில் ஒரு தாமரைகுளமும் இருந்தது.அந்த குளம் முழுவதும் தாமரை மலர்கள் பூத்து இருந்தன. அந்த வெற்றுப் பகுதியில் சிவபெருமான் ஒரு சில காரணங்களுக்காக ஒரு சிவலிங்க உருவில் அமர்ந்திருந்தார். ஆகவே அங்கு சென்ற நண்டுக்கும் மன மகிழ்ச்சி கிடைத்தது. சிவபெருமானுக்கு தினமும் ஒரு தாமரை மலரைப் போட்டு பூஜை செய்து சாபவிமோசனம் பெற நல்ல சந்தர்ப்பமாகவும் அமைந்து இருந்தது.

இப்படியாக ஒருபக்கத்தில் சில நிகழ்சிகள் நடந்து கொண்டு இருக்கையில் இன்னொருபுறம் தேவலோகஅதிபதியான இந்திர பகவானும் அதே இடத்தில் சிவபெருமானுக்கு தினமும் 1008 தாமரை மலர்களை போட்டு பூஜை செய்து வந்தார். அசுரர்களுடன் பலமுறை போரிட்டுபலத்தை இழந்து நின்ற இந்திர பகவானை 48 நாட்கள் தினமும் 1008 தாமரை மலர்களை போட்டு சிவபெருமானை ஆராதித்துபூஜித்தால் சிவபெருமானின் அருள் கிடைத்து தேவேந்திரனுக்கு இழந்த பலன்கள் மீண்டும் திரும்பக் கிடைக்கும் என வியாழ பகவான் அறிவுறுத்தி இருந்ததினால் இந்திரா பகவானும் அங்கு தினமும் பூஜை செய்து வந்தார். அதற்கு உதவியாக இருக்க தினமும் 1008 தாமரை மலர்கள் அந்த தாடகத்தில் பூக்க வருண பகவான் ஏற்பாடு செய்து இருந்தார்.

இவை எதுவுமே நண்டு உருவில் இருந்த தேவதைக்கு தெரியாது. தாடகத்தில் ஆயிரக்கணக்கான பூக்கள் உள்ளதே என மகிழ்ந்த நண்டும், தினமும் அதில் இருந்து ஒரு பூவை எடுத்துக் கொண்டு போய் சிவபெருமானுக்கு பூஜை செய்து வந்தது.

இந்திர பகவானுக்கும்தினமும் அவர் போடும் தாமரையில் ஒன்று குறைவாக உள்ளதே என்ற செய்தி தெரியாது. வருண பகவான் தினமும் சரியாக 1008 பூக்கள் பூக்க ஏற்பாடு செய்து இருந்ததினால் அவர் பூக்களை எண்ணி எடுத்துக் கொண்டு செல்லவில்லை. தாடகத்தில் இருந்த அத்தனை பூக்களையும் பறித்துக் கொண்டு சென்று பூஜித்து வந்தார். ஆகவே அவர் 1008 பூக்களுக்கு பதிலாக 1007 பூக்களைக் கொண்டுபூஜை செய்து வந்திருந்தார். ஒருவருக்கொருவர் அறியாமல் இருந்த அந்த நிலையில் நண்டும் தனது கடமையை தவறாமல் செய்து வந்தது.

சில நாட்கள் சென்றது. ஒருநாள் வியாழ பகவான் மனதில் 1008 பூக்களுக்கு பதிலாக 1007 பூக்களைக் கொண்டுஇந்திர பகவான்பூஜை செய்து வந்ததினால் இந்திரபகவான் செய்து வந்த பூஜையை சிவபெருமான் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை என்ற உண்மை தெரிந்தது. உடனே சென்று இந்திரபாவானிடம் சென்று அதை பற்றிக் கூறினார். அதைக் கேட்ட இந்திரபகவான் அதிர்ந்து போனார். வருணனோ தினமும் தான் பூக்க வைத்த மலர்கள் 1008 உள்ளது என்பதை சரி பார்த்து விட்டு சென்று கொண்டு இருந்ததாகக் கூறினார். ஆகவே யார் ஒரு பூவை தினமும் திருடுகிறார்கள் என்பதை ரகசியமாக இந்திர பகவான் கண்காணிக்க முடிவு செய்தார். மறுநாள் விடியற்காலை நண்டும் எப்போதும்போல ஒரு பூவை பறித்துக் கொண்டு சென்று சிவபெருமான் தலையில் போட்டு பூஜை செய்வதை பார்த்து விட்டார்.

அதனால் கோபம் அடைந்த இந்திர பகவானும் அந்த நண்டைக் கொல்ல வாளினை உருவ, நண்டும் தப்பிக்க முயன்றபோது சிவலிங்கத்தின் தலையில் ஒரு பள்ளம் தோன்றியது. உடனே நண்டு அந்த பள்ளத்தில் சென்று மறைந்து கொள்ள உருவிய வாளைக் கொண்டு சிவலிங்கத்தை எப்படி வெட்ட முடியும் என இந்திர பகவான் திகைத்து நிற்க அடுத்தகணம் அந்த நண்டு தேவதையாக உருமாறியது. இருவர் முன்னும் சிவபெருமான் காட்சி அளித்து அருள் புரிந்தார். நடந்தவை இருவருக்கும் தெரிந்தது. மீண்டும் அதே இடத்தில் 48 நாட்கள் 1008 தாமரை மலர்களைக் கொண்டு பூஜித்தால் மட்டுமே இந்திர பகவான் இழந்த பலத்தை மீண்டும் பெற முடியும் என்பது விதியானதால், இந்திர பகவானும் மீண்டும் 1008 பூக்களைக் கொண்டு 48 நாட்கள் பூஜை செய்து இழந்த அனைத்து பலத்தையும் பெற்றார். அதன் பின் அவரவர் ஆகவே தத்தம் இடங்களுக்கு சென்றுவிட சிவபெருமான் சில காரணத்துக்காக அங்கேயே பூமிக்குள் சிவலிங்க உருவில் மறைந்து கொண்டார்.

சில ஆயிரம் வருடங்கள் உருண்டன. சோழ மன்னர் பரம்பரையை சேர்ந்த ஒரு மன்னன் அந்த பூமியை ஆண்டு வந்தார். அவருக்கு தீராத பக்கவாத நோய் ஏற்பட்டது. எழுந்திருக்க முடியவில்லை. அவருடைய நோயை யாராலும் தீர்க்கவும் முடியவில்லை. அந்த நிலையில் திடீர் என ஒருநாள் சிவபெருமானும் பார்வதி தேவியும் மருத்துவர் உருவில் அரண்மனைக்கு வந்து அவருடைய நோயை தீர்ப்பதாகக் கூறினார்கள். உள்ளெ வந்தவர்கள் மன்னனின் நெற்றியில் திருநீர் இட்டபின் ஒரு ருத்ராக்ஷ மாலையையும் அணிவித்து விட்டு அவர் வாயில் எதோ மூலிகை மருந்தையும் ஊற்றினார்கள். மறுநாள் மீண்டும் வருவதாக கூறிவிட்டு சென்றார்கள். என்ன அதிசயம், படுத்தப் படுக்கையாக வீழ்ந்து கிடந்த மன்னன் மறுநாள்காலையில் எழுந்து தாம் செய்து வந்த வேலைகளை தாமே செய்யத் துவங்கினார். அனைவரும் அதிசயித்து நின்றார்கள். எப்படி 24 மணி நேரத்துக்குள்ளாகவே வியாதி பூரண குணம் ஆயிற்று என எண்ணி, மருத்துவத்தின் சக்தியைவியந்தார்கள். காலையில் மீண்டும் மருத்துவர்கள் வந்தார்கள். அரசன் அவர்களை வெகு விமர்ச்சையாக வரவேற்று கௌரவித்து பல பரிசுகளையும் பொருட்களையும் தந்தார். அனால் அவர்கள் எதையும் பெற்றுக் கொள்ளவில்லை. தாம் தமது கடமையை மட்டுமே செய்ததாகக் கூறி, சன்மானத்துக்குப் பதிலாக குறிப்பிட்ட ஒரு இடத்தைக் கூறிஅங்கு பூமியில் மறைந்துள்ள சிவலிங்கம் மற்றும் பார்வதி தேவியின் சிலையை வெளியில் எடுத்து அங்கேயே ஒரு ஆலயம் அமைக்குமாறு கூறினார்கள். அப்படி செய்தால் அந்த ராஜ்யமே வளம் பெரும் என்றும் கூறினார்கள். அதுவே தம்முடைய சன்மானம் என்றார்கள். ஆனால் அவர்கள் யார் என்பது எவருக்கும் தெரியவில்லை.

அடுத்த நாள் காலையில் அந்த மன்னன் அந்த மருத்துவர்களுடன் அவர்கள் அழைத்துச் சென்ற இடத்துக்கு சென்று ஆட்களை விட்டு பூமியை தோண்டச் செய்தார். அங்கு சிவலிங்கம் மட்டுமே கிடைத்தது. ஆனால் பார்வதி தேவியின் சிலை கிடைக்கவில்லை என்பதினால் வேறு எங்கு தோண்டுவது என மருத்துவர்களைக் கேட்கலாம் என எண்ணிக் கொண்டு அவரைத் தேட அவர்கள் காணவில்லை. எவராலும் அவர்களை கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. ஆகவே வந்திருந்தவர்கள் தெய்வங்களாகவே இருக்க வேண்டும் என்பதை மன்னன் புரிந்து கொண்டான். அதன் பின் சிவலிங்கத்தை வெளியில் எடுத்து பார்வதியின் சிலை ஒன்றை வடிவமைத்து அங்கேயே ஆலயம் எழுப்பினார். பல காலம் பொறுத்து அதே இடத்தின் வேறு மூலையில் தோண்டியபோது மருத்துவர்கள் கூறிய பார்வதி தேவியின் சிலை கிடைத்தது. அதையும் அங்கேயே பிரதிஷ்டை செய்தார்கள்.

அதற்குப் பிறகே மன்னனுக்கும் அந்த ஆலயத்தின் மேன்மைக் குறித்த அனைத்து விவரங்களும் துர்வாச முனிவரின் சீடர்களான பிற முனிவர்கள் மூலம் தெரிய வந்தது. இந்த மேன்மைகள் உலகத்துக்கு தெரிய வரத் துவங்க அந்த ஆலயத்து மூலவரை கற்கடேஸ்வர் (கர்கட்என்றால் நண்டு என்று அர்த்தம்)அதாவது நண்டின் சாபத்தை விலக்கியவர் என்ற பொருளில் அழைத்தார்கள். அதை போலவே மருத்துவஉருவில் பார்வதி தேவியும் வந்ததினால் அவளைஅருமருந்துநாயகி என பெயரிட்டு அழைத்தார்கள். அதைப் போலவே பிறகு கிடைத்த பார்வதி தேவியின் அபூர்வ சிலைக்கு அபூர்வநாயகி என பெயரிட்டார்கள். நண்டுக்கு சாபம் விலக்கியதினால் நண்டை ராசியாகக் கொண்டவர்களுக்கும் கடக ராசிக்காரர்களுக்கும் இது பரிஹாரஸ்தலம் ஆயிற்று.

இந்த ஆலயத்தின் இன்னொரு மேன்மை என்ன என்றால் வேறெந்த சிவபெருமான் ஆலயத்திலும் இல்லாத நிலையில் பார்வதி தேவிக்கு இரண்டு சன்னதிகள் உள்ளன.இரண்டிலும் அவள் வெவேறு தோற்றத்தில் காணப்படுகிறாள்.

இந்த ஆலயத்தில் சந்திர பகவான் யோக நிலையில் அமர்ந்தவண்ணம் காணப்படுகின்றார். மேலும் சிவபெருமான் மற்றும் பார்வதி தேவி மருத்துவர்கள் உருவில் வந்து மன்னனின் நோயை குணப்படுத்தியதால் அவர்கள் செய்த பணியை தொடர அவர்கள் சார்ப்பில் தன்வந்தரி பகவானும் இந்த ஆலயத்தின் ஒரு சன்னதியில் காணப்படுகின்றார். சாதாரணமாக தன்வந்தரி பகவான் விஷ்ணு பெருமான் ஆலயத்தில் மட்டுமே காணப்படுவார். எந்த நோயாளின் நோயும் விலக இங்கு வந்து தன்வந்தரி பகவானை வேண்டினால் நோய் தீரும் என்பது நம்பிக்கை ஆகும்.

ஆலயத்தின் சில படங்கள்

↧

Maharishi Pathanjali (E)

November 13, 2016, 12:35 am

≫ Next: Maharishi Pathanjali (T)

≪ Previous: Karkateshwarar Temple (T)

Divine Snake Adisheshatook birth as Maharishi Pathanjali on earth. Yes, the bed on sea for Lord Vishnu, Divine snake Adishesha took birth on earth to witness the grand dance of Lord Shiva. The vedic scholars are of the opinion that Maharishi Pathanjali, great Yoga adept and master in yoga epitomized the art of Yogafor the benefit of mankind on earth. He reportedly lived sometime between 500 and 200 B.C. Besides epitomizing the art of Yoga, he also composed treatises on Sanskrit grammar (soul and life thereafter) and Ayurveda medicine. WhenDivine Snake Adisheshatook human form as Maharishi Pathanjali he felt that by infusing knowledge in the art of Yoga to select disciples, they can be spread the art far and wide for the benefit of mankind. The parental lineage of Maharishi Pathanjali is not known as no documentation is available to throw light on his parents or his early part of life and all that are told is in the form of word of mouth stories floating over generations. One of the folklore which is widely accepted narrates that he fell from heaven in the hands of a Yogin and became a human. Otherwise the legends and stories on him are contradicting with each other.

As per one of the legends, once when Lord Vishnu was sleeping on Divine snake Adi Shesha, the divine serpent noticed jerks now and then over the body of the Lord. Divine snake Adishesha did not realise that the Lord was in slumber cherishing the enchanting dance of Lord Shiva happening elsewhere. As Lord Vishnu got grossly absorbed in the dance of Lord Shiva, his body vibrated with rhythm in dance. As vibration of Lord Vishnu continued, his body began to become heavier and heavier out of ecstasy. The vibration made Divine snake Adishesha so uncomfortable that he was gasping for breath and reached the point of collapse. After some time, suddenly the weight of the Lord began to lesson and reached normal weight. Divine snake Adishesha was amazed, but could not guess the reason and therefore waited for the Lord to get up and after he woke up politely sought reason for the sudden changes in him gaining weight during his slumber. Lord Vishnu revealed that he was cherishing the majesty and grandeur of Lord Shiva’s dance and may be that was the reason why his body bloated and gained weight out of ecstasy. As the Lord continued to narrate the majesty and grandeur of the dance of Lord Shiva, Divine snake Adishesha overjoyed by the sequence expressed by his master desired to witness it at the earliest and pleaded with Lord Vishnu to bless him for the same. Pleased Lord Vishnu acceded to his request and blessed that he would soon be born a human on earth to witnesses the cosmic dance of Lord Shiva in Chidambaram.

Divine snake Adishesha still remaining bed for Lord Vishnu on ocean began to meditate for getting his desire fulfilled at the earliest. Simultaneouslyon earth another event was occurring connected to this story. A Yogin of high order in wisdom, namely Gonika desired that the knowledge and wisdom which she had gained over years on account of severe penance and tapas should not go waste and reach the mankind for their benefit before her earthly life came to an end. She was in search of a suitable disciple whom she can adapt and impart her knowledge and wisdom since her end was nearing. Taking hint from Lord Vishnu, the Divine snake Adishesha realized that it was the opportune time to reach her to become her adapted son or a disciple so that he can gain human form to witness the cosmic dance of Lord Shiva.

Yogin Gonika too began to offer prayer to God of light- Sun seeking fulfilment of her desire by standing in the midst of river and meditating. One day as she was meditating keepinghands stretched, Adishesha went and sat in her palm in the form of a small snake. As she opened her eyes, she was amazed at the sight of a small snake sitting in her palm and before she could react he took the form of a human and fell at her feet seeking her grace to accept him as her son. She readily agreed because she as Yogin of high order could foresee events. Therefore she adapted him as her son and without wasting time she transferred the entire knowledge and wisdom which she possessed and disappeared in the river since her life cycle on earth ended there. Since the snake fell at the feet of a mother and offered Paathanjali (Paada Anjali in Sanskrit meaning Offering prayer by falling in feet - Paada meaning feet and Anjali meaning offering prayer) he derived the name Pathanjali so goes the folklore. Another lore mentions that she adapted the snake in human form as her disciple and transferred her knowledge and wisdom. Thereafter he came to be admired as Maharishi Pathanjali, and in the form of Maharishi Pathanjali, the Divine snake Adishesha visited Chidambaram to witness the great cosmic dance of Lord Shiva on earth thereby getting his desire fulfilled. Desire fulfilled the divine serpent decided to go back and serve his master Lord Vishnu as usual.

The events leading to the disappearance of Divine snake Adishesha from the human form of Maharishi Pathanjali is also shouldered in mystery as narrated by another lore. When Maharishi Pathanjali realized that his mission on earth was over, he decided to disappear, but not before imparting the Yoga Sutra he had gained to deserving disciples who could spread them for the benefit of mankind on earth. So he declared that he wanted to impart the secrets of entire Yoga sutras toany disciples but put forth a condition that unless 1,000 people got together in a place which he would say, he would not impart the knowledge. Heeding to the call of the Maharishi more than 1,000 people desirous to learn the art gathered south of Vindhya Mountains to listen to him.

Once everyone gathered, Maharishi Pathanjali put forth another condition. As per the second condition he would place a screen between him and the disciples while transmitting the Yoga Sutra and that till he completed the lecture nobody should attempt to lift the veil that separated them, nor would anyone leave the venue till the teaching session was completed. The session began and Maharishi Pathanjali stayed behind the curtain and transmitted his knowledge to the 1,000 gathered by his power. Each of those present behind the veil absorbed the knowledge transmitted by the Maharishi. It was an amazing phenomenon and even amongst the disciples, they could not believe how they were able to absorb the knowledge by transmission since the Guru behind the screen ensured that not a word of sound emanated from his mouth, at the same time the contents of the art intruded into their mind and heart.

As the session continued, one of the disciples in the gathering could not control natures call and therefore went out thinking that he could go quietly and return back quietly without anyone’s knowledge as a cloth veil separated the master and the disciples. In the meanwhile another disciple too became curious to know what the master was doing behind the curtain. In a haste he ran near the screen and lifted it. Alas, nobody was found behind the veil and there occurred a terrible disaster. Entire fleet of disciples who were still seated there facing the curtain turned into ashes.

In the meantime the disciple who had gone to attendthe natures call returned. Seeing him an angry Maharishi cursed him to instantly become Brahma Rakshasa (Demon) and stuck to the tree top for disobeying the dictum of the master. With the curse, the disciple instantly become Brahma Rakshasa (Demon) and stuck to the tree top and since he cannot move from the tree. Therefore to pass his time, he began to write on the leaves all that he had learnt from Maharishi Pathanjali and threw them one by one below. As per the lore, a goat which was sitting below the tree began eating those leaves as they fell on ground without leaving even one to remain there. The Maharishi too disappeared.

In this mystery lore, several questions remained un answered.

Who were those disciples who were turned to ashes?
Why were they punished when they had committed no crime?
How did the master convey the knowledge to everybody without uttering a single word of sound?
What was the significance of the veil (Curtain)?
Why was only one disciple saved?
Why did he become a demon?
Why was he asked to write all that he learnt?
Why did the goat eat away all those leaves without leaving even one that fell ?

The pundits and scholars offers many explanations and float theories as an answer to those questions. Every theory floated has their own merits, but the real purpose for which those events happened remains a mystery in the life of Maharishi Pathanjali.

↧

Maharishi Pathanjali (T)

November 13, 2016, 12:36 am

≫ Next: Kabalamma Temple -E

≪ Previous: Maharishi Pathanjali (E)

தெய்வீக நாகமான ஆதிசேஷனே மகரிஷி பதஞ்சலியாக பூமியிலே பிறப்பு எடுத்தார் என்பது நம்பிக்கை. பாற்கடலில் பகவான் மஹாவிஷ்ணுவின் படுக்கையாக இருந்த தெய்வீக நாகமான ஆதிசேஷன் பூமியிலே பகவான் சிவபெருமான் ஆட இருந்த நாட்டியத்தைக் காண ஆசைப்பட்டு மகரிஷி பதஞ்சலியாக பூமியிலே பிறப்பு எடுத்ததாராம். யோகக்கலையில் மகரிஷி பதஞ்சலிக்கு நிகர் எவரும் இல்லை என்ற அளவில் அதில் நிபுணத்துவம் பெற்ற மகரிஷி, அதை அனைவரும் எளிய முறையில் புரிந்து கொண்டு கடைபிடிக்கும் வகையில் இருக்குமாறு யோகக் கலையை அமைத்து இருந்தார். அவர் வாழ்ந்த காலம் கி.மூ 500 முதல் கி. மூ 200 வரை இருக்கலாம் என்பது வல்லுனர்களின் கருத்தாகும். யோகக் கலையைத் தவிர சமிஸ்கிருத இலக்கணம் (ஆத்மா, உயிர்) மற்றும் ஆயுர்வேத மருத்துவக் கலையிலும் ஆய்வுக்கட்டுரைகளை தந்து இருக்கின்றார். அவர் பிறப்பு குறித்தோ அவருடைய பெற்றோர் குறித்தோ எந்த விவரமும் எவருக்கும் தெரியவில்லை. அவரைக் குறித்த அனைத்துமே வம்சவம்சமாக வாய் மொழி மூலம் பரவிய செய்திகளாகவே உள்ளது. அவர் வானத்தில் இருந்து ஒரு யோகினியின் கையில் குதித்து மனித உருவை அடைந்தார் என்பதாக ஒரு பழமைக்கதைஉண்டு. ஆனால் அதே நேரத்தில் அவரைப் பற்றிக் கூறப்படும் பல செய்திகள் அனைத்துமே ஒன்றுடன் ஒன்று மாறுபட்டதாக உள்ளது.

பதஞ்சலி மகரிஷி பூமிக்கு மனித உருவில் வந்ததாகக் கூறப்படும் கதையில் ஒன்று இது. ஒரு காலத்தில் பகவான் மஹாவிஷ்ணு கடலில் தெய்வ நாகமான ஆதிசேஷனின் உடம்பின் மீது படுத்தபடி உறங்கிக் கொண்டு இருந்தார். அப்போது அவர் உடல் அவ்வப்போது துள்ளிக்குதித்ததும் இல்லாமல் கனத்துக் கொண்டே போனது. பகவான் மஹாவிஷ்ணுவின் உடல்அப்படியும் இப்படியுமாக அசைந்து கொண்டே இருந்ததுதெய்வ நாகமான ஆதிசேஷனுக்கு வேதனையை தந்தது. அவரால் சரிவர மூச்சுகூட விட முடியாமல்இருந்தது. உண்மையில் அப்படி பகவான் விஷ்ணு ஆடிக் கொண்டே இருந்ததின் காரணம் அவர் சிவபெருமானின் அற்புதமான நடனத்தை மனக்கண்ணில் கண்டு களித்தபடி இருக்க அந்த நடனத்தின் அசைவுகளுக்கு ஏற்ப அவர் உடலும் அசைந்தது. அந்த ஆனந்தத்தில் அவரது உடலின் எடையும் கூடியது. அதை அறிந்திடாததெய்வ நாகமான ஆதிசேஷனும் 'சரி பகவான் விஷ்ணு கண் விழித்ததும் அவர் எடை எதனால் கூடிக்கொண்டே போயிற்று என்பதைக் கேட்கலாம்'என எண்ணியபடி அமர்ந்து இருந்தது. பகவான் விஷ்ணு கண் விழித்ததும் அதை பற்றிஅவரிடம் கேட்க, அவரும் சிவபெருமானின் அற்புதமான நடனத்தை விவரித்து அந்த ஆனந்தத்தைக் கண்டு களித்தபடி இருந்ததினால்தான் அப்படி நடந்தது எனக் கூற, அவர் கூறிய விவரங்களை கேட்ட தெய்வ நாகமான ஆதிசேஷனும் அந்த நடனத்தை தானும் கண்டு களிக்க வேண்டும் என்று ஆசைப்பட்டது.அதற்கான அருளும் ஆசியும் தனக்குத் தர வேண்டும் என தெய்வ நாகமான ஆதிசேஷனும் பகவான் விஷ்ணுவிடம் கேட்க அவரும் கூடிய விரைவில் பகவான் சிவபெருமான் பூமியில் சிதம்பரத்தில் நடனம் ஆட உள்ளதாகவும், அதைக்கண்டு கழித்திட அந்த தெய்வ நாகமான ஆதிசேஷனும் மனித உருவில் பூமியில் பிறக்கட்டும் என அருள் புரிந்தார்.

தெய்வீக நாகமான ஆதிசேஷன் விஷ்ணுவை சுமந்தபடியே இருந்தாலும் தனது குறிக்கோளை அடைய தவம் செய்தவண்ணம் இருந்தது. அதே நேரத்தில் பூமியிலே இன்னொரு சம்பவம் நடந்து கொண்டு இருந்தது. பூமியிலே வாழ்ந்து கொண்டிருந்த பெரும் ஞானம் மற்றும் விவேக நிலையை எட்டி இருந்தகோனிகா என்றொரு தபஸ்வினி இருந்தாள். அவள்அற்புதமான பல தெய்வீக அனுபவங்களைக் கொண்டவள். ஆன்மீகத்தில் உன்னதமான நிலையை அடைந்திருந்தவள். அவளுடைய காலம் முடியும் தருமணம் வந்து விட்டதை உணர்ந்தவள் தன்னுடைய அனைத்து ஞானங்களையும் மனித மேம்பாட்டின் நன்மைக்காக பூமியில் எவருக்காவது தந்துவிட்டு செல்ல நினைத்தாள். அதற்காக நதியில் நின்று கொண்டு தினமும் சூரிய பகவானை பிரார்த்தனை செய்து கொண்டு இருக்கையில், தான் பூமியிலே மனிதப் பிறவி எடுக்க அதுவே நல்ல தருமணம் என்பதை பகவான் விஷ்ணுவின் செய்கை மூலம் உணர்ந்து கொண்ட தெய்வீக நாகமான ஆதிசேஷன்அவளிடம் தஞ்சம் அடைய முடிவு செய்தார். அவள் மூலம் பூமியிலே மனித உருவெடுத்து பகவான் சிவபெருமானின் ஆனந்த நடனத்தைக் கண்டு களிக்கலாம் என எண்ணினார்.

நதியில் நின்று கொண்டு சூரியபகவானை தியானித்தபடி நின்று கொண்டு இருந்த யோகினி கோனிகாவின் நீட்டி இருந்த கரங்களில் ஒரு நாள் சிறிய பாம்பாக உருமாறி அமர்ந்து கொண்டார். தியானம் முடிந்து கண் விழித்த யோகினி தனது கையில் சிறு பாம்பு நெளிவதைக் கண்டு அதிசயித்தபடி இருக்கையில், அடுத்த வினாடி அது மனித உருவெடுத்தது. அவள் கால்களில் விழுந்து வணங்கி தன்னை அவளுடைய பிள்ளையாக ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என வேண்டுகோள் விடுத்தது. அவள் தபஸ்வினி என்பதினால் அனைத்தும் மனதில் புரிந்தது. ஆகவே அவளும் அதைக் கண்டு மிரளவில்லை. தனது ஞானம் அனைத்தையும் அந்த மனித உருவில் இருந்த தெய்வீக நாகமான ஆதிசேஷனுக்கு அளித்துவிட்டு மறைந்து விட்டாள். அவள் பாதத்தில் விழுந்து வணங்கி அதாவது பாதத்தில் விழுந்து அஞ்சலி (கும்பிடுவது)செய்துஞானத்தை அடைந்ததினால் அவருக்கு பாதாஞ்சலி எனப் பெயர் ஏற்பட அதுவே நாளடைவில் பதஞ்சலி என மருவியது. இன்னொரு கதையின்படி அந்த யோகினி தன்னிடம் வேண்டுகோள் விடுத்த தெய்வீக நாகமான ஆதிசேஷனை தனது சிஷ்யராக ஏற்றுக் கொண்டு ஞானத்தை தந்ததாக கூறுகின்றது.

அதன் பிறகு அவர் அனைவராலும் மகரிஷி பதஞ்சலி என அழைக்கப்படலானார். அவர் அதே உருவில் சிதம்பரத்துக்குச் சென்று பகவான் சிவபெருமானின் தெய்வீக நடனத்தைக் கண்டு மனா மகிழ்ச்சி அடைந்தார். அவர் மனிதப் பிறவி எடுத்ததில் குறிக்கோள் நிறைவேறியதும் மீண்டும் மேல் உலகுக்குசென்று பகவான் விஷ்ணுவின் படுக்கையாக மாற முடிவு செய்தார். ஆனால் அதற்கு முன் ஞானத்தின் மூலம் அவர் கற்றிருந்த யோகக் கலையை மக்களுடைய மேம்பாட்டுக்கு பயனளிக்கும் தன்னிடம் இருந்தயோகசூத்திரங்களைக் கற்றறிய குறைந்தது ஆயிரம் சீடர்கள் தாம் கூறும் இடத்துக்கு வந்தால் அதை அவர்களுக்கு கற்றுத் தருவதாக செய்தியை பரப்ப அவர் குறிப்பிட்ட விந்திய மலையின் அடிவாரத்தில் அவர் கூறியது போலவே ஆயிரம் சீடர்கள் வந்து அமர்ந்தார்கள்.

வந்தவர்களிடம் இன்னொரு நிபந்தனை விதித்தார். அதன்படி தாம் யோகசூத்திரத்தைக் கற்றுத் தரும்போது யாரும் எழுந்து செல்லக் கூடாது. தமக்கும் சீடர்களுக்கும் இடையே துணியாலான ஒரு தடுப்பு இருக்கும். அதன் பின்னால் அவர் அமர்ந்து இருந்தவாறு அனைவருக்கும் போதனை செய்வார். யாரும் திரையை விலக்கி அவரை காண முயற்சிக்கக் கூடாது. மீறினால் கடுமையான விளைவுகள் ஏற்படும். போதனை துவங்கியது. எந்த சப்தமும் எழவில்லை. ஆனால் சீடர்கள் மனதில் போதனைகள் அனைத்தும் ஊடுருவிச் சென்றது.

போதனை தொடர்ந்து கொண்டு இருக்கையில் ஒரு சீடருக்கு அவசரமாக இயற்கை உபாதை எழ, திரை இருக்கின்றதே, யாருக்கும் தெரியாமல் வெளியே சென்று விட்டு வந்து விடலாம் என எண்ணி எழுந்து சென்றார். இன்னொருவனோதிரைக்குப் பின்னால் குரு எப்படி அமர்ந்திருக்கிறார், என்னதான் நடக்கின்றது என்பதைக் காணலாம் என எண்ணிக் கொண்டு மெதுவாகச் சென்று திரையை விலக்க அடுத்த கணம் அதன் எதிரில் இருந்த அனைத்து சீடர்களும் பஸ்பமாகி விட்டார்கள்.

அதே சமயம் இயற்கை உபாதையை கழிக்கச் சென்ற சிஷ்யரும் திரும்பி வந்தார். அவராக கண்ட மகரிஷி பதாஞ்சலி கோபம் அடைந்தார். அவரை பிரும்ம ராக்ஷசனாக மாறி அங்கிருந்த மரத்தில் ஒட்டிக் கொண்டு இருக்குமாறு சாபம் இட்டார். உடனே அவனும் பிரும்ம ராக்ஷசனாகி மரத்தின் மீது ஒட்டிக் கொண்டான். மகரிஷி பதாஞ்சலி அதன் பின் மறைந்து விட்டார். அந்த ராக்ஷஸனும் பொழுதைக் கழிக்கதான் கற்றகலையை அந்தமரத்தின் இலையில் எழுதி ஒவ்வொன்றாக . அந்த மரத்தின் அடியில் அமர்ந்து இருந்த ஆடு ஒன்று அவன் போட்ட அத்தனை இலைகளையும் தின்று விட்டது. இப்படியாக மகரிஷி பதஞ்சலி போதித்ததாக கூறப்படும் மூல போதனைகள் அடங்கிய சுவடிகள் யாருக்கும் கிடைக்காமல் போய்விட்டதாக அறிஞர்கள் கூறுகின்றார்கள்.

இந்தக் கதையில் பல மர்மங்கள் அடங்கி உள்ளன.

அந்த ஆடும் சீடர்களும் யார்?
தவறே செய்யாத அனைத்து சிஷ்யர்களும் ஏன் ஒட்டு மொத்தமாக எரிந்து போனார்கள்?
அதில் ஒருவர் மட்டும் ஏன் பிரும்ம ராக்ஷஸன் ஆனார்?
அந்த தடுப்பு துணி எதனால் போடப்பட்டது ?
கற்றதை மரத்தின் இலையில் எழுதுமாறு பிரும்ம ராக்ஷஸஷனுக்கு யார் கூறினார்கள்?
மகரிஷி பதஞ்சலி போதித்ததாக கூறப்படும் மூல போதனைகள்அடங்கிய, பிரும்ம ராக்ஷஸன் எழுதி கீழே போட்ட அனைத்து இலைகளையும் அந்த ஆடு ஏன் தின்று அழித்து விட்டது?
குருவால் எப்படி வார்த்தைகளை உச்சரிக்காமல்தனது போதனைகள் அனைத்தையும் (1000) சிஷ்யர்களுக்குபோதிக்க முடிந்தது?

இந்த மர்மங்களை தத்துவார்த்தமாக பல விதங்களிலும் அறிஞர்கள் விளக்கினாலும், அவை அனைத்தும் வெவேறான கருத்துக்களைகொண்டவர்களாகவே உள்ளன.எவரும் பொதுவான விளக்கத்தை அளிக்கவில்லை என்பதின் காரணம் எவருக்கும் உண்மையான காரணம் தெரியவில்லை என்பதேயாகும். இப்படியாக மகரிஷி பதஞ்சலியின் மறைவும் வாழ்வும் மர்மம் நிறைந்தஒன்றாகிவிட்டது.

↧

Kabalamma Temple -E

November 21, 2016, 10:42 pm

≫ Next: Kabalamma Temple -T

≪ Previous: Maharishi Pathanjali (T)

There is a temple for Goddess Kabalamma, an incarnate of Goddess Parvathi in a village nearly seventy kilometers from Bangaluru. The name of the village is Kabalu in Kanakapura Taluk, Ramanagara district in Karnataka. This temple according to the folklore is forGoddess Kabalamma whose original temple exists atop a hill in Kabala hills in the same area as is believed.

As per one of the folklores, after annihilating demon Kumbeswara, Goddess Kabalamma rested in the the hill peak in a small temple in Kabalu. Since Goddess Kabalamma templewas on the hill top and one will have to trek it to reach the temple which was difficult for the elderly people in and around the surrounding villages, the Goddess after consulting divine bull Basaveshwara, decided to stay in a temple if constructed below the plains in the same villageand continue to grant her graceful blessings to the devotees who sincerely pray her. She indicated her desire in the dreams of some of her devotees who after consulting the astrologersconstructed another temple for Goddess Kabalamma which is the present temple in Kabalu so goes the lore.

Who is Goddess Kabalamma and what are her features? Goddess Kabalamma is incarnation of Goddess Parvathi emanated through Goddess Durga. She has a big Mustache though the Goddess is female and seen seated on an animal which is a mixture of a Mare (Female Horse) and a Bull which is the aspect of Divine bull Nandi Deva, also called Basaweswara. There is an interesting lore behind it.

As per the lore, once upon a time there lived a Demon called Kumbeswara, who was one of the brothers of Demon Mahishasura who was earlier slain by Goddess Durga. Demon Kumbeswara, cruel in all aspects like his brother ruled the world committing several atrocities and tormenting everyone including demi and semi gods even in Deva loga besides terrorizing humans in universe. The saints and sages were a troubledlot because of his atrocities and they could not perform any yagna or rituals in peace as any such things done anywhere would be prevented and Yagnasala (place where the rituals are performed) destroyed by the forces of Demon Kumbeswara whenever and whenever anyone attempted to perform them.

Even as his atrocities continued, the atrocities of Demon Kumbeswara could not be contained by any one. No power on earth could annihilate or even win over the demon because of the extraordinary boons that he had received earlier from the divine Trinities which had given him invincible powers. His life spot lay hidden inside the skull and as per the boons that he had received, he could be killed only if he is put into the fire by some divine force riding a peculiar animal which should be an amalgamation of two animals. Further the divine force should be neither male nor female and not even transgender, but consisting of male and female features. Even animals or birds can not kill him. The worried demi and semi gods rushed to Goddess Parvathi and after narrating their ordeal at the hands of the Demon, they sought her intervention and save them by annihilating the demon.

Patiently hearing the agony of everyone, Goddess Parvathi became furious which was reflected on her face. All of a sudden a fierce looking Goddess similar to Goddess Durga, but with well developed Mustache on her face came out from the body of Goddess Parvathi. The ferocious looking divine was seen sitting on an animal which had the face of a Mare (female horse) and body of a bull like Nandi Deva, the like of the animal which was never seen before.

Once the divinewith above features appeared, she asked the assembled saints and sages to go and start an yagna to annihilate the demon in the territory of demon Kumbeswara and assured them that she wouldguardthe site till the yagna was completed. Happy sages agreed and began a yagna in one of the jungles under the territory of the demon. Hearing the news of the yagna, the demon Kumbeswara rushed there along with his army to destroy the site, but he could not enter the site as he had to face the ferocious army of the newly created divinewho was standing at the entrance of the forest. In the fierce fight that ensued, the demon was severely injured and lifted by the divine force and thrown into the yagna fire. Instantly his skull exploded into pieces and he died. Thus the demon was annihilated by the new divine force. Since the divine killed the invincible demon by ensuring that the skull which hid the life of the demon exploded, she was named as Kabalamma. The word Kabala denotes human skull and amma the mother.

There is a bull in the temple which according to the villagers has been staying there since very long time. The Bull is considered to be the aspect of Lord Basaveshwara. There is a peculiar custom practiced here. It is believed that the blessing from the Bull is considered to be very auspicious and Goddess Kabalamma will grant the wishes only after the prayer is offered to the Basaweswara in the form of Bull sitting there. For this purpose those seeking favour from the Goddess Kabalamma are required to lay flat on the ground in front of the Bull and the Bull will cross over those lying in front of it. If the Bull crossed over, it is viewed that their prayer will be accepted and desire will be fulfilled by Goddess Kabalamma. Sometimes the Bull refuses to cross over and attempt to hit the devotee by his horn indicating that their intention is not good and the Goddess is unwilling to accept the prayer. The divine Bull is always seen carrying a bundle of currency notes on its horns which is the offering from the devotees seeking favour from the Lord. In the animal vehicle on which the devi is seated, the Mare (Female horse) is considered to be the aspect of the horse of Goddess Ashwarooda, the female deity who along with her strong horse force helped Goddess Tripurasundari to annihilate the demon Bandasura. The Bull is considered to be the carrier vehicle of Lord Shiva, the Nandi Deva.

