தில தர்பண பூமிக்கு இன்னொரு பெருமையும் உண்டு. அது என்ன என்றால் இங்குதான் விநாயகப் பெருமான் மனித முகத்துடன் தனது பெற்றோர்களுடன் இருந்து அதற்குப் பிறகு யானையின் முகத்தைப் பெற்றாராம்.

பார்வதி தேவி தற்கொலை செய்து கொண்டு மனித உடலை அழித்துக் கொண்டப் பின் தன்னுடைய ஆத்மாவை தூய்மைப்படுத்திக் கொண்டு, மனித உடலில் உடலில் இருந்து வெளியேறிய தன்னுடைய பிரத்தியேக தெய்வீக சக்தியை திரும்ப கிரகித்துக் கொள்ள அடர்ந்த காட்டுப் பிரதேசமாக இருந்த இந்த இடத்துக்கு வந்தாள். அவள் அங்கு வந்த நேரத்தில்தான் சிவபெருமானும் தன் மனக்கோபம் குறைய அங்கு வந்து தவத்தில் இருந்தார். ஆனால் இருவருக்குமே மற்றவர் அங்கு இருப்பது தெரியாது. அங்கு வந்த பார்வதி தேவி ஹரி-சிவா ஆற்றில் குளித்தப் பின் ஆத்ம தர்ப்பணம் செய்துகொண்டு தனது ஆத்மாவை தூய்மையாக்கிக் கொள்ள மனதார மரத்தின் அடியில் தவம் செய்தாள். அப்படி தன்னுடைய ஆத்மாவை தூய்மைப்படுத்திக் கொண்டு, மனித உடலில் உடலில் இருந்து வெளியேறிய தன்னுடைய பிரத்தியேக தெய்வீக சக்தியை திரும்ப கிரகித்துக் கொண்டு தனது நாயகன் சிவபெருமானுடன் மீண்டும் இணைய அந்த நியமங்களை அனுஷ்டிக்க வேண்டி இருந்தது.

இந்த நிலையில் அவள் தினமும் குளித்துவிட்டு உடை மாற்றிக்கொள்ள ஆற்றின் அருகில் சிறு கொட்டகை அமைத்துக் கொண்டாள். அங்கிருந்து சற்று தொலைவில் ஒரு மஞ்சள் உருண்டையில் தனது மகன் வினாயகரை மறைந்து இருந்தவாறு காவலில் இருக்குமாறும் தான் குளித்துவிட்டு வரும் வரையில் அந்த எல்லைக்குள் யாரையும் அனுமதிக்க வேண்டாம் என்ற கட்டளையையும் தந்து இருந்தாள்.

அதற்கு இடையில் தவத்தை முடித்துக் கொண்டு சிவலோகத்துக்கு திரும்பிச் சென்ற சிவபெருமான் தனது மனைவியைக் காணாமல் அவளை பல இடங்களிலும் தேடியபடி சென்றபோது பார்வதி தான் தவம் இருந்த தில தர்ப்பண பூமிப் பகுதியில் இருப்பது தெரிந்து அங்கு வந்தார். அவர் வந்த நேரத்தில் பார்வதி குளித்துக் கொண்டு இருந்தாள். அவளைக் காண ஓடி வந்த சிவபெருமானைக் கண்ட மஞ்சள் உருவ வடிவில் மறைந்து இருந்த வினாயகர் அங்கு தோன்றி தந்தைத்தானே என்றும் பார்க்காமல் அவரை தடுத்து நிறுத்தினார். அதனால் கோபமுற்ற சிவபெருமான் அவர் தலையை வெட்டி வீழ்த்தினார். வினாயகரின் தலை வடக்குப் பக்கத்தில் துடித்தபடி கிடக்க, தென் பகுதியில் தலை இல்லாத சரீரம் கிடந்தது. அந்த கூச்சல் குழப்பத்தைக் கேட்டு ஓடி வந்த பார்வதி நடந்ததை அறிந்து கொண்டு சிவபெருமான் கால்களில் விழுந்து மன்னிப்பைக் கோரி அவள் மகனுக்கு மீண்டும் உயிர் பிச்சைத் தருமாறு வேண்டிக் கொள்ள, கோபம் தணிந்த சிவபெருமானும் தனது கணங்களை அழைத்து வடக்கு பக்கம் சென்று அங்கு சரீரம் இல்லாத எந்த தலை முதலில் தென்படுமோ அதை உடனடியாக எடுத்து வர ஆணைத் தந்தார். சிவபெருமான் கட்டளைப்படி அவரது கணங்கள் வடக்கு பக்கத்தில் கிடந்த யானையின் தலையை எடுத்து வர அதை மரணம் அடைந்து கிடந்த வினாயகரின் சரீரத்தில் வைக்க வினாயகர் மீண்டும் உயிர் பிழைத்து எழுந்தார். ஆனால் அவர் முகம் மட்டும் யானை முகமாக இருக்க வேண்டியதாயிற்று.