Kabalamma Temple in village Kabalu

The importance of the temple can be gauged by the fact that it is the only shrine of nearly 28 villages in the surrounding region. According to the villagers the goddess is very powerful and is believed to fulfill all their wishes when sincere prayer is offered. However the story of who built the Goddess Kabalamma temple on the hill top is not known. Some believe that the temple may have been built during the rule of Hoysala Kings who ruled during the period 1026- 1343. Similarly there is a temple in Uththarahalli in Bangalore where a temple for Goddess Kabalamma exists. The legend of the temple is not available though the pundit there told me that Goddess Kabalamma often come and stay there blessing her devotees.

:The address of the temple is:

Shree Kabalamma Temple,
Kabalu,
Kabalu Post,
Sathnoor Hobli,
Kanakapura Taluk,
Ramanagara District,
Pin - 562126.

↧

Kabalamma Temple -T

November 21, 2016, 10:43 pm

≫ Next: Pradhosha (E)

≪ Previous: Kabalamma Temple -E

பார்வதி தேவியின் அவதாரமே தேவி கபாலம்மா ஆவார். அந்த தேவிக்கு பெங்களூரில் இருந்து எழுபது கிலோமீட்டர் தொலைவில் உள்ள கபாலு எனும் ஒரு கிராமத்தில் ஆலயம் உள்ளது. கர்நாடகத்தின் ராம்நகர மாவட்டத்தில் கனகபுரா தாலுக்காவில் உள்ளது அந்த கிராமம். அந்த கிராமத்தில் உள்ள மலை மீது காணப்படும் ஆலயமே கபாலம்மாவின் மூல ஆலயம் என்பதாக கிராமியக் கதை உள்ளது.

கிராமியக் கதையின்படி கும்பேஸ்வரனை வதம் செய்த பின் தேவி கபாலம்மா இந்த கிராமத்துக்கு வந்து கபாலு மலை மீது ஒரு ஆலயத்தில் அமர்ந்து கொண்டாளாம். மலை மீது ஆலயம் இருந்ததினால் வயதானவர்கள் மற்றும் நோயாளிகள் மலைமீது ஏறிச் சென்று அந்த ஆலயத்தில் வழிபட முடியாமல் இருந்தது. அந்த ஆலயமோ சுற்றி உள்ள இருபத்தி எட்டு கிராமங்களுக்கும் இருந்த ஒரே ஆலயமாக இருந்தது. ஆகவே இவற்றை மனதில் கொண்ட தேவி கபாலம்மா நந்தி தேவரான பசுவேஸ்வராவிடம் கலந்து ஆலோசனை செய்த பின் தனக்கு மலையின் கீழ் பகுதியில் ஆலயம் அமைத்தால் தான் அங்கு வந்து பக்தர்களின் வேண்டுகோட்களை நிறைவேற்றி அருள் புரிவேன் என சில பக்தர்களின் கனவில் தோன்றிக் கூறியதினால், ஊர் மக்கள் ஒன்று கூடி ஜோதிடர்களின் ஆலோஜனைப்படி தற்போது உள்ள ஆலயத்தை நிறுவியதாக கிராமக் கதை உள்ளது.

தேவி கபாலம்மா யார்? அவளுடைய உருவம் என்ன? இந்த தேவி பார்வதி தேவியின் அம்சமான துர்கை தேவியின் அவதாரம் ஆவாள். அவள் பெண் குதிரை மற்றும் மாடு (இரு மிருகங்களின் கலவையைக் கொண்ட) என்ற இரு மிருகங்கள் கலந்த உருவை கொண்ட மிருகத்தின் மீது அமர்ந்து உள்ளாள். இந்த தேவியின் கதை மிகவும் அற்புதமானது.

கூறப்படும் வாய்மொழிக் கதையின்படி முன் ஒரு காலத்தில் கும்பேஸ்வரன் எனும் ஒரு அசுரன் பூமியை ஆண்டு வந்திருந்தான். அவன் மகிஷாசுரமர்தினி தேவியினால் வதம் செய்யப்பட்ட மகிஷாசுரனின் சகோதரர்களில் ஒருவன் ஆகும். அவன் தனது சகோதரனைப் போலவே மிகவும் கொடுமைக்காரனாக இருந்தான். அனைவரையும் வாட்டி வதைத்தான். தேவலோகத்தில் இருந்தவர்களைக் கூட விட்டு வைக்கவில்லை. பல கொடுமைகளை செய்து மூவுலகையும் ஆண்டு வந்தவன் ஆட்சியில் ரிஷி முனிவர்களினால் யாகங்களையோ இல்லை வேறு எந்த சடங்குகளையோ செய்ய முடியவில்லை. யாராவது யாகங்கள் அல்லது சடங்குகளை செய்தால் அந்த இடத்தை கும்பேஸ்வரனுடைய ஆட்கள் வந்து அழித்து விடுவார்கள்.

இந்த நிலையில் ஆட்சி செய்து வந்தவனின் ஆட்சியில் எவருக்கும் நிம்மதி இல்லை. மும்மூர்த்திகளிடம் இருந்து அவன் பெற்று இருந்த வரத்தின் சக்தியினால் அவனை எவராலும் வெல்லவோ அல்லது அழிக்கவோ முடியவில்லை. அவனது உயிர் நிலை அவனது தலை பகுதியில் உள்ள கபாலத்தின் உள்ளே இருந்தது. அவனை அழிக்க வேண்டும் எனில் அது ஆண் அல்லது பெண்ணாக இருக்கக் கூடாது. அதே சமயத்தில் அலியும் இல்லாத ஆனால் ஆண் மற்றும் பெண் அம்சங்களைக் கொண்ட பிறவியாக இருக்க வேண்டும். மேலும் அந்த பிறவியின் வாகனம் அதுவரை இல்லாத இரண்டு மிருகங்களின் உருவிலான, குணத்திலான மிருகமாக இருக்க வேண்டும். பறவை மட்டும் அல்ல, உயிரினங்கள் மற்றும் வேறு எந்த பூச்சியும் கூட அவனைக் கொல்ல முடியாது. ஆகவே அவனை அழிக்க என்ன செய்வது எனது தடுமாறிய தேவலோக தேவர்களும் முனிவர்களும் பார்வதி தேவியிடம் சரண் அடைந்து அவனது தொல்லையில் இருந்து தம்மை விடுவித்து அவனைக் கொல்ல வேண்டும் என மன்றாடினார்கள்.

அவர்கள் கூறியதை பொறுமையுடன் கேட்ட பார்வதி தேவி கோபமுற அது அவள் முகத்தில் பிரதிபலித்தது. அடுத்த கணம் துர்கை போன்ற தோற்றம் கொண்ட ஒரு தெய்வம் பார்வதி தேவியின் உடலில் இருந்து வெளி வந்தது. ஆனால் வெளி வந்தவள் முகத்தில் கருகருவென மீசை மற்றும் ஒரு ஆணுடைய குணமும் இருந்தது. பாதி பெண் குதிரை, மீதி பாதி மாடு என்ற உருவத்தில் இருந்த மிருகத்தின் மீது அந்த தெய்வம் அமர்ந்திருந்தாள். அப்படிப்பட்ட மிருகத்தை அதற்கு முன்னர் எவருமே கண்டது இல்லை.

இப்படியான உருவில் வெளிவந்த தேவியானவள் அங்கிருந்த சாது சன்யாசிகளிடம் உடனடியாக கும்பேஸ்வரனின் ஆட்சியில் இருந்த வனப் பகுதிக்கு சென்று அவனை அழிக்கும் ஒரு யாகத்தை செய்யத் துவங்குமாறும், அந்த யாக சாலைக்கு தானே காவல் இருப்பதாகவும் கூறினாள். அதைக் கேட்ட ரிஷி முனிவர்கள் மிகவும் மகிழ்சியுற்று கும்பேஸ்வரன் ஆட்சியில் இருந்த வனத்துக்கு சென்று ஒரு பெரிய யாகத்தை செய்யத் துவக்கினார்கள். தனது ஆட்சியில் தன்னிடம் கேட்காமல் யாகம் செய்ய வந்தவர்களை அழிக்க வந்த கும்பேஸ்வரனையும் அவனது சேனையையும் வனத்தின் வாயிலிலேயே தேவி கபாலம்மா தடுத்து நிறுத்த பெரிய யுத்தம் மூண்டது. யுத்தத்தில் கடுமையாக காயம் அடைந்து விழுந்த அசுரன் கும்பேஸ்வரனை தேவி கபாலம்மா கையில் தூக்கி யாகத் தீயில் போட்டாள். அடுத்தகணம் அந்த அசுரனின் தலையும் அதற்குள் இருந்த கபாலமும் வெடித்துச் சிதறியது. இப்படியாக தேவி கபாலம்மாவின் உதவியினால் அழிக்க முடியாமல் இருந்த கும்பேஸ்வரனின் ஆயுளும் முடிந்தது. தேவி கபாலம்மா என அந்த தேவியை அனைவரும் போற்றி துதித்தார்கள். கபாலத்தை வெடிக்க வைத்து அசுரனின் ஆயுளை அழித்த தாயார் என்பதைக் குறிக்கும் வகையில் கபாலம் + அம்மா அதாவது தேவி கபாலம்மா எனப் பெயர் பெற்றாள்.

இந்த ஆலயத்தில் ஒரு மிக பெரிய மாடு உள்ளது. அதன் கொம்பில் எப்போதும் பக்தர்கள் தரும் காணிக்கை (ரூபாய்) மூட்டையாக கட்டி வைக்கப்பட்டு உள்ளது. தேவி கபாலம்மாவின் அருளை வேண்டி பிரார்த்திக்கும் பக்தர்கள் முதலில் அந்த மாட்டின் முன் சென்று தரையில் படுத்துக் கொள்ள வேண்டும். அதற்குப் பிறகே அவர்களுக்கு தேவி கபாலம்மாவின் அருள் கிடைக்கும் என்பது நம்பிக்கை. அவர்களை அந்த மாடு தாண்டிச் சென்றால் தேவி கபாலம்மாவின் கருணை கிடைத்து விட்டதாக அர்த்தம். வந்த பக்தர்களின் எண்ணம் தவறானதாக இருந்தால் அது அவர்களை மூட்டித் தள்ளுமாம். அதன் அர்த்தம் தேவி கபாலம்மாவின் அருள் அவர்களுக்கு கிடையாது என்பதாகும். தேவி கபாலம்மா அமர்ந்து இருக்கும் மிருகத்தின் முன்புறத்தில் உள்ள பெண் குதிரை, தேவி திருபுரசுந்தரி பண்டாசூரனுடன் யுத்தம் செய்தபோது குதிரைப் படை தளபதியாக இருந்து கொண்டு அவளுக்கு உதவிய தேவி அஸ்வாரூடை அமர்ந்திருக்கும் குதிரையின் அம்சம் என்பதாக பண்டிதர்கள் கூறுகின்றார்கள். அதை போல அந்த மிருகத்தின் மீதி பாதியான மாடும் தெய்வம் சிவபெருமானின் வாகனமான தெய்வீக நந்திதேவரின் அம்சம் எனக் கூறுகிறார்கள்.

கபாலா கிராமத்தில் உள்ள கபாலம்மா ஆலயம்

சுற்றி உள்ள 28 கிராமங்களுக்கும் இந்த ஒரு ஆலயமே வழிபாட்டுத் தலமாக உள்ளதாகவும் இந்த தேவியை தூய்மையான மனதோடு பிரார்த்தனை செய்பவர்களது கோரிக்கையை நிறைவேற்றித் தருவதாகவும் கூறுகிறார்கள். கபாலு மலை மீதுள்ள ஆலயத்தைக் காட்டியது யார் என்பதோ அதன் வரலாறோ தெரியவில்லை. ஆனால் அது 1026 முதல் 1343 ஆம் ஆண்டுகளில் ஆட்சியில் இருந்த ஹோய்சாலா மன்னர்கள் ஆட்சியில் கட்டப்பட்டு இருக்கலாம் என்பது ஒரு கூற்றாக உள்ளது. அதை போல தேவி கபாலம்மாவுக்கு பெங்களூரில் உள்ள உத்தரஹள்ளியில் ஒரு ஆலயம் உள்ளது. அது கட்டப்பட்ட விவரமும் சரிவர தெரியவில்லை. ஆனால் அங்கிருந்த பண்டிதரோ தேவி கபாலம்மா அங்கு வந்து தங்கி தமது பக்தர்களுக்கு அருள் புரிவதாக என்னிடம் கூறினார்.

:The address of the temple is:

Shree Kabalamma Temple,
Kabalu,
Kabalu Post,
Sathnoor Hobli,
Kanakapura Taluk,
Ramanagara District,
Pin - 562126.

↧

Pradhosha (E)

December 11, 2016, 12:50 am

≫ Next: Pradosha (T)

≪ Previous: Kabalamma Temple -T

Pradhosha - Few important aspects

What is the meaning of Pradhosha? It means removal of sins to give Moksha. The word Pradhosha is combination of two words Prathi + Dosha in which prathi means each and every, and dosha means sin. Therefore the Pradhosha worship is done for removal of each and every sin accrued in life.

What is the ideal time to perform Pradhosha pooja or worship ? The Pradhosha worship is done in the evening twilight (In Sanskrit and Hindi it is called Sandya Kala) on the Trayodashi of both lunar fortnights in Shukla Paksha and Krishna Paksha thithis when Lord Shiva is believed to be in ecstatic mood and grant favours for the prayers made. During twilight period of time the Lord dances in ecstasy between the horns of divine bull Nandi while his consort Goddess Parvathi remain watching and enjoying the dance of her lord. Pradhosha falls on the 13th thithi otherwise called lunar days from Amavasya and Full Moon days (waxing and waning phase of moon in the Hindu lunar calendar) and is therefore considered auspicious day to beget favours from Lord Shiva.

What is the significance in offering prayers in twilight period of time on the days of Pradhosha ? The general belief is thatcontinuous worship of Lord Shiva with his consort Goddess Parvathi in their blissful mood during twilight on every Pradhosha will bring all round happiness in family in all aspects. Why the particular period on the day of Pradhosha is considered auspicious is because the entireCelestial forces descend to earth to offer prayers to Lord Shiva and Goddess Parvathi during the twilight period and therefore visiting the temple to offer prayers at that time will enable one to receive the blessings of other divine fraternity from celestial world present in invisible form. The further belief is that one will not get rebirth if they offer worship for 120 Pradhosha days in continuation.

A puranic story for performing Pradhosha is told of generations. According to Hindu Puranas, the gods (Devas) and the demons (Asuras) were stirring the milky ocean to extract nectar, using divine snake Vasuki the serpent king as churning rope. As divine snake Vasuki underwent severe scratches on her body during the churning process, she emitted deadly poison from her mouth the heat of which was capable of destroying the whole world. The shocked celestial pleaded with Lord Shiva to save the universe from destruction from the effects of the poison spit by divine snake Vasuki.

In order to save the universe from destruction, before the poison fell on land, Lord Shiva quickly took the poison in his hands and swallowed it. Had the poison gone into the stomach of Lord Shiva, it would have also caused his death even though he was superior divine power. That was one of the divine rules stipulated during creation. As soon as the poison was swallowed by Lord Shiva,relaxed Celestial forces ignorantly engaged in the act of churningtotally forgetting the Lord who lay suffering due to the enormous heat generated by the poison when he swallowed it.Goddess Parvathi reacted quickly to nullify the effect of the poison by rubbing the throat of Lord Shiva to freeze the poison inside the throat. However the initial heat of the poison burnt the cells in his throat to turn it to blue in colour. At the same time the poison lost its effect too. Due to this reason Lord Shiva came to be called as Neelakantan meaning the one with blue coloured throat.

The entire events unfolded on the day of Trayodashi (thirteenth moon day) during twilight period of time after sunset. The Celestials and Demons came to know of entire events and discomfort suffered by their Lord only after sunset and how his consort Goddess Parvathi saved him. Theyrealized their greatest folly of not paying attention to the Lord after he swallowed the poison to save the universe. Feeling guilty they ran to the Lord and prayed for forgiveness andremove thesins inadvertently accrued by them on account of their apathy. Pleased with their prayers Lord Shiva not only forgave them by removing their sin but also danced in ecstasy in the space between the horns of his carrier vehicle divine Nandi (Celestial Bull) while the his consort Goddess Parvathi stood by the side pleasingly watching him dance. Therefore the twilight period of time onTrayodashi of both lunar fortnights in Shukla Paksha and Krishna Paksha thithis has becomePradhosha Kala. It is believed that whoever offers prayers to Lord Shiva during that period of time not only get their sins removed but also gettheir wishes fulfilled.

It is customary fordevotees to offer several varieties of flowers and fruits while performing puja or performabishekam with sandal paste or sandal powder on the day of Pradhosha to Lord Shiva to gettheir prayers fulfilled. The pundits say that whoever undertake fasting or perform worship by listening or reading the Pradhosha Vrat story, or reading some chapters from Shiva Purana, or reciting the Maha Mrityunjaya Mantra 108 times on the day of pradhosha will be blessed with wealth, children, happiness and honour. The fasting and worship is specially undertaken by those women who long to have children.

Various material to be offered to Lord Shiva on the days of Pradhosha and the benefits derived are listed below:

Performing Pradhosha puja with milk gives longer life.
Performing Pradhosha puja with Ghee gives moksha.
Performing Pradhosha puja with Curd gives intelligent child.
Performing Pradhosha puja with Honey bestow melodious voice to musicians.
Performing Pradhosha puja with Rice powder will free of the debts.
Performing Pradhosha puja with Sugar cane juice will give disease free health.
Performing Pradhosha puja with Panchamruth (Sweet dish) gives more and more wealth.
Performing Pradhosha puja with Lemon removes fear of death.
Performing Pradhosha puja with Sugar erases all enmities.
Performing Pradhosha puja with Tender coconut gives contentment in life and enjoyment.
Performing Pradhosha puja with Cooked rice gives life with full of dignity.
Sandal gives Goddess Lakshmi’s grace.

Which Pradhosha day will be suitable to derive maximum benefits ? According to pundits:-

Monday:- The Pradhosha falling on this day is called Soma Pradhosha and when Lord Shivaworship is performed on this day, it will give good health and all round happiness in one's life. his also remove negative thoughts and mental blocks.

Tuesday:- The Pradhosha falling on this day is called Bhauma Pradhosha and when Lord Shivaworship is performed on this day, they will get enhancedincome, financial stability and relieffrom long time diseases. Pundits say that performing puja on this day with sweet dish called Panchamruth (a sweet dish consisting of specific fruits mixed in honey and ghee) will be more beneficial.

Wednesday:- Performing abishekam with Coconut water on this day will result in begetting children of high intelligence and the worshiper attains high degree of wisdom.

Thursday:- Pradhosha falling on this day is called Guru Pradhosha. Pundits say that performing puja on this day will eliminate enemies and opponents.

Friday:- Performing Pradhosha worship on this day will result in family harmony and unity. When abishekam is performed with sugar the enmities will vanish.

Saturday:- This is the best day to worship Lord Shiva to beget Moksha and allcomforts in life and called Maha Pradhosha day. Since Saturday was the day when Lord Shiva reportedly swallowed the poison, the Pradhoshaon Saturday is considered to be unique. According to Hindu mythology, Saturday is dedicated to Lord Shani who is one of the Navagrahas in the nine celestial gods. Lord Shani has always been related with troubles and ill effects which are given as punishments for karma earned in previous birth. To ward off the adversities and misfortunes of Lord Shani, people observe fasts and offer prayers to Lord Shiva on Saturday.

Sunday:- There will be all around happiness in family when puja is performed to Lord Shiva on this day.

Pundits say that the circumambulation of the Shiva Ling should be always in the form of Soma Sutra pradakshana (circumambulation) unlike full circle pradakshana performed in many other temples where the Shiva Ling is enshrined inside a sanctum covered by walls on all three sides.

The pundits cite two reasons for performing Soma Sutra pradakshana. Since the anointed water flow onto ground through the Gomukh, walking over the space in front of Gomukh will be tantamount to insulting Lord Shiva whose anointed water flow on the open space before entering into the ground. This is the reason why in most of the North Indian temples, where the devotees enter into the sanctum to worship Lord Shiva will find the space between the Gomukh and the wall or fencing erected before it is so narrow that one can not walk through them and will have tocross over the Gomukh if they wish to perform full circle circumambulation. Since no one will cross over the Gomukh, automatically only half circle Pradakshana called Soma Sutra pradakshana could be done.

Few other other pundits say that since the Ganges flow down from the hair locks of Lord Shiva through the Gomukh and till it enters into the earth flowing few feet on land, it is considered to be divine and as pure as that of anointed water (abishekam) from the body of Lord Shiva. Therefore crossing the floor in front of the Gomukh is considered to be an act of insult to Lord Shiva. On the days of Pradhosha the Celestial forces take the divine water as anointed waterflowing from Gomukh and then enjoy the dance of Lord Shiva while the other devotees stand on the other side watching the same. Therefore by crossing the space between the Celestial and Lord Shiva during the dance will disturb their attentionand will be viewed an insult to Celestials.

What is the mode of worship on the day of Pradhosha? After reaching sanctum one has to worship Shiva Linga from the front side and commence circumambulation as shown in the illustration below– first walk anti clockwise up to Gomukh, then turn around to take circumambulation inclockwise direction till the other side of Gomukh is reached and without crossing the Gomukh, turn back to take circumambulation in anti clockwise direction to reach divine Nandhi Deva, offer worship to Lord Shiva through his horns. After offering worship, again begin circumambulation in anti clockwise direction towards Gomukh and continue circumambulation till three rounds of circumambulation is completed in the manner as stated above. This half circle pradakshana is called Soma Sutra Pradakshana. If you closely see the pattern of circumambulation, you can realise that the circumambulation is like half moon and hence this is called Soma Sutra.

Since ancient period of time, the Shiva Ling has been enshrined inside the Sanctums andwalls erected on all three sidesincluding the one in front of the Gomukh portion of the Shiva Ling so that the water flowing through it goes into the ground through the outlet of the room even as the devotees take circumambulation in full circle from beyond the wall. However wherever the Shiva Ling is enshrined in the open space and worshipped (without a wall placed at the end of Gomukh) one should not cross the open space in front of Gomukh and perform circumambulation only in Soma Sutra pradakshana way.

SOMA SUTRA PRADAKSHANA

STANDARD PRADAKSHANA

↧

Pradosha (T)

December 11, 2016, 12:51 am

≫ Next: Chettipunniyam Hayagriva (E)

≪ Previous: Pradhosha (E)

பிரதோஷம் - சில முக்கியமான செய்திகள்

பிரதோஷம் என்பது என்ன ? பிரதோஷம் என்பது பாவங்களை தொலைத்துக் கொண்டு மோட்ஷத்தை அடைய செய்யப்படும் வழிபாடு ஆகும். பிரதோஷம் அதாவது பிரதி + தோஷம் என இரு வார்த்தைகளைக் கொண்டது. பிரதி என்பது ஒவ்வொன்றும் எனவும், தோஷம் என்பது பாபத்தையும் குறிக்கும். ஆகவே பிரதோஷம் என்பது ஒவ்வொரு பாபத்தையும் தொலைத்துக் கொள்ளும் வழிபாடு ஆகும்.

பிரதோஷம் என்பதை எப்போது செய்யலாம்? ஒவ்வொரு மாதமும் சுக்ல மற்றும் கிருஷ்ண பக்ஷத்தில் வரும் திரியோதசியன்று சாயங்காலத்தில், சிவபெருமான் ஆனந்தநடனமாடும் நேரத்தில் அவரை வணங்கினால்நம் வேண்டுதல்களுக்கு பலன் கிட்டும் என்பது நம்பிக்கை. அந்த நேரத்தில்தான் நந்தி தேவரின் இரண்டு கொம்புகளுக்கு இடையே உள்ள பகுதியில் சிவபெருமான் நடனம் ஆடுவதாக ஐதீகம் உள்ளது. அமாவாசை மற்றும் பௌர்ணமிக்கு இடைப்பட்ட காலத்தில் 13 ஆம் திதியன்று வருவது பிரதோஷ தினம்.

பிரதோஷதினத்தன்று சாயங்காலவேளையில் ஏன் சிவ வழிபாடு செய்ய வேண்டும்? அன்று சிவபெருமான் மற்றும் பார்வதி தேவியை வணங்கித் துதித்தால் வாழ்வின் அனைத்து வளமும் பெருகுமாம். அதுமட்டும் அல்ல அன்றுதான் சாயங்காலத்தில் அனைத்து தேவர்களும், தெய்வங்களும் பூமிக்கு வந்து சிவபெருமானை வணங்கித் துதிக்கின்றார்களாம். அப்போது நாமும் ஆலயத்துக்கு சென்று சிவ வழிபாடு செய்யும்போது அங்கு கண்களுக்கு புலப்படாமல் அனைத்து இடங்களிலும் நிறைந்துள்ள தெய்வங்களின் ஆசிகளும் அங்கு செல்லும் ஒருவருக்கும் கிடைக்கின்றது. தொடர்ந்து 120 பிரதோஷ தினங்கள் எவர் ஒருவர் சிவவழிபாடு செய்வாரோ அவருக்கு மீண்டும் பிறவாமை எனும் பலன் கிட்டுமாம்.

பிரதோஷம் குறித்து ஒரு புராணக் கதை காலம் காலமாக கூறப்பட்டு வருகின்றது. அந்த கதையின்படி ஒருமுறை தேவர்களும் அசுரர்களும் பாற்கடலைக் கடைந்து அமிர்தத்தை எடுத்தபோது கயிறாக பயன்படுத்தப்பட்ட வாசுகி நாகத்தின் உடல் முழுவதும் காயம் ஏற்பட, அந்த காயத்தின் வலியினால் அது கக்கிய கொடிய விஷத்தினால் உலகமே அழிந்து விடும் அளவு வெப்பம் ஏற்பட தேவர்கள் அனைவரும் சிவபெருமானிடம் ஓடிச் சென்று அழிவில் இருந்து உலகைக் காக்குமாறு வேண்டிக் கொண்டார்கள்.

ஆகவே அந்த கொடிய விஷத்தின் தன்மையை தணிக்கஅந்த விஷம் பூமியில் விழுவதற்கு முன்பாகவே அதை தமது கையில் ஏந்திக்கொண்ட சிவபெருமான் அந்த விஷத்தை தானே உண்டு அனைவரையும் காப்பாற்றினார். ஏகாதசி பதினோராம் நாள் இந்த நிகழ்ச்சி நடைபெற்றது. அவரே உலகை படைத்தவர் என்றாலும் கூட அந்த குறிப்பிட்ட விஷம் அவரது உடலுக்குள் சென்று இருந்தால் அவர் மரணம் அடைந்து இருப்பார். அது இயற்கையின் நியதியாகும். ஆனால் அந்த விஷத்தை சிவபெருமான் விழுங்கிய பின் அதை பற்றிக் கவலைப்படாத தேவர்கள் மீண்டும் தமது காரியத்திலேயே கண்ணாக இருந்து விட்டார்கள்(அமிர்தம் கடைதல்). அதைக் கண்ட பார்வதி தேவியானவள் தனது கணவருக்கு அந்த விஷத்தினால் பாதிப்பு எதுவும் ஏற்பட்டுவிடக் கூடாது என பதறிப் போய் அவர் அருகில்சென்று அவர் தொண்டையை தடவிக் கொடுக்க அந்த விஷம் அப்படியே உறைந்து கட்டியாகி அங்கேயே தங்கி நிற்க, அதன் நச்சுத்தன்மையையும் இழந்தது. ஆனால் அந்த விஷத்தின் வெப்பத்தினால் சிவபெருமானின் தொண்டை காய்ந்து போய் நீல நிறமாகி விட்டது. ஆகவேதான் அவருக்கு நீலகண்டன் அதாவது நீல நிற தொண்டையைக் கொண்டவர் என்ற பெயர் ஏற்பட்டது.

அவை அனைத்துமே திரியோதசிஅன்று சாயங்கால வேளையில் நடைபெற்றது. சற்றே நேரத்தில் தம் சுய நினைவுக்கு வந்த தேவர்களும் அசுரர்களும் நடந்தவற்றைக் கேள்விப்பட்டு பதறிப்போய் தமக்காக விஷத்தை உண்ட சிவபெருமானின் நிலை என்ன ஆயிற்று என்பதை கவனிக்காமல் இருந்து விட்டோமே என வருந்தி அவரிடம் ஓடிச் சென்று தாம் அறியாமையினால் அவருக்கு நன்றி கூறாமல் இருந்து விட்டதற்கு வருந்தி மன்னிப்புக் கேட்க சிவபெருமான் அவர்களை மன்னித்தார். அவர்களுக்கு அதனால் ஏற்பட்டு இருந்த அனைத்து பாபங்களையும் விலக்கினார். அந்த ஆனந்தத்தில் அவர் நந்தியின் கொம்புகளுக்கு இடையே அற்புதமான நடனமான களி நடனம் எனும் நடனத்தை ஆடினார். பார்வதி தேவியும் அவர் அருகில் நின்றவாறு அவர் ஆடிய நடனத்தை ஆனந்தமாக ரசித்துக் கொண்டு இருந்தார். அதனால்தான் சுக்ல மற்றும் கிருஷ்ண பட்சத்தில் திரியோதசையின் சந்தியா காலம் பிரதோஷ காலம் என பெயர் பெற்றது. அன்றைக்கு அந்த நேரத்தில் சிவபெருமான் மற்றும் பார்வதியை நந்தி தேவரின் கொம்புகளுக்கு இடையே இருந்து பார்த்து வணங்கி பூஜை செய்தால் வேண்டிய அனைத்தும் கிடைக்கும் என்பது நம்பிக்கை ஆயிற்று.

பிரதோஷ காலத்தின்போது விரதம் இருந்தோ அல்லது சிவபெருமானின்புராணத்தைபடித்தோ அல்லது பிரதோஷ காலகதையை படித்தோ அல்லது 108 முறை மிருத்துஞ்ஜெய மந்திரத்தை உச்சரித்தோவழிபாடு செய்தால் பிள்ளை இல்லாதவர்களுக்கு புத்திர பாக்கியம், செல்வம் மற்றும் வாழ்வின் வளம் பெருகும் என்பதாக பண்டிதர்கள் கூறுவார்கள். முக்கியமாக மழலை செல்வம் அற்ற பெண்கள் இவற்றை எதையாவது ஒன்றை கடை பிடித்தால் நிச்சயம் பலன் கிட்டும் என்கின்றார்கள்.

பிரதோஷபூஜையின்பயன் கிடைக்க சிவபெருமானுக்கு செய்யப்படும் அபிஷேகத்தில் பயன்படுத்த வேண்டியமுக்கியமான சில பொருட்கள்:

நீண்ட ஆயுள்பெற பால் அபிஷேகம் செய்யலாம்
மோட்ஷம் கிடைக்க நெய்அபிஷேகம் செய்யலாம்
பாடகர்கள் அற்புதமான குரல் வளம் பெற தேன் அபிஷேகம் செய்யலாம்
கடன் தொல்லை விலக அரிசி மாவினால் அபிஷேகம் செய்யலாம்
தீராத நோய் தீர கரும்புச் சாறைக் கொண்டு அபிஷேகம் செய்யலாம்.
நிறைவான செல்வம் பெற பஞ்சாமிருத அபிஷேகம் செய்யலாம்
மரண பயம் விலக எலுமிச்சை சாறைக் கொண்டு அபிஷேகம் செய்யலாம்
எதிரிகள் தொல்லைகுறைய சக்கரையைக் கொண்டு அபிஷேகம் செய்யலாம்
மன நிறைவு கிடைக்க இளநீரைக் கொண்டு அபிஷேகம் செய்யலாம்
மேன்மையான வாழ்க்கை பெற சமைத்த சாதத்தைக் கொண்டு அபிஷேகம் செய்யலாம்
லட்சுமி தேவியின் கடாட்ஷம் பெற சந்தன அபிஷேகம் செய்யலாம்

அனைத்து நாட்களிலும் பலவிதமான பழங்களை நெய்வித்தியமாகப் படைத்தும் மற்றும் மலர்களைக கொண்டு பூசிப்பதும் சந்தனக் காப்புப் அல்லது சந்தன அபிஷேகம் போன்றவை செய்வது வழக்கமானதுதான் என்றாலும் சில குறிப்பிட்ட திரவியங்களினால் அபிஷேகம் செய்து ஆராதிப்பதும் குறிப்பிட்ட தினங்களில் வரும் பிரதோஷ தினங்களில் ஆலயத்துக்கு சென்று பிரதோஷ வழிபாடு செய்வதும் அதிக பலன் தரும் என்பது ஐதீகம்.

திங்கள் கிழமை :-இந்த தினத்தில் வரும் பிரதோஷத்தை சோமபிரதோஷம் என்பார்கள். திங்கள் கிழமையில் பிரதோஷ வழிபாடு செய்வதின் மூலம் மன சஞ்சலங்கள் நீங்கி மன அமைதி கிடைக்கும். நல்ல ஆரோக்கியம் கிட்டி வாழ்வில் வளம் கிடைக்கும்.

செவ்வாய் கிழமை : இந்த தினத்தில் வரும் பிரதோஷத்தைபௌவ்ம பிரதோஷம் என்பார்கள். செவ்வாய் கிழமையில் பிரதோஷ வழிபாடு செய்வதின் மூலம் வருமானம் அதிகரிக்கும். இந்த தினத்தில் சிவலிங்கத்திற்கு பஞ்சாமிர்த அபிஷேகம் செய்து பூஜிப்பவர்கள் பெரும் நன்மை பெறுவார்கள் என்பார்கள்.

புதன் கிழமை :-இந்த தினத்தில் சிவபெருமானை வழிபாடு செய்தால் புத்திர பாக்கியம் கிடைக்கும், ஆத்ம ஞானம் அதிகரிக்கும். இளநீரைக் கொண்டு அபிஷேகம் செய்தால் நல்ல புத்திசாலியான மக்கள் பேறு உண்டாகும்.

வியாழன் கிழமை :-குரு பிரதோஷம் எனப்படும் இந்த தினத்தில் சிவபெருமானை வழிபாடு செய்தால் பகைவர்கள் அழிவார்கள், எதிரிகள் வலு இழப்பார்கள்.

வெள்ளிக் கிழமை :-பகை விலகும். குடும்ப உறவுபலம் பெரும்.உறவினர்கள் அனுசரணையாக இருப்பார்கள். இந்த தினத்தில் சக்கரையினால் சிவலிங்கத்தை அபிஷேகம் செய்து பூஜிப்பதின் மூலம் அனைத்து எதிர்ப்புக்களும் குறையும்.

சனிக்கிழமை:- சனிப் பிரதோஷம் என்பது தனிப் பிரதோஷம் ஆகும். அன்று சிவபெருமானை வணங்குவதினால் சகல பாக்கியங்களும் கிடைக்கும்.சனிக்கிழமைதான் சிவபெருமான் வாசுகி கக்கிய விஷத்தை விழுங்கினார்நவக்கிரகத்தில் சனி பகவான் மிகவும் முக்கியமானவர். அவர் யாரை தண்டிக்க விரும்புவாரோஅவர்களுக்கு அவர் தரும் தொல்லைகளும், தண்டனைகளும் கடுமையாக இருக்கும். ஆகவே ஜாதகத்தில் சனிதசை உள்ளவர்கள் அவரது கருணைகிடைக்க அவரை வேண்டிக் கொண்டு சனிக்கிழமைகளில் விரதம் இருப்பார்கள். அது மட்டும் அல்ல, சனிபகவானின் கடுமை விலக சனிப்பிரதோஷத்தின் அன்று சிவபெருமானை வணங்கி வருவதின் மூலம் சனி பகவானின் தொல்லைகள் குறையும் என்பது நம்பிக்கை.

ஞாயிற்றுக் கிழமை :-வீட்டில் சுப காரியங்கள் நடைபெறும்.

பல ஆலயங்களிலும் கருவறையில் பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்டு உள்ள சிவலிங்கத்தை வழிபடகருவறையை முழுமையாக சுற்றி வந்து பிரதர்ஷணம் செய்வது போல,கருவறை இல்லாமல் வெளியே பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்டு உள்ள சிவலிங்கத்தை முழுமையாக சுற்றி வந்து பிரதர்ஷணம் செய்யக் கூடாதுஎன்ற ஐதீகம் உண்டு. அதற்கு பல காரணங்களையும் பண்டிதர்கள் கூறுவார்கள்.

ஆவுடையாரின் கோமுகம் மூலம் சிவலிங்கத்தை அபிஷேகித்த நீர் வெளியேறி பூமியில் ஓடி அதற்குள் சென்று விடுவதினால் கோமுகத்துக்கு எதிரில் உள்ள பகுதியின் மீது கால்களை வைத்து நடந்து செல்வதின் மூலம் சிவபெருமானின் அபிஷேக நீரை அவமதிக்கும் செயல் ஏற்படும். இதனால்தான் சிவபெருமானின் நீண்ட கோமுகம் போன்ற பகுதி தாண்டிச் செல்ல இயலாத வகையில் அதன் எதிரில் தடுப்பு போடப்பட்டு குறுகலாக அமைக்கப்பட்டு இருக்கும். எவராவது முழு சுற்று பிரதர்ஷணம் செய்ய விரும்பினால் அவர்கள் கோமுகத்தைத் தாண்டிச் செல்ல வேண்டி இருக்கும். எவருக்கும் கோமுகத்தை தாண்டிச் செல்ல தைரியம் இருக்காது. ஆகவே அவர்கள் அரை வட்ட வடிவில்தான் பிரதர்ஷணம் செய்ய இயலும்.

மேலும்கங்கை நீரை பூமிக்கு அனுப்ப வேண்டும் என்ற பகீரதனின் வேண்டுகோளை ஏற்றுக் கொண்ட சிவபெருமானின் தலைப் பகுதியில் இருந்து பூமிக்கு கங்கை நதி பாய்ந்தோடிய தினம் பிரதோஷ தினம் ஆகும் என்ற நம்பிக்கை உள்ளது.சிவபெருமானின் தலையில் இருந்து வழிந்து ஓடி வரும் கங்கை நதியின் நீர்தான் கோமுகத்தில் இருந்து வெளிவந்து பூமி மீது சற்று ஓடி பூமிக்குள் புகுந்து மறைகின்றது. கோமுகத்தில் இருந்து வெளியேறும் நீர் பூமியில் வழிந்து ஓடும்போது அதன் மீது நடந்து செல்வது மஹா பாவச் செயல் ஆகும்.அது மட்டும் அல்ல, அன்று அனைத்து தேவ கணங்களும், தெய்வங்களும் சிவபெருமானை வணங்கித் துதித்தபடி நிற்பதும் அதேகோமுகப் பகுதியில்தான். கோமுகத்தில் இருந்து வழிந்து வரும் அபிஷேக நீரை பிரசாதமாக பெற்றுக் கொள்ளும் அனைத்து தேவ கணங்களும், தெய்வங்களும் கோமுகத்தின் எதிரில் சற்று தொலைவில் நின்று கொண்டு நந்தி தேவரின் கொம்புகளுக்கு இடையே நடைபெறும் சிவபெருமானின் நடனத்தை ரசிக்கிறார்கள். ஆகவே அந்த நேரத்தில் கோமுகத்தின் எதிரில் நடந்து செல்வத்தின் மூலம் பக்தர்கள் அவர்களது கவனத்தை திசை திரும்புவார்கள். ஆகவே அது தவறு என்பதும் இன்னொரு காரணமாக கூறப்படுகின்றது.