அவரைக் கட்டி அழைத்துக் கொண்ட பெற்றோர் அவருக்கு ஆசி வழங்கினார்கள். இனி அந்த இடத்தில் வினாயகர் மனிதத் தலையுடன் காட்சி தந்து பக்தர்களுக்கு அனுக்கிரகம் செய்வார் என்றும், அவர் அமர்ந்துள்ள இடத்தின் எதிரிலேயே அமைய உள்ள ஆலயத்தில் அவர்களும் முக்தீஸ்வரர் மற்றும் சுவர்ணவல்லி என்ற பெயரில் இருந்தவாறு அருள் பாலிப்பார்கள் என்றும், அங்கு வந்து மரணம் அடைந்து விட்ட தமது முன்னோர்களுக்கு தர்ப்பணம் செய்து பிண்டத்தை வைத்தால் அந்த ஆத்மாக்கள் அங்கு வந்து அதை பெற்றுக் கொண்ட பின்னர் அந்த ஆத்மாக்களின் அனைத்து பாபங்களும் விலக்கப்பட்டு அங்கிருந்து நேரடியாக சிவலோகத்துக்கு செல்வார்கள் என்ற நியதியையும் ஏற்படுத்தினார்கள். இப்படியாக தென் பகுதியில் மனித முகம் கொண்ட ஆதி வினாயகர் காட்சி தர தில தர்ப்பண பூமி ஈடு இணையற்ற மேன்மை வாய்ந்த ஆலய பூமியாயிற்று. 

அஸ்வாரூடா தேவி என்பவள் பார்வதியின் சக்தியான திரிபுரசுந்தரி தேவியின் சக்தியில் இருந்து வெளியான தேவி ஆவாள். அஸ்வாரூடா தேவி எதற்காக படைக்கப்பட்டாள்? 

ஒருமுறை தனது தந்தை தக்ஷன் நடத்திய யாகத்தில் கலந்து கொண்ட பார்வதி தேவி அங்கு அவரால் அவமானப்பட்டு தற்கொலை செய்து கொண்டாள். இறந்து விட்ட மனைவியின்  உடலை தனது தோளில் சுமந்துகொண்டு உலகெங்கும் கோபத்துடன் சுற்றி ஒடத் துவங்கிய சிவபெருமானின் கோபத்தை தணிக்க எண்ணிய மகாவிஷ்ணு தனது சக்ராயுதத்தினால் சிவபெருமானின் தோளில் இறந்து கிடந்த பார்வதியின் உடலை துண்டு துண்டாக வெட்டி வீழ்த்த, அவள் உடலின் பாகங்கள் உலகெங்கிலும் பல இடங்களில் விழுந்தது. பின்னர் அவள் உடலின் பாகங்கள் விழுந்த இடங்களில் பார்வதிக்கு ஆலயங்கள் எழும்ப, அந்த ஆலயங்கள் சக்தி பீடங்களாயிற்று. அதனால் கோபம் தணிந்த சிவபெருமான் மீண்டும் தவத்தில் அமர்ந்து விட்டார். அதே நேரத்தில் விதியினால் ஏற்பட்டு இருந்த இந்த நிலை முடிவுற்றதும் தனது கணவருடன் மீண்டும் சேர வேண்டும் என்று எண்ணிய  பார்வதியின் ஆத்மாவும் ஹிமயமலையில் சென்று தவத்தில் அமர்ந்து கொண்டது.

இந்த நிகழ்வுகள் நடந்து கொண்டு இருந்தபோது தேவலோகத்தில் சூரபத்மன் எனும் அசுரனின் அராஜகம் எல்லை மீறி சென்று கொண்டு இருந்தது.  உலகையே ஆட்டிப் படைத்துக் கொண்டு இருந்த சூரபத்மனுக்கு கிடைத்து இருந்த அபூர்வ வரங்களினால் சக்தி பெற்றவன் தேவர்கள் அனைவரையும் சொல்லொண்ணா துன்பத்தில் ஆழ்த்தி அவர்களுக்கு கொடுமைகளை செய்து வந்தான்.  தேவர்களால் ஒன்றும் செய்ய இயலவில்லை. ஆகவே அவனால் துன்பமுற்ற தேவர்கள் அனைவரும் விஷ்ணுவிடம் சென்று முறையிட அவரை தேடி அலைந்தார்கள். ஆனால் அவரை எங்குமே கண்டு பிடிக்க முடியவில்லை. ஆகவே அவர்கள் வேறு வழி இன்றி தவத்தில் அமர்ந்து இருந்த சிவபெருமானை எழுப்ப முயன்றார்கள். ஆனால் அவர் தவத்தை அவர்களால் கலைக்க முடியவில்லை என்பதினால் காதல் கடவுளான காமதேவன் எனும் மன்மதனை அனுப்பி அவர் தவத்தைக் கலைக்க வைக்க, அதனால் கோபமுற்ற சிவபெருமான் தனது தவத்தை கலைத்த மன்மதனை தனது மூன்றாம் கண்களினால் எரித்து விட்டார். அதைக் கண்டு பயந்து போன தேவர்கள் தாங்கள் செய்த தவறுக்கு அநியாயமாக மன்மதன் பலியாகி விட்டானே என வருத்தம் அடைந்து சிவபெருமானிடம் சென்று தங்களுடைய தவறுக்கு மன்னிப்புக் கேட்டுக் கொண்டு எரிந்து சாம்பலாகிவிட்ட மன்மதனுக்கு மீண்டும் உயிர் பிச்சைக் கொடுக்குமாறு அவரிடம் வேண்டினார்கள். கருணைக் கொண்டு அவர்கள் வேண்டுகோளை ஏற்றுக் கொண்ட சிவபெருமானும் எரிந்து சாம்பலாகி விட்ட மன்மதனை மீண்டும் உயிர் பிழைக்க வைத்தார். ஆனால் துரதிஷ்டவசமாக மன்மதனுடன் அந்த சாம்பலில் இருந்து பண்டாசுரன் என்ற இன்னுமொரு அசுரனும் வெளி வந்தான். அதுவும் பரமாத்மனின் விதியால் விளைந்த ஒன்றாகும். அவன் சூரபத்மனின் வம்சத்தை சேர்ந்தவன். எந்த ஒரு தாயின் கருவில் இருந்தும் வெளிவராத ஒரு பெண்ணால் மட்டுமே அவனுக்கு அழிவு ஏற்படும் என்ற வரத்தை பெற்று இருந்தவன். சாம்பலில் இருந்து வெளிவந்த அந்த அசுரனோ சூரபத்மனைவிட அதிக துன்பங்களை தேவர்களுக்கு தந்து அவர்களை பல தொல்லைகளுக்கும் ஆளாக்கினான். சூரபத்மன் போதாதென்று பண்டாசுரனின் அட்டகாசத்தினால் அவதிப்பட்ட தேவர்கள் மீண்டும் விஷ்ணுவை தேடிச் சென்று அவரிடம் பண்டாசுரனின் கொடுமைகளைக் கூறி தம்மை அவன் பிடியில் இருந்து காப்பாற்றுமாறு வேண்டினார்கள்.