பிரதோஷ தினத்தன்று எந்த முறையில் சிவலிங்க வழிபாடு செய்ய வேண்டும்? கீழே தரப்பட்டு உள்ள படத்தைப் பாருங்கள். பிரதோஷ பிரதர்ஷணம் செய்வதற்கு முன் சிவபெருமானின் சன்னதியில் நந்தியின் கொம்புகள் வழியே அவரை வணங்க வேண்டும். அதன் பின் முதலில் சன்னதியின் இடப்புறம் உள்ள கோமுகத்தின் அருகில் சென்று அதை தாண்டிச் செல்லாமல் அங்கிருந்தே சண்டிகேஸ்வரரை தரிசித்தப் பின் (கையினால் சப்தம் எழுப்பிய பின்), அப்படியே திரும்பி முதல் சுற்றை துவக்க வேண்டும். சுற்றிக் கொண்டு கோமுகத்தின் அந்த பக்கத்தின் அருகில் வந்த பின் அதை தாண்டி பிரதர்ஷணம் செய்யாமல், மீண்டும் அப்படியே திரும்பி சன்னதிக்கு முன்னால் வந்து நந்தி தேவரின் கொம்பின் வழியே சிவ பெருமானை தரிசனம் செய்த பின், மீண்டும் சன்னதியின் இடப்புறம் உள்ள கோமுகத்தின் அருகில் சென்று அதை தாண்டிச் செல்லாமல் அங்கிருந்தே சண்டிகேஸ்வரரை தரிசித்தப் பின் (கையினால் சப்தம் எழுப்பிய பின்), அப்படியே திரும்பி இரண்டாம் முறை சன்னதியை சுற்றி வரவேண்டும். கோமுகத்தின் அந்த பக்கத்தின் அருகில் வந்த பின் அதை தாண்டி பிரதர்ஷணம் செய்யாமல், மீண்டும் அப்படியே திரும்பி சன்னதிக்கு முன்னால் வந்து நந்தி தேவரின் கொம்பின் வழியே சிவபெருமானை இரண்டாம் முறை தரிசனம் செய்த பின், மீண்டும் சன்னதியின் இடப்புறம் உள்ள கோமுகத்தின் அருகில் சென்று அதை தாண்டிச் செல்லாமல் அங்கிருந்தே சண்டிகேஸ்வரரை தரிசித்தப் பின் (கையினால் சப்தம் எழுப்பிய பின்), அப்படியே திரும்பி வந்து மூன்றாம் முறை சன்னதியை சுற்றி வரவேண்டும். அதன் பின் கோமுகம் வரை சென்று திரும்பிய பின் சிவபெருமானை மூன்றாம் முறை வணங்கிய பின் திரும்பி வந்து விட வேண்டும். இப்படியாக பிரதர்ஷணம்செய்வதை சோம சூத்திர பிரதர்ஷணம் என்பார்கள். இப்படி சுற்றி வரும் பிரதர்ஷணத்தை நன்கு கவனித்தால் அது அரைவட்ட வடிவிலான, அதாவது சந்திரனின் பிறை வடிவ தோற்றத்தில் இருப்பதைக் காணலாம். அதனால்தான் சந்திரனைக் குறிக்கும் இதை சோம என்கின்றார்கள்.

சிவலிங்கத்தின் கோமுகத்தை தாதாண்டிச் செல்லக் கூடாது என்பதினால்தான் பண்டைய காலம் தொட்டு ஆலயங்களில் சிவலிங்கத்தை மூன்று பக்கமும் சுவர் உள்ள கருவறையில் பிரதிஷ்டை செய்து உள்ளார்கள். இப்படியாக கோமுகத்தை தொட்டபடி உள்ள பூமியின் பகுதியின் மீது நடக்க முடியாமல் சுவர் எழுப்பட்டு உள்ளதினால் அறைக்குள் உள்ள கோமுகத்தில் இருந்து வெளியேறும் அபிஷேக நீரும் வெளியேறும் வழி மூலம் பூமிக்குள் சென்று விடும் வகையில் அமைந்து உள்ளது. அந்த நீரை பக்தர்கள் மிதித்துக் கொண்டு செல்ல இயலாது என்பதினால் கருவறைக்குள் உள்ள சிவலிங்கத்தை முழு பிரதர்ஷணம் செய்ய முடிகின்றது. ஆனால் அதே சமயம் எங்கெல்லாம் கருவறையில் இல்லாமல் திறந்த வெளியில் சிவலிங்கம் பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்டு இருக்குமோ அங்கு சிவலிங்கத்தை முழு பிரதர்ஷணம் செய்யக் கூடாது. சோம சூத்திர முறையிலான பிரதர்ஷணமே செய்ய வேண்டும்.

சோம சூத்ர

பிரதர்ஷணம் செய்யும் முறை

சிவ லிங்கத்தை பிரதர்ஷணம்
செய்யும் பொதுவான முறை

↧

Chettipunniyam Hayagriva (E)

December 20, 2016, 7:45 am

≫ Next: Chettipunniyam Hayagriva (T)

≪ Previous: Pradosha (T)

One can not see Horse headed Lord Hayagrivawithout Goddess Lakshmi seated on his lap in any of the temples except in Chettipunniyam. He is seen in such a posture only in “Sri Devanatha Sri Yoga Hayagriva temple” in Kancheepuram district of Tamilnadu where the Lord is seen in Yogic posture without his consort Goddess Lakshmi. The Lord in this temple graces thousands of devotees who throng there seeking his grace for success in the field of education and other fine arts including that of music. This temple is believed to be thousand years old though some claim that the timeline could be 500-600 years only.

After the universe was born, at the end of Kalpa Kala, deluge struck the universe and Lord Vishnu after fighting ferocious battles with several Asura forces decided to take rest out of tiredness. He went to the ocean and slept on a banyan leaf floating on the cosmic ocean. Only some time prior to that, Lord Brahma rose from the navel of the Lord and began creationfirst creation being four Vedas.

When Lord Brahma emerged from the navel of Lord Vishnu, two avaricious demons called Madhu and Kaitabha too emerged fromtwo drops of water on the banyan leaf on which Lord Vishnu was asleep. Out of arrogance, the two asuras wanted to take over the process of creation and therefore stole the Vedas from Lord Brahma and hid them deep inside the waters of the primeval ocean and sat guarding there in the form of horse faced demons.

The two demons not only stole the Vedas and kept them hidden in the nether world (deep inside the ocean) but also undertook arduous tapas seeking immortality which was unfortunately granted by Lord Shiva, however with a rider that they would die only at the hands of divine which hadhorse head. When Lord Vishnu came to know of it, he was worried. He felt the need to destroy the demons to save the universe. Therefore in consultation with Lord Shiva he enacted a drama to retrieve not only the Vedas stolen by the demons, but also to prevent the demons from taking over the act of creation. According to the pre decided plan of action he got his head severed by the string of a bow which he had kept near his head before sleeping. On seeing the tragedy panic struck divine forces rushed to Lord Shiva and pleaded for revival of Lord Vishnu’s head. He advised them thatunlessthe severed head is fixed on to the torso of Lord Vishnu’s lifeless body within ninety seconds,Lord Vishnu would not survive. Since Lord Vishnu’s slain face could not be quickly traced anywhere, Divine Viswakarma who was also present with the Celestials broughtsevered head of a horse and fixed it on the torso of Lord Vishnu within ninety seconds. None knew that the drama was deliberately enacted by Lord Shiva and Lord Vishnu to create a divine with the head of an horseso that the new avatar could kill demons Madhu and Kaitabha. Thus Lord Vishnu who rose in new avatar with head of a horse came to be called Lord Hayagriva. 'Hayam' meant horse and 'Griva' means neck, thus Lord Vishnu took up the avatar of Hayagriva i.e one with the head of an horse. Once Lord Vishnu transformed himself into Lord Hayagriva, he immediately proceeded to the nether world, fought with the demons, killed them and brought back theVedas stolen by them. Since Lord Hayagriva fought with the demons in height of fury, even after the demons were killed, his anger did not come down and therefore at the request of the celestial, Goddess Lakshmi went and sat on the lap of Lord Vishnu and to cool down his anger. Thereafter when the Lord calmed down he asked his consort to get down for few moments and sat with his eyes closed in relaxed posture with perfect physical and mental relaxation. Therefore the Lord in such a posture was adored as Yoga Nidra Hayagriva without his consort.

Since Lord Vishnu had taken exclusive avatar as Lord Hayagriva even before he took ten avatars called Dasavathar, the incarnation of Lord Vishnu as Hayagriva was not included as one in the ten primary incarnations he took. Subsequently the posture of Goddess Lakshmi seated on the lap of Lord Yoga Hayagriva came to be accepted as Goddess Lakshmi Hayagriva for worship. Once Goddess Lakshmi sat on the lap of Lord Hayagriva and calmed him down, Goddess Saraswathi came there requesting Lord Yoga Hayagriva to initiate her the highest order of knowledge and enlightenmentaccepting him as her Guru. Lord Hayagriva bestowed highest level of knowledge and wisdom to Goddess Saraswathi who was considered to be Goddess of education and knowledge. Thus it became norm to worship Lord Hayagriva too after offering prayers to Goddess Saraswathi since Lord Hayagriva was Guru of Goddess Saraswathi. However Lord Hayagriva clarified that if someone offer prayers only to him (Lord Hayagriva) and neglected Goddess Saraswathi who was his disciple, their prayers will not be fulfilled.

Now read the interesting story and history of Lord Yoga Hayagriva of this temple which is in Chettipunniyam where the Lord is reported to be granting highest order of wisdom.

Once upon a time when several parts in India were under Dutch, Portuguese and Mogul rulers, the Hindu temples were systematically targeted and ornaments looted from them. Not only valuables were looted, butthe structures were also destroyed. Therefore in order to save the idols, ornaments and other valuables of the temples, the devotees smuggled them away and hid them in secret places inside dense jungles or in remote places inaccessible to others and worshipped in groups secretly. Only the trusted devotees were aware of those places and the routes leading to those secret temple sites. This prevented the alien rulers from looting the valuables or destroying those idols. The places where the idols and valuables were kept hidden could not be reached easily as pathways to them were narrow and huge force cannot travel through them. Even then if any of the alien forces attempted to force through them they were waylaid and killed by devotees who were waiting in hiding to attack them. Therefore the alien forces could not loot the valuables, nor destroy those Hindu temples which were secretly operated deep inside the jungles.

Against this background, the idols of Lord Devanatha Peruman and Lord Hayagriva which were secretly worshipped by devotees in a place called Tiruvanthipuram of Cuddalore district of Tamilnadu were shifted secretly to Chettipunniyam in 1848 by the then Divan Shri Rangacahari in order to save them from getting destroyed by the Mogul rulers. Chettipunniyam which is in the Chengleput district of Tamilnadu was in that periodsurrounded by dense forest on a hilltop. Since the inhabitants of that area were predominately consisted of Chettiyar community, the place derived the name Chettipunniyam. The hilltop could not be easily climbed by forces and if someone desired to reach the secret site where the idols were worshipped, they have to walk through the dangerous narrow lanes and arduous path, which were under the watchful eyes of trusted devotees guarding the site. The entire path was also covered by thick bushes. The place thus remained highly protected by nature and the devotees.

Initially this temple in Chettipunniyam was constructed for Lord Varadaraja Peruman. However in the year 1848 the idols of Lord Devaraja Peruman and Lord Yoga nidra (in meditative posture) Hayagriva were secretly brought here and enshrined. In the year 1868 to prevent destruction of sacred idols like God Rama, God Lakhman, Goddess Sita and God Hanuman were also secretly smuggled out of a temple in Thanjavur in Tamilnadu and brought here for safety.

Though initially the temple was built in honour of Lord Devanatha Peruman, but God Varadaraja Peruman is mainly worshipped as presiding deity. For several hundred years the devotees were afraid that revelation of the temple site would endanger its safety and therefore the existence of the temple was kept closely guarded secret and the site details were spread to trusted devotees only by word of mouth. Perhaps this was thereason why the greatness of the temple remained unknown to the outer world for many years.

However as days passed, people who thronged Goddess Saraswathi temple in Koothanoor began to get feedback on the greatness of Lord Yoga nidra Hayagriva in Chettipunniyam and visited there to offer prayers as Lord Yoga nidra Hayagriva was Guru of Goddess Saraswathi. Slowly temples for Lord Hayagriva came up in several places as he was mainly considered to be Guru of wisdom. Even in those days only affluentcould hire a horse or animal driver cart to visitChettipunniyam temple as the roads were not easy to travel by foot.

The unique feature of the temple has been that Lord Vishnu in the avatar of Yoga nidra Hayagriva is seen without consort Goddess Lakshmi devi. Lord Hayagriva with horse head, displaying Abaya mudran, is seen seated alone in Lord Devanatha sanctum. In this temple a separate sanctum exists for Goddess Lakshmiin the name of Goddess Homabjavalli. In another separate sanctum Lords Rama-Lakhman- Goddess Sita and Lord Hanuman are seen and the noon arthi and Pooja for the temple is performed only in this sanctum. In other sanctums the puja and arthi are performed only to the urchava murthies and not to the presiding deities there. The reason for it is not known.

There is a divine tree inside the temple. The name of the tree is Angolam or Azhichchal. Devotees who desire to own a house pull out some thread from their cloth and tie them on the tree praying Lord Hayagriva to grace them for success of their wish.

What are the aspects of Lord Yoga Hayagriva otherwise called Parimugan in Tamil ? Pari in Tamil refers to horse. The nose holes on the face of Lord Hayagriva represent the Sandhya kala Devathas, the manes on face reflects the Sun and Moon rays, the eyebrows represent Goddess Ganges and Goddess Saraswathi while the two eyes represent Lord Sun and Lord Moon. The teeth in his mouth represents the Pithru Devathas and finally the lips represents the Brahma Loga. He has four hands out of which one bestow knowledge and the second is found holding Vedas indicating that he was the teacher of universe and therefore considered God of knowledge and intelligence.

The devotees, mainly students, come here and offer garland made of cardamom and pray to Lord Yoga Hayagriva to attain highest level of wisdom. In KoothanoorGoddess Saraswathi temple the studentsplace their personal pens and pencils praying for success in examinations. Similar act is performed in the temples seeking the blessings ofLord Hayagriva since he was considered to be Guru of Goddess Saraswathi.

This temple is in the opposite side of a place called Mahendra City in between Chennai and Tambaram highway. Once you reach the point of Mahendra city entrance tower, you can see a narrow road leading to the hilltop exactly opposite to it. At the entrance of that narrow road, one can also see a display hoard that shows the way to reach the temple. This temple is open for public from 7.30 AM till 1.00 PM during morning hours and between 4.30 PM till 7.30 PM in the evening.

Photos from Temple

Photos en route to temple (over the hilltop)- Below

↧

Chettipunniyam Hayagriva (T)

December 20, 2016, 7:45 am

≫ Next: Gurulinga Swamigal- English

≪ Previous: Chettipunniyam Hayagriva (E)

குதிரை தலைக் கொண்டு, அபய கரங்களைக் காட்டியபடி, லஷ்மி தேவி மடியில் அமர்ந்திராமல் தனிமையில் தியான நிலையில் அமர்ந்திருக்கும் பகவான் ஹயக்ரீவரை எந்த ஆலயத்திலும் காண முடியாது. அப்படிப்பட்ட அபூர்வமான காட்சியை தமிழ்நாட்டின் காஞ்சீபுரம் மாவட்டத்தில் உள்ள செட்டிப் புண்ணியம் எனும் கிராமத்தில் உள்ள ஆலயத்தில் மட்டுமே காணலாம். ஆயிரத்துக்கும் முற்பட்ட வருடத்தை சேர்ந்த ஆலயம் எனக் கூறப்படும் இந்த ஆலயத்தில்பகவான் யோகஹயக்ரீவரை கல்வி ஞானம் பெற, தேர்வுகளில் வெற்றி பெற, தொழிலில் வெற்றி பெற, நாட்டியம், இசை, சங்கீத கலைகளில் புகழ் பெற என அந்தந்த துறையை சேர்ந்தவர்கள் வேண்டி வணங்குகின்றார்கள்.

பிரபஞ்சம் படைக்கப்பட்டப் பின் பிரளய காலத்தில் ஒருமுறை பல அசுரர்களுடன் கடுமையான யுத்தம் செய்து அவர்களை அழித்த பின் அந்தக் களைப்பில் சமுத்திரத்திலே ஆயிலையில் யோக நித்திரையில் இருந்தார் பகவான் மகாவிஷ்ணு. அதற்கு முன்னர்தான் பகவான் விஷ்ணுவின் நாபிக் கமலத்தில் இருந்து வெளிவந்த பகவான் பிரும்மா, நான்கு வேதங்களையும் படைத்து அவற்றை உலகிற்கு தந்தப் பின் தனது படைப்புத் தொழிலையும் துவக்கி இருந்தார்.

பகவான் விஷ்ணுவின் நாபிக் கமலத்தில் இருந்து வெளிவந்த பகவான் பிரும்மா படைப்புத் தொழிலில் ஈடுபட்டுஇருந்தபோது பகவான் விஷ்ணு படுத்து இருந்த ஆயிலையில் இருந்த இரண்டு நீர் திவலைகளில் இருந்து மது மற்றும் கைடபன் எனும் இரண்டு அசுரர்கள் வெளி வந்து பகவான் பிரும்மா செய்து வந்திருந்த படைப்புத் தொழிலை தாமே செய்ய ஆசை கொண்டு அவரிடம் இருந்த வேதங்களை திருடிக் கொண்டு ஓடி விட்டார்கள். அந்த வேதங்களை திருடிக் கொண்டு சென்றவர்கள் அவற்றை பாதுகாப்பாக வைத்து இருக்க வேண்டும் என்று எண்ணி அதை கடலுக்கு அடியில் பாதாள உலகில் கொண்டு சென்று அங்கு ஒளித்து வைத்தப் பின் குதிரை வடிவ முகம் கொண்டு அதற்கு காவலாக அங்கேயே இருந்தார்கள்.

வேதங்களை திருடிச் சென்ற அசுரர்கள் கடலின் அடியில் பாதாள உலகில் அதை பாதுகாப்பாக வைத்துக் கொண்டு இருந்ததும் அல்லாமல் தமக்கு இறவாமை எனும் வரம் வேண்டும் என அங்கேயே கடுமையான தவம் செய்து அந்த வரத்தை பகவான் சிவபெருமானிடம் இருந்தும் பெற்றார்கள். அந்த வரத்தின்படி அவர்களை அழிக்க குதிரை தலைக்கொண்டகடவுள் அவதரித்தால் மட்டுமே முடியும். அதை அறிந்து கொண்ட பகவான் மகாவிஷ்ணு வருத்தம் அடைந்தார். வேதங்களை மீட்டு அசுரர்களை முற்றிலும் அழிக்க வேண்டும் என்பதற்காக பகவான் சிவபெருமானுடன் கலந்து ஆலோசனை செய்தபின் ஒரு நாடகம் நடத்தினார். அந்த நாடகத்தின் ஒரு காட்சியாக தனது தலைபகுதியில் வைத்து இருந்த ஒரு வில்லின் நாண் மூலம் தமது தலை அறுபட்டு விழுமாறு செய்து கொண்டார். பதறிப் போன தேவர்கள் பகவான் சிவபெருமானிடம் சென்று நடந்ததைக் கூறி பகவான் விஷ்ணு மீண்டும் உயிர் பெற வேண்டும் என வேண்டிக் கொண்டார்கள். அவரோ தொண்ணூறு நாழிகைக்குள் அறுபட்ட தலையை எடுத்து வந்து பகவான் விஷ்ணுவின் தலை பகுதியில் வைத்தால் மட்டுமே அவர் உயிர் பெறுவார் எனக் கூறி விட அறுபட்ட தலையை அனைத்து இடங்களிலும் தேடினார்கள். தலை கிடைக்கவில்லை. என்ன செய்வது எனது தெரியாமல் தெய்வீக விஸ்வகர்மாவிடம் உடனடியாக சென்று ஏதாவது ஒரு தலையை எடுத்து வந்து தலை இல்லாமல் கிடந்த பகவான் விஷ்ணுவின் உடலில் பொருந்துமாறு வேண்டிக் கொள்ள, காலத்தைத் தாழ்த்தாமல் அவரும் தலை அறுபட்டுக் கிடந்த ஒரு குதிரையின் முகத்தை எடுத்து வந்து அதை பொருத்தினார். அடுத்த கணம் பகவான் விஷ்ணு குதிரை தலைக்கொண்ட புதிய அவதாரமாக உருமாறினார். எவருக்குமே நடந்த அனைத்துமே பகவான் விஷ்ணு மற்றும் பகவான் சிவபெருமானின் லீலை என்பதோ, அந்த லீலையின் மூலமே குதிரைதலை கொண்ட புதிய அவதாரத்தைப் படைத்து அந்த இரண்டு அரக்கர்களையும் அழிக்க ஏற்பாடு செய்து இருக்கின்றார்கள் என்பது தெரியாது. ஹயம் என்றால் குதிரை என்பது அர்த்தம் என்பதினால் குதிரையின் தலை பொருத்தப்பட்ட பகவான் விஷ்ணுவும் பகவான் ஹயக்ரீவர் என்ற பெயரை பெற்றார். அடுத்த கணம் அவர்குதிரை முகத்தோடு கடலுக்குள் புகுந்து சென்று அந்த அசுரர்களுடன் போரிட்டு அவர்களை கொன்று வேதத்தை மீட்டு வந்தார். அசுரர்களுடன் போரிட்ட குதிரைதலையுடன் இருந்த பகவான் ஹயக்ரீவர் உக்ரமாக இருந்ததினால் அவர் கோபத்தை தணிக்குமாறு தேவர்கள் அன்னை மகாலட்சுமி தேவியிடம் சென்று வேண்டிக் கொள்ள அவரும் பகவான் ஹயக்ரீவர் மடியில் சென்று அமர்ந்து கொண்டு அவரை சாந்தப்படுத்தினாள். அதன் பின்னர் பகவான் ஹயக்ரீவர் லட்சுமி தேவியை தன் மடியில் இருந்து இறங்கச் சொல்லியபின் சற்றே கண்களை மோடிக்கு கொண்டு காலை மடித்துக் கொண்டு யோக நிலையில் அமர்ந்தார். அவர் முகத்தில் சலனம் இல்லை, அமைதியே குடி கொண்டு இருந்தது. ஆகவே அந்த நிலையில் காட்சி தந்த பகவானை அது முதல் யோக ஹயக்ரீவர், அதாவது அமைதியான (யோக)நிலையில் காட்சி தரும் பகவான் ஹயக்ரீவர்என அழைத்தார்கள்.

இப்படியாக தசாவதார அவதாரங்கள் எடுக்க இருந்த காலத்துக்கு முன்னரே விஷ்ணு பகவான் எடுத்த முதல் அவதாரம் அது ஆகும். அதற்கும் பத்து அவதாரங்களை எடுத்த தசாவதாரத்துக்கும் சம்மந்தம் இல்லை என்று பண்டிதர்கள் கூறுவார்கள். பின்னர் பகவான் ஹயக்ரீவர் மடியில் அன்னை லஷ்மி தேவி அமர்ந்திருந்த உருவமே அன்னை லட்சுமி ஹயக்ரீவர் எனும் வடிவம் ஆயிற்று. அந்த கோலத்தில் அவர்கள் இருந்தபோது அங்கு வந்த அன்னை சரஸ்வதி தேவி, வேதங்களை கையில் வைத்திருந்த பகவான் ஹயக்ரீவரிடம் தனக்குஞானத்தை உபதேசிக்குமாறு வேண்டிக் கொள்ள, அவரும் அன்னை சரஸ்வதிக்கு ஞானத்தை உபதேசித்து அவருக்கே குருவானார். ஆகவே பகவான் ஹயக்ரீவரை வணங்கித் துதித்தால் அன்னை சரஸ்வதியை வணங்கித் துதித்து பெற்ற அருளை விட பல மடங்கு அருள் கிட்டும் என்பார்கள். தேர்வுகளில் வெற்றி பெற்று நல்ல கல்வி அறிவு கிடைக்க அன்னை சரஸ்வதியை வணங்க வேண்டும் என்றாலும் அதன் பின்னர் அன்னை சரஸ்வதியின் குருவான பகவான் ஹயக்ரீவரையும் வணங்கித் துதித்தால்தான் அன்னை சரஸ்வதி தேவியிடம் இருந்து பெற்ற கல்வி ஞானம் முழுமை அடையும், இன்னும் அதிக கல்வி ஞானத்தை முழுமையாகப் பெற்று வெற்றி மேல் வெற்றியும் அடையலாம் என்பது ஐதீகம் ஆயிற்று. ஆனால் அங்கும் சின்ன நிபந்தனை இருந்தது. கல்விக்காக அன்னை சரஸ்வதியை வணங்காமல் பகவான் ஹயக்ரீவரை மட்டுமே வணங்கினால் முழுமையான பலன் கிட்டாது. அவருடைய சீடரான சரஸ்வதிக்கும் மரியாதை தர வேண்டும் என்பதினால் அன்னை சரஸ்வதியை வேண்டிய பின்னர்தான் பகவான் ஹயக்ரீவரின் அருளாசியைப் பெற வேண்டும் என்பதே பகவான் ஹயக்ரீவரின் தத்துவம் என்பார்கள். ஆனால் மற்ற வேண்டுதல்களுக்காக அவரவர் நம்பிக்கைக்கு ஏற்ப பகவான் ஹயக்ரீவரை நேரடியாக துதிக்கலாம் .

இத்தனை மகிமை வாய்ந்த பகவான் ஹயக்ரீவருக்கு தமிழ்நாட்டில் செட்டிப்புண்ணியம் எனும் கிராமத்தில் ஒரு ஆலயம் அமைந்தது. அவரைஅங்கு சென்று வணங்கித் துதித்தால் அளவற்ற ஞானத்தையும், கல்வி அறிவையும் தந்து அனைத்து தேர்வுகளிலும் வெற்றி அடைய வைப்பார் என்பது நம்பிக்கையின் அடிப்படையிலான ஐதீகம் ஆயிற்று. அத்தனை மேன்மை வாய்ந்த சுமார் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட இந்த ஆலயம் எழுந்த வரலாறும், அந்த ஆலயத்தின் மேன்மையும் மகத்தானது.

ஒரு காலத்தில் தென் இந்தியாவின் பல பகுதிகளும் முகலாய மன்னர்களின் பிடியிலும், அவர்களைத் தொடர்ந்து போர்த்துகீசியர் மற்றும் ஆங்கிலேயர் பிடிகளிலும்இருந்தபோது அன்னியர்கள் பல இடங்களிலும் இருந்த இந்துக்களின் ஆலயங்களில் இருந்த நகைகளையும் ஆபரணங்களையும் கொள்ளையடித்து ஆலய மூர்த்திகளையும் நாசப்படுத்தி வந்தார்கள். இந்துக்களின் ஆலயங்கள் குறிவைத்து நாசப்படுத்தப்பட்டதினால் பல இடங்களிலும் இருந்த பக்தர்கள் ஆலயங்களை மறைவிடத்தில் அமைத்து அதில் வழிபட்டு வந்திருந்தார்கள். அதுமட்டும் அல்லாமல் காலம் காலமாக வழிபடப்பட்டு வந்திருந்த ஆலயங்களில் இருந்த தெய்வீக மூர்த்திகளை அந்நியர்களிடம் இருந்து காப்பாற்றுவதற்காக விக்ரகங்களை இடம் பெயர்த்து எடுத்துச் சென்றார்கள். முக்கியமாக எளிதில் கண்டு பிடிக்க முடியாத மற்றும் எளிதில் செல்ல முடியாத வனப்பிரதேசங்களில் வழிபாட்டு தலம் அமைத்து அங்கு அந்த விக்ரகங்களை வைத்து வழிபட்டு வந்திருந்தார்கள். ஆங்கிலேய, போர்த்துகீசிய மற்றும் முகலாய மன்னர்களினால் அந்த இடங்களைக் கண்டு பிடிக்க முடியவில்லை. மீறிச் சென்றாலும் அவர்கள் படையினரை எதிரிகள் எளிதில் வழிமறித்துக் கொல்ல முடிந்தது என்பதினால் மலை முகட்டுக்களிலும், அடர்ந்த காடுகளிலும் மறைந்திருந்த ஆலயங்களையும் வழிபாட்டுத் தலங்களையும் அன்னியர்களினால் அழிக்க முடியவில்லை.

இந்த பின்னணியில்தான் தமிழ்நாட்டின் கடலூர் மாவட்டத்தில் இருந்த திருவஹந்திபுரம் எனும் ஊரில் பக்தர்களினால் ரகசியமாக வழிபடப்பட்டு வந்திருந்த பகவான் தேவநாதப் பெருமாள் மற்றும் பகவான் ஹயக்ரீவர் போன்ற தெய்வங்களின் சிலைகள் அன்னியர்களினால் நாசம் அடையாமல் இருக்க 1848 ஆம் ஆண்டில் அன்றைய திவானாக இருந்த திரு ரங்காச்சார் என்பவரால் பரம ரகசியமாக செட்டிப் புண்ணியத்தில் உள்ள இந்த ஆலயத்துக்கு கொண்டு வரப்பட்டு வைக்கப்பட்டன. அந்த காலத்தில் சரியான சாலைகள் இல்லாத, போக்குவரத்து வசதிகள் குறைவாக இருந்த மற்றும் மக்கள் நடமாட்டம் மிகக் குறைந்த அளவிலேயே இருந்த செங்கல்பட்டு அருகே இருந்த இடமே செட்டிப்புண்ணியம் என்பது. அந்த இடமும் உயர்ந்திருந்த மலையின் உச்சியில் அடர்ந்த காடுகள் நிறைந்த பகுதியில் அமைந்திருந்தது என்பதினால் இந்த இடத்தில் விக்ரகங்களை வைப்பது பாதுகாப்பானது என்று கருதி அவற்றை இங்கு கொண்டு வந்தார்களாம். இங்கு அதிக அளவில் செட்டியார் சமூகத்தை சேர்ந்தவர்களே குடி இருந்ததாலும், அவர்களே ஆலய மூர்த்திகளை பாதுகாக்க அனைத்து விதங்களிலும் உதவி செய்ததினாலும் இந்த இடம் செட்டிப் புண்ணியம் என்ற பெயரைப் பெற்றது.

முதலில் பகவான் வரதராஜப் பெருமாளுக்காகவே இந்த ஆலயம் அமைக்கப்பட்டு இருந்ததாம். அதன் பின்னரே பகவான் தேவநாதப் பெருமாள் மற்றும் குதிரை தலையுடன் யோக நித்திரையில் இருந்த பகவான் ஹயக்ரீவருடைய சிலை மற்றும் உற்சவ மூர்த்திகள் 1848 ஆம் ஆண்டுவாக்கில் இங்கு கொண்டு வரப்பட்டு ரகசியமாக வைக்கப்பட்டன. அதன் பின்னர் அதே போல தஞ்சாவூரில் ரகசியமாக வழிபடப்பட்டு வந்திருந்த உற்சவ மூர்த்திகளான தெய்வங்கள் சீதா-ராம-லஷ்மண-ஹனுமான் மூர்த்திகளும் 1868 ஆம் வாக்கில் இங்கு கொண்டு வரப்பட்டு பூஜிக்கப்படலாயின.

இந்த ஆலயம் தோன்றிய காலம் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்டது என்று பொதுவாக கூறப்பட்டாலும் பலரும் நம்புவதைப் போல சுமார் 500 முதல் 600 ஆண்டுகள் பழமையான இங்குள்ள ஆலயத்தில் பகவான் தேவநாத பெருமானை பகவான் வரதராஜப்பெருமாள் என்ற பெயரில் மூலவராக வழிபடப்படுகிறார். ஆலயம் உள்ள இடமும், அதற்குள் உள்ள மூர்த்திகளின் மகிமைகளும் பரவலாக வெளியில் தெரிந்தால் மீண்டும் அந்த ஆலயத்துக்கு ஆபத்து ஏற்பட்டு விடுமோ என்று அந்த காலத்தில் இருந்த பக்தர்கள் அஞ்சியதினால் அந்த ஆலயம் குறித்த அனைத்து செய்திகளுமே செவி வழி வார்த்தைகளாகவே இருந்து விட்டதினால் வெகுகாலம்வரை பெருமளவிலான பொதுமக்களுக்கு செட்டிப் புண்ணியத்தில் மறைந்திருந்த தெய்வீக மகிமை மிக்க ஆலயத்தின் விவரமோ அல்லது மகிமையோ அதிகமாக தெரியாமலேயே இருந்தன.

ஆயினும் கூத்தனூரில் இருந்த அன்னை சரஸ்வதி ஆலய மகிமையைக் குறித்து மட்டுமே தெரிந்திருந்த மக்களுக்கு மெல்ல மெல்ல பகவான் ஹயக்ரீவரின் சக்தி மற்றும் மேன்மையும் வரலாறுகளும் தெரியவர கல்விச் செல்வத்தை அளவில்லாது வழங்கும் பகவான் யோக ஹயக்ரீவர் குடியேறி இருந்த ஆலயங்களை நோக்கிப் படையெடுக்கலாயினர். பல இடங்களிலும் பகவான் ஹயக்ரீவர் ஆலயமும் எழுந்தது. இந்த நிலையில்தான் மெல்ல மெல்ல செட்டிப் புண்ணியத்தின் பகவான் யோக ஹயக்ரீவர் ஆலய விவரங்களும் வெளித் தெரியவரத் துவங்கியதும் பக்தர்கள் அங்கு செல்லத் துவங்கினார்கள்.

அந்த காலத்தில் அதிக சாலை வசதிகளே இல்லாத, மலைப் பகுதியில் இருந்த இந்த ஆலயத்துக்கு சென்று பகவான் யோக ஹயக்ரீவரை தரிசித்தே ஆக வேண்டும் என்ற எண்ணம் கொண்ட உண்மையான பக்தர்கள் மட்டும் தத்தம் குழந்தைகளுடன் செட்டிப் புண்ணியத்தை தேடி வருவது வழக்கமாக இருந்து வந்திருந்ததாம்.

இந்த ஆலயத்தில் குதிரைதலைகொண்ட பகவான் ஹயக்ரீவர் யோக முத்திரை கொண்டு தனியாகவே காட்சி தருவது அபூர்வமான காட்சி ஆகும். அனைத்து ஆலயங்களிலும் பகவான் யோக ஹயக்ரீவர் மடியில் அன்னை லஷ்மி தேவி அமர்ந்துள்ள காட்சியே இருக்கும். ஆனால் அதற்கு மாறாக இங்கு பகவான் ஹயக்ரீவர் குதிரை முகம் கொண்டு தனிமையில் யோக நிலையில் அபாய முத்திரைக் காட்டியபடி பகவான் தேவநாதன் எனும் பெயரில் தனி சன்னதியில் காணப்படுவது விசேஷ காட்சி ஆகும். அவர் சன்னதியின் அருகில் உள்ள சன்னதியில் அன்னை ஹோமப்ஜவல்லி எனும் பெயரில் அன்னை லஷ்மி தேவி காட்சி தருகிறார். சன்னதிக்கு எதிர் புறத்தில் சற்றே தள்ளி அமைந்துள்ள தனி சன்னதியில் தெய்வங்கள் ராம-சீதா-லஷ்மண சமேதகர்கள் காட்சி தந்து கொண்டு இருக்க பகவான் ஹனுமார் அவர்கள் முன் மண்டி இட்டபடி காணப்படுகின்றார். இந்த சன்னதியில்தான் மதியம் 12.00 மணிக்கு உச்ச கால ஆராதனை நடைபெறுகிறது. இந்த ஆலயத்தில் அனைத்து சன்னதியிலும் சன்னதிக்குள்ளேயே உள்ள மூல மூர்த்திக்கு முன்பாக வைக்கப்பட்டு உள்ள உற்சவ மூர்த்திகளுக்கு மட்டுமே ஏன் பூஜைகளை செய்கிறார்கள் என்பதற்கான காரணம் விளங்கவில்லை.

ஆலயத்தின் பின்புறத்தில் உள்ள அங்கோளம் அல்லது அழிஞ்சல் என்ற பெயருடைய தெய்வீக மரத்தில் தமது வேண்டுதலை நிறைவேற்றித் தர பக்தர்கள் தமது ஆடையில் இருந்து இரண்டு நூலைஎடுத்துக் கட்டுகிறார்கள். சிலர் வீடு கட்ட அருள் வேண்டி அந்த மரத்தின் அடியிலேயே கல்லினால் ஆன சின்ன வீடு கட்டுகிறார்கள்.

பரிமுகன் என அழைக்கப்படும் பகவான் ஹயக்ரீவருடைய உருவ அம்சங்கள் என்னென்ன? சந்தியா தேவதைகள் நாசித் துவாரங்களாக இருக்க, குதிரை முகத்தில் உள்ள பிடரி மயிர்கள் சூரிய ஒளிக்கதிர்களால் அமைந்திருக்க, கங்கையும், அன்னை சரஸ்வதியும் அவரது புருவங்களாக அமர்ந்துள்ளார்கள். சந்திரனும் சூரியனும் அவரது கண்களாக அமர்ந்திருக்க அவருடைய பற்கள் பித்ரு தேவதைகள் ஆவர். பிரும்ம லோகம் இரண்டுமே மேலும் கீழுமாக அவர் வாயின் உதடுகளாக அமைந்தன என்பார்கள். அவருக்கு நான்கு கைகள். ஒரு கைகல்வி மற்றும் ஞானத்தைப் போதிக்கும் முத்திரைகாட்டியபடி இருக்க, இன்னொரு கையோ சில புத்தகங்களை வைத்தபடி காணப்படும். அவை நான்கு வேதங்கள் ஆகும். ஆகவேதான் பகவான் ஹயக்ரீவர் கல்வி, ஞானம் மற்றும் விவேகத்தைக் கொடுப்பவர் என கருதப்படுகின்றார்.

கல்வியும் செல்வமும் பெருக இங்குள்ள யோக ஹயக்ரீவர் ஆலயத்துக்கு வந்து பகவான் யோக ஹயக்ரீவரை வணங்குகிறார்கள். ஸ்வாமிக்கு ஏலக்காய் மாலை போட்டு வணங்கினால் கல்வியில் முன்னேற்றம் கிடைக்கும், ஞாபக சக்தி கூடும் என்பது நம்பிக்கை ஆகும். கூத்தனூர் சரஸ்வதி ஆலயத்தில் வழிபடும் முறையிலேயே தேர்வு எழுதும் மாணவர்கள் பெற்றோர்களுடன் பகவான் ஹயக்ரீவர் ஆலயங்களுக்குச் சென்று பகவான் யோக ஹயக்ரீவரின் பாதத்தில் தாம் எடுத்து வரும் பேனா மற்றும் பென்சிலை வைத்து வணங்கிய பின் அதை எடுத்து செல்கின்றனர். அதன் காரணம் அவரே சரஸ்வதி தேவிக்கும் குருவானவர் என்ற உண்மைதான்.