சூரபத்மனுக்கு அழிவு என்பது சிவபெருமான் மற்றும் பார்வதிக்கு பிறக்கும் மகனால் மட்டுமே நடக்கும், அதற்கான காலம் இன்னும் கனிந்து வரவில்லை என்பதை மகாவிஷ்ணு உணர்ந்தார். முதலில் பண்டாசுரன் மடிய வேண்டும், அதற்கு பின்னரே சூரபத்மனின் மரணமும் நிகழும் என்பது விதியாக இருந்ததினால் தேவர்களை பார்வதி தேவியிடம் சென்று அவளிடம் முறையிடுமாறு அறிவுரைக் கூறி அனுப்பினார். ஏன் என்றால் பண்டாசுரனை ஒரு பெண்ணால் மட்டுமே அழிக்க முடியும் என்பதே விதியாக இருந்தது. பராசக்தியே படைப்பவள் மற்றும் தானே படைத்ததை அழிப்பவளும் ஆவாள் என்பதே பிரபஞ்ச தத்துவமாக இருந்தது (அவளே படைப்புக் கடவுள் பிரும்மனையும், அழிக்கும் கடவுளான சிவபெருமானையும் படைத்தவள் என்பதினால் இப்படியாகக் கூறப்பட்டது). அவர் கூறிய அறிவுரையின்படி அவர்களும் அக்னியை வளர்த்து பண்டாசுரனை வதைக்க பார்வதி தேவியை வேண்டி பிரார்த்தனை செய்ய, அவளும் பண்டாசுரனை அழிக்க அந்த அக்னி மூலம் தனது சக்தியில் இருந்து படைக்கப்பட்ட அதிஅற்புத சுந்தரியும், அழகில் நிகரற்றவளும், ஆறு சக்திகளை உள்ளடக்கியவுளுமான திரிபுரசுந்தரி எனும் ஒரு தேவியை அனுப்பி வைத்தாள். திரிபுர என்பது ஆறு என்ற எண்ணைக் குறிக்கும் என்பதினால்  ஆறு அபார சக்திகளை உள்ளடக்கிய அவளுக்கு திரிபுரசுந்தரி என்ற பெயர் வந்தது. அக்னியில் இருந்து வெளிவந்த திரிபுரசுந்தரி நேராக மன்மதனிடம் சென்று பார்வதியின் ஆணைப்படி அவரை மணந்து கொண்டாள்.

திரிபுரசுந்தரி மன்மதனை மணந்து கொண்டதும் தேவர்கள் அனைவரும் மன்மதனிடம் சென்று பண்டாசுரனை அழிக்குமாறு அவரிடம் வேண்டிக் கொள்ள, அவரும்  தனது மனைவியான திரிபுரசுந்தரியிடம் அவர்களது வேண்டுகோளை நிறைவேற்றித் தருமாறு கேட்டுக் கொள்ள, திரிபுரசுந்தரி அந்தக் கோரிக்கையை நிறைவேற்றித் தருவதாக உறுதி தந்தாள். அடுத்து பண்டாசுரனை எப்படி வதம் செய்யலாம் என அவள் யோசனை செய்தபோது அவளுக்கு முன்னொரு காலத்தில் நடைபெற்ற யுத்தம் ஒன்று நினைவுக்கு வந்தது.  அந்த யுத்தத்தில் சிவபெருமானுக்கு துணையாக பூமாதேவி அவருக்கு தேராக மாற, சந்திர சூரியர்கள் அந்த தேரின் சக்ரங்களாகவும், மேரு மலை வில்லாகவும், விஷ்ணு அதன் அம்பாகவும் மாறிக்கொள்ள, பிரும்மாவும் தேரோட்டியாக அமர்ந்து கொண்டார். நான்கு வேதங்களும் மந்திர சக்தி வாய்ந்த வெல்ல முடியாத குதிரைகள் ஆயின.  சிவபெருமானும் தமது உடலின் இருந்து வெளிவந்த சக்தியில் இருந்து பெரும் சேனையை வெளிவரச் செய்து அவர்களுடன் சேர்ந்து தேவர்கள் மற்றும் அனைத்து கடவுட்களின் துணையுடன் அந்த யுத்தத்தில் வெற்றி பெற்ற ரகசியம் அவளுக்கு நினைவுக்கு வர உடனடியாக தனது சக்திகணங்களை  உடலில் இருந்து பல துணை தேவதைகள் மற்றும் சேனைகளாக்கி வெளிவரச் செய்தாள். அப்படி வெளிவந்த தேவதைகள் அனிமா, மகிமா, பிராம்மி, கௌமாரி, வைஷ்ணவி, வராஹி, மகிந்தரி, சாமுண்டி மற்றும் மகாலஷ்மி போன்ற பெயர்களைக் கொண்டவர்கள் ஆவர். அவர்களுக்கு அந்தப் பெயர்கள் வரக் காரணமான கதைகள் தனியானது. அவர்களைத் தவிர தனக்குத் துணையாக ஆவர்ண தேவதைகளையும் படைத்தாள். ஒரு சக்கரத்தில் நடுவில் அமர்ந்து கொண்டவளை சுற்றி முற்றிலும் பெண்களேயான தேவதை படையின் துணைக்கு யானை, குதிரை மற்றும் காலட் படைகளையும் தனது சக்தியினால் வெளிக்கொண்டு வந்தாள். யானைப் படையின் தலைவியாக சம்பட்கரி என்ற தேவி இருக்க திரிபுரசுந்தரியின் கையில் இருந்த பாசபாணம் எனும் பாசக் கயிற்றில் இருந்து திரிபுரசுந்தரிக்கு யுத்தத்தில் பெரும் துணையாக இருந்து வெற்றியை தரக்கூடிய தேவியாக அஸ்வரூடா எனும் தேவியும் வெளிவந்தாள். அக்னித் தீயில் இருந்து வெளிவந்த திரிபுரசுந்தரியின் உடலில் இருந்த சக்தியினால் வெளிவந்த அஸ்வாரூடை சிவப்பு நிற சேலையில் ஜொலித்தபடி காணப்பட்டாள். அவள் தலைமையில் பெரிய குதிரைப் படையும் வெளி வந்தது. குதிரைப் படைக்கு தலைமை தாங்கியபடி அஸ்வரூடா தேவியானவள் மிகப் பெரிய, கம்பீரமான, தூய வெள்ளைக் குதிரை மீது அமர்ந்து கொண்டு வெளிவந்தாள். அவள் கையில் தங்கக் கோல் ஒன்று மின்னியது. அது ஐம்புலன்களை மட்டும் அல்லாமல் அனைத்து புலன்களையும் அடக்கும் சக்தி கொண்ட தண்டம் ஆகும்.  வெள்ளைவெளீர் என பளிச்சிட்ட அவளது குதிரை யாராலும் என்றுமே வெல்ல முடியாத சக்தி மிக்க குதிரையாக இருந்ததினால் அந்த சக்தியை குறிக்கும் சொல்லான அபராஜிதா என்ற பெயரை அந்தக் குதிரை பெற்றது.