சென்னையில் இருந்து செல்பவர்கள் தாம்பரம் மற்றும் செங்கல்பட்டு செல்லும் தேசிய நெடுஞ்சாலையில் பயணித்து மகேந்திரா சிட்டியின் நேர் எதிரில் உள்ள சின்ன சாலையில் இறங்கி ஆலயம் செல்லும் வழியைக் காட்டும் பாதையிலேயே சென்றால் பகவான் தேவநாத ஸ்வாமி ஆலயத்தை அடையலாம். காலை 7.30 மணி முதல் மதியம் 1.00 மணி வரையிலும், மாலை 4.30 மணி முதல் இரவு 7.30 மணி வரை திறந்திருக்கும்.

ஆலய படங்கள்

ஆலயம் செல்லும் பாதையின்

இருபுறக் காட்சி கீழே

↧

Gurulinga Swamigal- English

December 25, 2016, 6:39 am

≫ Next: Gurulinga Swamigal - Tamil

≪ Previous: Chettipunniyam Hayagriva (T)

Many Samadhi of Mahans and Siddha Purush are seen in some parts of Chennai city in Tamilnadu. According to a rough estimate there are over fifty Samadhis, with their own vibrant history behind each one of them. It is believed that when devotees enter the Samadhi sthal of great Mahans, they surely feel the vibrations as they pray standing there. We too experienced unknown inner vibration when we visited Siddah Purush Gurulinga Swamigal Samadhi sthal in Saidapet in the heart of Chennai city. Siddah Purush Gurulinga Swamigal Samadhi sthal is 100 meters away from Karaneeswarar temple in a place called Saidapet.

Though the initial life history of the Swamigal including the year when he was born is not known, only one thing is clear from the circumstantial evidences that he had come from Virudhachalam, a small town in South India from where he travelled to Chennai by foot. On way he reportedly performed several miracles including miracle curing of the incurable diseases of people who sought his blessings. Miracle curing is generally attributed to cure of medically incurable diseases in just few days or instantly. This made many families turn into his devotees, though they have not been documented as such a need had never been felt during the period he lived. The greatness and miracles of many of widely known true Siddha Purushas, Mahans and Saints especially in Villages and rural areas in India are spread only by word of mouth messages or stories through generations. Some of the Samadhis are inside the temples built on them.

The devotees who visit the samadhi sthal of Siddah Purush Gurulinga Swamigal say that some of their ancestors had seen a Shiva Ling developed in his left hand when he was sitting in tapas. The Swamigal used to perform puja for the Shiva ling for a very long time, but none knew where he had left it. His life style was very simple as he carried nothing with him. Therefore none knew what he ate, where he took bath, where were his clothes and other such details. All that the devotees have seen was that most of the time he was seen sitting in meditation in a corner of the temple precinct and whenever he was awake, devotees went to him seeking his blessings to relieve them of their grievances. He used to simply give them only ash powder called Veeputhi in tamil which the devotees tookas Prasad. He was seen frequently visiting Lord Shiva temples wherever they were thereand performed puja and meditated there. Finally he came to Karaneeswarar temple and stayed there till he attained Samadhi.

He spent most of his time sitting in meditation inside the temple precinct in some corner and gave ash powder as prasad and blessed those who went to him. Those who regularly visited Karaneeswarar temple invariably visited him seeking blessings and to get their problems solved. When the saintly person realized that his end had come, he expressed his desire to take Samadhi inside the temple precinct and approached the priest of the temple seeking permission. The temples in those days were autonomous and privately managed and were not under the control of the Govt agencies. When Siddah Purush Gurulinga Swamigal sought permission, the priest turned down his request to tell him that such a event cannot be allowed inside temple precinct. Saddened by the refusal, Gurulinga Swamigal went away and sat in meditation near a river side in the city.

On the very same day, in the night the temple priest fell very sick with severe dysentery and acute stomach pain. No amount of medication could control the problem. Not knowing what to do, next day he suddenly remembered saint Gurulinga Swamigal who used to cure the diseases and other problems of the devotees. He ran to the riverside where Swamigal was sitting with closed eyes and fell at his feet and pleaded for pardon for his foolish act of refusal to allow the Swamigal to take Jeeva samadhi inside the temple. Seeking forgiveness he narrated his problem toSwamigal requesting blessings and miracle cure as his suffering was unbearable. Siddah Purush Gurulinga Swamigal, opened his eyes and put some ash powder (Veeputhi) in to the Kamandal (a water-vessel of a religious mendicant) filled with water and gave it to the priestasking him to drink. Once the Priest drank the water, alas, in few seconds much to the astonishment of the devotees present there the acute stomach pain and feeling of dysentery disappeared instantly and the priest was standing as if nothing had happened.

Thereafter the Priest requested the great Swamigal to come to the temple precincts and take Jeeva Samadhi wherever he liked. But Siddah Purush Gurulinga Swamigal turned down the request and showed the priest a place in a small lane near the temple asking him to make necessary arrangements for his Jeeva samadhi on 13th April 1886 at 12 noon.

The priest made all the arrangements as desired by the Swamigal and in the morning on the auspicious day, Gurulinga Swamigalwent around the town in a long march blessings the devotees on way and exactly at 12 noon reached the samadhi sthal and entered into the pit. The devotees closed the lid above and installed the Shiva lingam on top of the Samadhi as per the directions already conveyed by the Swamigal to the priest. Daily Puja and arthi is performed. On the day of Pradhosha hundreds throng this temple to offer prayers in Samadhi. Every year the annual guru Pooja is also performed.

Even today those who visit the samadhi sthal and meditate for few minutes feel inner peace and get invisible blessings of Siddah Purush Gurulinga Swamigal. The ardent devotees strongly believe that the sins and past karma drop like dead leaves from the tree, if they offer prayers regularly in the samadhi sthal. One thing is sure that when you enter the shrine and stay there for some time you feel your heart become lighter and and blissful joy engulfs you, may be because of the compassion and sheer grace of this great saintly person staying there eternally in invisible form. The Jeeva Samadhi sthal cum temple is in the following address near Karaneeswarar temple in Chennai.

Gurulinga Swamigal Jeeva Samadhi temple,
10/92, Karaneeswarar Kovil Street,
Saidapet,
Chennai.

↧

Gurulinga Swamigal - Tamil

December 25, 2016, 6:42 am

≫ Next: Singa Peruman Kovil- E

≪ Previous: Gurulinga Swamigal- English

தமிழ்நாட்டின் சென்னையை சுற்றி பல மஹான்கள் மற்றும் சித்தர்களின் சமாதிகள் உள்ளன.அவற்றின் எண்ணிக்கை ஐம்பதுக்கும் மேலாக இருக்கலாம் என்கின்றார்கள். ஒவ்வொன்றும் தனித்தன்மையுடன் கூடிய வரலாறுகொண்டதாக உள்ளது. சாதாரணமாக அதீத சக்தி கொண்ட சமாதி ஆலயங்களில் நுழைந்ததும் நம்மை எதோ ஒரு உணர்வு அலை ஆக்ரமிப்பதைக் காணலாம். அந்தஅதிர்வலைகள் எழுவது அந்தந்தசமாதிகளில் அடங்கி உள்ள மஹான்களின்அருளாசியாகும். நாங்கள் சென்னையில் சைதாப்பேட்டைகாரணீஸ்வரர் ஆலயத்தின் அருகில் சுமார் 100 மீட்டர் தொலைவில் இருந்த சித்தரான குருலிங்க ஸ்வாமிகளுடைய சமாதி ஆலயத்துக்கு சென்று இருந்தபோது அந்த உணர்வலைகளை உணர முடிந்தது.

சித்தர் குருலிங்க ஸ்வாமிகளுடைய இளமைக்கால வரலாறு எவருக்கும் தெரியவில்லை. ஆனால் அவர் விருத்தாசலத்தில் இருந்து சென்னைக்கு நடைப்பயணத்தை மேற்கொண்டு வந்திருந்தார் என்ற உண்மையை மட்டும் பக்தர்கள் சிலர் மூலம் அறிய முடிந்ததாம். அவர் வரும் வழியில் பல மகிமைகளை நிகழ்த்தி உள்ளதாகவும், தீராத, மருத்துவர்களால் கைவிடப்பட்ட பல மக்களுடைய வியாதிகளை மாய நிவாரணத்தினால் குணப்படுத்தி வந்ததாகவும், அதனால் அவருக்கு பல பக்தர்கள் ஏற்பட்டார்கள் எனவும் கூறப்படுகின்றது. இன்றளவும் கிராமங்கள் மற்றும் புறநகர் பகுதிகளில் அந்த காலத்தில் வசித்து வந்திருந்த பெரும் மகான்கள், மஹரிஷிகள் போன்றவர்களின் வாழ்க்கை வரலாறு எழுதி வைக்கப்படாமல் காலம் காலமாக செவி வழி செய்தியாகவே தொடர்ந்து வந்துள்ளது. அப்படிப்பட்ட மகான்களின் சமாதிகளை தரிசிக்கையில் அவர்களுடைய வாழ்க்கை வரலாற்றை அங்கு வருகை தரும் பக்தர்கள் மூலம் அறிய முடிந்தது.

சித்தர் குருலிங்க ஸ்வாமிகளை பொறுத்தவரை அவர் தபஸ்ஸில் அமர்ந்து இருந்தபோது அவர் கையில் சிவலிங்கம் ஒன்று உருவாகி வெளி வந்ததாகவும், அந்த சிவலிங்கத்தை பல காலம் அவர் பூஜை செய்து வழிபட்டு வந்துள்ளார் என்பதைநேரிலே பார்த்துள்ள பக்தர்களுடைய சந்ததியினர் மூலம் தெரிய வந்ததாம். அதனால்தான் அவருக்கு அத்தனை பக்தர்கள் இருந்துள்ளார்கள். ஆனால் அந்த சிவலிங்கத்தை அவர் எங்கு வைத்து விட்டு வந்துள்ளார் என்பதைக் குறித்த செய்தி யாருக்கும் தெரியவில்லை. அதை போல அவர் என்ன உணவு அருந்தினார், உடமைகள் எங்கு வைத்திருந்தார் என்பதையும் ஒருவரும் அறிந்திருக்கவில்லை என்பதின் காரணம் அவர் எந்த உடைமையையும் தன்னுடன் எடுத்துச் செல்லவில்லை என்பதே. வழி நெடுக எங்கெல்லாம் சிவபெருமானின் ஆலயம் இருந்ததோ அங்கு சென்று ஆலய வளாகத்தில் ஏதாவது ஒரு மூலையில் தங்கி இருந்தவாறு தபத்தில் அமர்ந்து இருந்திருக்கின்றார். அங்கெல்லாம் பூஜைகளையும் செய்து இருந்துள்ளார். முடிவாக அவர் சென்னைக்கு வந்தவுடன் காரணீஸ்வரர் ஆலயத்தில் வந்து அவர் சமாதி ஆகும்வரை அங்கேயே தங்கி விட்டாராம்.

காரணீஸ்வரர் ஆலயத்துக்கு வந்தவர் அங்கு ஏதாவது ஒரு மூலையில் சென்று அமர்ந்து கொண்டு தியானத்தில் இருந்தார். அவர் கண் விழித்திருக்கும் நேரங்களில் அங்கு வந்து அவரை வணங்கிய மக்களின் குறைகளை தீர்த்தார். வீபூதிதந்து வியாதிகளை குணமாக்கினாராம். காரணீஸ்வரர் ஆலயத்துக்கு தவறாது சென்று வந்த பக்தர்கள் பலரும் அந்த சித்த புருஷரை சந்தித்து ஆசி பெறாமல் வந்ததில்லை என்ற நிலை உருவாயிற்று. முடிவாக ஒருநாள் அவர் தாம் சமாதி அடைய வேண்டிய நாள் வந்து விட்டதை உணர்ந்தார். அங்கிருந்த பண்டிதரிடம் அதற்கு அனுமதியையும் கேட்டார். ஆனால் அந்த பண்டிதரோ ஆலயத்துக்குள்சமாதி அடையஅனுமதிக்க முடியாது எனக் கூறி விட்டார். அந்த காலங்களில் அனைத்து ஆலயங்களும் தனி நபர்களின் கட்டுப்பாட்டில்தான் இருந்தன. அரசாங்கத்தின் கட்டுப்பாட்டில் இல்லை என்பதினால் பண்டிதரை அணுக வேண்டி இருந்தது. ஆகவே ஆலயத்துக்குள் சமாதி அடைய தனக்கு (சித்தர் குருலிங்க ஸ்வாமிகள்) அனுமதி மறுக்கப்பட்டதை கண்டவர் மனம் வருந்திஅங்கிருந்து கிளம்பிச் சென்று ஒரு ஆற்று ஓரத்தின் பக்கத்தில் தியானத்தில் அமர்ந்து கொண்டார்.

அன்று இரவு அவரை ஆலயத்துக்குள் அனுமதிக்க மறுத்தபண்டிதருக்கு திடீர் என வயிற்றுக் கோளாறும் பேதியும் ஏற்படதாங்க முடியாத அவதிப்பட்டார். எந்த மருத்துவமும் அவருக்கு குணத்தை தரவில்லை. என்ன செய்வது என அவதிப்பட்டஅவருக்கு பலருக்கும் நோய்நொடிகளை குணப்படுத்திய சித்தர் குருலிங்க ஸ்வாமிகளின் நினைவு வந்தது. அவரை தேடித் சென்று அவர் கால்களில் விழுந்து தான் செய்த தவறுக்கு மன்னிப்புக் கேட்டார்.தனக்கு வந்துள்ள பொறுக்க முடியாத வயிற்று உபாதையைக் கூறிஅதற்கு நிவாரணம் கேட்க கண்களைத் திறந்து பார்த்த ஸ்வாமிகள் தனது கமண்டலத்தில் சிறிது வீபுதியை போட்டுக் கலக்கி அந்த நீரை அவருக்குகுடிக்கக் கொடுத்தார். அந்த தண்ணீரைக் குடித்த பண்டிதரின் உபாதை, அங்கிருந்த அனைவரும் அதிசயிக்கும் வண்ணம் உடனடியாக நின்றது. வியாதிகள் ஒன்றுமே இல்லாதது போல பண்டிதரும் சாதாரண நிலையை அடைந்தார்.

அதன் பின் பண்டிதர் சித்தர் குருலிங்க ஸ்வாமிகளை ஆலயத்துக்கு வந்து சமாதி அடைய அழைப்பு விடுத்தார். ஆனால் ஸ்வாமிகளோ ஆலயத்துக்குள் சமாதி அடைய விரும்பாமல் ஆலயத்தின் அருகில் இருந்த வேறு ஒரு இடத்தைக் காட்டி அங்குதான் 13.04.1886 அன்று மதியம் 12 மணிக்குதான் ஜீவசமாதி அடைய விரும்புவதாகக் கூறினார்.

ஸ்வாமிகள் கூறியதை போலவே சமாதி அடைவதற்குத் தேவையான அனைத்து ஏற்பாடுகளையும் பண்டிதர் செய்தார். அன்று காலை சித்தர் குருலிங்கஸ்வாமிகள் தனது பக்தர்களுடன் நகரின் பல இடங்களுக்கும்ஊர்வலமாகச் சென்று சமாதி ஆலயம் உள்ள இடத்தை அடைந்து சமாதிக்குள் சென்று அமர்ந்து கொள்ள ஏற்கனவே ஸ்வாமிகள் கூறி இருந்தது போலவே சமாதியின் மேல்பகுதி அடைக்கப்பட்டது. அதன் மீது சமாதியை எழுப்பி ஒரு சிவலிங்கத்தையும் பிரதிஷ்டை செய்தார்கள். தினமும் சமாதி ஆலயத்தில் ஆர்த்தியும் பூஜையும் நடைபெறுகின்றது. பிரதோஷ தினங்களில் பல பக்தர்கள் அங்கு சென்று அவரை வணங்கி ஆசி பெறுகின்றார்கள்.வருடாந்திர விழாக்களும் அங்கு நடைபெறுகின்றன.

இன்றைக்கும் அந்த சமாதி ஆலயத்துக்குள் சென்று கண்களை மூடிக் கொண்டு சில நிமிடங்களே தியானம் செய்தாலும் சித்தர் குருலிங்க ஸ்வாமிகளின் அருளாசி அவர்களுக்கு கிடைப்பதாக நம்புகின்றார்கள். அவர்களுடைய குறைகளும் விலகுகின்றனவாம். அடிக்கடி அங்கு சென்று ஸ்வாமிகளை வணங்கித் துதிக்கையில்,மரத்தில் இருந்து விழுந்திடும் காய்ந்து போன இலைகளை போல மெல்ல மெல்ல பூர்வ ஜென்ம கர்மாக்களின் தாக்கமும் குறைவதாக பக்தர்கள் கூறுகின்றார்கள். எது எப்படியோ அங்கு சென்று சில நிமிடங்களே கண்களை மூடி பிரார்த்திக்கும்போது கனத்திருக்கும் எண்ணங்கள் விலகிச் செல்வத்தையும் மனதில் இனம் தெரியாத ஒரு அமைதி நிலவுவதையும் நிச்சயமாக உணர முடிகின்றது. அதன் காரணம் அந்த மகான் சூட்சும வடிவில் சமாதியில் இருக்கின்றார் என்பதே. ஆலய விலாசம் இது:

குருலிங்க ஸ்வாமிகள் சமாதி ஆலயம்,
10/92, காரணீஸ்வரர் கோவில் தெரு,
சைதாப்பேட்டை,
சென்னை.

↧

Singa Peruman Kovil- E

January 3, 2017, 12:07 am

≫ Next: Singa Perumal Kovil- T

≪ Previous: Gurulinga Swamigal - Tamil

Singa Perumal Kovil is one of the famous Lord Narasimha temples, situated 8 KM from Chennai on way to Chengleput district in Tamilnadu. It is believed to have been constructed before 1500 to 1800 years during the period of Pallava Rulers. This is a beautiful rock cut out temple and established inside a cave. Even the deity has been carved out of the rock inside the cave. The greatness of the deity in this temple has been that Lord Narasimhamanifested during Pradhosha Kala and therefore though this is a Vaishnavite temple, the important ritual Thirumanjanam (which is called holy bath) is performed during Pradhosha kala. Pradhosha kala pooja is attributed to Lord Shiva's worship. Thirumanjanam is nothing but Abishekam only. The Abishekam is the term used by Saivite to the ritual of giving holy bath to the deities with Saivite formalities while the Vaishnavites call the holy bath or Abishekam as Thirumanjanam.

The Lord who is called Padalathri Narasimha sculpted in sitting posture has three eyes and display abaya mudran by right hand while the left hand remains rested on his lap. The other two hands are holding a Conch and a disc. Contrary to all other temples where Lord Narasimha is seen seated keeping his left leg over his right leg that remains hanging, in Singa Perumal Kovil the Lord facing East is seen sitting with folded right leg kept over the left leg which is hanging. Padalathri means Reddish hill and therefore the deity carved out inside the reddish hill has derived the name Lord Padalathri Narasimha. The temple history is associated with the famous story of Prahalada Charithra who was slain by Lord Narasimha.

As per Prahalada Charithra, Lord Narasimhamanifested by break opening a pillar in the palace of Demon King Hiranyakasipu and killed the demon king. While some pundits say that the entire events occurred in the present temple site of Singa Perumal Kovil which was then a dense forest, some other pundits believe that it occurred elsewhere and Lord manifested in the present temple site at the request of Maharishi Jabali who was in penance in the then forest area of Singa Perumal Kovil. When the sage realized that Lord Narasimhavanquished the demon King, he prayed for the darshan of Lord Vishnu in the same fierceful form of Lord Narasimhaand then bless one and all sitting there in a temple. Pleased with his penance and prayer, the Lord appeared before him in the same fierce form and stayed there blessing the devotees and thus this temple reportedly came up.

The unique feature of the temple is Lord Narasimha who reveals the divine principle that Hari and Hara (Lord Shiva and Lord Vishnu) are one and the same and are not different manifestations. As per our puranas and other texts only Lord Shiva has three eyes and no other deity exists with this feature. However by appearing with three eyes in this temple which is exclusive feature of Lord Shiva, Lord Narasimha in Singa Perumal Kovil re establishes the truth that both he and Lord Shiva are one and the same.

Some folklores also tell us that Lord Vishnu explained this fact to Maharishi Narad Muni when the Maharishi sought clarification from the Lord on this aspect. Compared to India, such folk lores are many in Sri Lanka where centuries ago worship of Lord Shiva was very high and historically important temples were established in certain parts of that country backed up with interesting mythological stories even though some of them have been destroyed by the invaders later. Though the temples were destroyed, the faith and mythological lores which got floated by generations could not be wiped out. This folk lore is one amongst them.

After the episode involving Trinities as to who amongst them was the greatest ended, sometime later Sage Narada Muni went to Lord Shiva seeking clarification whether it was true that both Lord Shiva and Lord Vishnu were one and the same manifestations? Maharishi Narad Muni asked him ‘Oh, Lord, kindly clear my doubt which is haunting me for a long. It was rule of creation that Lord Brahma was meant for creation, Lord Vishnu for protection of those created and you for destroying the evils from the creation. It is stated that at the dawn of last yuga called Kali yuga when the domination of evil forces will become uncontrollable, Lord Vishnu would take Kalki avatar to destroy the evils. Overriding your role of destruction, then why should Lord Vishnu manifest in differentavatars to destroythe evil forces where as the act of destruction is yours. Does it then imply that both of you are same? Lord Shiva gave a smile and asked Maharishi Narada Muni to go to Lord Vishnu and seek clarification from him.

Maharishi Narada Muni quickly rushed to Lord Vishnu and posed the same question. Lord Vishnu cleared his doubt saying ‘Be not confused Narada, me and Lord Shiva are not different and one and the same manifestations of Lord Paramathman who in the form of Siva Sakthi created the universe and every one of the divine forces. This is the reason why Paramathman appears with three faces over his body two of which represents me and lord Brahma. It is true that Lord Brahma was created for creation, me to protect the created and Lord Shiva to destroy the evils in creations. Not only we two, all other divine forces that exists in the universe are mirage images of Paramathman only. In order to protect the creation, the evils need to be destroyed whenever and wherever they surface. Unfortunately it has been ordained that some evil forces could be destroyed only when some divine manifest a new avatar with distinct features, which hereto did not exist which was the protection that covered the boons those evils may have received. In the male group of divines, I was destined by Paramathman to take new avatars to complete the task whenever new evil forces emerged. Since I am not vested with the power to destroy, whenever I take a new avatar to perform the task of destruction as ordained, Lord Shiva transfers the power to me to accomplish the task of destruction and thus without him I do not exist in the avatars that I take. Though every divine force has been created to perform certain task, we act as per the script given to us in the cosmic drama and many times our acts may appear outwardly quite different, some even contradictory with each other in ideology and acts. But remember that all of us indeed belong to the single point of power centre which is Paramathman from where we have emerged as his/her mirror image. Therefore get your illusion removed’

The entire temple and the deity has been constructed from a single rock of the mountain. As the presiding deity is inside the cave on the hill, the devotee has to go round the hill in clockwise direction called Pradakshana using the small steps provided there if they want to perform circumambulation of the temple.

The name of the Goddess in this temple is Sri Ahobila Valli Thaayaar. The twelve Alwars too have been enshrined as presiding as well as procession deities. Procession deity of Prahladha Varadha appears with consorts Sridevi and Bhoo devi in standing posture under the Pranavakoti Vimana (Vimana generally represents the tower above the Garbhagriha or Sanctum sanctum in a Hindu temple).

There is a most sacred wish tree called Azhinjal behind the temple with powerful effects. Those awaiting marriage, seeking children and excellence in education etc offer worship to this wish tree by applying sandal, kumkum and light up lamps with ghee for fulfillment of their wish. Either prior to worship or after worship, people tie a small piece of thread taken out from their clothes on the branches of this tree. By doing so the devotees believe that their wishes will be granted.

The temple is open from 7.00 in the morning till 12 noon and again from 4.30 in the evening till 8.30 in the night.

↧

Singa Perumal Kovil- T

January 3, 2017, 12:07 am

≫ Next: Kudai Swamigal -E

≪ Previous: Singa Peruman Kovil- E

தமிழ்நாட்டின் சென்னையில் இருந்து சுமார் எட்டு கிலோ மீட்டர் தொலைவில், செங்கல்பட்டு மாவட்டத்தில் உள்ளது பகவான் நரசிம்மபெருமாளின்சிங்கப்பெருமாள் கோவில். இந்த ஆலயம் சுமார் 1500 முதல் 1800 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் பல்லவ மன்னர்கள் ஆண்ட காலத்தில் கட்டப்பட்டது எனக் கூறப்படுகின்றது. ஆலயம் முழுவதும் மலையின் குகைக்குள் அமைந்து இருக்க ஆலய மூர்த்தியும் அதனுள்மலையின்பாறையில் செதுக்கப்பட்டு உள்ளது. இந்த ஆலயத்தின் விஷேசம் என்ன எனில் பகவான் நரசிம்மர் அவதரித்தது பிரதோஷ காலத்தில் என்பதினால் பிரதோஷ காலத்தில் இங்கு பகவான் நரசிம்மருக்கு திருமஞ்சனம் செய்யப்படுகின்றது. திருமஞ்சனம் என்பது அபிஷேகத்தை குறிக்கும் சொல் ஆகும்.சிவ ஆகம முறைப்படி பகவானின் சிலை மீது தண்ணீர் அல்லது வேறு ஏதாவது பொருளைஊற்றி செய்யும் புனித நீராட்டுதலை (குளிப்பாட்டுவதை) அபிஷேகம் என்பார்கள்.அதையே வைஷ்ணவர்கள் திருமஞ்சனம் என்பார்கள். ஆகவே இரண்டுமே ஒரே செயலைக் குறிப்பிடுவது ஆகும்.

இந்த ஆலயத்தில் உள்ள பகவான் நரசிம்மரை பாடலாத்ரி நரசிம்மர் என்று அழைக்கின்றார்கள். பாடலாத்ரி என்றால் சிவப்பு மலை என்பதான அர்த்தம் உண்டு. அதனால்தான் சிவப்பு மலையில் காணப்படும் பகவான் நரசிம்மரை பாடலார்த்தி பகவான் நரசிம்மர் என்கின்றார்கள். பாடலார்தி பகவான் நரசிம்மருக்கு மூன்று கண்கள் காணப்படுகின்றன.கிழக்கு திசையை பார்த்தவாறு அமர்ந்துள்ள அவர் வலது கையினால் அபாய முத்திரை காட்டியவாறும்,மீதம் உள்ள மூன்று கையில் இரண்டு கைகளில் சங்கு மற்றும் சக்கரம் ஏந்தியும் இருக்க நான்காவது கையை தனது தொடையில் வைத்துக் கொண்டு உள்ளார். அனைத்து ஆலயங்களிலும் பகவான் நரசிம்மர் வலது காலை தொங்க விட்டுக் கொண்டு அதன் மீது மடித்து வைத்துஉள்ளஇடது காலை வைத்திருப்பார். ஆனால் சிங்கப் பெருமாள் ஆலயத்திலோ அதற்கு மாறாக பகவான் நரசிம்மர் இடது காலை தொங்க விட்டுக் கொண்டு அதன் மீது வலது காலை மடித்து வைத்துக் கொண்டுகாணப்படுகின்றார். இந்த ஆலயம் ஹிரண்யகசிபுவதத்துடன் சம்மந்தப்பட்டது என்கின்றார்கள்.

பிரகலாத சரித்திரத்தில் ஹிரண்யகசிபுவை அழிக்க பகவான் நரசிம்மர்ஹிரண்யகசிபுவின் அரண்மனைத் தூணை உடைத்துக் கொண்டு வெளிவந்து அவரை அழித்ததாக கதை உள்ளது. அந்த நிகழ்ச்சி நடைபெற்ற இடம் தற்போது சிங்கப் பெருமாள் உள்ள இடமே என சிலரும், இல்லை அந்த நிகழ்ச்சி நடைபெற்ற இடம் வேறுஎன்றுசிலரும் கூறுகிறார்கள்.முன்னொரு காலத்தில் தற்போது சிங்கப் பெருமாள் ஆலயம் உள்ள இடம் மிகப் பெரிய காடாக இருந்ததாகவும், அங்கு வந்த மகரிஷி ஜாபாலிபகவான் மஹாவிஷ்ணுவின் தரிசனம் கிடைக்க வேண்டும் என்ற தபத்தில் இருந்தார் என்றும், அப்போது அவர் பகவான் நரசிம்ம அவதாரம் எடுத்த நிகழ்ச்சியை கேட்டறிந்தவுடன்பகவானின் அதே கோலத்தைக் காண வேண்டும் என ஆசை ஏற்பட, அவர் பகவான் விஷ்ணுவிடம்அவர் ஹிரண்யகசிபுவை அழிக்க எடுத்த உக்ராஹ பகவான் நரசிம்மர் கோலத்தை தனக்கு அங்கு காட்ட வேண்டும் எனவும்,அதன் பின் அவர் அங்கேயே ஒரு ஆலயத்தில் அமர்ந்து கொண்டு பக்தர்களுக்கு அருளாசி தர வேண்டும் எனவும் வேண்டினார். இதனால்தான் சிங்கப் பெருமாள் ஆலயம் இங்கு எழுந்தது என்பதாக கதை உண்டு.

பகவான் சிவன் மற்றும் பகவான் விஷ்ணு என்ற இருவருமே ஒருவரே என்ற தத்துவத்தை நிலை நாட்டும் விதத்தில் அமைந்துள்ளது இந்தஆலயத்தின் சிறப்பாகும். புராணங்கள் மற்றும் வேதங்களின்படி தெய்வங்களில் பகவான் சிவபெருமானுக்கு மட்டுமே மூன்று கண்கள் உள்ளது என்பது தெரிய வரும். ஆனால் பகவான் சிவபெருமானின் அத்தகைய தனித்தன்மை கொண்ட முக்கண்ணை சிங்கப் பெருமாள் ஆலயத்தில்மூன்று கண்களைக் கொண்ட உருவில் பகவான் நரசிம்மர் வெளிப்படுத்துவதினால் ஹரியும், ஹரனும் (பகவான் சிவனும் பகவான் விஷ்ணுவும்) ஒன்றே என்ற தத்துவத்தை நிலைநாட்டவே அப்படிப்பட்ட காட்சியை பகவான் விஷ்ணு வெளிப்படுத்தினார்என்பதாக பண்டிதர்கள் கூறுகின்றார்கள்.

பகவான் சிவபெருமானும் தானும் ஒருவரே எனும் உண்மையை மகரிஷி நாரத முனிவருக்கு பகவான் விஷ்ணுவே கூறியதாக சில கிராமியக் கதைகளும் உண்டு. இந்தியாவில் நிலவும் புராணக் கதைகளை விட இந்து சமய மேன்மைக் கதைகளும் கருத்துக்களும் இலங்கையில் பெருமளவில் உண்டு. அங்கு ஒரு காலத்தில் பகவான் சிவபெருமானின் வழிபாடு மற்றும் வரலாற்று மேன்மை மிக்க பல ஆலயங்கள் பெருமளவில் இருந்ததினால் கிராமிய புராணக் கதைகளும் அதிகம் உலவின. அவற்றில் பல ஆலயங்கள் அன்னியர்களினால் பின்னர் அழிக்கப்பட்டு விட்டாலும் மக்களின் எண்ணங்களையும் வாய்மொழிச் செய்தியாக காலம் காலமாக தொடர்ந்து கொண்டிருந்த பல புராண தெய்வீக கதைகளையும் அழிக்க முடியவில்லை.அவற்றில் ஒன்றுதான் பகவான் விஷ்ணுவானவர் நாரத முனிவருக்கு கூறியதாக கூறப்படும் இந்தக் கதையும்.

முன்னொரு காலத்தில் மும்மூர்த்திகளுக்குள்யார் மேன்மையானவர் என்ற போட்டி ஏற்பட்டு முடிவுற்றதும் பல காலம் பொறுத்து மகரிஷி நாரதருக்கு ஒரு சந்தேகம் ஏற்பட்டது. பகவான் சிவபெருமானிடம் சென்று அவர் கேட்டார் "ஐயனே எமக்கோர் சந்தேகம் உண்டு. நீங்களும் பகவான் விஷ்ணுவும் ஒருவரேதானா?எமது சந்தேகத்துக்கான காரணம் உலகில் படைப்பதற்கு பகவான் பிரம்மனும், படைத்தவர்களைக் காப்பதற்கு பகவான் விஷ்ணுவும், படைத்தவற்றில் உள்ள தீமைகளை அழிப்பதற்கு தாங்களும் படைக்கப்பட்டு உள்ளதாக அல்லவா நாம் அறிகின்றோம். ஆனால் எங்கெல்லாம் தீமைகள் இருந்தாலும் அவற்றை அழிக்க பகவான் விஷ்ணு அல்லவா அவதாரம் எடுக்கின்றார். நீங்கள் அப்படிப்பட்ட அவதாரங்களை எடுக்கவில்லை. அவ்வளவு ஏன், தீமைகள் பெருகிடும்போது அவற்றை அழிக்கபகவான் விஷ்ணு கல்கி அவதாரம் எடுப்பார் என்றல்லவா புராணங்கள் கூறுகின்றன. அப்படி என்றால் படைத்தவற்றில் உள்ள தீமைகளை அழிப்பதற்குபடைக்கப்பட்டு உள்ளதாககூறப்படும் உங்களுடைய தொழிலான அழித்தலை, படைத்தவர்களைக் காப்பதற்காக படைக்கப்பட்டதாக கூறப்படும் பகவான் விஷ்ணு ஏன் செய்கின்றார்? நீங்கள் ஏன் எதையுமே நேரடியாக அழிக்கஎந்த ஒரு அவதாரமும் எடுக்கவில்லை?" அதைக் கேட்ட சிவபெருமான் சிரித்துக் கொண்டே அந்த கேள்வியை பகவான் விஷ்ணுவிடம் சென்று கேட்குமாறு கூறி அனுப்பினார்.

பகவான் விஷ்ணுவிடம் சென்று அதே கேள்வியை மகரிஷி நாரதர் எழுப்ப அமைதியாக பகவான் விஷ்ணு அவருக்கு கூறினார் 'நாரதா இந்த உலகில்படைப்பதற்கு பகவான் பிரம்மனும், படைத்தவர்களைக் காப்பதற்குநானும்,படைத்தவற்றில் உள்ள தீமைகளை அழிப்பதற்கு பகவான் சிவபெருமானும் படைக்கப்பட்டுஉள்ளது உண்மைதான்.அனைத்து தெய்வங்களும் ஒரு சக்தியில் அதாவது பரமாத்மனில் இருந்து அதாவது பரமாத்மன் எனும் சிவசக்தியின் இருந்து வெளிவந்தவர்கள். அதனால்தான் நாங்கள் பரமாத்மாவின் உடலில் இருந்து வெளிப்படும் உருவங்களாக இரு பக்கங்களிலும் இரண்டு தலைகளுடன் காணப்படுகின்றோம்.தெய்வங்கள் எனப்படும் அனைவருமே பரமாத்மன் எனும் சிவசக்தியின் மாய உருவங்கள். படைத்தவற்றைக் காக்க வேண்டும் எனில் முதலில் தீமைகளை அழிக்க வேண்டும். ஒவ்வொரு கட்டத்திலும்தீய சக்திகள் வெளிப்படும்போது அவற்றை அழிக்கவேண்டும் எனில் புதியமற்றும் விசேஷ சக்திகளை பெற்ற அவதாரங்கள் உருவாக வேண்டும் என்பது அவர்கள் பெற்று இருந்தவரங்களின் கடுமையான விதியாக இருக்கும்.ஆண் தெய்வங்களில் அப்படிப்பட்ட புதிய அவதாரங்களை ஒவ்வொரு யுகத்திலும் நான் எடுக்க வேண்டும் என்ற நிலையைஎண்ணெய் படைத்த பரமாத்மன் ஏற்படுத்தினார்.தீயவர்களை அழித்து அனைவரையும் காப்பாற்றச் செல்லும் இடங்களில் எல்லாம் முதலில் தீமைகளை அழிக்க வேண்டி உள்ளது. நானோ அழிக்கும் சக்தியைக் கொண்டவராக படைக்கப்படவில்லை.ஆகவே நான்புதிய அவதாரம் எடுத்துதீமைகளை அழித்து படைப்புக்களைக் காப்பாற்றச் செல்லும்போது, தீமைகளை அழிக்கும் தன்மையைதன்னிடம் இருந்து எனக்கு பகவான் சிவபெருமான் கொடுத்து அனுப்புவதினால் அவருடைய சக்தியைக் கொண்டே நான் தீமைகளை அழித்து படைப்புக்களைக் காப்பாற்றுகிறேன். ஆகவே நான் ஒவ்வொரு அவதாரம் எடுக்கும்போதும் பகவான் சிவபெருமானின் சக்தியையும் அடக்கிக் கொண்டுதான் செல்கின்றேன். அவர் சக்தி இல்லாமல் நான் இல்லை என்பதே உண்மைஎன்பதால் நானும் பகவான் சிவபெருமானின் வெளிப்பாடே.இந்த பிரபஞ்சத்தில் தெய்வங்களுக்கு விதிக்கப்பட்டு உள்ள விதியின்படிஅந்தந்த தெய்வங்கள் சில நாடகங்களை நடத்திக் காட்டி படைப்புக்களை நல்வழிப்படுத்த வேண்டும் என்பதினால் நாங்கள் அனைவரும் வெவ்வெறு தன்மைகளைக் கொண்ட, வெவ்வெறு கருத்துக்களைக் கொண்ட நிலைகளை வெளிப்படுத்திக் கொண்டு இருக்கின்றோமே தவிற மற்றபடி நாங்கள் அனைவருமே பரமாத்மன் எனும் சிவசக்தியின் மாய பிம்பங்களே. ஆகவே இனியும் நீங்கள் குழப்பம் அடையாத தேவை இல்லை'என்றார். அதைக் கேட்ட நாரதர் மனக் குழப்பம் நீங்கிச் சென்றார்.

இதனால்தான் பகவான் சிவபெருமான் மற்றும் பகவான் விஷ்ணு இருவரும் தாங்கள் வெவ்வெறானவர்கள் அல்ல எனும் தத்துவத்தை மீண்டும் மீண்டும் எடுத்துரைக்க சில ஆலயங்களில் இருவரின் தன்மையை சேர்த்தேகாட்சி தருகின்றார்கள். அவற்றில் ஒன்றுதான் சிங்கப்பெருமாள் ஆலயமும் ஆகும். இந்த ஆலயத்தில் பகவான் சிவபெருமானுக்கே உரிய மூன்றாவது கண்ணுடன் காணப்படும் பகவான் நரசிம்மருடைய மூன்றாவது கண்ணை பூஜையின்போது பண்டிதர்கள் காட்டுவார்கள். அப்படியாக அந்தக் கண்ணை பார்க்கும் சந்தர்ப்பம் கிடைத்தால், அதை பார்ப்பவர்களின் பல தீய பலன்களும் அழிந்து விடும் என்பது நம்பிக்கை.இந்த ஆலயத்து மூலவரை கடன் தொல்லைகள் தீரவும், திருமண தடைகள் விலகவும் மற்றும் சனி பகவானின் தோஷம் விலகவும் வழிபடுவார்கள்.