யுத்தமும் துவங்கியது. உடனடியாக அஸ்வாரூடையும் தனது கையில் இருந்த தண்டத்தில் பண்டாசுரனின் அனைத்து புலன்களையும் சக்தியையும் உறிஞ்சிக் கொண்டாள். அவ்வளவுதான் பண்டாசுரனின் சக்திகளும், ஐம்புலன்களும் அவன் படையின் சக்தியோடு சேர்ந்து அவள் தண்டத்தில் புகுந்து அழிய சக்தியற்ற நிலையில் இருந்த பண்டாசுரனை திரிபுரசுந்தரி அவன் சேனையோடு அழித்தாள்.  இதன் தாத்பர்யம் என்ன?

ஒருவர் தன்னுடைய ஐம்புலன்களையும் அடக்கிக் கொள்வதின் மூலம் மனதில் தோன்றும் மற்ற அனைத்து சலனங்களையும் அழித்துக் கொண்டு விடுகிறார். அப்போது அவர்களின் முழு கவனமும் தம்மை மறந்த நிலையில் சென்று ஒரே நிலையை நோக்கியபடி இருக்கும். அப்போது மனதில் வேறு யோசனைகள் செய்ய இடம் இருப்பது இல்லை. இந்த நிலையை எடுத்துக் காட்டுவதே அஸ்வாரூடை தேவி அவளது தண்டம் மூலம் பண்டாசுரனின் ஐம்புலன்களையும் சக்தியையும் தன்னுள் இழுத்துக் கொண்டு அவனை சக்தியற்றவனாக்கி  அழிய வைத்த நிலை ஆகும்.

பண்டாசுரனை அழித்தது என்பது அவன் உடலை அழித்த நிலை ஆகும். அவன் ஆத்மாவை அல்ல. ஏன் எனில் அவனது அனைத்து புலன்களையும் உள்ளடக்கிய ஆத்மாவை தன் தண்டத்தில் முதலிலேயே இழுத்துக் கொண்டு விட்டத்தின்  மூலம் அவனை தன் வசம் இழுத்துக் கொண்டு விட்டாள் அல்லவா. அப்போதே அவன் ஒரு சக்தியும் இல்லாத ஜடமாகி விட்டான். ஒரு ஆத்மாவின் ஜனனமும் மரணமும் ஒரே இடத்தில்தான் அதாவது பராசக்தியிடம் உற்பத்தி ஆகி முடிவையும் பெறுகிறது என்பதை எடுத்துக் காட்டவே ஐம்புலன்களையும் கொடுத்து பண்டாசுரனை படைத்த அந்த தெய்வமே முதலில் அவனுடைய ஐம்புலன்களையும் தன்னுடைய இன்னொரு அவதாரமான அஸ்வாரூடா தேவி மூலம் தன்னிடம் திரும்ப எடுத்துக் கொண்டு  தன்னுடைய இன்னொரு அவதாரமான திரிபுரசுந்தரி எனும் தேவி மூலம் அழித்த நிலையைக் காட்டுவது ஆகும்.  அஸ்வாரூடா தேவி  என்பவள் யார்?  பராசக்தியின் உடலின் சக்தியில் இருந்து வெளிவந்த திருபுரசுந்தரியின் கையில் இருந்த   பாசக்கயிற்றில் இருந்து  வெளியானவளே அஸ்வாரூடா தேவி என்பதினால் ஒரு குறிப்பிட்ட காரணத்திற்காக தன்  சக்தியில் இருந்து வெளிப்படுத்திய இன்னொரு சக்தியில் இருந்து வெளிப்படுத்திய அஸ்வாரூடா தேவி என்பவளும் பராசக்தியின் இன்னொரு அம்சமேயாகும்.  இப்படியாக படைத்தவளே பல்வேறு ரூபங்களில் தோன்றி தானே படைத்தவனை அழித்தாள். இதன் மூலம் உணர்த்தப்படும் தத்துவார்த்த உண்மை என்ன?

ஆன்மீக ஞானம் பெற்று கடவுளிடம் முழுமையாக சரண் அடைந்து விட வேண்டும் என்று நினைக்கும் ஒருவர் முதலில் என்ன செய்ய வேண்டும்? தன் ஐம்புலன்களையும் அடக்கி, வேறு எந்த எண்ணத்தையும் மனதில் வைத்துக் கொள்ளாமல் தனது சக்தி முழுவதையுமே அந்த கடவுளின் காலடியில் சமர்ப்பிக்க வேண்டும். அந்த நிலைக்கு தன்னை ஆளாக்கிக்  கொண்டதும் அவன் மனது வெறுமை ஆகி விடுகின்றது. வேறு யோசனை செய்யும் நிலையில் அவன் இருப்பதில்லை. அப்போதுதான் அவன் ஞானம் பெற்று மோட்ஷத்தை அடைவான். இந்த நிலைக்கு செல்ல வேண்டும் என்றால் முதலில் ஐம்புலன்களையும் அழிக்க வேண்டும் என்பதை எடுத்துக் காட்டுவதே பண்டாசுரன் மற்றும் அவனது சேனையின் ஐம்புலன்களையும் முதலில் தமது தண்டத்தில் அடக்கிக் கொண்டு அவர்களை அஸ்வாரூடை அழித்த நிலை ஆகும்.

பண்டாசுர யுத்தம் முடிந்தது முதல் உலகெங்கும் இருந்த மன்னர்கள் அடுத்த நாடுகள் மீது படையெடுத்து தம் ஆட்சியில் அந்த நாட்டை இணைத்துக் கொள்ள எண்ணியபோது முதல்படியாக அஸ்வமேத யாகத்தை செய்யலானார்கள். தாம் யுத்தத்தில் வெற்றி பெற வேண்டும் என்பதற்காக அஸ்வமேத யாகம் செய்து, அந்த யாகத்தில் பிரதானமாக அஸ்வாரூடை தேவியை பிரார்த்தனை செய்து கொண்டு தனது நாட்டு கொடியுடன் கூடிய அஸ்வாரூட யாக தண்டத்தை யாக குதிரை மீது கட்டி அதை எந்த நாட்டைக் கைப்பற்ற எண்ணினார்களோ அடுத்த நாடுகளில் ஓட விடுவார்கள். அந்த குதிரை எந்த நாடுகளில் எல்லாம் தடை இன்றி ஓடிச் செல்லுமோ அந்த நாட்டு அரசர்கள் தாம் யுத்தம் செய்ய விரும்பவில்லை என சரண் அடைந்த நிலையை காட்டியது. ஆனால் எந்த நாட்டு மன்னன் அந்த குதிரையின் ஓட்டத்தை தடுத்து நிறுத்த முயல்வானோ அவர்கள் யுத்தம் செய்து தம்மைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள நேரிட்டது.

அஸ்வாரூடை எப்படி பண்டாசுரனின் புலன்களையும் சக்தியையும் தமது தண்டத்தில் அடக்கிக் கொண்டு வெற்றி கொண்டாளோ அதைப் போலவே அஸ்வமேத யாகத்தில் அஸ்வாரூடையின் அருளைப் பெற்ற மன்னர்களும், எதிரி நாட்டு மன்னர்களின் சக்தியை யாக குதிரையின் மீது வைத்துள்ள அஸ்வாரூட தண்டம் தன்னுள் அடக்கிக் கொண்டு விடும், அப்போது அவர்கள் தமது பலத்தை இழந்து தம்மிடம் சரண் அடைந்து விடுவார்கள் என்ற நம்பிக்கை கொண்டார்கள். முதலில் அஸ்வாரூடா யாகம் என்றே அழைக்கப்பட்டு வந்திருந்த யாகம் காலப்போக்கில் இன்னும் பல மந்திரங்களை உள்ளடக்கிய யாகமாகி அஸ்வமேத யாகம் என மருவியது என்பதாக சில பண்டிதர்கள் கருத்து தெரிவிக்கின்றார்கள். அஸ்வா என்பது குதிரையைக் குறிப்பதாகும்.

பண்டாசுரனின் அழிவிற்கு மூல காரணமே அவன் புலன்கள் அனைத்தையும் அஸ்வாரூடையின் தண்டம் ஆக்ரமித்துக் கொண்டு அவனது  மனதை  வேறு  எந்த யோசனையையும் செய்ய விடாமல் தடுத்து நிறுத்தியதுதான்.  மனது வெறுமை ஆகிவிடும்போது  ஒருவனுடைய அலைபாயும் புலன்கள் அனைத்தும் அடக்கப்பட்ட நிலைக்கு சென்று அவன் உணர்வற்ற ஜடமாகி விடுகிறான். உணர்வும் உடம்பும் ஜடமாகி விட்டவன் மரண நிலைக்கு சென்று  விடுகிறான்.   இந்த நிலைக்கு  பண்டாசுரனை  அஸ்வாரூடை தேவி கொண்டு செல்ல, அந்த நிலையில் இருந்தவனை திரிபுரசுந்தரி  எளிதில் வீழ்த்தி அழிக்கின்றாள்.