ஆலயத்தின் அனைத்து பகுதிகளும் மலையை குடைந்து அமைக்கப்பட்டு உள்ளன. அந்த மலைக்குகையில் பாறையில் பகவான் பாடலாத்ரி நரசிம்மர் செதுக்கப்பட்டு உள்ளார். ஆகவே கற்பக்கிரகத்தை பிரதர்ஷணம் செய்ய வேண்டும் எனில் அந்த சிறிய மலைகுன்றை சுற்றியே பிரதர்ஷணம் செய்ய வேண்டும். அதற்கு உதவிடும் வகையில் மலையை சுற்றிவர படிக்கட்டுக்கள் அமைக்கப்பட்டு உள்ளன.

இந்த ஆலயத்தின் தாயாரின் பெயர் ஸ்ரீ அஹோபில வள்ளித் தாயார். அவரைத் தவிர பன்னிரண்டு ஆழ்வார்களின் சிலைகளும் மூல சன்னதியிலும், உற்சவ மூர்த்தியாகவும் வைக்கப்பட்டு உள்ளன. ஆலயத்துக்குள் பகவான் ப்ரஹ்லாத வரதர் ஸ்ரீதேவி மற்றும் பூதேவியுடன் ப்ரணவக்கொடி விமானத்தின் அடியில் காட்சி தருகிறார் (விமானம் என்பது கர்பக்கிரகத்தின் மேல் எழுப்பப்பட்டு உள்ள அமைப்பாகும்).

ஆலயத்தின் பின் பகுதியில் அழிச்சல் எனும் வரம் தரும் ஒரு மரம் உள்ளது. திருமணத் தடைகள் விலக, குழந்தை பாக்கியம் பெற பிராத்தனைகள் செய்பவர்கள்தமது ஆடையில் இருந்து நூலை உருவி எடுத்து அந்த மரத்தின் மீது காட்டுவார்கள். அப்படி செய்தால் அவர்களது கோரிக்கை நிறைவேறும் என்பது நம்பிக்கை.

ஆலயம் காலை ஏழு மணி முதல் மதியம் 12 வரையிலும் மற்றும் மாலை 4.30 மணி முதல் இரவு 8.30 வரை பக்தர்களின் தரிசனத்துக்கு திறந்து வைக்கப்பட்டு உள்ளது.

↧

Kudai Swamigal -E

January 12, 2017, 5:47 am

≫ Next: Kudai Swamigal -T

≪ Previous: Singa Perumal Kovil- T

Ascetics or Supernalpossessing mystic power are called Siddah Purush. They are considered to have won over the time. The Ascetic (Siddah Purush) who live in dense jungles, caves and even open spaces unmindful of weather conditions,performwonders beyond nature and ones imagination. Some believe that the Supernal (Siddha Purush) are eternal, but that is not true. Those who are bornon earth are destined to shed their body one day or the other, but the real difference between a Supernaland humans are that Siddah Purush can shrink and expand their body in seconds,fly on air like a plane,enter into the body of even dead to revive them shedding their own body. They can remain in the state of samadhi without food and water for years together,foresee events of tomorrowandeven beyond several years. They can instantly cure any ailments.

ButrealSupernal would not normally indulge inacts of performing miracles often and on butrarely display their power for the sake of humanity like instantly curing someone's illness or wipe out their miseries because they are the agents of divine forces on earth. However they would not exercise their power to each and everyone who reach them, for they realize that those who had committed sins in the past will have to atone it in their present birth, lest the sins called karma will be carried by them over few more births. They also knowexercisingextraordinary powers with them will be against the canon ofdivine justice.Therefore all that an Ascetic does is to help the people undertake sincere penance praying almighty in some form or the other to reduce the intensity and magnitudetheir sufferingsprovided they are sincere in their act of atonement.

It is generally believed that the Ascetics and Supernaloriginally manifested only in India as agents of divine. The reason could be sacred Himalayaswhere Lord Shiva supposedly resides with his consort and other Celestial is in India . This is the land wheresacred rivers like river Saraswathi, Thambrabarani, Ganges and other suchrivers were born and ran over many other lands.Several disciples of the great Ascetics who originally manifested in Indian soil travelled to many places carryingmessages of their masters thus spreading the fame of Supernal all over the world. Once upon a time Srilanka was part of Indian landscape and perhaps thereason why many powerful and famous Supernal lived in Lankanside of the territory. It is generally believed that there were many no of Ascetics and Supernal in Srilanka, more than in Indian part. Few famous amongst them were:

Kadayir Swamigal
Paramaguru Swamigal
kuzhanthai Swamigal
Navanatha Swamigal
Periya yaanai kutti Swamigal
Sinthanai kutti Swamigal
Sadaivarada Swamigal
Mahadeva Swamigal
Naganaatha Siththar Swamigal
Nayinaa theevu Swamigal
Chellappa Swamigal
Kudai Swamigal

Kudai Swamigal one of the most renounced amongst Siddah Purush has displayed several miracles during his life time. It is believed that he was born to Shri Nagendran and Shrimathi Aachipillai in Kumarakottam in the year 1897. The original name of Kudai Swamigal was Kanthaiya Swamigal who initiallyengaged himself in agricultural work. Side by side healso engaged himself in manufacturing Cigar. SupernalMahadeva Swamigal was his guru. Kudai Swamigal got married at the right age, but in the year 1930 when his wife died all of a sudden, frustrated Swamigal self denied all comforts and shed family life to enterinto the path of spirituality, soon to become sanyasi (ascetic).

Once he took up sanyas he led a very simple life. He always carried in hand an umbrella, wore a small dhoti covering up the body from hip to knee. He never wore any cloth to cover his upper body. Never used a slippers nor shaved his beard. His body was found slightly bend, and moved in peculiar manner like limping or jumping. He used to sleep only on plain floor or over dried hay stacks in the fields or over stacked cut woods .

None could vouch where Kudai Swamigal would enter when he walked in theirstreets. Suddenly he would enter someones’ house and ask for food, but before the inmates bring food, he would disappear. He would not be traced anywhere near. Some considered him to be insane, but many believed that he possessed supernatural powers and was a great personality. Manywhohappened to experienced the erratic behaviour of Swamigal confirmed that they gained unexpected wealth when Swamigal visited them and vanished without leaving any trace. On many occasions he had forewarnedpeople of impending dangerand true to his pronouncement, the events occurred. Perhaps all these acts might have won him several devotees.

The belief was so deep that irrespective of one's stature whomsoeverhouse he entered, rich or poor, rich gained more wealth and misery and poverty of those who were poor vanished. He rarely spoke and never even answered to the queries of each and everyone. If he spoke to someone, they would feel blessed. All of sudden he would call someone from the street and forewarn them of some impending ominous event to occurand true to his warning they would find inauspicious event occurringat their home. On many occasions Kudai Swamigal also forewarned ofgood or badevents only by gesture without uttering a word by mouth. Those who could correctly understand the implication of that gesture were consideredlucky.

It is said that once a Police officer pushed him down to shame him publicly. But very soon he lost sense on the very same hand by which he pushed him, and could not move the hand too. He realized his folly of shaming Kudai Swamigal by pushing him down and therefore ran to him seekingpardon. Swamigal blessed him and he got the ailment instantly cured. Similarly he told a farmer that he would reap big harvest on a particular period and that it turned out to be true. Several such stories were in circulation on him. The ascetic passed away in the year 1978, but beyond the above information not much is known about him.

Kudai Swami's Statue @ Cosy restaurant Jaffna

( Courtesy: Cosy Jaffna and

Thangarajah Mukunthan at Cosy Resturant In Jaffna)

↧

Kudai Swamigal -T

January 12, 2017, 5:47 am

≫ Next: Kateel Durga Parameswari temple (E)

≪ Previous: Kudai Swamigal -E

சித்தியை கைகொண்டவர்களே சித்தர்கள் எனப்படுவோர். உண்மையான சித்தர்கள் காலத்தை வென்றவர்கள். அவர்களால் இயற்கையை மீறிய பல செயல்களையும் செய்ய இயலும். காடுகளிலும், குகைகளிலும் வாழ்ந்தவர்கள்வெய்யில் மற்றும் மழையை பொருட்படுத்தியது இல்லை.சித்தர்களுக்கு மரணம் கிடையாது என்ற நம்பிக்கை சிலரிடம் உண்டு. ஆனால் அது சரியான கூற்றாக இருக்க முடியாது. ஏன் எனில் பிறக்கும்போதே மனிதனின் மரணமும் நிர்ணயிக்கப்பட்டே பிறக்கிறார்கள். சாதாரண மனிதர்களுக்கும், சித்தர்களுக்கும் உள்ள வேறுபாடு என்ன என்றால் மனிதர்களால் விஞ்ஞான ரீதியில் இல்லாமல் நேரடியாக செய்ய இயலாத காரியங்களை சித்தர்களால் செய்ய முடியும். உதாரணமாக சித்தர்களால் வானிலே பறிக்க இயலும். கூடு விட்டு கூடு பாய முடியும். நினைத்த நேரத்தில் பல நாட்களுக்கு மட்டும் அல்லபல வருடங்கள் கூட உணவின்றி, தண்ணீர் அருந்தாமல் சமாதி நிலையில் இருக்க முடியும். ஒரு ஷண நேரத்தில் மிகச் சிறிய அல்லது மிகப் பெரிய உருவை எடுக்க முடியும். பல காலத்துக்குப் பிறகு நடக்க இருப்பதை, அவ்வளவு ஏன் பல வருடங்களுக்குப் பிறகு நடக்க உள்ளதை இன்றே கூற முடியும். சித்தர்கள் பிணி தீர்ப்பவர்கள். ஆனால் சித்தர்கள் தம்முடைய சக்தியை தேவை இன்றி வெளிப்படுத்த மாட்டார்கள்.அபூர்வமாகவே யாருடைய நோயையாவதோ அல்லது வேறு பிரச்சனைகளையே தம்முடைய சக்தியை பயன்படுத்தி தீர்ப்பார்கள். தன்னிடம் வரும் அனைவரது துன்பங்களையும் தீர்க்க மாட்டார்கள். ஏன் எனில் அனைவரது குறைகளையும் அவர்கள் தம் சக்தியைக் கொண்டு தீர்த்து வைத்தால் அது தெய்வ நீதிக்கு மாறானது, இந்த பூமியிலே பிறந்தவர்கள் பூர்வ ஜென்ம பாபங்களை அனுபவித்தே ஆக வேண்டும் என்பதை உணர்ந்தவர்கள். இல்லை எனில் அந்த கர்மா அவர்களது பல பிறப்புகளிலும் அவர்களுடன் சேர்ந்தே செல்லும் என்பதை தவிர்கவே இந்த ஜென்மத்திலேயே அதன் தண்டனையை அனுபவிக்க வேண்டும் என நம்புபவர்கள்.

சித்தர்களைப் பொறுத்தமட்டில் அவர்கள் முதன் முதலாக இந்திய துணை கண்டத்தில்தான் தோன்றியவர்கள் என்ற கருத்து உண்டு. சித்தர்கள் தெய்வங்களின் தூதர்களாக பூமியிலே பிறந்தவர்கள். அவர்கள் உருவாக்கிய சீடர்கள் பல இடங்களுக்கும் சென்று சித்தர்களின் பெருமைகளை பரப்பினார்கள். இந்திய பூமிதெய்வீக பூமி என்றும், சித்தர்கள் இந்தியாவில்தான் முதலில் தோன்றினார்கள் என்பதின் காரணம் இங்குதான் இறைவன் வாழும் (சிவபெருமான்) இமயமலையும், தாம்பிரபரணி ஆறு, சரஸ்வதி நதி, கங்கை நதி மற்றும் பல்வேறு புனித தெய்வீக நதிகள் ஓடும் இடங்கள் உள்ளன.ஆனாலும் இந்தியாவில் தோன்றிய சித்தர்கள் பின்னர் அவர்களது சிஷ்யப் பரம்பரையினர் மூலம் பிற இடங்களில் பரவினார்கள். ஒரு காலத்தில் இலங்கை கூட இந்திய நாட்டுடன் சேர்ந்தே இருந்தப் நிலப் பகுதியாக இருந்தது என்பதினாலோ என்னவோ இலங்கையில் பெருமளவில் பல அற்புதமான சித்தர்கள் இருந்துள்ளார்கள் என்பது புரிகிறது. இலங்கையைப் பொறுத்தவரை சித்தர் பரம்பரையில்இருந்ததாக கூறப்படும் சித்தர்களின் பெயர்கள் கீழே தரப்பட்டு உள்ளது.

கடையிற் ஸ்வாமிகள்
பரம குரு ஸ்வாமிகள்
குழந்தை ஸ்வாமிகள்
சித்தர் நவநாத ஸ்வாமிகள்
பெரியானைக் குட்டி ஸ்வாமிகள்
சித்தானைக் குட்டி ஸ்வாமிகள்
சடைவரத ஸ்வாமிகள்
மகாதேவ ஸ்வாமிகள்
நாகநாத சித்தர் ஸ்வாமிகள்
நயினாதீவு ஸ்வாமிகள்
செல்லப்பா ஸ்வாமிகள்
குடை ஸ்வாமிகள்

இவர்களில் குடை ஸ்வாமிகள் பல அற்புதங்களை நிகழ்த்தி உள்ளவர்.குடை ஸ்வாமிகள் 1897 ஆம் ஆண்டு குமாரக் கோட்டம் என்ற இடத்தில் நாகேந்திரன் மற்றும் ஆச்சிப்பிள்ளை என்ற தம்பதியினருக்கு பிறந்தவர் எனத் தெரிகிறது. குடை ஸ்வாமிகள் எனும் கந்தையா ஸ்வாமிகள் முதலில் விவசாயத்தில் ஈடு பட்டிருந்தவர்.சுருட்டு சுற்றும் தொழிலையும் செய்து வந்தவர். இவருடைய குரு மகாதேவ ஸ்வாமிகள். வயதுக்கு வந்த அவருக்கு தகுந்த காலத்தில் திருமணம் ஆயிற்று. ஆனால் 1930 ஆம் ஆண்டில் திருமணம் ஆன சில ஆண்டுகளிலேயே அவர் மனைவியார் மரணம் அடைந்து விட்டதினால் உலக ஆசைகளையும் பிற சொந்த பந்தப் பிடிப்புக்களையும் துறந்த இவர் துறவறத்தை மேற்கொண்டார். பெரும் சிவபக்தரான இவர் கையில் எப்போதுமே ஒரு குடை இருக்கும். இவர் வாழ்க்கையோ மிகவும் எளிமையானது. இடுப்பில் நான்கு முழ வெட்டி. மேல் சட்டை போட்டதில்லை. பாதத்தில் காலணிக் கிடையாது. முகத்தில் மழிக்காத தாடி. உடல் வளைந்து இருந்ததினால் அவர் நடக்கும் விதமே அலாதியானது. சாதரணமாக நடப்பது இல்லை. திடீர் திடீர் என தாவித் தாவி நடப்பது உண்டு. அவர் படுத்து உறங்கியது மணல் தரை மீதும், வைக்கோல் போர்களின் மீதும்தான். விறகு விற்கும் இடங்களுக்கு அருகில் சென்றால் அங்கு அடுக்கி வைக்கப்பட்டு இருக்கும் விறகுகள் மீதும் படுத்து உறங்குவது உண்டு.

குடை ஸ்வாமிகள் எங்கு செல்வார், எப்போது நம் வீட்டிற்கு வருவார் என்று எதிர்பார்ப்பது தவறு. அவர் யாருக்கும் புரியாத புதிர். இவரை சிலர் பைத்தியம் என்றார்கள். வேறு சிலரோ இறை சக்தி மிக்கவர் என்று எண்ணினார்கள். திடீர் என யார் வீட்டிற்காவது சென்று தனக்கு உணவு தருமாறு கேட்பார். அவர்கள் உணவை எடுத்துவரப் போனப் பின் அங்கிருந்து அவர்களிடம் எதுவும் கூறாமல் சென்று விடுவார். தேடினாலும் கிடைக்க மாட்டார். அவர் அந்த வீட்டிற்கு வந்து விட்டுப் போனதும் அவர்கள் வீட்டில் செல்வம் தாண்டவமாடும் என்ற நம்பிக்கை இருந்தது என்பதற்கு சான்றாக பல நிகழ்ச்சிகளை அங்குள்ள மக்கள் கூறி உள்ளார்கள். சித்தர்களின் சக்திக்கு ஏற்ப அவர் பிற்காலத்தில் நடக்க இருப்பதை முதலிலேயே கூறி உள்ளார். பலரும் அவரிடம் பக்தர்கள் ஆனதின் காரணமும் அதுவே.

அவர் நுழைந்த இடத்தில் செல்வம் கொழிக்கும். வீட்டில் நுழைந்தால் அங்கு நிலவிய தரித்திரம் தொலைந்து போகும் என்பார்கள். அவர் பார்வையில் அருள் இருக்கும். அவர் அதிகம் பேசியது இல்லை. அவரிடம் சென்று பேசும் அனைவருக்கும் பதில் கூறியதில்லை. ஆனால் அவராகப் போய் பேசினால் அவர்கள் அதிருஷ்டசாலிகளாகவே இருப்பார்கள். அவரிடம் செல்பவர்கள் சிலரிடம் திடீர் என 'உன் வீட்டில் இன்று நல்லது நடக்காது'என்பார். அது போலவே அன்று அவர்கள் வீட்டில் ஏதாவது துக்கம் நேரிடும். அவர் அனைத்தையுமே வாய் வார்த்தையினால் மட்டுமே கூறியது இல்லை. ஏதாவது செய்கை மூலமோ இல்லை செயல் மூலமோ ஜாடைமாடையாகக் கூறுவார். புரிந்து கொள்ள வேண்டும். அவ்வளவே.

ஒருமுறை இவரை கீழே தள்ளி அவமானப்படுத்திய காவல்துறையை சார்ந்த ஒரு அதிகாரி, எந்தக் கையினால் அவரை கீழே தள்ளினாரோ அதே கையின் அனைத்து உணர்ச்சிகளையும் இழந்து கைகளைத் தூக்க முடியாமல் போனதும்அவர் சக்தியைப் புரிந்து கொண்டவர் குடை சுவாமிகளிடம் ஓடோடி சென்று மன்னிப்புக் கேட்டு தனது கையை சரி செய்து கொண்டார் என்ற கதை உண்டு. அது போலவே ஒரு விவசாயி நிலத்தில் ஒருநாள் இவர் செல்ல அந்த ஆண்டு என்றும் இல்லாமல் அந்த விவசாயிநிலத்தில் அபார விளைச்சல் ஏற்பட்ட கதையும் உள்ளது. இப்படியாக பல அற்புதங்களை நிகழ்தியதாக இவரைப் பற்றிக் கூறுவார்கள். இந்த சித்தர் 1978 ஆம் ஆண்டில் மரணம் அடைந்தார். அவர் மேல் வாழ்க்கை குறித்து பெரிய அளவில் விவரம் கிடைக்கவில்லை.

யாழ்ப்பாணம் கொசி உணவகத்தில் உள்ள

குடை சுவாமிகள் சிலை

( Courtesy: Cosy Jaffna and

Thangarajah Mukunthan at Cosy Resturant In Jaffna)

↧

Kateel Durga Parameswari temple (E)

June 24, 2017, 7:42 am

≫ Next: Kateel Durga Parameswari Temple (T)

≪ Previous: Kudai Swamigal -T

Karnataka state in India has many historical temples. One such temple has been dedicated to the Goddess Durga Parameswari temple in a place called Kateel in the southern part of Karnataka. One can reach this temple from Mangalore or Udipi, two well known cities in the same region. The uniqueness of the temple is that everyday more than twenty pujas or Homas are performed on behalf of the devotees. The temple opens early at 04.00 hrs in the morning. After the deity is dressed up –called Alankar- the public are allowed to worship the deity from 06.00 hrs. The temple closes at 22.00 hrs in the night.

Story of Goddess
Durga Parameswari

Long time ago there lived an Asura called Arunasura who had earlier obtained a boon from Lord Brahma to the effect that he would not suffer death from any humans or animals or birds (two legged creatures), or four legged animals, or by any weapons as long as he kept on chanting Gayathri Mantra, a holy chant initiated by Lord Brahma himself to him. After initiating Gayathri Mantra, Lord Brahma told him to recite it continuously either consciously or even subconsciously so that he would not meet death by someone, however with a rider that once he stopped reciting the Mantra and did not resume chanting within a fixed time asindicatedby Lord Brahma, any new manifestation emerging during the gap of time with divine power could kill him. Since continuous recital for a long time without a short break was not feasible, some time gap was permitted to revive recital of the Mantra as he had to administer the state with some orders and pronouncements. The inner implication was that he could be killed immediately after the short period of time permitted lapsed unless he resumes chanting the Mantra once again before the expiry of the time gap permitted. Asura Arunasura was so arrogant that he felt that no one could reach him to kill in such a short time and therefore he began to rule the universe in comfort.

After acquiring the boon, Arunasura went toheaven, drove away devas and settled in devaloga. Lord Varuna, the rain God was also one amongst those driven out of deva loga. Since he was driven out Lord Varuna could not perform his duty as a result of which it did not rain for many years in the universeand lands became parched causing severe drought as no food grains could be cultivated. Further it caused shortage of water as the rivers and tanks dried up and there was no water to drink. People began to die due to starvation and thirst slowly converting the land to cemetery. In the meanwhile the continuous chanting of the Gayathri Mantra made the Asura more and more powerful with none around to kill him. When the tyrannies of the Asura increased, the Celestials went to Lord Shiva and prayed for help. He promised to help them.

In the meanwhile moved by the pathetic condition on earth which led to the death of hundreds and thousands of people, Maharishi Jabali, the great sage decided to perform a Yagna to appease the trinities to intervene and relieve people of their suffering. But the big task was from where to get water and food grains to performthe Yagna. Therefore he approached Devendra and requested him to send with him divine Cow Kamadenufor performing the Yagna. Since divine Cow Kamadenu was away participating in another yagna, Devendra agreed to send divine Cow Kamadenu’s daughter divine Cow Nandini who was equally powerful like her mother in supplying anything needed in wink of an eye. When Saint Jabali approached divine Nandini and invited her to travel to earth for performing the yagna meant for the welfare of the mankind, she refused to go with him stating that since the earth was full of evil forces and sinners she would not step into the earth.

When repeated pleadings of the Maharishi failed to convince divine Nandini, Maharishi Jabali, in anger, cursed that she be born as a river on earth. Divine Nandini realized her mistake and ran to Goddess Sakthi (Goddess Parvathi Devi) pleading for mercy and to free her of the curse as the Maharishi was refusing to take back the curse. Goddess Sakthi (Goddess Parvathi) explained that once a curse is out from the mouth of a holy Maharishi it cannot be taken back but the curse could only be modified reducing its impact if there was realization of guilt and therefore she advised divine Nandini to flow as a river on earth as cursed and serve the people for some time. At appropriatetime Goddess Sakthi would herself manifest from the same river in some form and free her of the curse. Satisfied by the assurance, divine Nandini emerged as a river from Kanakagiri and ran on earth to turn the earth green once again. Once several rivers and tanks were filled with water flowing through divine cow Nandini, the thirst and hunger vanished, enough food grains were available and people freed of suffering due to the successful completion of the Yagna performed by Maharishi Jabali .

Asura Arunasura was furious and decided to again destroy everything. The trinities realized that Arunasura would not allow prosperity on earth and therefore sought the help of Goddess Parvathi to eliminate him. She reminded them that since the Asura could be killed only if he stopped chanting the Gayathri Mantra, some deceit means would have to be adapted to kill him and therefore suggested that Lord Brahaspathi should first be sent to gain the confidence of the Asura and to tempt him to stop reciting the Mantra so that she could manifest in a new form and kill him. As per plan worked out, Lord Brahaspathi approached Arunasura and successfully gained his confidence to corrupt his mind saying that everyone in the universe including Celestials have already surrendered to him accepting him as supreme, nothing could move unless he desired it. When ruling the universe in such authority why waste time chanting Gayathri Mantra and instead enjoy life in the midst of beauty of nature freely without fear? The continuous flattery from Lord Brahaspathi fully corrupted the mind of the Asura and in excitement he forgot to chant the Mantra and began enjoying life openly.

Goddess Parvathi who was waiting for such an opportune time to emerge took the shape of a charming woman and began to wander in the garden of Arunasura. Arunasura who was strolling in the garden enjoying the beauty happened to see the Goddess in disguise as beautiful woman and attracted with her beauty desired to marry her. Enamored by her beauty as he attempted to grab her, she began to run away. Arunasura too chased her and when they ran towards a hill nearby she disappeared inside a rock cave where a big heave of forest bee was there. Arunasura who chased her, attempted to pull her out from the cave without knowing that a big heave of ferocious forest bees was there, and in the act disturbed the beehive. On being disturbed the furious bees flew out of the cave and attacked Arunasura stinging him angrily all over the body. Arunasura in deep pain failed to chant Gayathri Mantra and instead screamed for help when the Devi who was also in the form of a big, furious bee came out and stung him repeatedly till he died.

The birth of the temple

After stinging Arunasura to death, the Devi continued to angrily swam in the area. In order to calm down her anger the Celestials led by Jabali performed Abishekam (holy bath) in the same place to an idol of Devi with tender coconut and prayed her to cool down. Acceding to their request she cooled down and emerged in the form of a Shiva Ling in the midst of the river Nandini. Thus divine Nandini too was relieved of her curse over to get back her original form though the river continued to flow there in her name. Several years later a temple came up in the same place where Durga Parameswari is worshipped in the name of Kateel Durga Parameswari.

Katee means waist portion and La means earth, the name of the place where Devi emerged exposing only half her body in the form of a Shiva Linga (When the Linga emerged from the river half of it was submerged in the water i.e up to waist portion) came to be called Kateela and with passage of time the temple came up to be known as Kateel. Durga Parameswari is here for the good of the universe and fulfills the desires of those who come to worship her.

↧

Kateel Durga Parameswari Temple (T)

June 24, 2017, 7:43 am

≫ Next: Munneeswaram Temple (E)

≪ Previous: Kateel Durga Parameswari temple (E)

இந்தியாவில் கர்நாடக மானிலத்தில் புராண வரலாற்று சிறப்பு மிக்க பல ஆலயங்கள் உள்ளன. அவற்றில் ஒன்றுகர்னாடகாவின் தென் பகுதியில்கடீல் எனும் ஊரில் உள்ள தேவி துர்கா பரமேஸ்வரிஆலயம் ஆகும். கர்னாடகாவின் உடுப்பி அல்லது மங்களூரில் இருந்து நேரடியாக இந்த ஆலயத்துக்கு செல்ல முடியும். அந்த ஆலயத்தில் ஒவ்வொரு நாளும் இருபதுக்கும் மேற்பட்ட பூஜைகளும் யாகங்களும் பக்தர்களின் வேண்டுகோளுக்கு ஏற்ப நடைபெறுகின்றது. தினமும் விடியற்காலை நான்கு மணிக்குதேவியின் அலங்காரத்துக்காக ஆலயம் திறக்கப்பட்டபின், காலை ஆறு மணிக்குமேல் பக்தர்களுக்காக ஆலயம் திறந்து விடப்படுகின்றது. ஆலயம் இரவு பத்து மணிக்கு மூடப்பட்டு விடும்.

தேவி துர்கா பரமேஸ்வரியின்
வரலாற்றுகதை

முன்னொரு காலத்தில் அருணாசுரன் எனும் ஒரு அசுரன் இருந்தான். அவன் தெய்வம் பிரம்மாவிடம் இருந்து ஒரு அரிய வரத்தைப் பெற்று இருந்தான். அந்த வரத்தின்படி அவனுக்கு தெய்வம் பிரும்மாவினாலேயே உபதேசிக்கப்பட்ட காயத்ரி மந்திரத்தை மனத்திலோ அல்லது வாயினாலோ அவன் ஜெபித்தபடி இருக்கும்வரை அவனுக்கு மரணம் வராது. அவனை மனிதர்கள் உட்பட எந்த ஒரு ஜீவனும், இரண்டு அல்லது நான்கு கால் ஜீவன்கள், விலங்குகள் அல்லது பறவைகளால் கூட கொல்ல முடியாது. ஆனால் அனுதினமும் அரசாங்கத்தின் நடவடிக்கையில் மந்திரத்தை தொடர்ந்து உச்சரித்துக் கொண்டே இருக்க முடியாது. மற்ற செயல்களையும் செய்ய உத்தரவுகள் கொடுக்க வேண்டும் என்பதினால்மந்திரத்தை தொடர்ந்து உச்சரித்துக் கொண்டே இருக்க இயலாது. அந்த நேரங்களில் ஜெபத்தை உச்சரிப்பதை சற்று நேரம் நிறுத்தினால்பிரும்ம வரத்தின் நியதிப்படி கொடுக்கப்பட்டு இருந்த குறிப்பிட்ட கால இடைவெளி முடியும் முன் மந்திர உச்சாடனையை மீண்டும் தொடர வேண்டும். கொடுக்கப்பட்டு இருந்த கால அவகாசம் முடிந்துமீண்டும் மந்திர ஜெபத்தை தொடரும் முன் அதுவரை இல்லாத புதிய ஜீவன் அவதரித்து விட்டால் அவனை அந்த ஜீவனால் கொன்று விட முடியும். வரத்தின் முக்கிய அங்கமாக அதன் விதி இப்படியாக இருந்தது. தலைக்கு மேல் கர்வம் கொண்டு இருந்த அருணாசுரனோ தன் அரண்மனையில் அரண்மனைகாவலை மீறி தைரியமாக யாராலும் நுழைய முடியாது. ஆகவே தன்னை யாராலும் கொல்ல முடியாது என்ற இறுமாப்பில்கவலை இல்லாமல் வாழ்ந்து கொண்டு இருந்தான்.

அப்படிப்பட்ட அழியா வரம் பெற்றுக் கொண்டவன் கர்வம் கொண்டு தேவலோகத்துக்கு சென்று அங்கிருந்தவர்களை விரட்டி அடித்தப் பின் அங்கேயே ஒரு இடத்தில் அரண்மனையையும் அமைத்துக் கொண்டான். அவனிடம் அகப்பட்டுக் கொண்ட தேவலோகவாசிகளை தனது ஏவலாளிகளாக வைத்துக் கொண்டான். வருண பகவானும் அங்கிருந்து துரத்தப்பட்டு விட்டதினால் அவரால் அவரது கடமையை செய்ய முடியவில்லை.மழை இன்றி பூமி வறண்டு போனது. பயிர்கள் வாடின. உலகெங்கும் உணவுப் பஞ்சம் தோன்றியது. மக்கள் பசியாலும் தாகத்தினால் உயிர் இழக்கத் துவங்க பூமியே சுடுகாடு போலாயிற்று. ஆனால் தேவ லோகத்திலோ தன்னைக் கொல்ல யாரும் இல்லை என்ற தைரியத்தில் அருணாசுரன் ஆனந்தமாக வாழலானான். அவன் அட்டகாசமும் அதிகரித்தது. அதனால் பெரும் துன்பத்துக்கு ஆளான தேவர்கள் பகவான் சிவபெருமானிடம் சென்று தமது துன்பங்களை கூறி அவனை அழிக்க அவரது உதவியைகேட்டார்கள்.

அதே சமயத்தில்ஒரு அடர்ந்த காட்டில் அமைதியாக தவம் செய்து கொண்டு இருந்த ஜபாலி மனிவர் உலகில் அருணாசுராவினால் ஏற்பட்டு இருந்த பஞ்சக் காட்சியைக் கண்டு மனம் வருந்தினார். உலகை இப்படிப்பட்ட கோரத்தில் இருந்து காக்க வேண்டும். அவர்களுடைய பஞ்சத்தைப் போக்கவும், குடிக்கவும் தண்ணீர் எப்படி கொண்டு வர முடியும் என யோசிக்கலானார். அதற்கு ஒரே வழி தெய்வத்தை வேண்டிக் கொண்டு யாகம் செய்வதுதான். ஆனால் அந்த யாகத்தை செய்வதற்கு வேண்டிய தண்ணீர் மற்றும் பிற யாகப் பொருட்கள்இல்லாத நிலையில் யாகத்திற்குத் தேவையான அவற்றை எங்கிருந்து கொண்டு வருவது? யோசனை செய்தவர் நேராக இந்திர லோகம் சென்றார். அங்கு அருணாசுராவின் கண்களில் படாமல் ஒளிந்து கொண்டு இருந்த பகவான் இந்திரனிடம் நிலைமையை எடுத்துக் கூறி மக்களை காப்பாற்ற யாகம் செய்ய நினைக்கும் தனக்கு அனைத்தையும் தரும் தெய்வீக பசுவான காமதேனுவை சிறிது நாட்கள் தந்து யாகத்திற்கு உதவுமாறு அவரிடம் கேட்டார். அந்த நேரத்தில் தெய்வீக பசுவான காமதேனுமற்றொரு யாகத்திற்காக வேறு ஒரு லோகத்திற்குச் சென்று இருந்ததினால் அவளைப் போன்றே சக்தி கொண்டு இருந்த தெய்வீக பசுகாமதேனுவின் மகளான தெய்வீகப் பசுநந்தினியை அழைத்துச் செல்ல இந்திரன் அனுமதி கொடுத்தார். ஜபாலி முனிவரும் மனம் மகிழ்ந்து தெய்வீக பசுவான நந்தினியிடம் சென்று நிலைமையை எடுத்துக் கூறி தன்னுடன் பூமிக்கு வந்து உதவுமாறு வேண்டினார். ஆனால் தெய்வீகப் பசு நந்தினி ஆணவம் கொண்டு பாபிகள் நிறைந்த பூலோகத்திற்கு தன்னால் வர முடியாது எனக் கூறிவிட்டு அவருடன் பூலோகத்திற்கு செல்ல மறுத்து விட்டது.

எத்தனை வேண்டுகோள் விடுத்தும் தெய்வீகப் பசுவான நந்தினி அவருடன் செல்ல மறுத்து விட்டதினால் கோபம் கொண்டார் ஜபாலி முனிவர். மக்களின் துயரத்திற்கு உதவி செய்ய முன்வராத அவள் ஒரு நதியாக மாறி அந்த பூமியிலேயே சென்று பிறக்க வேண்டும் என்று சாபமிட்டார். அவருடைய சாபத்தைக் கண்ட நந்தினி கலக்கமுற்று தேவி பார்வதியிடம் சென்று ஜாபாலி முனிவர் தனக்கு சாபமிட்ட கதையைக் கூறி, அந்த சாபத்தை முனிவர் திரும்ப பெற மறுத்து விட்டதினால் தனக்கு சாப விமோசனம் தருமாறு அவளிடம் வேண்டியது.ஆனால் முனிவர்கள் ஒரு முறை சாபம் தந்து விட்டால் அதைத் திரும்பப் பெற முடியாது. சாபத்தின் தன்மையை சற்றே மாற்றி அமைக்க மட்டுமே முடியும்என்பதை எடுத்துக் காட்டிய தேவி பார்வதி, தெய்வீகப் பசு நந்தினியை பூமியில் சென்று நதியாகப் பிறக்குமாறும், அதன் பின்கனககிரி எனும் இடத்தில் ஓடும் அவள் நதியில் ஒரு காலத்தில் தானே வந்து எழுந்து அவளுக்கு சாப விமோசனம் தருவேன் எனவும் ஆறுதல் கூறி அனுப்பினாள். அதைக் கேட்ட தெய்வீகப் பசு நந்தினியும் கனககிரியில் பெரிய நதியாகஓட, பூமியிலே தண்ணீர் பஞ்சம் அழிந்தது.விளை நிலங்களில் பயிர்கள் பெருமளவு வளர்ந்து உணவுப் பொருட்களும் பெருகி தண்ணீர் பஞ்சம் மற்றும் பட்டினியும் பசியும் அழிந்தன. முனிவரும் யாகத்தை சிறப்பாக செய்து மக்களின் துன்பம் விலக வழி செய்தார்.

நடந்தவற்றைக் கேட்டறிந்த அருணாசுரன் கோபமுற்று பூமிக்கு சென்று அங்கிருந்த அனைத்தையும் அழிக்கத் துவங்கினான். அவற்றைக் கண்ட திருமூர்த்திகள் இனியும் உலகை அழிவில் இருந்து பாதுகாக்காமல் இருக்கக் கூடாது என எண்ணினார்கள். அருணாசுரனை உயிரோடு வைத்திருக்கக் கூடாது. அசுரன் அழியும் நேரம் வந்துவிட்டது. அவனை அழிக்க தேவி பார்வதி புதிய அவதாரம் எடுக்க வேண்டும் என்பதை அறிந்து கொண்டு பார்வதியை புதிய அவதாரம் எடுத்து அருணாசுரனை அழிக்குமாறு வேண்டுகோள் இட்டார்கள். ஆனால் காயத்ரி மந்திரம் ஓதுவதை நிறுத்தும்வரை அருணாசுரனை யாராலும் அழிக்க முடியாது என்பதினால் முதலில் பகவான் பிரஹஸ்பதியை அனுப்பி அவர் மூலம் எதையாவது செய்து அவன் மந்திர உச்சாடனை செய்வதை தடுத்து நிறுத்த வேண்டும். அந்த நேரத்தில் பார்வதி தேவி அதுவரை யாரும் எடுத்து இருக்காத அவதாரம் எடுத்து அருணாசுரனை அழிக்க வேண்டும் என்ற திட்டம் செய்தார்கள்.

அதன்படி பகவான் பிரஹஸ்பதி அருணாசுரனிடம் சென்று மெல்ல மெல்ல அவனை புகழ்ந்து பேசிக் கொண்டே அவனை அங்கிருந்த அரண்மனைத் தோட்டத்துக்கு அழைத்துச் சென்று அங்கு அவனிடம் கூறினார் 'அருணாசுரா, தேவலோகம் முதல் பூலோகம் வரை அனைவரும் உம்மிடம் அடிமையாகிகிடக்கையில் எதற்காக இனியும்காயத்ரி மந்திரத்தை ஓதிக்கொண்டு பயந்தவாறு நீ இருக்க வேண்டும்? நீயோ அழிவில்லாதவன். ஆகவே உலகின் இன்பங்களை ரசித்துக் கொண்டு சுற்றித் திரிவதுதானே'என அவனது மனதை உசுப்பி விட, தன்னை அவர்திசை திருப்புகிறார் என்பதை உணராமல் ஆனந்தமாக எக்காளமிட்டபடி மந்திரம் ஓதுவதை மறந்து போனான். தோட்டத்தில் ஓடியாடிக் கொண்டு இருந்த பெண்கள் மீது மையல் கொண்டு உல்லாசமாக ஓடியாடித் திரியலானான்.

அதுவே சரியான திருமணம் என்பதை கண்ட பார்வதி தேவி தன்னை ஒரு பேரழகியான பெண்ணாக மாற்றிக் கொண்டு அந்த தோட்டத்தில் சென்று அருணாசுரனின் கண்களில் தெரியுமாறு ஓடியாடத் துவங்க,அவளது அழகில் ஒருகணம் தன்னை மறந்த அருணாசுரன் அவளை பிடிக்க ஓடினான். பார்வதி தேவியும் அருகில் இருந்த மலைப் பகுதிவரை ஓடினாள்.தன்னை துரத்திக் கொண்டு தன்னருகில் அவன் வரும் வகையில் ஓடிவிட்டு அங்கிருந்த ஒரு குகையில்இருந்த பெரும் தேனிக் கூட்டில் ஒரு தேனியாக தன்னை மாற்றிக் கொண்டு மறைந்து கொண்டாள். அதை அறிந்திடாத அசுரனும் அவளை துரத்திக் கொண்டு குகைக்குள் நுழைய முயல தமது கூட்டை கலைக்க வந்தவன் என நினைத்த தேனீக்கள் ஆக்ரோஷமாக அவனை நோக்கி பறந்து வந்து தாக்கத் துவங்க, அவற்றின் இடையே தேனி வடிவில் இருந்தபார்வதி தேவி ஆவேசமாக அவனை கொட்டித் தீர்த்தாள். தன்னை மறந்து தன்னை காப்பாற்றிக் கொள்ள முயன்றஅருணாசுரன் காயத்ரி மந்திரத்தை உச்சரிக்க மறந்தான், தேனீயின் விஷக்கடியைத் தாங்காமல்மரணம் அடைந்து விழுந்தான்.