பண்டாசுர வதத்தில் வெளிவந்த அஸ்வாரூடையின்  தோற்றத்தின்  மூலம் புலன்களை அடக்கும் மூல தத்துவத்தை  நம்மால் அறிந்து கொள்ள முடிந்தது.  உணர்வுகள் ஜடமாகி விடத் துவங்கும்போது வாழ்கையின் இன்பமோ, துன்பமோ  அதன் நிகழ்வுகள் நம்மை எந்த விதத்திலும் பாதிப்பது இல்லை. மன பயம் விலகி எதையும் எதிர்கொள்ளும் ஆத்ம சக்தி பெறுகிறோம்.  மரணத்தை தொடும்வரை ஆத்ம சக்தி பெற்றவர்களது வாழ்கை எளிதாகி, இனிமையாகி விடும். அந்த நிலைக்கு சென்று விடும்போது மனவிடுதலை பெற்று ஆத்ம ஞானம் பெறுவார்கள்.  ஆத்ம ஞானம் பெற்றவன் இறைவன் அருளை பரிபூரணமாக பெற்று விட்டவன் ஆகிறான். ஆகவே நாம்  அலை பாயும்  நமது புலன்களை அடக்கிக் கொண்டு, ஆத்ம சக்தி பெற்று  வாழத் துவங்க வேண்டும் எனில் முதலில் ஐம்புலன்களையும் அடக்கவல்ல சக்தி தரும்  அஸ்வாரூடையின் அருளை முழுமையாகப்  பெற வேண்டும்.  

ஆகவேதான் அஸ்வாரூடையை மனதார துதித்து வந்தால் அலைபாயும் மனது கட்டுப்படும், எண்ணங்கள் சீரடையும். எப்போது சீரான எண்ணங்கள் மனதில் தோன்றத் துவங்குமோ அப்போதே மனமும் அமைதி பெற்று உள்ளத்தின் ஆத்ம சக்தியும் பெருகும். தினமும் குளித்தப் பின் 108 முறை கீழ்கண்ட ஸ்லோகத்தை ஜபம் செய்தால் நமக்கு ஏற்ப்படும் தீமைகள் அழியும் என்பார்கள்.  அந்த ஸ்லோகம் இது:



''உலகைக் காக்கும் அம்பிகையின் சக்தியில் இருந்து வெள்ளை குதிரை மீது அமர்ந்தபடி வெளிவந்துள்ள அஸ்வாரூடை தேவியே, உன்னை நான் மனதார தியானிக்கிறேன். நீயே என்னுடன் இருந்துகொண்டு, அலைபாயும் என் மனத்தைக் கட்டுப்படுத்தும் சக்தியை கொடுத்து என்றும் அமைதியோடு இருக்க எனக்கு அருள் புரிய வேண்டும். தேவியே உன்னிடமே நான் என் மனதை முழுமையாக சரணடைய வைக்கின்றேன்''.

அதைப் போலவே அஸ்வாரூடை படத்தை வீட்டு வாயிலில் காவல் தெய்வமாக மாட்டி வைத்தால் வீட்டில் தீய சக்திகள் நுழைய முடியாது. காரணம் அஸ்வாரூடை எதிரில் வரும் தீய சக்திகளின் அனைத்து சக்திகளும் அவள் கையில் உள்ள தண்டத்தில் அடங்கி விடுவதினால் தீய சக்திகளினால் வீட்டில் நுழைந்து தீமைகளை விளைவிக்க முடியாது.  அப்படி  நுழைந்தாலும் வீட்டில் உள்ளவர்களை அவற்றினால் ஒன்றும் செய்ய இயலாது போய்விடும்.

இதனால்தான் இன்றுள்ள நிலையில் அமைதி கிடைக்க பல காலம் மறைந்து  வந்திருந்த அஸ்வாரூட யாகங்கள் மற்றும் ஹோமங்கள் மீண்டும் அங்காங்கே நடக்கத் துவங்கி உள்ளன. கேரளாவின் திருச்சூர் மாவட்டத்தில் உள்ள  வைகோம்  மகாதேவர் ஆலயத்தில் அஸ்வாரூடையின் யாகமும், ஹோமமும் நடைபெறுகிறது என்று கூறுகிறார்கள்.

மயிலாடுதுறை மற்றும் கும்பகோணத்துக்கு இடையே, அதாவது மயிலாடுதுறையில் இருந்து சுமார் எட்டு மைல் தொலைவில் குற்றாலம் எனும் தாலுக்காவில் உள்ளது ஷேத்ரபாலபுரம் எனும் சிற்றூர். இங்குதான் ஆனந்த கால பைரவர் என்ற பெயரில் காலபைரவர் எழுந்தருளி உள்ள மேன்மை வாய்ந்த, பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முற்பட்ட ஆலயம் உள்ளது. இது அமைந்த காலம் அல்லது அங்கு பைரவர் வழிபாடு துவங்கியதின் காரணம் போன்றவை எவருக்கும் தெரியவில்லை என்றாலும் இந்த ஆலயத்தின் மேன்மை அளவிட முடியாதது. தென் பகுதியில் பைரவருக்கு என எங்குமே தனிக் கோவில் கிடையாது. ஆனால் ஷேத்ரபாலபுரத்தில் மட்டும் பைரவருக்கு தனி ஆலயம் அமைந்து இருந்தது (கடந்த 10-15 ஆண்டுகளில் இன்னும் சில மாநிலங்களில் பைரவருக்கு புதியதாக கட்டப்பட்டு உள்ள தனி ஆலயங்கள் எழுந்துள்ளன). அது குற்றாலம் தாலுக்காவில் அமைந்துள்ள இடமாகும். இங்குள்ள பைரவர் தனது பயங்கரமான தோற்றத்தோடு காட்சி தராமல் அமைதியாக புன்னகை பூத்தவண்ணம் தன்னை நாடி வந்து குடும்பத்தில் அமைதி நிலவ வேண்டும், நோய் விலக வேண்டும், குழந்தை பிறக்க வேண்டும் என்ற பிரார்த்தனைகளை முன்வைத்து தமக்கு பாவக்காய் அல்லது பூஷணிக்காயில் எண்ணை நிரப்பி தீபம் ஏற்றி வழிபடுபவர்களுக்கு அருள் புரிகிறார். பல நூற்றாண்டுகளுக்கு இப்படி பாவக்காய் அல்லது பூஷணிக்காயில் எண்ணை நிரப்பி தீபம் ஏற்றி வழிபடும் வழக்கம் வேறு எந்த பைரவர் ஆலயத்திலும்  கிடையாது. பல்வேறு இடங்களில் இருந்தும் தொடர்ந்து ஒன்பது வாரம் இந்த ஆலயத்துக்கு தமது வேண்டுகோளுடன் வந்து பாவக்காய் அல்லது பூஷணிக்காயில் எண்ணை  தீபம் ஏற்றி வைத்து வழிபடுவதை பல பக்தர்கள் தொடர்ந்து கொண்டு இருக்கிறார்கள்.

முன் ஒரு காலத்தில் வெட்ட வெளியில் (தற்போது ஆலயம் உள்ள இடம்) வீற்று இருந்த பைரவரை கிராம காவல் தெய்வம் என்றே எண்ணி வந்துள்ளார்கள். ஆகவே அந்த ஆலய பைரவரின் மகிமை எவருக்கும் தெரிந்து இருக்கவில்லை. வெகு காலத்துக்குப் பிறகே ஆலய பைரவரின் மகிமை குறித்து அங்கு விஜயம் செய்த அறிஞர்கள், ஆராய்ச்சியாளர்கள் மற்றும் ஆன்மீக மகான்கள் மூலம் செய்திகள் வெளி வந்துள்ளன. குக்கிராமத்தில் உள்ள அந்த ஆலயம் மிகச் சிறியது. ஆலயம் சிறிதானாலும் கீர்த்தி பெரியது. அதன் மீது சிமெண்டினால் ஆன தகட்டுக் கூறை போடப்பட்டு காட்சி தருகிறது. இங்கு நடைபெறும் பூஜைகள் ஆகம விதிகளின்படி நடத்தப்படுவதில்லை.

காலபைரவர்
சாதாரணமாக பயங்கரமான தோற்றத்தில் காட்சி தரும் பைரவர் தமது கையில் சூலம், ஒரு கையில் மனிதத் தலை போன்றவற்றைக் கொண்டு தனது வாகனமான நாயுடன் காட்சி தருவார். பயங்கரத் தோற்றத்தில் காணப்படும் சிவபெருமானின் எட்டாவது அம்சத்தில் உள்ள கடவுள் பைரவர் ஆவார். அவர் கையில் உள்ள மனிதத்தலை பைரவரால் வெட்டப்பட்ட பிரும்மாவின் தலை என்பதாக கூறுவார்கள். இன்னும் சிலர் அது தலை அல்ல, மாறாக மனித முகத்தின் ஓடு (கபாலம்) என்றும், காலபைரவரே மனித உயிர்களுக்கு முக்தி தந்து மேலுலகத்துக்கு அனுப்புபவர் என்பதினால் அதைக் குறிக்கும் காட்சி ஆகும் அது என்பார்கள். இன்னும் சில ஆலயங்களில் தலை விரித்த கோலம், பயங்கரமான சிவந்த கண்களைக் கொண்ட முகம், நிர்வாணக் கோலம், கழுத்தில் கபால மாலை, உடலெங்கும் சுற்றித் திரிந்தவண்ணம் உள்ள பாம்புகள், காலுக்கு அடியில் அவருடைய வாகனமான நாய் போன்றவற்றைக் கொண்ட கோலத்திலும் காலபைரவர் காட்சி தருகிறார். ஆனால் அவை அனைத்துக்கும் மாறாக சிரித்த, அமைதியான முகத்துடனும், அவருடைய வாகனமான நாயும் இல்லாமல் நின்ற நிலையில் ஷேத்ரபாலபுரத்தில் உள்ள தனி ஆலயத்தில் மட்டும் காட்சி தருவது அற்புதம். பெரும்பாலும் எந்த ஒரு ஆலயத்திலும் ஆலயத் தூண்களில் அல்லது சன்னதியின் சுவற்றின் பின்புறத்தில் அமைக்கப்பட்டு உள்ள சின்ன அறைப் போன்ற பகுதியில் பைரவரின் சிலைகளும் உருவங்களும் காணப்படும். ஆனால் சக்தி ஆலயங்களில் மட்டும் அவர் தனி மரியாதை பெற்று, கருவறைக்கு வெளியே ஆலயத்தின் வளாகத்துக்குள் தனி சன்னதியில் அவர் ஷேத்திரபாலகர் அதாவது ஆலயக் காவலராக இருந்து கொண்டு பார்வதி தேவிக்கு துணையாக உள்ளார். ஆகவேதான் சில தேவி ஆலயங்களில் ஆலயத்தின் பாதுகாவலராக உள்ள அவரிடம் தேவியின் சன்னதிக் கதவை மூடியபின் அதன் சாவிகளை சம்பிரதாயமாக தந்துவிட்டு, காலை வந்து சம்பிரதாயமாக அவரிடம் இருந்து அந்த சாவிகளை திரும்பப் பெற்றுக் கொண்டு கருவறையை திறப்பதை வழக்கமாக கொண்டுள்ளார்கள்.  