ஆலயம் எழுந்தகதை

அருணாசுரன் மரணம் அடைந்தபின்னரும் தேவியின் கோபம் அடங்கவில்லை. ஆவேசமாக சுற்றி அங்கு சென்றவர்களை தாக்கினாள். ஆகவே அவளை சாந்தப்படுத்த அனைத்து தேவர்களின் உதவியுடன் ஜாபாலி முனிவர் ஒரு யாகம் செய்து தேவியின் உருவை வடிவமைத்து அதன் மீது இளநீர் ஊற்றி பிரார்த்தனை செய்ய தேவியின் கோபமும் அடங்கியது. அவள் தன்னை ஒரு சிவலிங்க உருவில் மாற்றிக் கொண்டு அங்கு ஓடிய நந்தினி நதியில் சென்று மறைந்து கொண்டாள். தேவியும் நதியில் மறைந்துக் கொள்ள நந்தினிப் பசுவின் சாபமும் நீங்கியது.அந்த தெய்வப் பசு தேவலோகத்துக்கு சென்று விட,அந்த நதியின் கரையில் தேவியின் ஆலயமும் கடீல் துர்காதேவி ஆலயம் என்ற பெயரில் அமைந்தது.

'கட்டி'என்றால் இடுப்புப் பகுதி, 'லா'என்றால் பூமிஎன்பதினால் தன்னுடைய மேல் பகுதியை சிவலிங்கமாக மாற்றிக் கொண்டுஅந்த நதியில் தேவி மூழ்கிமறைந்ததினால் அந்தஆலயத்தின் பெயரை கட்டீலா என அழைக்க நாளடைவில் அது கடீல் எனும் பெயரை அடைந்தது. அந்த ஆலயத்தில் உள்ள துர்கா தேவி உலகைக் காத்தருளியவாறு அங்கு சென்று அவளை வழிபடும்பக்தர்களின் குறைகளையும் களைகின்றாள் என்பது பக்தர்களின் நம்பிக்கை.

↧

Munneeswaram Temple (E)

July 12, 2017, 1:03 am

≫ Next: Munneeswaram Temple (T)

≪ Previous: Kateel Durga Parameswari Temple (T)

{The above shown Lingam or Phallic symbol was rescued from the ruble of the original temple destroyed by the Portuguese colonial officers in 1595 (?)and installed in the outer wall of the newly renovated temple in the 1900s. Hence apart from possibly the foundation this is the only part of the temple that predates the arrival of Europeans in Sri Lanka in 1505.

Photo Courtesy:- By flickr Ed – http://www.flickr.com/photos/plonker/3864975820/, CC BY-SA 2.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=8715666}

Centuries agoboth India and Sri Lanka were one land mass. Like in India, Sri Lanka too has historically important shaivite temples in her territory. Sri Lanka was considered once as Siva Boomi (Land of Lord Shiva) since some of the historically and religiously important shaivite temples were seen in Sri Lanka. When Demon King Ravan ruled Sri Lanka, hefrequently visited several temples of Lord Shiva in order to offer prayers and worshipand this perhaps has been the reason why so many temples both for Lord Shiva and Lord Muruga some of which are associated with epic Ramayana have been established there. Sri Lanka has five most importantShiva temples called Pancha Lingeswarsuch as Naguleswaram, Tirukoneswaram, Thiruketheeswaram, Munneeswaram and Thondeeswaram temples.

During the invasion of Sri Lanka by Portuguese, they destroyed hundreds of Hindu temples and looted valuables from them. Even several thousand years old temples which were historically and archaeologically important in nature and structures were literally demolished beyond repairs. Muneeswaram temple was destroyed twice by the Portuguese who handed over the properties to the Christians. Although a Catholic chapel was built over the temple foundation, subsequently the locals removed the Chapel to reconstruct the temple on both the times.

The Dutch rulers who followed Portuguese in invading Sri Lanka too engaged in the similar act of vandalism. Therefore wherever theforeign invasion were sensed in advance by the locals, they removed the idols of prime deities and other statuesfrom inside the temple precincts and hid them inside wells and water tanks around the temple sites or deep in jungles. Those valuable statues and idols were later discovered by the next generation and the same temples reconstructed enshrining the same idols and statues.

The historians state that once upon a time Sri Lankawas a huge mass of land and subsequent earthquakes, sea storms and landslides caused destruction of two thirds of the original Sri Lankan territory. It is also stated that the lands which submerged into the sea were the original territories ruled by King Ravan, and one could enter the then Sri Lankamainland only through those territories submerged into the sea. Perhaps the Pancha Linga shrines may have been established by King Ravan who was a great devotee of Lord Shiva in and around the places ruled by him and they have surviveddestructionby earthquakes and storms from sea. The Village lore, as floated byword of mouth stories on Munneeswaram has it that when Lord Rama rescued Goddess Sita from the clutches of Ravan, he visited Lord Shiva's temple in Munneeswaram to offer prayers and worship to Lord Shiva who had earlier graced him to win the war against the demon King Ravan.

Munneeswaram temple in the territory of Chavakatchery in Sri Lanka is said to be 2000 years old, but since the myths surrounding the temple associate it with the popular Indian epic Ramayanathe time period attributed to the Munneeswaram by the historians and researches may not be truly reflecting its original age as Ramayana has occurred several thousands of years ago.

Even though the temple remained ruined due to protracted inland war between Tamils and Sri Lankans, they could in no way erase the importance or the greatness of the temple. The Shiva Linga inside the temple is reported to be self manifested. Severaltemples which were destroyed by the invading Portuguese and Dutch rulers were resurrected during the British rule and this temple too was one amongst them.

As per Puran, the greatness of this temple has been revealed to the Rishies and sages by the greatest sage of sages Suthaga in Naimisharanya forest by way of daily discourse.Sage Suthaga narrated the story of Ramayana and then in between he narrated the glory and history of the temple at Munneeswaram. Since everyone knows the story of Ramayana,only the story relevant to the glory of Munneeswaram Lord Shiva temple is narrated below.

SageSuthagatold thus. "This temple has history withRamayana. After Ravan abducted Goddess Sita, with the help of Jadayu, Vali, Sugreeva and Hanuman Lord Rama was able to rescue her after a great fight. Divine bird Jadayu lost her life in the episode. Because Lord Rama killed Ravan who was considered to be a highly learned Brahmin and also his soldiers, Lord Rama was afflicted with Brahmahathi Dosha.

Therefore Lord Rama had to visit many temples and offer prayers to Lord Shiva to get rid of the Brahmahathi Dosha. Prior to begin war on Ravan, Lord Rama went to Shiva temple seeking grace of the Lordto win over the battle. Compassionate Lord Shiva knew that Lord Rama wasincarnation of Lord Vishnu and have manifested in human form to perform certain acts as ordained and therefore he needed to be given sufficient divine energy in human form to not only annihilate Ravan but also to complete other work for which Rama avatar became necessary. Therefore Lord Shiva granted many boons to him to conquer Ravan.

Buoyed with Lord Shiva’s grace, Lord Ramamarched ahead and won the war and while returning back with his spouse Goddess Sita, on way, he offered oblation to Lord Shiva in many temples, and finally reached the same spot where he had earlier offered worship to Lord and received his grace before proceeding on war with Ravan.When Lord Rama reached the spot where he performed the pooja, the Shiva Ling was not there but he realized to his wonder that a vital part of Brahmahathi Dosha had vanished even before he offered oblation to Lord Shiva. Therefore Lord Rama carved out a small Shiva Linga made out of sand clay and offered his prayers. Pleased with the act Lord Shiva who again appeared before Lord Rama advised him that in order to get rid of the remaining elements of Brahmahathi dosha he (Lord Rama) will have to set up four more Shiva lingas in four directionswhich included Rameswaram and offer prayers there. Only then the entire malefic effects of Brahmahathi dosha will vanish. That was because during the war Lord Ramawas surrounded on all sides by the army of Ravan and in the fight,Lord Rama had to kill many of themspread on all sides and therefore he attained Brahmahathi dosha of four directions and to remove the malefic effects of them he had to visitLord Shiva temples on all the four sides and establish Shiva Lingas to get rid of the malefic effects of Brahmahathi Dosha completely. Only by visiting and offering prayers on those specific temples each element of the Brahmahathi Dosha would vanish pronounced Lord Shiva. However the crux of the curse was that out of many elements in the Brahmahathi Dosha unless the vital part of Brahmahathi Dosha is wiped out, which was possible only if he offered prayers in Munneeswaram's Lord Shiva temple, not even a bit of other elements of the dosha will go away even if Lord Rama visited the other specific temples and offered prayers.

Lord Rama did not know that Lord Shiva had already manifested and remained underground in the same place in Munneeswaram in the form of a Shiva Linga. Therefore when Lord Rama performed Pooja to the Shiva Linga which he had made out of clay and offered Pooja in the same spot where the Shiv Ling was hidden underground, it automatically absorbed the divine energies of Lord Shiva. Thus Munneeswaram has the Shiva Ling with the divine energies of Lord Shiva as established by another divine Lord Rama. Goddess Parvathi had also manifested here in the name of Vadivaambikato grace and bless the devotees who come there to offer prayers''.

The rishies and sages who were assembled there and heard in rapt attention the discourse of Suthaga Muni and were curious to know the events which led to the manifestation of the Goddess Parvathi. Sage Suthaga continued to narrate the story to the anxious sages and rishies seated there.

'In Kalpa Kala a fisherman was living nearby the present temple site. Every day he went to the river side of the temple (the temple did not exist then), netted fishes and sold them which was the only source of income for his family. One day as usual when he went out for fishing, he happened to see two youngsters, a boy and a girl happily playing at a distance away. They were pretty beautiful and their body was shining like gold. An astonished fisherman could not believe such a pretty beautiful children could be there in the village as he knew each and every familywho were all poor and none had children of the kind that he witnessed there and therefore he was sure that they could not belong to that village. Anxious stuck fisherman went towards them to speak to them. The moment he marched towards the children they disappeared. He searched all overseashore but could not find them. There was no hiding place too and the entire place was seashore. Where they would have gone or are they spirits or ghosts ? Mentally confused fisherman went home pondering over the incident, his questions remained unanswered.

Next three days the same game happened. Whenever he tried to go near them they disappeared without leaving any trace. He wondered what could be the reason for their disappearance once he attempted to reach them. Therefore determined to catch them on the fourth day he hid behind a tree near to the place where they usually played. Time passed and as usual the youngsters appeared and began to play. The fisherman slowly moved forward and somehow managed to catch them, but the boy escaped by jumping into the sea and disappeared. Shockingly the girl whom the fisherman got turned into an idol. Shocked fisherman took the statue home and decided to seek the advice of some pundits next day and slept. In his dream appeared Goddess Parvathi who said the girl whom he caught was none but she alone, and if her statue is enshrined in a temple there and worshipped the nation will prosper.

Trembled fisherman woke up next morning and consulted the neighbors on the story. As the news spread like wild fire, the King too came to hear the news. Already he was facing quite a no of internal problems and therefore he summoned the fisherman along with the statute.

The King could not believe the narration of the fisherman and wondered whether such an event could happen and whether the fisherman was actually telling the truth. In order to find out the truth he directed the fisherman to leave the idol in the palace and then collect it thereafter when he would call him. The King ordered his staff to arrange forone hundred percent matching idols similar to the original idol and kept all of them arranged in several rows along with the original idolwhich had a hidden mark. He called the fisherman on the fourth day and asked him to pick up the original idol. He cautioned the fisherman that if it is found that he was telling a lie, he would be imprisoned for life and if the correct idol is picked up by the fisherman, then only he would believe the story and carry out the command of the Goddess as told him in his dream.

Thefisherman was worried. If he can not find out the original idol then how to escape imprisonment? But the same devi again appeared in his dream and encouraged him saying ‘do not worry my son. Go to the Palace and identify the idol whose right leg will move as you seeand it will be visible only to you. That will be the original one and till you pick me up, the leg will keep shaking’.

Next day the fisherman went to the palace, court assembled and the hundred idols, brought and kept arranged in few rows. Thereafter the king asked the fisherman to find the original statue from amongst the hundred idols kept there. Praying Goddess the fisherman looked all the statues. Each and everyone of them were perfect match to each other and it was not easy to track the original. Out of the hundred statues the right leg of the original statue moved a bit which was visible only to the fisherman. The fisherman lost no time in picking up the right one and everyone were stunned. The King was also astonished to find that the fisherman was able to identify the original without hesitation. In order to verify the fact twice or thrice, he rearranged the entire idols and the fisherman was able to identify the right idol because of the secret arrangement the Goddess had made for the fisherman who alone can see the movement in the right leg of the statue.

The King was too pleased and promised to establish a temple for her and send back the fisherman giving him lots of money and reward. Next in consultation with his Raja gurus, he established a temple on an auspicious day and enshrined the statute along with Lingeswar (Shiva Linga) in the present temple site. It is said that the present idol of the devi enshrined in the sanctum of the temple is the very same idol found initially by the fisherman''.

The name of the Lord in this temple is Munnainatha Peruman meaning the lord who had already manifested in the same land several centuries before the shrine came up. It is believed that Lord Rama performed Pooja to the same invisible Shiva Ling buried underground. The name of the Devi, consort of Lord Shiva here is Vadivambika. Sage Vyasa reportedly visited this temple to offer prayers. The general belief is that those who visit this temple and offer worship they will get rid of their past sins and if the Karma is performed for the ancestors who had died and gone, their souls will rest in peace and in turn comes up there invisible to everyone o blesstheir family members on earth.

It is said that King Vijaya who was the ruler of Sri Lanka repaired the temple and reconstructed it. Many of the Sinhalese rulers too contributed wealth to this temple. In 17th century one of the Kings named Raja Singham belonging to Vaishnavite sect dispatched sculptures from his country to repair the temple which was ruined by the invading forces. The pundits say that there are references in the Dakshina Kailaya text on the greatness of this temple. There are three big precincts to enable the devotees go in circle around the temple. The three precincts or passages are called Ul (inner) Veedi, Raja (King) Veedi and Mada (General) Veedi (Veedi means road or passage). The temple is situated 82 kilometers from Colombo.

As far as the Tamil speaking Hindus were concerned the Munneeswaram temple was primarily a Saivite temple. As far as the Sinhalese Buddhists were concerned theybelieveMunneeswaram to be a goddess temple associated with Goddess Kali. Some myths of Sinhalese tells that one of their female deity called Goddess Pattini in Sri Lanka persuaded Goddess Kali from devouring human beings and ensured that she settled down in Munneeswaram.

According to two myths, two Kings namely Rajasinghe, a ruler from Sinhalese race, and Kullakotan, ruler from Tamil race were afflicted with an incurable skin disease and were cured after taking a bath in the ruined temple’s holy pond. Following the miracle cure they renovated the ruined temple. But there are no historical text that substantiates these claims and is floated by word of mouth stories only. Most of the myths associated with the temple are not historically texted and vary with both Tamils and Sinhalese version.

↧

Munneeswaram Temple (T)

July 12, 2017, 1:03 am

≫ Next: Nagachandeswar (E)

≪ Previous: Munneeswaram Temple (E)

{மேலே உள்ள சிவலிங்கம் போர்துகீசியரால் 1595 ஆம் ஆண்டு அழிக்கப்பட்ட ஆலயஇடிபாடுகளின் இடையில் இருந்து வெளியே எடுக்கப்பட்டு வெளிசுவற்றில் 1900 ஆம் ஆண்டு பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்டு உள்ளது. இதையும், ஆலய இடிபாடுகளையும் ஆராய்ந்து பார்த்ததில் 1505 ஆம் ஆண்டு ஐரோப்பியர்கள் இலங்கைக்கு வருகைதருவதற்கு முன்னரே இந்த ஆலயம் இருந்துள்ளது என்பதை உறுதிபடுத்துகின்றது.

Photo Courtesy:- By flickr Ed – http://www.flickr.com/photos/plonker/3864975820/, CC BY-SA 2.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=8715666}

இந்தியாவும் ஸ்ரீலங்காவும் ஒரு காலத்தில் ஒரே பகுதியாக இணைந்து இருந்தன. அதனால் இந்துக்களின் பல பிரசித்தி பெற்ற ஆலயங்களைப் போல ஸ்ரீலங்காவிலும் பல புகழ் பெற்ற சைவ ஆலயங்கள் இருந்துள்ளன. ஒரு விதத்தில் ஸ்ரீலங்காவை சைவ பூமி என்று கூறினாலும் கூட சரியாகவே இருக்கும். அதற்குக் காரணம் சக்தி வாய்ந்த பல சிவாலயங்களும், முருகன் ஆலயங்களும் அந்த நாட்டில்உண்டு. ஸ்ரீலங்காவில் உள்ள புகழ் மிக்க பல ஆலயங்கள் ராமாயணக் காலத்துடன்சம்மந்தப்பட்ட இடமாகும். ஸ்ரீலங்காவை ஆண்டசிவபக்தனான ராவணன்பல சிவாலயங்களில் சென்று வணங்கி பூஜித்து உள்ளார் என்பதினால் அங்கு சிவாலயங்கள் பெருமளவில்இருந்துள்ளன என்பதாக நாடோடிநம்பிக்கைக் கதைகள் உண்டு. இலங்கையில் ஐந்து மகிமை வாய்ந்த சிவாலயங்கள்உள்ளன. அவற்றை 'பஞ்ச ஈஸ்வரங்கள்'என்று குறிப்பிடுகிறார்கள். அந்த ஐந்து சிவஆலயங்கள் நகுலேஸ்வரம், திருக்கோணேஸ்வரம், திருக்கேதீஸ்வரம், முன்னேஸ்வரம் மற்றும் தொண்டீஸ்வரம் என்று கூறப்படுகின்றது.

போர்த்துகீசியர் ஸ்ரீலங்கா மீது படையெடுத்து அதை ஆக்ரமித்துக் கொண்டபோது அங்கிருந்த ஆலயங்களை உடைத்து, அழித்து நாசம் செய்தபின் அந்த ஆலயங்களில் இருந்த விலை உயர்ந்த பொருட்களையும் அவர்கள் கொள்ளை அடித்துக் கொண்டு சென்றார்கள்.வரலாற்று முக்கியமும்,சரித்திரமுக்கியத்துவமும் வாய்ந்த, ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் கட்டப்பட்டு இருந்த ஆலயங்களையும் விட்டு வைக்காமல் அவற்றை சரி செய்யவே முடியாத வகையில் அழித்து விட்டுச் சென்றார்கள். முன்னேஸ்வரம் ஆலயத்தையும் அவர்கள் இரண்டு முறை இடித்துவிட்டு அதை கிருஸ்துவ தேவாலயங்கள் நிறுவ கொடுத்தார்கள். அதை ஒரு கிருஸ்துவ தொழுகை நடத்தும் இடமாக்கினார்கள் என்றாலும், பின்னர் கிருஸ்துவ தேவாலயத்தை ஹிந்து சமயத்தினர்இடித்து விட்டு மீண்டும் ஆலயத்தை சீரமைத்தார்கள்.

போர்துகீசியரைத் தொடர்ந்து ஸ்ரீலங்காவைக் கைப்பற்றிய பறங்கியர் எனும் ஐரோப்பியர்களும் (டட்ச்)பல இந்து ஆலயங்களை குறிவைத்து இடித்து அழித்தார்கள். ஆயிரக்கணக்கான இந்து ஆலயங்கள் சிதைக்கப்பட்டன, ஆலயங்களின் செல்வங்கள் கொள்ளை அடிக்கப்பட்டன. ஆகவே எப்போது எல்லாம் வெளிநாட்டினரின் ஆதிக்கம் துவங்கியதோ அப்போதெல்லாம் உள்ளூர் பக்தர்கள் விரைவாக செயல்பட்டு பல ஆலயங்களில் இருந்த மூல விக்ரகங்களையும் சிலைகளையும் எடுத்து அங்காங்கே காடுகளிலும், குளங்களிலும் ஆலய கிணறுகளிலும் மறைத்து வைத்து விட்டார்கள். பின்னர் ஆங்கிலேயர் ஆட்சிக்கு வந்தபோது பாதுகாப்பாக பதுக்கி வைக்கப்பட்டு இருந்த பல ஆலய விக்ரகங்கள் கண்டெடுக்கப்பட்டு அதே ஆலயங்களில் பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்டன.

சரித்திர ஆராய்ச்சியாளர்கள் கூற்றின்படி ஸ்ரீலங்கா ஒரு காலத்தில் மிகப் பெரிய பூமியாக இருந்தது என்றும், ஆனால் காலப்போக்கில் அங்கு ஏற்பட்ட மூன்று கடல் கொந்தளிப்பில் தற்போது உள்ள இலங்கையின் அளவை விட இரண்டில் மூன்று மடங்கு அளவிலான பூமிநீரில் மூழ்கி அழிந்து விட்டதாகக் கூறுகிறார்கள். அழிந்து விட்ட அந்த பெரும் பகுதிகளே ராவணன் ஆண்டு வந்த இலங்கை என்றும், அவன் ராஜ்யத்திற்குப் போகும் முன்னால் தற்போது கடலில் முழுகிவிட்டதாக கூறப்படும் பகுதிகள் வழியேதான் செல்ல வேண்டி இருந்ததாகவும், இந்தப் பகுதிகளில் நிறைய ஆலயங்கள் முக்கியமாக பஞ்ச சிவாலயங்கள் இருந்துள்ளது என்றும் நம்புகின்றார்கள். ஆனால் அந்த ஐந்து ஆலயங்களும் இயற்கையின் சீற்றத்தில் இருந்து தப்பி கடலுக்குள் மூழ்கி அழியாமல் இருந்துள்ளது என்றும் கூறுகிறார்கள்.

அந்த காலகட்டத்தில்சீதையை கடத்திக் கொண்டு ராவணன் இலங்கைக்குச் சென்றதும் அங்கு சென்று ராவணனுடன் போர் புரிந்து சீதையை மீட்டு வந்த ராமபிரான் அந்த வெற்றி கிடைக்க அருள் புரிந்த சிவபெருமானுக்கு நன்றி கூற முன்னேஸ்வரம் ஆலயத்திலும் வந்து வழிபட்டதாக காலம் காலமாக நம்பப்பட்டு வரும் கதையும் இந்த நாட்டில் உள்ளது.யுத்தத்திற்கு செல்லும் முன்னர் ஆலயத்தில் வந்து சிவபெருமானை பூஜித்த ராமபிரானுக்கு யுத்தத்தில் வெற்றி பெற சிவபெருமான் அருள் புரிந்தார் என்பதினால்சிவபெருமானுக்கு தனது நன்றியை செலுத்த யுத்தம் முடிந்த பின் ராமபிரான் அங்கு மீண்டும் வந்து பூஜை செய்தார் என உள்ளூர் நம்பிக்கை உள்ளது. ராவணன்சிவ பக்தன் என்பதினால் இலங்கையில் உள்ள மகிமை வாய்ந்த ஐந்து சிவாலயங்களும் அவரால் கட்டப்பட்டு இருக்க வேண்டும்என்றுகூறுகிறார்கள்.

இன்றைய ஸ்ரீலங்கா நாட்டின் யாழ் பகுதியில் உள்ள சவக்கச்சேரி எனும் இடத்தில் உள்ள முன்னேஸ்வரம் ஆலயம் இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட ஆலயம் என்று கூறப்பட்டாலும், கர்ண பரம்பரைக் கதைகளை நோக்கும் போதும், ராமாயண காலத்துடன் இணைத்துப் பேசப்பட்டதில் இருந்தும் இந்த ஆலயம் எழுந்த காலத்தைக் கணக்கிட்டுக் கூற முடியாது என்று கூறுவதே உண்மையாக இருக்கும். பல ஆண்டுகளாக நடைபெற்று வந்திருந்த உள்நாட்டு யுத்தத்தினால் ஆலயம் சற்றே சேதம் அடைந்து இருந்தாலும், அந்த சேதங்கள் ஆலய கட்டிடங்களுக்கு ஏற்பட்டதே அன்றி அந்த ஆலயத்தின் மகத்துவத்திற்கோ அல்லது மகிமைக்கோ அல்ல. அந்த ஆலயம் மகத்தானது. சக்தி வாய்ந்த சுயம்பு லிங்கம் தோன்றிய ஆலயம் ஆகும். போர்த்துகீசியர்கள் மற்றும் டட்ச் (பறங்கியர் எனப்பட்டவர்கள்) நாட்டவர்கள் ஸ்ரீலங்காவில் நாசப்படுத்தி இருந்தபல இந்து ஆலயங்கள் ஆங்கிலேயர் ஆட்சி காலத்தில் புதுப்பிக்கப்பட்டன.

இந்த ஆலய மகிமையை குறித்து முதன் முதலில் நைமிசாரண்யா வனத்தில் அமர்ந்து கொண்டு இருந்த முனிவர்களுக்கும் ரிஷிகளுக்கும் பல்வேறு புராண மகிமைகளைக் கூறி வந்திருந்த ஸூதக முனிவரே கூறியதாக நம்புகின்றார்கள். ஸூதகமுனிவர் கூறிய விரிவானக் கதையை நான் சுருக்கி எழுதி உள்ளேன். காரணம் ஸூதகமுனிவர் ராமாயணத்தை விரிவாக எடுத்து உரைத்தார். ராமாயணத்தைப் பலரும் படித்ததுதான். ஆகவே அவர் கூறிய ராமாயணக் கதையை மீண்டும் விவரமாக எழுதாமல் சுருக்கமாக விளக்கி விட்டு அவர் கூறிய சிவாலயத்தின் மையக் கதையை மட்டும் எழுதுகிறேன்.ஸூதகர் முனிவர்களுக்கும் ரிஷிகளுக்கும் நைமிசாரண்யத்தில் கூறிய முன்னேஸ்வரம் ஆலயக் கதை இது. ஸூதகர் கூறினார்:

''இந்த ஆலயம் ராமாயணம் மற்றும் மகாபாரதத்துடன் சம்மந்தப்பட்டது ஆகும். சீதையை ராவணன் கடத்திச் சென்றதும் ராமபிரான் அவளைத் தேடி அலைந்தார். அவருக்கு பலரும் உதவினார்கள். அதில் ஜடாயு உயிர் இழந்தார். சீதையைக் கண்டு பிடிக்க ஹனுமார் உதவினார். சுக்ரீவன் தனது படையினருடன் ராமபிரானுக்கு உதவினார். அதில் சுக்ரீவருடைய சகோதரரும் பலசாலியான வாலியும் மடிய நேர்ந்தது. அவர்கள் அனைவரின் உதவியினாலும் இலங்கை மீது படையெடுத்த ராமபிரான் ராவணனையும் அவர் கூட்டத்தினரையும் கொன்று சீதையை மீட்டு வந்தார். இப்படியாக பலரையும், முக்கியமாக சிவபக்தரும், பெரிய பண்டிதரான ராவணனைக் கொன்றதில் அவருக்கு பிரும்மஹத்தி தோஷம் ஏற்பட்டது.

ஆகவே பிரும்மஹத்தி தோஷத்தை களைந்து கொள்ள ராமபிரான் பல ஆலயங்களுக்கும் சென்று சிவபெருமானை துதித்து வழிபட வேண்டி இருந்தது. மேலும் யுத்தத்திற்கு செல்லும் முன்னால் யுத்தத்தில் வெற்றி பெற வேண்டும் என விரும்பிய ராமபிரான் இலங்கைக்கு வந்துமுன்னேஸ்வரஆலயம்இருந்த இடத்தில் சிவபெருமானை வணங்கித் துதித்து அவரது அருளையும் ஆசியையும் வேண்டினார்.முன்னேஸ்வரம் ஆலயம் அப்போதுகட்டப்பட்டு இருந்திருக்கவில்லை. வெட்டவெளியில் அந்த இடத்தில் சிறிய சிவலிங்கம் இருந்தது. ராமபிரான் பகவான் விஷ்ணுவின் ஒரு அவதாரம், அவர் அந்த அவதாரத்தை எடுத்து பூமியிலே சில காரியங்களை செய்ய வேண்டும் என்ற விதி இருந்தது என்பதினால் ராமபிரான்வேண்டுகோளை ஏற்றுக் கொண்ட சிவபெருமானும் அவருக்கு அங்கே காட்சி தந்து ராவணனுக்கு எதிரான யுத்தத்தில் வெற்றி பெறுவதற்கு பல வகைகளிலும் சக்தி கொடுத்து அருள் புரிந்தார்.

சிவபெருமான் கொடுத்த அருளினால்மன அமைதி பெற்ற ராமபிரானும் யுத்தம் செய்து சீதையை மீட்டுக் கொண்டு ஊருக்கு திரும்பும் வழியில் இருந்த பல சிவாலயங்களுக்கும் சென்று வழிபட்டுக் கொண்டே மீண்டும் முன்னர் அவர் வணங்கிய முன்னீஸ்வரஆலயஇடத்தையும் வந்தடைந்தார். அங்கு அவர் பூஜித்து விட்டுச் சென்ற சிவலிங்கத்தைக் காணவில்லை என்றாலும் ராமபிரான் முன்னேஸ்வரம் ஆலயம் இருந்த பூமிக்கு வந்த உடனேயேபிரும்மஹத்தி தோஷத்தின் ஒரு பகுதி மறைந்து விட்டதை உணர்ந்து அதிசயித்தார். என்னே சிவபெருமானின் மகிமை என வியந்தார். ஆகவே எந்த இடத்தில் அவர் முன்னர் பூஜித்துவிட்டு சிவபெருமானின் அருளை பெற்றுக் கொண்டு சென்றாரோ, அதே இடத்தில்மண்ணினால் ஆன ஒரு சிவலிங்கத்தை ஸ்தாபித்து சிவபெருமானை பூஜித்து வணங்கினார். அவர் முன் காட்சி தந்த சிவபெருமானும் ராமபிரானின் பிரும்மஹத்தி தோஷத்தின் ஒரு பகுதியே அங்கு விலகி உள்ளதாகவும், மீதம் உள்ள தோஷத்தைக் களைந்து கொள்ள ராமபிரான் நான்கு திசைகளிலும் சிவலிங்கங்களை ஸ்தாபித்து தன்னை வழிபட வேண்டும் என்றும், அப்போதுதான் பிரும்மஹத்தி தோஷத்தின் பாபம் முழுமையாக விலகும் என்றும் கூறினார். அதன் காரணம் என்ன என்றால் ராவணனுடன் ராமபிரான் யுத்தம் செய்தபோது ராமபிரானை நான்கு புறமும் ராவணனின் சேனைகள் சூழ்ந்து கொண்டு தாக்கியவண்ணம் இருந்தது. ஆகவே ராமபிரான் நான்கு திசைகளிலும் இருந்தவர்கள் மீது அம்பெய்து பலரையும் கொன்றார் என்பதினால் நான்குபுறங்களிலும் ஏற்பட்டு இருந்த பிரும்மஹத்தி தோஷத்தை களைந்து கொள்ள நான்கு திசைகளிலும் சிவலிங்கத்தை ஸ்தாபித்து சிவபெருமானை வணங்கி துதிக்க வேண்டி இருந்தது. அப்படி செய்யாவிடில் எந்த திசையில் அவர் சிவலிங்கத்தை ஸ்தாபித்து வழிபடவில்லையோ அந்த திசையிலான தோஷம் அவரை விட்டு விலகாது என்பது விதியாக இருந்தது.

அதை ஏற்றுக் கொண்டு நான்கு திசைகளிலும் சிவலிங்கங்களை ஸ்தாபனம் செய்தபின் முன்னீஸ்வரத்தை வந்தடைந்த ராமபிரான் அங்கேயே மண்ணினால் ஆன ஒரு சிவலிங்கத்தை மீண்டும் ஸ்தாபித்து சிவபெருமானை பூஜித்து வணங்கினார். அவர் முன் தோன்றிய சிவபெருமானும் ராமபிரானை மீண்டும் ஆசிர்வதித்து விட்டு மறைந்தார். ராமபிரான் மண்ணினால் ஸ்தாபனம் செய்த சிவலிங்கம் இருந்த அந்த இடத்தில் பல காலத்துக்கு முன்னரே சிவபெருமான் ஒரு சிவலிங்க உருவில் எழுந்தருளி இருந்தார். அது ராமர் முன்னர் பூஜை செய்த இடத்தின் அடியில் புதைந்து கிடந்தது. யுத்தத்திற்கு போகும் முன் அங்கிருந்த ஸ்வயம்பு சிவலிங்கத்திற்கு ராமபிரான்தன்னை அறியாமலேயே பூஜை செய்தபோது அந்த சிவலிங்கத்தில் இருந்து சிபவபெருமான் வெளிவந்து ராமருக்கு காட்சி கொடுத்ததினால் அந்த சிவலிங்கம் ஜீவன் பெற்ற லிங்கமாயிற்று. இந்த ஆலயத்தில் வடிவாம்பிகை சமேதராக முன்னேஸ்வர ஈசன் எழுந்தருளி பக்தர்களை ஆசிர்வதிக்கின்றாள்.

ரிஷி முனிவர்கள் ஆர்வத்துடன் ஸூதகமுனிவர் கூறிய கதையை கேட்டவாறு அமர்ந்து இருந்தார்கள். ஸூதகர் தொடர்ந்து கூறும் முன் ஆர்வத்தினால் சில முனிவர்கள் அவரிடம் கேட்டார்கள். ''ஸ்வாமி அவள் (வடிவாம்பிகை) எப்படி இங்கு எழுந்தருளினார் என்ற கதையையும் எமக்கு விளக்கிக் கூற வேண்டும் "சூதகர் அவர்கள் கேட்ட கேள்விக்கு பதிலாக சிரித்துக் கொண்டே கதையைத் தொடரத் துவங்கினார்.

''கல்பகாலத்தில் இந்த ஆலயம் உள்ள தலத்தில் செம்படவன் ஒருவன் வாழ்ந்திருந்தான். அவன் தினமும் ஆலயத்தின் அருகில் இருந்த ஒரு பெரிய ஆற்றில் மீன் பிடித்துக் கொண்டு வந்து அதை விற்று ஜீவனம் செய்து வந்தான். இப்படியாக வாழ்வை ஓட்டிக் கொண்டு இருந்த செம்படவன் ஒருநாள் மீன் பிடிக்கச் சென்றபோது சற்று தொலைவில் ஆற்றின் கரையில் ஒரு சிறுவனும் சிறுமியும் விளையாடிக் கொண்டு இருந்ததைக் கண்டான். அவர்கள் உடலே பளபளத்தது. அந்த இரண்டு சிறுவர்களுமே அழகாக இருந்தார்கள். இத்தனை ஏழ்மை நிலையில் உள்ள இந்த ஊர் மக்கள் மத்தியில் இப்படி அழகான சிறுவர்களா? நமக்குத் தெரிந்த வகையில் அப்படி எந்த சிறுவர்களும் இந்த ஊரில் உள்ளதாகத் தெரியவில்லையே, அவர்கள் யாராக இருக்கும் என எண்ணியவாறு அவர்கள் யார் என்பதைக் கேட்ட அவர்கள் விளையாடிக் கொண்டு இருந்த இடத்தை நோக்கி நடந்தான். அவன் அவர்கள் அருகில் வருவதைக் கண்ட சிறுவர்களோ அவன் எதிரிலேயே மாயமாக மறைந்து விட்டார்கள். செம்படவன் குழம்பினான். தான் கண்டது கனவா, கானல் நீரைப் போன்றதா?உண்மை என்றால் அவர்கள் எப்படி மறைந்து விட்டார்கள்?! ஒரு வேளை பேய், பிசாசு ஏதாவது இருக்குமோ?!! அவனுக்கு விடைக் கிடைக்கவில்லை. குழப்பத்துடன் வீட்டிற்குச் சென்றவன் தன் மனைவியிடமும் நடந்தவற்றைக் கூறினான்.

மறுநாள் நடந்த சம்பவத்தை மறந்து விட்டு மீண்டும் அவன் மீன் பிடிக்கச் சென்ற போது முதல் தினம் நடந்த அதே நிகழ்ச்சி தொடர்ந்தது. அவர்களின் அருகில் அவன் சென்றால் அவர்கள் மறைந்து விடுவார்கள். இப்படியாக இரண்டு மூன்று நாட்கள் அதே விளையாட்டு தொடர்ந்ததினால் இனி அவர்கள் யார் என்பதைக் கண்டு பிடிக்க வேண்டும் என ஆவலுற்றான். அவர்கள் ஏன் தன்னைக் கண்டு ஓடி ஒளிய வேண்டும் என்பதை தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்றால் அவர்களை ஏதாவது உபாயம் செய்தே பிடிக்க வேண்டும் என எண்ணியவன் ஒரு நாள் அவர்களைப் பிடித்தேஆகவேண்டும் என்ற முடிவுடன் ஒரு மரத்துக்குப் பின்னால் ஒளிந்து கொண்டு இருந்தான். இரவு நேரம் நெருங்கியது. வெகு நேரம் பொறுத்து அந்த சிறுவர்களும் அங்கு விளையாட வந்தார்கள் மரத்தின் மறைவில் பதுங்கி இருந்த செம்படவன் ஓடிப் போய் அவர்களைப் பிடித்து விட்டான். அந்த சிறுவனோ அவனைத் தள்ளி விட்டு தப்பி ஓடி ஆற்று நீரில் குதித்துவிட்டு மறைந்தும் போய் விட்டான். ஆனால் அதிசயமாக செம்படவன் கையில் சிக்கிக் கொண்ட சிறுமியோ அடுத்த நிமிடமே ஒரு சிலையாகி விட்டாள்.

அந்த சிலையை எடுத்துக் கொண்டு வீடு சென்றான். மறுநாள் அது குறித்து யாரையாவது கேட்கலாம் என எண்ணி இருந்தான். அன்று இரவில் தூங்கிக் கொண்டு இருந்தவன் கனவில் தோன்றிய பார்வதி தேவி தானே அந்தப் பெண் சிலை என்றும் தன்னை வணங்கி வழிபட்டால் நாட்டில் நிலவி வரும் குழப்பங்கள் தீரும் என்றும் கூறினாள் .

அதைக் கண்டு அதிர்ந்து போன செம்படவனும் காலையில் எழுந்ததும் ஊருக்குள் சென்று அந்த நிகழ்ச்சியை அனைவரிடமும் கூறினான். அந்த சிலையை எங்கு வைப்பது எனக் குழம்பினான். கட்டுத் தீயைப் போலப் பரவிய அந்த செய்தி மன்னனின் காதிலும் சென்று விழுந்தது. ஏற்க்கனவே பல பிரச்சனைகள் இருந்த குழப்பமான நிலையில் இது என்ன புதிய குழப்பம் என எண்ணிய மன்னன் செம்படவனை அந்த சிலையை எடுத்துக் கொண்டு தனது அரண்மனைக்கு வருமாறு ஆணையிட்டான்.

ஸூதகர் கதையைத் தொடர்ந்து கூறினார் ''அரண்மனைக்கு வந்த செம்படவன் கூறியதைக் கேட்ட மன்னனால் அதை நம்பவே முடியவில்லை. இப்படியும் இருக்குமா என வியப்பு அடைந்தான். ஆகவே செம்படவன் கூறுவது உண்மையா, பொய்யா என்பதை சோதனை செய்து பார்க்க விரும்பியவன் அந்த சிலையை அரண்மனைக்கு எடுத்து வரச் சொல்லி அதை அங்கேயே வைத்து விட்டுச் செல்லுமாறும் நான்கு நாட்கள் பொறுத்து அதை எடுத்துச் செல்லுமாறும் ஆணையிட்டார்.

பின்னர் இரண்டே நாளில் அதைப் போலவே நூறு சிலைகளை செய்யச் சொல்லி அதன் இடையே அந்த உண்மையான சிலையையும் வைத்து செம்படவனை அழைத்து அதில் அவனுக்கு கிடைத்த உண்மையான சிலை எது என்பதைக் கண்டு பிடித்து கூறுமாறு ஆணையிட்டான். அப்படி செம்படவன் உண்மையான சிலையைக் கண்டு பிடித்து விட்டால் மட்டுமே அவனை தான் நம்புவேன் என்றும், இல்லை என்றால் தெய்வீகத்தை கொச்சைப்படுத்துவதைப் போல பொய்யை கூறி வதந்தியைப் பரப்பியவனை ஆயுள் முழுவதும் சிறையில் வைத்து விடுவேன் என்றும் அறிவித்தான்.

மறுநாள் அந்த செம்படவன் அரண்மனைக்குச் சென்று எது உண்மையான சிலை என்பதைக் கண்டு பிடித்துக் காட்ட வேண்டும். இல்லை என்றால் சிறைவாசம் நிச்சயம் என்ற நிலை. பயத்துடன் தூங்கிக் கொண்டு இருந்தவன் கனவில் மீண்டும் தேவி பிரசன்னமாகி அவனை தைரியப்படுத்தினாள். அவன் அரண்மனைக்குச் சென்று சிலைகளைப் பார்க்கும்போது அந்த சிலைகளில் எந்த சிலையின் வலது கால் அசையுமோ அதுவே உண்மையான தன் சிலை என்று கூறினாள்.

மறுநாள் அரண்மனையில் சபை கூடியது. நிறைய மக்கள் அங்கு வந்து கூடி இருந்தார்கள். அந்த சிலைகளில் உண்மையான சிலை எது என்பதை எளிதில் கண்டு பிடிக்க இயலாத அளவு அனைத்து சிலைகளுமே ஒன்று போலவே இருந்தன. செம்படவனும் வந்து அந்த சிலைகளை பார்த்தான். மனதார தேவியை வணங்கினான். சிலைகள் அனைத்தையும் பார்த்துக் கொண்டு இருந்தவன் கண்களுக்கு மட்டுமே தெரியும் வகையில் ஒரு சிலையின் வலது கால் ஆடியது. ஓடிச் சென்று அதை எடுத்தவன் அதுவே தனக்குக் கிடைத்த சிலை என்று மன்னனிடம் காட்டினான். அதன் அடியில் மன்னன் ஒரு அடையாளக் குறி செய்து வைத்து இருந்ததினால் அவன் கண்டு பிடித்ததே சரியான சிலை என்பதை உணர்ந்த அனைவரும் பிரமித்தார்கள். மன்னன் மீண்டும் மீண்டும் பல முறை சிலைகளை ஒன்றாக்கி வைத்து விட்டு உண்மையான சிலையை அடையாளம் காட்டுமாறு கூறினாலும் ஒவ்வொரு முறையும் தனது வலது காலை அவன் கண்களுக்கு மட்டுமே தெரியுமாறு காட்டிய தேவியின் திருவிளையாடலினால் எத்தனை முறை மாற்றி மாற்றி வைத்தாலும் செம்படவன் அந்த உண்மையான சிலையை கண்டு பிடித்து எடுத்தான்.

அதைக் கண்டு மகிழ்ந்து போன மன்னனும் அந்த சிலையை பிரதிஷ்டை செய்து ஆலயம் அமைக்க முடிவு செய்து அதை அரண்மனையிலேயே வைத்துக் கொண்டு அந்த செம்படவனுக்கு நிறைய பொருள் கொடுத்து அனுப்பினான். அடுத்து ராஜ குருக்களின் ஆலோசனைப்படி நல்ல நாளும், நேரமும் பார்த்து அந்த சிலையை புனித சடங்கு செய்து பூஜித்து ராஜ உபசாரத்துடன் தற்போது இந்த ஆலயம் உள்ள இடத்தில் சென்று அங்கிருந்த லிங்கேஸ்வரருடன் சேர்த்து பிரதிஷ்டை செய்தார். இன்றும் கர்பக்கிரகத்தில் உள்ள தேவியின் சிலை செம்படவனுக்குக் கிடைத்த அதே சிலை என்கிறார்கள்.

இப்படியாக அந்த ஆலயத்தின் ஈசனின் பெயர் முன்னைனாதப் பெருமான்எனவும் அவருடன் உள்ள தேவிக்குப் பெயர் வடிவாம்பிகா தேவிஎன்ற பெயரும் வந்தது. சிவபெருமான் ஏற்கனவே அதே பூமியில்சிவலிங்க உருவில் பூமிக்கு அடியில் மறைந்துஇருந்தபோது தன்னை அறியாமலேயே ராமபிரானும் சிவபெருமானுக்கு அங்கு பூஜை செய்திருந்தார்என்பதினால் இது இராமாயண காலத்துடன் சம்மந்தப்பட்டது ஆகும். அதை போலவே ராமாயணத்தை எழுதிய வியாச முனிவரும் அங்குள்ள ஆலயத்தில் வந்து சிவபெருமானுக்கு பூஜை செய்து வணங்கி உள்ளார். பித்ருக்களுக்கு அங்கு நேர்த்திக் கடன்களை செய்தால் அவை நிச்சயம் நிறைவேறும். பாப விமோசனமும் செய்து கொள்ளலாம். நல வாழ்வு பெறவும், அடுத்தப் பிறவியில் நல்ல பிறவி கிடைக்கவும் அங்குள்ள ஈசனை வணங்கினால் போதும். நிச்சயம் அது கிடைக்கும்''என்று மாமுனிவரான ஸூதகர் கூறிமுடித்ததும் அனைத்து முனிவர்களும் கலைந்து சென்றார்கள்.

ஒருகாலத்தில் ஸ்ரீலங்காவை அரசாண்ட விஜயன் என்பவர் சீரழிந்த அந்த ஆலயத்தை சீரமைத்தார். 17 ஆம் நூற்றாண்டில் ஆண்டுவந்த வைஷ்ணவ பிரிவை சார்ந்த ராஜ சின்ஹம் எனும் அரசர் ஆலய சீரமைப்பிற்கு உதவ தனது நாட்டில் இருந்து சிற்பிகளை அனுப்பி வைத்தார். தக்ஷிண கைலாயம் எனும் நூலில் இந்த ஆலயம் குறித்த மேன்மை விளக்கப்பட்டு உள்ளது என பண்டிதர்கள் கூறுகின்றார்கள். ஆலயத்தில் மூன்று பிராகாரங்கள் உள்ளன. அவை- உள் வீதி, ராஜ வீதி மற்றும் மாட வீதி எனும் பெயரில் அமைந்து உள்ளன. கொலம்போவில் (Colombo) இருந்து 82 கல் தொலைவில் இந்த ஆலயம் உள்ளது.

இந்துக்களை பொறுத்தவரை முன்னீஸ்வரம் ஆலயம் சிவபெருமானின் ஆலயம் என்பதாகும். ஆனால் அங்குள்ள சிங்கள புத்த மதத்தினரோ அந்த ஆலயம்காளி தேவியின் ஆலயம் என்பதாககூறுகின்றார்கள். ஒருகாலத்தில் இலங்கையில் இருந்த பட்டினி எனும் பெண் தேவதை, காளிதேவியை சந்தித்து, மனிதர்களை உண்ணும் பழக்கத்தை விட்டு விடுமாறு வேண்டிக் கொள்ள காளி தேவியும் மனிதர்களை உண்பதை நிறுத்திவிட்டு முன்னீஸ்வரம் ஆலயத்தில் வந்து குடியேறியதான கிராமியக் கதை ஒன்றைக் கூறுகின்றார்கள்.

இந்த ஆலயத்தை குளக்கோட்டன் எனும் மன்னனும், ராஜ சின்ஹம் எனும் மன்னனும் சீரமைத்ததாகவும் சிலர் நம்பிக்கை கொண்டு உள்ளார்கள். அவர்கள் இருவரும் தோல் சம்மந்தப்பட்ட நோயினால் அவதிப்பட்டபோது இந்த ஆலயத்துக்கு வந்து சிவபெருமானை வழிபட்டபின் ஆலயக் குளத்தில் குளித்ததும் அவர்கள் தோல் வியாதி விலகியதினால் அவர்கள் அந்த நன்றிக்கு கடனை செலுத்த ஆலய சீரமைப்புக்கு உதவினார்கள் என்ற கிராமியக் கதையும் உள்ளது. ஆனால் எதற்குமே எழுதி வைக்கப்பட்டு உள்ள வரலாற்று செய்திகள் இல்லை, வாய் மொழி வார்த்தைகள் மூலமே அனைத்தும் கூறப்பட்டு வருகின்றது என்பதினால் ஆலய வரலாற்றைப் பற்றிஎழுதப்பட்டு உள்ள சிங்கள மற்றும் தமிழ் பக்தர்களின் கருத்துக்கள் முரண்பட்டு உள்ளன.

↧

Nagachandeswar (E)

August 5, 2017, 11:36 pm

≫ Next: Nagachandeswar (T)

≪ Previous: Munneeswaram Temple (T)

Nag Thakshak is one of the eight most important Serpents in the clan of Divine Serpents and has reference in epic Mahabharata. The other seven Divine Serpents are - Nanda also called Nagaraja, Upananda, Sagara, Vasuki, Manasa, Anantha also called Anavatapta and Utpalaka. Nag Thakshak reportedly ruled Thakshasila a new Kingdom which he created after the episode of burning of Khandava Forest by Janameya occurred. As per Shrimad Bhagavatam Nag Thakshak belonged to Ikshavaku dynasty and born as Serpent due to a curse he had inherited in his previous birth.

According to one of the folklores, Nag Thakshak stays in penance on the top story of the Mahakaleshwar temple in Ujjain which is opened only once in a year on Nag Panchami day to allow devotees offer prayers to Lord Shiva and Parvathi Devi seated on the coiled bed of Nag Thakshak in that room. It is believed that Nag Thakshak in the name of Nagchandreswar is present there in invisible form and perform one crore mantra Pooja throughout the day to Lord Shiva. On the day of every Nag Panchami, in the presence of celestials, Gods and others from Devaloga, Nag Thakshak performs Pooja to Lord Shiva and Parvathi devi while on rest of the days divine Nag Thakshak remains seated in penance, chanting one crore japa which Lord Shiva andParvathi acceptin silence. What is thestory of how Nag Thakshak came and settled here?

During the era of Mahabharata there lived a King by name Parikshit who was the son of Abimanyu who in turn was Arjuna's son. King Parikshit incurred a curse when in arrogance he threw a snake to awaken a meditating Rishi who did not open his eyes when the King who lost his way disconnected from his army was roaming in the forest. Unable to control his thirst and hunger he tried to awaken the meditating Rishi seeking water and food. When the Rishi did not open the eyes, infuriated King caught hold of a dead snake and threw it on the Rishi. Angered by the insane act, the Rishi cursed the King that he would on the seventh day die of a snake bite. However when the King realized his folly and sought pardon from the Rishi, the curse was softened to the effect that if on the seventh day a snake bit King Parikshit and before the poison spread on his body, if Lord Danvanthri could present himself on that spot and bless the King, then King Parikshit would not die.

King Parikshit wasted no time and sat in tapas praying to Lord Danvanthri to come and stay in his palace till 8th day when the effect of the curse would vanish. Lord Danvanthri an incarnation of Lord Vishnu isphysician for the celestials in Devaloga and it is believed that whoever sincerely pray to him seeking relief even from incurable diseases, they would be blessed accordingly. Responding to the sincere prayer of the King, Lord Danvanthri began to travel to the Palace of King Parikshit. When Nag Thakshak came to know of it, he was worried because he was destined to bite and end the life of the King and therefore decided to somehow prevent Lord Danvanthri from reaching the palace of King Parikshit.

When Lord Danvanthri reached somewhere near Mandsaur village in Madhya Pradesh he rested for a while under a tree where Nag Thakshak with his wife waswaiting for the seventh day to enter the palace of King Parikshit to kill him. Realizing that it was the opportune time, Nag Thakshak with his divine power caused severe itching on the back of Lord Danvanthri. Simultaneously he also took the form of a small log of wood and fell from the tree near Lord Danvanthri. Unable to bear the brunt of the itching, Lord Danvanthri took the thin stick fell before him-Nag Thakshak in disguise as wooden log- and scratched his back. The moment the body of Lord Danvanthri was touched by Nag Thakshak in disguise as wooden log, again with his extraordinary power Nag Thakshak temporarily imprisoned Lord Danvanthri inside the tree and decided to release himafter he accomplished his task of killing King Parikshit.

It was divine principle that whoever is assigned specific dutyby the Trinities, they are also vested withspecial powers which can only be nullified after expiry of the time period for which the power will remain or the act can be reversed only by the one who used it or by anyone of theTrinities.

Came the seventh day and there in the Palace, King Parikshit locked himself in a room tightly closed from all sides and none were allowed to enter inside. Not even a gap was left open. Even food was thoroughly checked and given through a small gap which was also sealed after food is given so that no serpent could enter inside. Nag Thakshak took the form of a small ant and sat under the food carrier to enterinto the room where King Parikshit was hiding. Once entered inside the room in the form of a small ant he regained his original form of Serpent and bit the King to death. After Nag Thakshakkilled the King Parikshit, he escaped from there similarly, went back to Mandsaur village in Madhya Pradesh to stay with his family and released imprisoned Lord Danvanthri. He also sought pardon for his act and explained him the reason.

Death of his father by a snakeangered Parikshit’s son Janameya who in vengeance began Naga Yagna in order to kill entire snakes in the universe. He began performing Nag Yagna and burnt Khandava forest completely where hundreds and thousands of snakes resided. As the Naga Yagna commenced and proceeded, many snakes in the universe were pulled into the yagna fire and burnt to death leaving only few more to die. Janameya decided to continue the Yagna till the entire clan of serpents were burnt to death.

Photo Courtesy:-

By Unknown - http://www.columbia.edu/itc/mealac/pritchett/00routesdata/bce_299_200/mahabharata/ganeshwrites/ganeshwrites.html, Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=9754912

Next to die in Yagna fire was Nag Thakshak and his family who were getting slowly absorbed by the powers of mantras chanted in the yagna. Vasuki, one other important Kings of snakes which remained alive till then was very much upset. In order to save the remaining serpents along with Nag Thakshak she sought the help of her sister’s son named Aasteek, who was also a great scholar in the Nag clan and requested himto ensure that the Yagna of Janameya did not succeed fully. Aasteek agreed to help andwent to the Yagna site in disguise of a Brahmin priest and began chanting hymns in praise of the Yagna.

Unaware of who the priest was, Janameya felt relieved of his mental tension as he heard the melodious hymns which he had never heard before, and went near Aasteek, offered him respects, praised him severely for the wonderful recital which relieved his mental tension and promised to fulfill any wish that Aasteek may ask. Relaxed Aasteek requested for the stoppage of the Yagna and to bring back the burnt snakes to life again. Janameya was stunned as he never expected it and which if agreed would completely wreck his vow and therefore requested Aasteek to seek fulfilment of any other wish other than the one he had asked, but Aasteek pointed out that the act of the Yagna was borne out of personal vengeance and was not meant for the benefit of the universe since the creatures of all types have been created by Lord Brahma for specific reasons and Janameya had no authority to banish the creations without consent from the Lord of creation. Moreover Janameya was trying to shield the sinner Parikshit who insulted one of the greatest Rishies who was meditating for universal welfare. Janameya argued for some time justifying his action and tried to convince, but since Aasteek was firm in his demand and refused to accept any other offer from Janameya, he had no other option but to stop the Yagna, lest Janameya would have inherited curse of Aasteek in disguise of a Brahmin priest. Bowing to the demand of Aasteek, Janameya stopped the Yagna and brought back to life all those snakes which had so far burnt in the fire. Naga Thakshak thus got his life saved. After the burnt snakes got back their life, at the request of Janameya, exercising his extraordinary power Naga Thakshak sent the wandering soul of dead King Parikshit to heaven since he had no power to give back the life of the King who was destined to die as ordained by the creator in the manner he died.

Nag King Thakshak too felt sorry that he had to be an instrument to torment trouble for his clan by killing King Parikshit and therefore repenting his act he went to the present site near Mahakal Mandir in Ujjain, which was then a huge forest then, sat in penance for one thousand years chanting one crore japa every year and sought Lord Shiva’s grace. Pleased with the tapas when Lord Shiva appeared before Thakshak and sought to know of his wish, the Snake King requested that the Lord should grant him immortality and to accept him as his bed in the same place. Lord who appeared before Thakshak on Shivrathri day which was also the day of Nagapanchami, granted him his wish, further saying that henceforth Lord would remain there along with his consort Parvathi devi and on every Nag Panchamiaccept the crore manthra Pooja offered by Nag Thakshak. Nag Thakshak was thereafter conferred the name of Nagachandreswar and believed to be present in the temple.

This is why on the day of Nagapanchami lakhs of devotees throng the temple and offer prayersseeking the grace of Lord Shiva and his consort Parvathi in the hope that the devaloga Pooja is being virtually done by the divine Nag Thakshak and offer of prayers on that day will relieve all sorts of Sarpa Dosha if any incurred by their ancestors or family members.

The amazing statue of Nagachandreswar belonging to 11th century was found by a King in Nepal and brought from there and enshrined above Mahakaleshwar temple which has three tier Gopura. In the universe only in Ujjain Nagachandreswar temple Lord Shiva and his consort Parvathi devi are seen seated on the coiled body of divine Nag Thakshak whose ten hoods rest as shade above their head. Only other Lord Vishnu rests on the coiled body of divine Nag Adi Shesha another clan of serpent Gods. This is a rarest of rare scene one witness here.

It is generally believed by historians that King Parmar (folklore refers the king as Bhoj Raja) in whose dream the Lord appeared and directed him to build the temple enshrining the statue of Nagachandreswar, might have built this temple in around 1050 AD and sometime in 1732 King of Gwalior Shri Ranoji Scindia renovated the then damaged shrine. Therefore the gates of Nagachandreswar Temple are opened only on Nagapanchami.

The surviving serpents in the universe built a small temple in honour of Nag Thakshak in the very same place near Mandsaur in Madhya Pradesh where Nag Thakshak was staying with his wife before proceeding to kill the King Parikshit and imprisoned Lord Danvanthri. It was later built into a temple on earth for Nag Thakshak by the locals. This is the only temple in the universe that exist for divine snake Nag Thakshak. The temple is in the village called ‘Dasnaval’ near Khandwa in Madhya Pradesh. Locals call the name of the temple as ‘Thakaji Mandir’ or ‘Thaksheshwar Mandir’ which has the statue of Nag Thakshak along with his wife and son. The tree where Lord Danvanthri was reportedly imprisoned is also seen there.The photos from temple site:-

↧

Nagachandeswar (T)

August 5, 2017, 11:36 pm

≫ Next: Goddess Seethal Maatha (E)

≪ Previous: Nagachandeswar (E)

நாக தக்ஷக் எனும் தெய்வீகப் பாம்பு தலைவர் பிரபஞ்சத்தில் உள்ள எட்டு முக்கியமான பாம்புகளில் ஒன்றாகும். இந்த நாகத்தைக் குறித்தசெய்தி மஹாபாரதத்தில்உள்ளது. நாக தக்ஷக்கைத் தவிற மற்ற ஏழு தெய்வீகப் பாம்புகள் நாகராஜா எனப்படும் நந்தா, உபனந்தா, சங்கரா, வாசுகி, மனசா, அனாவடப்டா எனும் ஆனந்தா மற்றும் உட்பாலகா என்பவை ஆகும். அர்ஜுனனின் பேரனான ஜனமேயா எனும் மன்னன் பாம்புகளின் இனத்தையே அழிப்பதற்காகமத்திய பிரதேசத்தில் பாம்பு இனங்கள் வசித்து வந்த கண்ட்வா எனும் இடத்தில் இருந்த வனத்தை எரித்தபோது அங்கிருந்து தப்பிய நாக மன்னன் தக்ஷக் என்பவர் தக்ஷசீலா எனும் இடத்தில் நகரத்தை அமைத்துக் கொண்டு அதை ஆண்டு வந்தார். இவர் இஷ்வாகுகுலத்தை சேர்ந்தவர். பூர்வ ஜென்ம சாபத்தின் விளைவாக பாம்பாக பிறவி எடுத்து இருந்தார்.

ஒரு கிராம நாடோடிக் கதையின்படி நாக தக்ஷக் உஜ்ஜனியில் உள்ள மஹா காளேஸ்வர ஆலயத்தின் மேல் பகுதியில் உள்ள அறையில் தனிமையில் தவத்தில் அமர்ந்து உள்ளாராம். அந்த அறையில் நாக தக்ஷக் உடலின் மீது அமர்ந்து உள்ள சிவபெருமான் மற்றும் பார்வதியின் தரிசனத்தைப் பெற வருடத்துக்கு ஒரு முறை, அதாவது நாக பஞ்சமி தினத்தன்று மட்டும் பக்தர்கள் தரிசனம் செய்யும் வகையில் அந்த அறை திறந்து விடப்படுகின்றது. அந்த நாடோடிக் கதையின்படி வருடத்தின் அனைத்து நாட்களிலும் தன் மீது பார்வதி தேவியுடன் அமர்ந்து உள்ள சிவபெருமானை வேண்டியபடி அந்த அறையில் நாக தக்ஷக் தனிமையில் தவத்தில் அமர்ந்து உள்ளதாகவும், ஆகவே அதற்கு இடையூறு செய்யக் கூடாது என்பதினால் வருடம் முழுவதும் அந்த அறைமூடி வைக்கப்பட்டு உள்ளது எனக் கூறுகின்றார்கள். ஆனால் கடவுளின் ஆணைப்படி நாக பஞ்சமி தினத்தன்று மட்டும் அனைத்து தேவலோகவாசிகள் மற்றும் பிற கடவுட்கள் முன்னிலையில் மானிடர்கள் கண்களுக்கு புலப்படாமல் அங்கு உள்ள அந்த நாகம்சிவபெருமானுக்கு கோடி அர்ச்சனை செய்வதாகவும், அப்போது பக்தர்கள் அதை தரிசனம் செய்ய அந்த அறை திறக்கப்படுகின்றது என்பதும் ஐதீகம். இப்படியாக அங்கு வசிக்கும் நாக தக்ஷக்கின் கதை என்ன?

மஹாபாரதம் நிகழ்ந்த காலகட்டத்தில் அர்ஜுனனின் பேரனும், அபிமன்யுவின் மகனுமான பரீக்ஷித் என்பவர் பூமியை ஆண்டு வந்தார். அவர் ஒருநாள் வனத்துக்கு வேட்டை ஆடச் சென்று இருந்தபோது தன்னை அறியாமல் தன்னுடன் வந்து கொண்டு இருந்த படையினரை விட்டு விலகி வனத்துக்குள் சென்று விட்டபின் திரும்பிச் செல்ல வழி தெரியாமல் திண்டாடினார். வழி தெரியாமல் வனத்தில் சுற்றித் திரிந்தவருக்கு பசி எடுத்தது, தாகமும் சேர்ந்து கொள்ள ஏதேற்சையாக தவத்தில் அமர்ந்து இருந்த ஒரு ரிஷியை பார்க்க நேரிட்டது. அவர் அருகில் சென்று தாகத்துக்கு நீரும் பசிக்கு உணவும் கேட்டபடி அவரை எழுப்ப முயல அந்த ரிஷியோ தன்னை மறந்த தவ நிலையில் இருந்ததால் எழுந்திருக்கவில்லை. கோபமுற்ற பரீக்ஷித் அருகில் இறந்து கிடந்த ஒரு பாம்பை எடுத்து அவர் மீது போட கண்களை திறந்த ரிஷி அடுத்த ஏழாவது நாள் பரீக்ஷித் பாம்பு கடித்து இறக்க வேண்டி வரும் என சாபம் தந்தார். தன் தவறை உணர்ந்த மன்னனும் தான் கோபத்தில் செய்துவிட்ட தவறுக்கு அவரிடம் மன்னிப்புக் கேட்க, அந்த ரிஷியும் அவர் மீது கருணை கொண்டு ஏழாவது நாள் பாம்பு கடித்து அதன் விஷம் அவன் உடலில் முழுமையாக ஏறும் முன் தன்வந்தரி பகவான் அங்கு வந்து அவருக்கு ஆசி கூறினால் அவர் பிழைத்து விடுவார் என அந்த சாபத்தை மாற்றி அமைத்தார்.

அவ்வளவுதான் மன்னன் பரீக்ஷித் சற்றும் தாமதிக்காமல் உடனடியாக பகவான் தன்வந்திரியை வேண்டி தவத்தில் அமர்ந்தார். அடுத்த எட்டு நாட்களும் தேவலோகத்தினருக்கு வைத்தியம் செய்யும் பகவான் தன்வந்தரி தனது அரண்மனையில் தன்னுடன் வந்து தங்கி இருந்து தன்னைக் காப்பாற்ற வேண்டும் என வேண்டிக் கொள்ள, மன்னனின் தவத்தினால் மனம் மகிழ்ந்து போன தன்வந்தரி பகவானும் உடனே கிளம்பி அவர் அரண்மனையை நோக்கி வரலானார். பகவான் தன்வந்தரி மன்னனைக் காப்பாற்ற வந்து கொண்டு இருக்கும் செய்தியை கேட்ட நாக தக்ஷக் கவலையில் ஆழ்ந்தார். அதன் காரணம் கடவுளின் ஆணைப்படி அவர்தான் மன்னன் பரீக்ஷித்தை கடித்து மரணம் அடைய வைக்க வேண்டும். ஆகவே எப்படியாவது பகவான் தன்வந்தரியை மன்னனுடைய அரண்மனைக்கு செல்லாமல் தடுத்து விட வேண்டியதின் அவசியத்தை உணர்ந்தார்.

மன்னனின் அரண்மனையை நோக்கிச் சென்று கொண்டு இருந்த பகவான் தன்வந்தரி மத்திய பிரதேசத்தின் மண்டசூர் ஜில்லா அருகில் தனது மனைவி மற்றும் மகனுடன் தங்கி இருந்த நாக தக்ஷக்கின் இருப்பிடத்துக்கு அருகில் வந்ததும் களைப்பு அடைந்து அங்கு இருந்த ஒரு மரத்தடியில் இளைப்பாறினார். அதுதான் தக்க சமயம் என்பதை உணர்ந்த நாக தக்ஷக் தனது சக்தியை பிரயோகித்து அவர் முதுகில் கடுமையான அரிப்பை ஏற்பட வைத்தார். அதே சமயம் தன்னை ஒரு சின்ன கட்டையாக உருமாற்றிக் கொண்டு அந்த மரத்தின் மீது இருந்து பகவான் தன்வந்தரி அருகில் விழுந்தார். தனது முதுகில் ஏற்பட்ட தாங்க முடியாத அரிப்பை போக்கிக் கொள்ள அந்தக் கட்டையை எடுத்து தன் முதுகில் பகவான் தன்வந்தரி சொரிந்து கொள்ள, அவர் உடலைத் தொட்ட நாகமன்னன் மீண்டும் தன் பழைய உருவை எடுத்துக் கொண்டு தனது சக்தியை பயன்படுத்தி பகவான் தன்வந்தரியை அந்த மரத்திலேயே தற்காலிகமாக சிறை வைத்தார். தனக்கு இடப்பட்டு இருந்த கடமையை - மன்னன் பரீக்ஷித்தைக் கொல்வது- செய்தபின் பகவான் தன்வந்தரியை வந்து விடுவிக்கலாம் என முடிவு செய்துவிட்டு அங்கிருந்துக் கிளம்பிச் சென்றார்.

மும்மூர்த்திகள் எவர் ஒருவருக்கு சில கடமைகளை செய்ய கட்டளை கொடுப்பார்களோ அப்போது அவர்களுக்கு சில விஷேச சக்திகளையும் தருவார்கள். அந்த சக்திகளை உபயோகிப்பவர்களால் மட்டுமே அதை விலக்கவும் முடியும். அதே சமயம் குறிப்பிட்ட காலம் முடிந்தவுடன் அந்த சக்திகளும் தானாகவே வலுவிழந்து விலகி விடும், அல்லது அதை மும்மூர்த்திகளில் ஒருவரே விலக்க முடியும் என்பது தெய்வ நியதியாக இருந்தது.

மன்னன் பரிக்ஷித்துக்கு தரப்பட்டு இருந்த சாப காலத்தின் ஏழாவது நாளும் வந்தது. பகவான் தன்வந்தரியும் வந்து சேராததினால் கவலைக்கு கொண்ட மன்னனும் தன்னை பாம்பு கடிக்காமல் இருக்க ஒரு அறைக்குள் சென்று பாதுகாப்பாக அமர்ந்து கொண்டார். அந்த அறையில் ஒரு இடம் கூட திறந்து வைக்கப்படாமல் அனைத்து இடமும் மூடி வைக்கப்பட்டு இருந்ததினால் எந்த பாம்பும் அறைக்குள் நுழைய முடியாது. சாப்பாடு கூட சிறு துவாரம் வழியே தரப்பட்டது. சாப்பாடு தந்த பின் அதை மீண்டும் அடைத்து விடுவார்கள். ஆகவே நாகதக்ஷக் தன்னை சிறு எறும்பாக மாற்றி வைத்துக் கொண்டு சாப்பாட்டு தட்டின் அடியில் அமர்ந்து கொண்டு அறைக்குள் நுழைந்தார். மீண்டும் தன் பழைய உருவை எடுத்துக் கொண்டு மன்னனைக் கொத்திக் கொன்ற பின் உள்ளே செல்லும்போது எடுத்த அதே உருவத்தில் வெளியில் வந்து சென்று விட்டார். தம் இருப்பிடத்துக்கு வந்தப்பின் பகவான் தன்வந்தரியையும் விடுதலை செய்து அவரிடம் மன்னிப்பும் கேட்டுக் கொண்டார்.

தனது தந்தை ஒரு பாம்பினால் மரணம் அடைந்து விட்டதைக் கேள்விப்பட்ட ஜனமேயான் ஆத்திரம் அடைந்து பிரபஞ்சத்தில் உள்ள அனைத்து பாம்புகளையும் அழிக்க முடிவு செய்து நாகங்களின் அழிவிற்கு ஒரு யாகத்தை துவங்கினான். உலகில் இருந்த பாம்புகள் யாகத் தீயில் வந்து விழுந்து மரணம் அடையத் துவங்கின. இன்னும் சில நாகங்கள் மட்டுமே உயிருடன் இருந்தன என்பதினால் யாகத்தை தொடர்ந்து செய்யலானார் .

Photo Courtesy:-

அடுத்து நாகதக்ஷக்கின் மரணம் அடைய வேண்டிய வேளை வந்தது. பாம்புத் தலைவர்களில் முக்கியமான பாம்பான வாசுகி யாகத்தின் தன்மையைக் கண்டு கவலைக் கொண்டு நாக தக்ஷக்கனையும் பிற பாம்புகளையும் பாதுகாக்க தனது சகோதரியின் மகனான ஆஸ்தீக் எனும் நாகத்திடம் உதவி கேட்டது. நாகங்களின் இனத்தில் ஆஸ்தீக் பெரிய பாண்டித்தியம் பெற்ற நாகம் ஆகும். வாசுகியின் வேண்டுகோளை ஏற்றுக் கொண்ட ஆஸ்தீக்கும் யாகம் நடைபெற்ற இடத்துக்கு ஒரு பிராமணன் உருவில் சென்றது. யாகத்தின் பெருமையை விளக்கும் வகையில் இனிய கானத்தை பாடத் துவங்கியது.

அந்த இனிய இசையை கேட்டுக் கொண்டு இருந்த ஜனமேயன் தனது மனதின் குழப்பம் அகன்றதை உணர்ந்தான். மனமும் தெளிவாயிற்று. அதுவரை அத்தனை இனிய, அர்த்தமுள்ள கானத்தை அவன் கேட்டதே இல்லை. நேராக ஆஸ்தீக்கிடம் சென்று அவரை வணங்கித் துதித்தப் பின் அவருக்கு என்ன வேண்டுமோ அதைக் கேட்டால் தான் தருவதாக சத்திய வாக்கு கொடுக்க, ஆஸ்தீக்கும் அந்த மன்னன்ஜனமேயான் உடனடியாக யாகத்தை நிறுத்துவதும் அல்லாமல், யாகத் தீயில் மரணம் அடைந்த பாம்புகளுக்கு உயிர் தருமாறும் வேண்டுகோள் விடுத்தார். அதைக் கேட்டு திடுக்கிட்ட ஜனமேயன் அந்த வேண்டுகோளைத் தவிர வேறு எதைக் கேட்டாலும் தருவதாக ஆஸ்தீக்கிடம் எத்தனைக் கேட்டும் அதை ஏற்காத ஆஸ்தீக் 'இந்த பிரபஞ்சத்தில் பிரம்மனால் பலவிதமான உயிரினங்கள் சில காரணங்களுக்காக படைக்கப்பட்டு உள்ளன. அவற்றை அழிக்கும் உரிமை படைப்பவருக்கு மட்டுமே உண்டு. தனி மனித க்ரோதத்தின் அடிப்படையில் அந்த காரியத்தை செய்ய ஜனமேயனுக்கு எந்த உரிமையும் கிடையாது'என விளக்கிக் கூறிய ஆஸ்தீக், தனது வேண்டுகோளை மன்னன் ஏற்காததினால் கோபமுற்று எழுந்து செல்லத் துவங்கினார். வேறு வழி இன்றி அவர் கேட்ட வேண்டுகோளை ஏற்றுக் கொண்ட ஜனமேயன் யாகத்தையும் நிறுத்தி, அதில் விழுந்து மரணம் அடைந்து இருந்த பாம்புகளுக்கும் மீண்டும் உயிர்பிச்சை தரும் யாகத்தையும் செய்து அவற்றை உயிர் பிழைக்க வைத்தார். அதை போல தனது விஷேச சக்தியை மீண்டும் நாக தக்ஷக் பயன்படுத்தி அகாலத்தில் உழன்று கொண்டு இருந்த பரிக்ஷித்தின் ஆத்மா சொர்கலோகம் செல்ல ஏற்பாடு செய்தார். பரிக்ஷித்தின் ஆத்மாவுக்கு எத்தனை காலம் உயிர் வாழ வேண்டும் என்ற விதி இருந்ததோ அதற்கு மேலாக அதன் உயிரை நீட்டிக்க முடியாது என்பதினால் இந்த ஏற்பாட்டை செய்தார்.

தன்னால் பாம்புகள் இனத்துக்கே பெரிய தீமை விளைந்து விட்டதே என்பதினால் மனம் வருந்திய நாக தக்ஷக் மனா அமைதி பெற சிவபெருமானை வேண்டி வருடத்துக்கு ஒரு கோடி நாம ஜெபம் என ஆயிரம் ஆண்டுகள் தவம் செய்தார். அதைக் கண்டு மனம் மகிழ்ந்த சிவபெருமானும் நாகத்தின் முன் தோன்றி அவருக்கு என்ன வரம் வேண்டும் எனக் கேட்க நாக தக்ஷக்கும் 'தனக்கு இறவாமை வரம் வேண்டும் எனவும், அதன் காரணம் தனது உடலையே என்றும் சிவபெருமான் அவருடைய படுக்கையாக பயன்படுத்திக் கொண்டு தன மீது அமர்ந்துஇருக்க வேண்டும்' என்ற கோரிக்கை வைக்க அதை கேட்டு மகிழ்ச்சிஅடைந்த சிவபெருமானும் அந்த வரத்தை நாக தக்ஷத்துக்கு அருளினார். அது மட்டும் அல்ல தான்நாகபஞ்சமி தினத்தன்று நாக தக்ஷத்துக்கு காட்சி தந்து வரம் தந்ததினால், அதே இடத்தில் ஓவ்வொரு நாக பஞ்சாமிக்கும் அந்த நாகம் தனக்கு கோடி நாம அர்ச்சனை செய்தால் அதை தான் மனதார ஏற்பேன் எனவும், தானும்பார்வதி தேவியும் அந்த நாகத்தின் மீது அமர்ந்து இருக்கும் அந்தக் காட்சியுடன் இருக்கும் அந்த நாகத்தின் பெயர் நாகசந்தரேஸ்வர் என்றாக இருக்கும் எனவும் கூறினார்.

இதனால்தான் நாக பஞ்சமி தினத்தன்று லட்ஷக்கணக்கான பக்தர்கள் அங்கு வந்து நாக தக்ஷக்கின் மீது அமர்ந்துள்ள சிவபெருமான் மற்றும் பார்வதி தேவியை வணங்கிச் செல்கின்றார்கள். அன்று அங்கு சென்று நாகசந்தரேஸ்வரரை தரிசனம் செய்தால் அவர்களது குடும்பத்தில் உள்ள எந்த ஒருவருக்கும் எத்தனை சர்ப்ப தோஷம் இருந்தாலும் அத்தனையும் அப்போதே விலகி விடும் என்பதாக ஐதீகம் உள்ளது.

இந்த நாகசந்தரேஸ்வரர் ஆலயத்தில் காணப்படும் சிலை 11 ஆம் நூற்றாண்டை சேர்ந்தது எனக் கூறுகிறார்கள். நேபாளத்தை ஆண்டு வந்த மன்னர் ஒருவரே கடவுளின் ஆணைப்படி அதை மஹாகாளீஸ்வரர் ஆலயத்தின் மேல் மாடியில் கொண்டு வந்து ஸ்தாபித்ததாகவும் கூறுகின்றார்கள். இந்த உருவில் வடிவமைத்த சிலை- நாகத்தின் உடல் மீது சிவபெருமான் மற்றும் பார்வதி தேவி அமர்ந்துள்ள காட்சி- உலகில் வேறு எங்குமே கிடையாது. ஒரு நாகத்தின் மீது படுத்த நிலையில் விஷ்ணு பகவான் மட்டுமே காணப்படுவார், ஆனால் இங்கோ சிவபெருமான் அதே காட்சியில் காணப்படுகின்றார் என்பது அதிசயம் ஆகும். தன் உடல் மீது அமர்ந்துள்ள சிவபெருமான் மற்றும் பார்வதி தேவியின் தலைப்பு பகுதியின் மீது தனது பத்து தலைகளையும் குடை போல பிடித்த காட்சியில் நாக தக்ஷக் காணப்படுகின்றார்.

உஜ்ஜயினியை ஆண்ட போஜ ராஜன் எனும் மன்னனின் கனவில் தோன்றிய சிவபெருமான் நாகசந்தரேஸ்வரர் ஆலயத்தை நிறுவுமாறு கட்டளைகொடுத்ததாகவும், ஆகவே அந்த போஜ ராஜனேஇந்த ஆலயத்தை 1050 AD காலகட்டத்தில் நிறுவியதாகவும், 1732 ஆம் ஆண்டு குவாலியரில் ஆட்சி செய்த ரானோஜி சிந்தியா எனும் மன்னரே சீரழிந்துக் கிடந்த மஹாகாளீஸ்வரர் ஆலயத்தை பின்னர் புனரமைத்ததாகவும் கூறுகின்றார்கள்.

அதை போலவே உலகில் இருந்த நாகங்கள் அனைத்தும் ஒன்று சேர்ந்து தமது சந்ததியினரைக் காப்பாற்றிய நாக மன்னன் தக்ஷக்கிற்கு, அவர் எங்கு தங்கி இருந்து, எங்கு பகவான் தன்வந்ரியை சிறை வைத்து இருந்தாரோ அதே இடத்தில் ஒரு ஆலயம் அமைத்து வழிபாட்டு வந்தனவாம். அதுவே பிற்காலத்தில் மாண்டசூரில் தற்போது நாக தக்ஷக்கின் ஆலயம் உள்ள இடத்தில் நாகம் தக்ஷக் எனும் பெயரில் அமைந்த ஆலயமாயிற்றாம். உலகில் நாக தக்ஷக்கிற்கு உள்ள ஒரே ஆலயம் இது மட்டுமே என்கின்றார்கள். இந்த ஆலயத்தை உள்ளூர் மக்கள் 'தக்காஜி ஆலயம்'என்றும், 'தக்தேஸ்வரர் ஆலயம்'என்றும் கூறுகின்றார்கள். இந்த ஆலயத்தில் தனது மனைவி மற்றும் மகனுடன் நாக தக்ஷேஸ்வரர் காட்சி தருகின்றார். தன்வந்தரி பகவான் சிறை வைக்கப்பட்ட அதே மரமே அதன் அருகில் உள்ள மரம் என்பதாகவும் கூறுகின்றார்கள். அந்த ஆலயத்தின் சில காட்சிகள் கீழே உள்ளவை:

↧

Goddess Seethal Maatha (E)

August 28, 2017, 3:34 am

≫ Next: Goddess Seethal Maatha (T)

≪ Previous: Nagachandeswar (T)

Like Mariamman in South, Goddess Seethal Maatha is worshipped in many parts of north India since the devotees feel that the deity cures many dreaded diseases including small pox and chicken pox besides inducing rain whenever it failed to rain. Goddess Seethal Maatha means the one who is cooler at heart and mind. She is worshiped by many faiths in regions of North India like Delhi, Madhya Pradesh, Orissa, West Bengal, etc besidesfar countries like Nepal, Bangladesh and even in parts of Pakistan. Goddess Seethal Maatha is referred as Maha Mayee, Maha Annamma etc in north, while in the South she is known as Mariamman, Renuga, Kulirnda Nayagi (cooler Devi), Ellamma, Mundakanniamman, Kempamma, Doddamma, Sugajamma and Gangamma. Though the general belief is that she is the savior of those affected by small pox and Chicken poxes, she is also believed to bestow good health and prosperity to all her devotees, fulfill their desires, guard the villages, ensure rain fall at the time of famine, savior of families, bestow child to childless couples etc as she is reportedly an incarnation of Goddess Parvathi.

Like the rituals performed in South- walking on fire, walking around the temple covering the bare body with bunches of Neem leaves (Margosa tree leaves), and distribution of cooked semi solid lentil as prasad to appease the Goddess seeking her blessings, in northern parts of India no such rituals arebeing followed except that the devotees perform puja in temples and worship her. Though Goddess Seethal Maatha is worshipped in smaller shrines especially under Neem trees, rarely one can find bigger temples for Seethal Mata in north India like the one in Gurgaon. Clad in Red Saree and Green blouse, Goddess Seethal Maatha is depicted with four hands, one of them carrying broom. Lemon and Neem leaves form main part of the rituals and in the puja performed to her. She is considered to be incarnation of Goddess Durga who is another emanation from Goddess Parvathi.

There are several folklores on the story of Goddess Seethal Maatha. One of the folklore says that once in Kretha Yuga demonic forces like Kaalkeyas who were associate of a cruel Asura called Vrutrasura lived. They tormented and troubled Devathas to the extent that the Devathas were unable to move anywhere in the Universe. In the fierce war that raged between Devathas and Asuras, Lord Indra killed Vrutrasura, but the Kaalkeyas fled away from the war zone and hid themselves inside the deep sea. They remained inside the sea during the day time and came out at night to trouble and cause sufferings to the saints, sages, Devathas and others. The Devathas could not beat them in any manner. Unable to bear the atrocities committed by the Kaalkeyas, the Devathas and Rishi Munis approached Lord Vishnu and requested him to save them from the tyranny of the Kaalkeyas who were invincible. Lord Vishnu promised to do needful and consoled them. Sometime later at the command of Lord Vishnu, Goddess Durga incarnated on earth as daughter of a sage named Katyayan to destroy the evil demonic forces that were troubling everyone including Devathas in the universe. She was called Kathayani and during her stay on earth, she killed many Asura forces of Kaalkeyas and therefore unable to directly fight with her, Kaalkeyas chose to fight with act of deceit and approached their associate demon Jwarasur to help them.

In order to help Kaalkeyas, demon Jwarasur with his power created dreaded diseases like cholera, dysentery, measles, and smallpox in the region where Kathayani resided and thousands of people began to die. Since Kathayani was also divine in disguise as human, she exercised her divine powers as Seethal Devi (as created by Goddess Parvathi) and relieved the miseries of people who lived around her. Angered over her action, the demon Jwarasur began to spread more and moreincurable diseases in many places. People ran to Kathayani and sought her help when she decided to annihilate the demon.

Since Jwarasur was also bestowed with several powerful boons one of which was that he could be killed only by a male not born from womb and who will also be a child, Goddess Goddess Seethal Maatha requested Lord Bhairava to help her annihilate the demon by taking suitable incarnation. Acceding to her request, Lord Bhairava assumed the form of a five year old child Batuk Bhairava and waged a battle with the demon. In order to distract Jwarasur’s attention Lord Batuk Bhairava gave an impression that he fell on the ground as though he has been killed and when the Demon approached him to lift the dead body, Lord Batuk Bhairava magically disappeared into the dust. Jwarasur was shocked to find Lord Batuk Bhairava missing and began to search for his body. He did not realize that Lord Batuk Bhairava was actually manifestation of Lord Bhairava. Suddenly Lord Batuk Bhairava assumed the form of an awful male figure, body in pitch black in color, three-eyes on face and four arms wearing a garland of skull on neck. He held a battle-axe, sword, and trident and demon head in his four hands.

Since Jwarasur was also disciple of Goddess Parvathi he was advised by Lord Batuk Bhairava to surrender with his entire forces to Goddess Seethal Maatha who was in disguise as Kathayani, incarnation of Goddess Parvathi and give up troubling the Devathas. But the demon Jwarasur refused to give up and therefore Lord Batuk Bhairava killed him with his trident to end his menace forever. People were very happy and hailed Kathayani without knowing that she was incarnation of Goddess Parvathi in disguise as Kathayani. Pleased with them, Goddess Seethal Maatha appeared before them in her true form and assured that whoever worshipped and prayed her for any kind of relief, she would rush there to help them. Thereafter the statues and idols of Goddess Seethal Maatha were installed in several villages and people began to offer worship seeking relief from misery, diseases and her grace for rain whenever the rains failed.

Birth of Goddess Seethal Maatha Temple in Gurgaon:

One of the most famous temple for Goddess Seethal Maatha exists in Gurgaon in the state of Haryana in India. Incidentally as per the folklore, it is believed to be the birth place of Dronacharya, one of Mahabharata heroes. Dronacharya was not only born there, but also lived there with his wife Krupi. The temple which has been built few centuries ago adjacent to a pond has an interesting story behind it. While hundreds and thousands of devotees throng the temple throughout the year, some of them visit the temple to perform the first hair cutting ceremony of their children,locally called as ‘Mundan Ceremony’ in Hindi.

Several stories revolve around Goddess Seethal Maatha temple in Gurgaon. As per puranic lore once upon a time there lived a great Rishi by name Sharadwan in the thick jungle area of which included the present Gurgaon. He had two children who were very naughty. Since they were disturbing his penance quite often, one day to punish them the Rishi left them in the midst of the forest so that they would not return back home for many days. A day later Shanthanu the King of Kuru Kingdom in Hasthinapur happened to see the children roaming in the forest and immediately realized that the they may have been the children of some Rishi and took them away to his palace.

King Shanthanu was father of Bhisma who was unparalleled archer and warrior. Rishi Sharadwan while searching for his children came to know that they were living with the King and therefore went there to bring them back when the King suggested that the girl child Krupi could be married to Dronacharya the son of great Maharishi Bharathwaja. Krupi was indeed an incarnation of Goddess Parvathi who was sent to earth to perform certain divine ordained duties and to manifest in true form as Seethal Matha at an appropriate time. She was destined to bless the people as goddess for rain and the one cures the dreaded diseases like Cholera, Small pox and Chicken pox. This was not known to anyone including her father. The wedding was solemnized.

Dronacharya taught martial arts to both Kauravas and Pandavas in the then forest area of Gurgaon. Since Krupi was married to Dronacharya, she had to stay on the banks of the pond at Gurgaon while Dronacharya was training the Kauravas and Pandavas. Krupi spent most of her time looking after the children who were afflicted with disease especially those affected by Small Pox and Chicken Pox and people began to affectionately called her Matha (mother). The disease afflicted children when touched by Krupi began to instantly got cured due to her divine power. As her name spread far and wide, the parents of those children who were affected by such severe diseases thronged to Gurgaon seeking cure from Krupi not knowing who she was but thought she had some divine power within her. After Dronacharya departed from earth, Krupi too disappeared. People were sad to see her missing, but those who came to that place and worshipped Krupi in the form of a stone which was found in the same place where she used to sit they experienced that their sufferings vanished.

Few hundred centuries later two brothers, namely Padarath and Singha lived in the same place of Gurgaon where Krupi stayed and engaged themselves in the agricultural work. They owned thousands of acres of land and cultivated them together. Beyond laboring in the field, in spare time Singha spent most of his time singing Bhajan and performing pujas. Later due to some family dispute both of their families parted their relationship. They divided the land held by them together with equal share. Singha owned the land in which the present temple has come up.

Even after parting the company ofPadarath pious minded Singha continued to perform pujas and reciting bhajan. One day Goddess Goddess Seethal Maatha appeared in his dream and graced him with power that if he sat on the stone where she used to sit andtouch those afflicted with disease they would be cured of their ailments. With faith in her, daily Singha sat in meditation near the same pond unknowingly worshiping the same stone which was worshipped by the villagers as Krupi. Those who came to Singha were relieved off their diseases by the touch of the magic hand of Singha.

Years passed and one day while he was digging the land in the same spot, he found the idol of Goddess Seethal Maatha lay buried deep inside. Her face resembled the same Devi as seen in his dream and therefore he took it out and consecrated it in a temporary built worship sthal. That temporarily built structure later became the Goddess Seethal Maatha temple.

The folklore further goes with certain stories on the greatness of the temple. Centuries ago invading Mogul rulers used to destroy the temple structures in the invaded lands and looted the ornaments. In one such instance a Mogul King destroyed the centuries old Seethal matha temple that existed there looted the valuables and threw away the Seethal Matha idol into the nearby pond. The same idol is believed to have been dug out by Singha and temple constructed at a much later period.

According to a folk story theGoddess Seethal Maatha worship place was several centuries older even though the present temple was constructed around four to five hundred years back. Once the child of the then local King who was affected with paralysis was brought there and her body kept wrapped with the mud of the temple for ten days. Amazingly the Paralysis was completely cured. But there is no archeological or historical evidence to support the story which is continued to be told as a folk tale.

Yet another legend tells a different story over the construction of the temple. A poor carpenter lived in a placed called Farook Nagar near the present temple spot. He was working in the palace of the ruler and had a beautiful daughter in marriageable age. One of the Mogul emperors in the adjacent state heard of the beauty of the girl and wanted to marry her, but the Carpenter did not agree to the proposal. The emperor threatened to use force to abduct the girl. Afraid of the Mogul emperor, the Carpenter approached the local ruler seeking protection. The ruler decided to save the honor of his citizen and so a war broke out between the Mogul emperor and the ruler of Farook. Before proceeding to the war front, the ruler forgot to pray to Goddess Durga which was the custom of that land. When the ruler proceeded to the War front without paying obeisance to Goddess Durga, his horse refused to move beyond the place where the present temple stood. Realizing his folly, he prayed to Goddess Durga seeking her grace and pledged that he would build a temple on his victorious return. The ruler of Farook won the war and drove back the Mogul emperor. Since he returned victorious he built the temple there.

↧

Goddess Seethal Maatha (T)

August 28, 2017, 3:50 am

≫ Next: Important note

≪ Previous: Goddess Seethal Maatha (E)

தென் இந்தியாவில் மாரியம்மனைப் போற்றி வணங்குவதை போல காலரா, அம்மை போன்ற நோய்களை குணப்படுத்துபவள் மற்றும் பஞ்சகாலத்தில் மழையை பொழிய வைக்கும் தேவி என்ற நம்பிக்கையில் வடநாட்டில் ஷீதல் மாதா எனும் தேவியை வணங்கித் துதிக்கின்றார்கள். ஷீதல் என்றால் குளுமையானவள் என்ற அர்த்தம் உண்டு. வடநாட்டில் டெல்லி, மத்திய பிரதேசம், ஒரிஸா, மேற்கு வங்கம் போன்ற இடங்களிலும், நேபாளம் மற்றும் பாகிஸ்தானின் சில இடங்களிலும் கூட ஷீதல் மாதாவை பூஜிக்கிறார்கள். பல்வேறு தோற்றங்களில் உள்ள ஷீதல் மாதாவை மகாமாயீ மற்றும் மஹா அன்னம்மா என்று வடநாட்டில் அழைக்க தென் இந்தியாவிலோ அவளை மாரியம்மன், ரேணுகா, எல்லம்மா, குளிர்ந்த நாயகி, முண்டகண்ணி அம்மன், கெம்பம்மா, தொட்டம்மா, சகஜம்மா மற்றும் கங்கம்மா என்றும் அழைக்கின்றார்கள். பொதுவாகவே இந்த தேவியை பஞ்ச காலங்களில் மழையை பொழிவிப்பவள், அம்மை, காலரா போன்ற கொடிய நோய்களை குணப்படுத்துபவள், கிராமத்தைக் காப்பாற்றுபவள், குழந்தை வரம் தருபவள், தன்னை வேண்டி நிற்கும் பக்தர்களின் குறைகளைக் களைபவள் என்பதாக நம்புகின்றார்கள் என்பதின் காரணமும் அவள் பார்வதி தேவியின் அவதாரம் என்பதுதான்.

நெருப்பின் மீது நடப்பது, உடம்பில் ஆடைக்கு பதில் (நிர்வாணம்)உடலே தெரியாதவாறு முழுமையாக வேப்பிலையை துணிபோல உடலை சுற்றி கட்டிக் கொண்டு கோவிலுக்குள் வலம் வருவது மற்றும் பொங்கல் படைத்து தானம் செய்வது போன்ற வழிபாட்டு முறைகளை வடநாட்டில் உள்ளவர்கள் கடைபிடிப்பது இல்லை. ஆலயத்தில் சென்று அவளை வணங்கித் துதிக்கின்றார்கள். மேலும் வடநாட்டில் குர்கான் எனும் இடத்தில் உள்ள ஆலயத்தைத் தவிர்த்து ஷீதல் மாதாவிற்கு பெரிய ஆலயங்கள் எதுவும் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. சிறிய வழிபாட்டுத் தலங்களே நிறைய காணப்படுகின்றன. அவை பெரும்பாலும் வேப்பிலை மரங்களுக்கு அடியே உள்ளன. சிவப்பு வண்ண சேலை மற்றும் பச்சை நிற மேலாடையுடன்காட்சி தரும் இந்த தேவிக்கு நான்கு கைகள் உள்ளன. அதில் ஒரு கையில் முறமும், இன்னோர் கையில் துடைப்பமும் காணப்படுகின்றது. அவளது வழிபாட்டிலும் பூஜையிலும் எலுமிச்சை பழம் மற்றும் வேப்பிலை போன்றவையே பிரதானமான பொருட்களாக உள்ளன. அவளை பார்வதி தேவியின் அவதாரமான துர்கை தேவியின் சிறு அவதாரம் என்றும் நம்பிக்கை உள்ளது.

பொதுவாகவே இந்த தேவியின் அவதாரம் குறித்த செய்திகள் அனைத்துமே வாய்மொழிக் கதைகளாகவும் மற்றும் கிராமியக் கதைகளுமாகவே உள்ளன. ஒரு கிராமியக் கதையின்படி கிரேதா யுகத்தில் வாழ்ந்து வந்த கால்கேயா எனும் அசுரர்களின் பிரிவை சேர்ந்த விருத்தாசுரன் எனும் அரக்கன் உலகெங்கும் இருந்த தேவர்களையும் பிற மக்களையும் தொல்லைபடுத்தி வந்தான்.தேவதைகளினால் உலகின் எந்த பகுதிக்கும் பயமின்றி செல்ல முடியவில்லை. அதனால் ஏற்பட்ட பெரும் யுத்தத்தில் விருத்தாசுரனின் படையில் இருந்த கால்கேயா பிரிவினர் தப்பி ஓடி கடலுக்குள் ஒளிந்து கொண்டார்கள். அவர்கள் நாள் முழுவதும் கடலுக்குள் மறைந்து வாழ்ந்திருந்தபடி இருந்து இரவு நேரத்தில்வெளியில் வந்து சாது, சந்யாசிகள், ரிஷி மற்றும் முனிவர்களின் தவங்களைக் கலைத்தும் மக்களை கொடுமைப்படுத்தியும் வந்தார்கள். அவர்களை எதிர்த்து எவராலும் வெற்றி பெற முடியாத நிலையில் சாது, சந்யாசிகள், ரிஷி மற்றும் தேவர்கள் விஷ்ணு பகவானிடம் சென்று தங்களை அந்த அசுரர் கூட்டத்தின் தொல்லைகளில் இருந்து காப்பாற்றுமாறு வேண்டினார்கள். அவர்களுக்கு ஆறுதல் கூறி அனுப்பிய விஷ்ணு பகவான் துர்கா தேவியை பூமியிலே சென்று காத்யானி எனும் ரிஷியின் மகளாக பிறக்குமாறும், அந்த மாற்று உருவில் அசுரர்களையும் அரக்கர்களையும் அழிக்குமாறு கூறினார். துர்கா தேவியும் பூமிக்கு சென்று காத்தயானி எனும் பெயரில் காத்யானி முனிவருக்கு மகளாகப் பிறந்தாள்.விரைவில் வளர்ந்ததும் பல்வேறு அசுரர்களையும் அரக்கர்களையும் யுத்தம் செய்து அழித்தாள். அவளுடன் நேரடியாக சண்டையிட்டு வெல்ல முடியாமல் போன கால்கேயா அசுரர்கள் வஞ்சத்தினால் அவளை வீழ்த்தி வெற்றி பெற முடிவு செய்தார்கள். அதற்காக அவர்கள் தமது சக பிரிவை சேர்ந்த ஜ்வராசுரன் எனும் அசுரனின் உதவியை நாடினார்கள்.

கால்கேயாவிற்கு உதவி செய்வதற்காக ஜ்வராசுரன் தன்னுடைய சக்தியை பிரயோகித்து உலகெங்கும் தீராத நோயான சின்ன அம்மை, பெரிய அம்மை மற்றும் காலரா போன்றவற்றை பரப்ப பல மக்கள் மடிந்தார்கள். ஷீதல் மாதாவும் தன்னுடைய சக்தியை பிரயோகித்து சின்ன அம்மை, பெரிய அம்மை மற்றும் காலரா போன்ற நோய்களால் பீடிக்கப்பட்டு இருந்த மக்களை இறப்பில் இருந்து காப்பாற்றினாள். அதனால் ஆத்திரம் அடைந்த ஜ்வராசுரன் மேலும்பல இடங்களில் அந்த நோயைப் பரப்பத் துவங்க அவனை உடனடியாக அழிக்க வேண்டியதின் அவசியத்தை உணர்ந்த ஷீதல் மாதா பைரவ தேவரின் உதவியை நாடினாள்.

அசுரன் என்றாலும் ஜ்வராசுரன் பல அரிய வரங்களை பெற்று இருந்தவன். அவனை கருவில் இருந்து வெளிவராதசின்ன ஆண் குழந்தையால் மட்டுமே அழிக்க முடியும் என்பது விதியாக இருந்ததினால் ஷீதல் மாதா பகவான் பைரவரை அதற்கேற்ற உரு எடுத்து வந்து அவனை அழிக்குமாறு கூறினாள். பகவான் பைரவரும் தன்னை படுக் (சிறு பையன்) பைரவராக உருவாக்கிக் கொண்டு பூமிக்கு சென்று ஜ்வராசுரனுடன் யுத்தம் செய்யலானார். யுத்தத்தின் நடுவில் அவனை ஏமாற்ற தான் தோற்றுப் போய் இறந்து விழுந்ததை போல பூமியில் விழுந்தார். ஆகவே இறந்து கிடைத்தவரை எடுத்துக் பார்க்க அவர் அருகில் சென்றதும் பகவான் படுக் பைரவர் திடீரென மாயமாகி புழுதியில் மறைந்தார். இறந்து கிடந்தவர் எங்கு மாயமாகி விட்டார் என திடுக்கித்து நின்ற ஜ்வராசுரன் முன்பாக மீண்டும் பகவான் படுக் பைரவர் பயங்கரமான தோற்றத்தில் காட்சி தந்தார்.கன்னம் கரிய நிறம், முகத்தில் மூன்று கண்கள், உடலில் நான்கு கைகள், அந்த நான்கு கைகளிலும் திரிசூலம், வாள், கோடாலி மற்றும் துண்டிக்கப்பட்ட ஒரு அசுரனின் தலை என இருக்க கழுத்தில் மனித ஓடுகள் கோர்த்த மாலை தொங்கியது.

ஜ்வராசுரன் பார்வதி தேவியின் பக்தன் என்பதினால் பகவான் படுக் பைரவர் அவனை உடனடியாக ஷீதல் மாதாவிடம் சரணடைந்து விடுமாறும், மற்றவர்களை துன்புறுத்தமாட்டேன் என்ற உறுதி மொழி தருமாறும் கூறினார். ஆனாலும் அந்த அசுரன் அந்த கட்டளையை ஏற்க மறுத்ததினால் பகவான் படுக் பைரவர் திரிசூலத்தை எய்து அவனைக் கொன்றார். இப்படியாக அந்த அசுரனின் மரணம் நிகழ அதற்கு காரணமான காத்யாயனிஎனும் பெண் பார்வதி தேவியின் அவதாரமான ஷீதல் மாதா என்பவரே என்று தெரியாத மக்கள் அவளுக்கு நன்றி கூறினார்கள். ஆகவே இனியும் தாமதிக்கலாகாது எனக் கருதிய காத்யாயனி அவர்கள் முன் தன்னுடைய சுய ரூபத்தை வெளிப்படுத்தி இனி தன்னை யார் சிரத்தையுடன் வணங்கித் துதிப்பார்களோ அவர்களுக்கு ஏற்படும் நோய் நொடிகளை விலக்குவதுடன் அவர்களை வாழ்வின் துன்பங்களில் இருந்தும் காப்பாற்றுவேன் என உறுதி அளித்தாள். ஷீதல் மாதாவின் உண்மை அவதாரத்தை உணர்ந்த பின் மக்கள் ஷீதல் மாதாவின் சிலைகளை பல இடங்களிலும் நிறுவி பஞ்ச காலத்தில் மழை பொழிவிக்கவும், நோய்களை விலக்குமாறும் வேண்டிக் கொண்டு அவளை வழிபடலானார்கள்.

ஷீதல் மாதாவின் ஆலயம் எழுந்த கதை
ஷீதல் மாதாவிற்கு ஒரு சிறப்பான ஆலயம் ஹரியானா மாநிலத்தின் குர்கான் கிராமத்தில் உள்ளது. இந்த இடத்தில்தான் மஹாபாரத ஹீரோவான துரோணாச்சார்யா வசித்து வந்ததாக கிராமியக் கதை உள்ளது. அவர் அங்கு தனது மனைவி க்ருபை என்பவருடன் வசித்து வந்தாராம். பல்லாயிரக்கணக்கில் பக்தர்கள் வருடம்தோறும் இந்த ஆலயத்துக்கு வருகை தருகின்றார்கள். அம்மனின் அருளை வேண்டிக் கொண்டு தமது குழந்தைகளின் முதல் முடி இறக்கு விழாவை இங்கு கொண்டாடுகின்றார்கள்.

இந்த ஆலயம் குறித்த கதை சுவையானது. ஒரு காலத்தில் காடாக இருந்த இந்த பகுதியில் ஸ்ராவண் எனும் ரிஷியும் வசித்து வந்தார். அவருக்கு இரண்டு குழந்தைகள் இருந்தனர். அந்தக் குழந்தைகள் செய்யும் சேஷ்டைகளினால் தனது தவம் கலைவதைக்கண்ட ரிஷி ஒருநாள் கோபத்தில் அந்த குழந்தைகளை காட்டுக்குள் சென்று விட்டு விட்டு வந்தார். குழந்தைகள் அங்கும் இங்கும் இடம் தெரியாமல் அலைந்தபோது அந்தப் பகுதியில் வேட்டை ஆடிக் கொண்டு இருந்த ஹஸ்தினாபுரத்தை சேர்ந்த மன்னன் ஷாந்தனு அவர்களைக் கண்டார். அவர்கள் ரிஷியின் குழந்தைகளாக இருக்கும் என நினைத்தவர் தனது அரண்மனைக்கு அவர்களை அழைத்துச் சென்று வளர்த்து வரலானார்.

மன்னன் ஷாந்தனு யார் என்றால் பிதாமகன் எனப்படும் பீஷ்மரின் தந்தை ஆவார். தமது குழந்தைகளைக் காணாமல் காட்டில் சென்று தேடிய ஸ்ராவண் ரிஷி அவர்களை மன்னன் அழைத்துச் சென்று விட்ட விவரத்தைக் கேட்டு அறிந்த பின்னர் அவர்களை அழைத்து வர அரண்மனைக்குசென்றார். மன்னனும் அவரை வரவேற்று அந்தக் குழந்தைகளில் ஒன்றான க்ருபீ என்பவளை பாரதிவாஜா மஹரிஷியின் மகனான துரோணாச்சாரியாருக்கு மணம் செய்யலாமே என்று யோஜனைக் கூற, அதை அந்த ரிஷியும் ஏற்றுக் கொள்ள, க்ருபீ மற்றும் துரோணாச்சார்யாவுக்கு திருமணம் நடைபெற்றது. க்ருபீ யார் என்றால் அவள் பார்வதி தேவியின் ஒரு அவதாரமாக சில கடமைகளை செய்து முடிக்க பூமிக்கு அனுப்பி வைக்கப்பட்டு இருந்தவள். தக்க நேரத்தில் அவள் அம்மை, காலரா போன்ற கொடிய நோய்களை தீர்ப்பவளாகவும், பஞ்ச காலத்தில் மழை பொழிவிப்பவளாகவும் இருக்கும் தெய்வமான ஷீதல் மாதாவாக தனது சுய ரூபத்தை வெளிப்படுத்த வேண்டும் என்பது விதியாக இருந்தது. ஆகவே அந்த வேளை வரவில்லை என்பதினால் அவள் கடவுளின் அவதாரம் என்பது அவளது தந்தையையும் சேர்த்து எவருக்கும் தெரியாது.

க்ருபீ துரோணாச்சார்யாவை மணந்து கொண்ட நேரத்தில் துரோணாச்சார்யா பாண்டவர்கள் மற்றும் கௌரவர்களுக்கு அதே காட்டுப் பகுதியில் யுத்தப் பயிற்சி அளித்து வந்தார். ஆகவே க்ருபீயும் அங்கு வசித்து வந்தாள். அவள் அங்கிருந்தபோது அம்மை நோய் வந்து அவதிப்பட்டுக் கொண்டு இருந்த குழந்தைகளை பாதுகாத்து வைத்தியம் செய்து வந்தாள். அதிசயமாக அவளது கைகளால் அவள் அந்த நோய் வந்த குழந்தைகளை தடவினால் அவர்கள் குணம் அடைந்தார்கள் என்பதினால் அவளுக்கு எதோ சக்தி உள்ளது என்பதாக நம்பிய மக்கள் பல இடங்களிலும்இருந்து அங்கு வந்து அவளிடம் நிவாரணம் பெற்றுச் சென்றார்கள். அவளை அன்புடன் மாதா என அழைத்தார்கள். ஆனாலும் யாருக்குமே அவள் கடவுளின் அவதாரம் என்பது தெரியாது. காலம் ஓடியது. துரோணாச்சார்யா மறைந்த பின்னர் க்ருபீயும் யார் கண்களிலும் படாமல்மறைந்து விட்டாள். அவள் எங்கு சென்று விட்டாள் என எவருக்கும் தெரியவில்லை என்பதினால் கிராமத்தினர் அவள் வசித்து வந்த இடத்தில் இந்தக் கல்லில் அமர்ந்து இருப்பாளோ அந்தக் கல்லையே க்ருபீ மாதா என வணங்கினார்கள். அங்கு வந்து அந்தக் கல்லையே க்ருபீ என வணங்கித் துதித்தவர்களின் துயரங்களும் மறையத் துவங்கியதை உணர்ந்தார்கள்.

சில நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னர் அங்கு பதார்த்த மற்றும் சிங்ஹா எனும் சகோதரர்கள் வசித்து வந்தார்கள். இருவரும் மிக்க ஒற்றுமையாக இருந்தார்கள். அவர்கள் க்ருபீ வாழ்ந்து வந்திருந்த அதே இடத்தில் இருந்த விளை நிலத்தில் விவசாயம் செய்து வந்தார்கள். அவர்களிடம் பல்லாயிரக்கணக்கான ஏக்கர் நிலங்கள் இருந்தன. சிங்ஹா தமது ஒய்வு நேரத்தில் பஜனையும் பூஜையும் செய்து வந்தார். பின்னர் ஒருமுறை அந்த சகோதரர்கள் இடையே சச்சரவு ஏற்பட்டு இருவரும் பிரிந்தார்கள். நிலத்தையும் பங்கு போட்டுக் கொண்டார்கள். அதில் க்ருபீ வாழ்ந்து வந்த நிலப்பகுதி சிங்ஹாவிற்கு கிடைத்தது. அதில்தான் தற்போது உள்ள ஆலயமும் உள்ளது.

சிங்ஹா தொடர்ந்து தனது ஒய்வு நேரத்தில் பூஜை, பஜனை என செய்து வந்தார். ஒருநாள் ஷீதல் மாதா தேவி அவர் கனவில் வந்து அவருக்கு சில விஷேச சக்திகளை தந்துள்ளதாகவும், அவர் நோய்வாய்ப்பட்டு உள்ளவர் எவரையும் தான் அமர்ந்து இருந்த இடத்தில் உள்ள கல் மீது அமர்ந்து கொண்டு அவரது கையால் தொட்டால் அவர்கள் வியாதி குணமாகும் என்றும் கூறிவிட்டு மறைந்து போனாள். அதன் பின் நோய்வாய்பட்டு உள்ளவர் எவர் வந்தாலும் அவர்களை சிங்ஹா ஒருமுறை தொட்டால் அவர்கள் வியாதி மறையத் துவங்கியது.

பல வருடங்கள் கடந்தன. ஒருநாள் சிங்ஹா தனது நிலத்தை உழுது கொண்டு இருந்தபோது பூமிக்குள் மறைந்து கிடந்த ஷீதல் மாதாவின் சிலை கிடந்ததைக் கண்டு வெளியில் எடுத்தார். அந்த தேவியின் முகம் தனது கனவில் தோன்றிய அதே தேவியின் உருவத்தில் இருந்ததினால் அதை சிலைக்கு கிடைத்த இடத்திலேயே பிரதிஷ்டை செய்து தற்காலிக வழிபாட்டுத் தலம் அமைத்தார். பிற்காலத்தில் தற்போது ஆலயம் உள்ள அதே இடத்தில் ஷீதல் மாதாவின் ஆலயம் பெரிய அளவில் கட்டப்பட்டது.

இதற்கெல்லாம் பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பாக முகலாய மன்னர்கள் இந்தியாவில் படை எடுத்தபோது அப்போது க்ருபீ மாதாவின் சிறிய வழிபாட்டுத் தலமாக இருந்த இடம் நாசப்படுத்தப்பட்டு, நகை மற்றும் பிற பொருட்கள் கொள்ளையடிக்கப்பட்டன. கொள்ளையடிக்க வந்த மன்னன் அந்த சிறிய வழிபாட்டுத் தலத்தில் இருந்த சிலையையும் எடுத்து அருகில் இருந்த குளத்தில் வீசி எறிந்தான். அதுவே பிற்காலத்தில் சிங்ஹாவினால் கண்டெடுக்கப்பட்ட, க்ருபீ மாதாஉருவில் இருந்த ஷீதல் மாதாவின் சிலை என்பதாக கிராமியக் கதை கூறப்படுகின்றது.

தற்போது உள்ள ஆலயம் சுமார் ஐந்து நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னர் கட்டப்பட்டு உள்ளது. ஆனால் அதற்கு பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னரே சிறிய வழிபாட்டுத் தலம் அங்கு இருந்தது என்று நம்புகின்றார்கள். இந்த ஆலயத்தின் மேன்மைக் குறித்து கூறப்படுவது என்ன என்றால் ஒருமுறை அந்தப் பகுதியில் இருந்த மன்னனின் குழந்தை பக்கவாதத்தினால் பீடிக்கப்பட்டு இருந்தபோது அந்தக் குழந்தையை மண்ணினால் மூடி (உடலை மண்ணால் சேறுபோல பூசி வைப்பது)இந்த ஆலயத்தில் பத்து நாட்கள் வைத்து இருந்ததாகவும் அதன் பின்னர் அந்த குழந்தை பூரணமாக குணம் அடைந்து விட்டதாகவும் கூறுகின்றார்கள். ஆனால் இதற்கான வரலாற்று ஆதாரம் எதுவும் இல்லை.

இந்த ஆலயத்தின் மேன்மைக் குறித்து இன்னொரு கதையும் உள்ளது. பாரூக் எனப்பட்ட அந்த நாட்டில் (தற்போது ஆலயம் உள்ள பகுதியில் இருந்த ஊர்) ஒரு ஏழை டைலர் வாழ்ந்து வந்தான். அவனுக்கு ஒரு மகள் உண்டு, அவள் மிகவும் அழகாக இருந்ததைக் கேள்விப்பட்ட அடுத்த நாட்டை சேர்ந்த மன்னன் அவளை தனக்கு மணம் முடிக்குமாறு கேட்டார். ஆனால் அதை டைலர் மறுத்து விட அவளை பலவந்தமாக தூக்கிக்கொண்டு செல்ல அந்த மன்னன் முயன்றபோது பாரூக் நாட்டின் மன்னனிடம் சரண் அடைந்த டைலருக்கு உதவ பாரூக் நாட்டு மன்னன் முன்வந்ததும் இல்லாமல் அந்த மன்னனின் சேனையை தடுத்து நிறுத்தக் கிளம்பிச் சென்றபோது தற்போது இந்த ஆலயம் உள்ள இடத்தை அடைந்ததும் அவனது குதிரை மேலும் மேலே செல்ல மறுத்தது. சாதாரணமாக யுத்தத்துக்கு செல்லும் முன்னர் அந்த நாட்டுமன்னர்கள் துர்கை தேவியை வணங்கித் துதித்தப் பின்னர்தான் கிளம்பிச் செல்வார்கள். ஆனால் அன்று அந்த மன்னன் அதை செய்யத் தவறி விட்டதினால் அவனது குதிரை முரண்டு பிடித்தது என்பதை உடனடியாக உணர்ந்து கொண்ட மன்னன் அங்கேயே இறங்கி துர்கா தேவியை பிராத்தித்த பின்னர் அந்த மன்னனை துரத்தி அடித்து விட்டு தான் திரும்பி வந்தப் பின் அங்கேயே ஆலயம் அமைப்பதாக சத்தியம் செய்துவிட்டு கிளம்பினார். யுத்தத்தில் அந்த முகலாய மன்னனை துரத்தி அடித்து விட்டு வெற்றி பெற்று திரும்பியதும் அங்கேயே ஆலயம் அமைத்தாராம். அதுவே தற்போதைய ஆலயம் என்றும் கூறுகின்றார்கள்.

↧

Important note

October 20, 2017, 10:31 pm

≫ Next: Kala Bhairavar slokam

≪ Previous: Goddess Seethal Maatha (T)

IMPORTANT NOTE / முக்கிய செய்தி

------------------------------------------------------------------

என் அனுமதி இல்லாமல், என் பெயரையும் குறிப்பிடாமல் சில வலைத்தளங்கள் என்னுடைய கட்டுரைகளை அப்படியே பிரசுரித்து வருகின்றன. அது எனக்கு ஏற்புடையது அல்ல. பிரசுரிப்பவர்கள் கண்டிப்பாக என் பெயரையும் என் வலைதளத்தின் முகவரியை குறிப்பிட வேண்டும். என் வலைத்தள செய்திகள் இலவசமாக ஆன்மீக மக்களை சென்றடைய வேண்டும் என்பது நோக்கமே தவிர அதை வியாபார ரீதியிலான வேறு எதற்கும் பயன்படுத்த விரும்பவில்லை. எந்த என் முன் அனுமதி இல்லாமல், என் பெயரையும் குறிப்பிடாமல் என் கட்டுரைகளை பிரசுரிப்பது சட்டப்படி குற்றம் ஆகும். ஆகவே இனி என் அனுமதி இல்லாமல் என் வலை தளத்தில் இருந்து எந்த கட்டுரையையும் பிரசுரிக்கக் கூடாது. மீறி பிரசுரித்தால் தகுந்த நடவடிக்கை எடுப்பேன் என்பதை ஏதன் மூலம் தெரிவிக்கின்றேன்.

சாந்திப்பிரியா எனும் ஜெயராமன்

I notice that some bloggers and websites have published some articles from my blogger even without mentioning my name as author or informing me. This is totally unacceptable to me. If some one desire to publish my article they must take my consent and publish them along with my name and link of my blogger. Since contents in my blogger are meant for non commercial use and intent to reach amongst the mass in the world of spirituality, henceforth without my permission no content of my blogger should be published. When the articles are published it has to carry my name and link of the blogger. If someone publish my articles without my name and link of my blogger, steps as necessary shall be taken.

Santhipriya alias Jayaraman

↧