கால பைரவர் அவதரித்த கதை

கால பைரவரின் அவதாரம் நிகழக் காரணம் பிரும்மா மற்றும் விஷ்ணு இடையே நடைபெற்ற வாக்குவாதமே ஆகும். ஒருமுறை அவர்கள் இருவரும் பேசிக் கொண்டு இருக்கையில் உலகில் சக்தி வாய்ந்தவர் யார் என்ற கேள்வியை விஷ்ணு பகவான் எழுப்ப அதற்கு பதிலளித்த பிரும்மன் படைப்புத் தொழிலை வைத்துள்ள தானே அனைவரையும் விட உயர்ந்தவர் என்று அகம்பாவத்துடன் கூறினார். ஆனால் அங்கிருந்த நான்கு வேதங்களும் அவர் கூற்று தவறு, அனைவரையும் விட சக்தி வாய்ந்தவர் பெண்ணின் சக்தியுடன் இணைந்துள்ள பரமாத்மன் எனும் சிவபெருமானே ஆவார் என்று எவ்வளவோ கூறியும் பிரும்ம பகவான் அதை உதாசீனப்படுத்தியதும் இல்லாமல் சிவபெருமானைக் குறித்து நிந்தனை செய்யவும் துவங்கினார். அவர்களது சம்பாஷணையை சற்று தூரத்தில் இருந்து கேட்டுக் கொண்டு இருந்த சிவபெருமான் தன்னைக் குறித்து பிரும்மா அவமரியாதையுடன் பேசியதைக் கேட்டு கொதிப்படைந்து தன் அருகில் இருந்த ருத்ரனை அழைத்து, அகந்தையுடன் பேசிய பிரும்மனின் வாயுடன் கூடிய அந்த தலையை வெட்டி எரியுமாறு ஆணை இட்டார். அதைக் கேட்ட ருத்திரன் உடனே பயங்கரமான உருவம் கொண்ட பைரவராக தன்னை உருமாற்றிக் கொண்டு விரைந்து சென்று சிவபெருமானை பழித்துப் பேசிய பிரும்மனின் அந்த குறிப்பிட்ட தலையை பிய்த்து எறிந்தார். ஆனால் அதை செய்து முடித்ததும், தலையை அறுத்து எறிவது கொலை செய்ததிற்கு சமம் என்பதினால் பைரவரை பிருமஹத்தி தோஷம் பற்றிக் கொண்டது. தனக்கு இருந்த பல தலைகளில் ஒரு தலையை இழந்த பிரும்மனும் அதிர்ச்சி அடைந்து தனது தவறை உணர்ந்து சிவபெருமானிடம் மன்னிப்புக் கேட்டார். சிவபெருமானும் அவரை மன்னித்தார். ஆனால் அவரது சூட்ஷதாரியின் கட்டளைக்கு ஏற்பவே பைரவர் அதை செய்தாலும் அவர் வேண்டும் என்றே செய்யாத தவறின் விளைவாக பிருமஹத்தி தோஷம் பற்றிக் கொண்ட பைரவரின் தோஷத்தை சிவபெருமானாலும் விலக்க முடியாத நிலைமை ஏற்பட்டது. தெய்வமேயாக இருந்தாலும் நியதிக்கான தண்டனையை ஏற்க வேண்டும் என்ற விதியை மீற முடியாததினால் அந்த தோஷத்துக்கு பரிகாரம் செய்து கொண்டே அதை விலக்கி கொள்ள வேண்டி இருந்தது. நடந்த அனைத்துமே பரமாத்மனின் நியதிக்கான சில காரணங்களினால் நடைபெற்றுக் கொண்டு இருந்தன.

பிரும்மா தலையை இழந்த கதை
பிரும்மன் படைக்கப்பட்டபோது எத்தனை தலையுடன் இருந்தார் என்பதைக் குறித்து புராணத்திலேயே முரண்பட்ட கதைகள் உள்ளன. ஒரு புராணத்தின்படி படைப்புத் தொழிலை செய்ய முதலில் பிரும்மன் படைக்கப்படபோது அவருக்கு ஒரே ஒரு தலை மட்டுமே இருந்தது. படைப்புத் தொழிலை செய்யத் துவங்கியவர் நான்கு பக்கங்களிலும் திரும்பிப் பார்த்தபடி படைப்பை செய்யத் துவங்க ஒவ்வொரு பக்கத்திலும் அவர் திரும்பியபோது அவருக்கு ஒவ்வொரு தலை முளைத்தது. இப்படியாக நான்கு பக்கத்தைப் பார்த்தவர் நான்கு தலைக் கொண்ட தெய்வமாக உருமாறினார். அந்த நான்கு தலைகளும் நான்கு வேதங்களை உச்சரிக்கத் துவங்கின. ஆகவே பிரும்மனின் நான்கு தலைகளும் நான்கு திசைகளையும், நான்கு வேதங்களையும் பிரதிபலிப்பவனவாக அமைந்தன. ஆகவே பைரவர் துண்டித்தது பிரும்மனின் நான்காவது தலை என்று கருதப்பட்டது.

இன்னொரு கதையின்படி உலகைப் படைக்கத் துவங்கிய பிரும்மா தனக்கு உதவி செய்வதற்காக சத்ரூபா எனும் ஒரு அழகிய பெண்ணையும் படைத்தார். ஆனால் அவரே படைத்த அந்தப் தேவலோகப் பெண்ணின் அழகில் மயங்கிய அவர் அவள் சென்ற இடங்களில் எல்லாம் அவளையே திரும்பிப் பார்த்தபடி இருந்தவாறு அவளது அழகை ரசிக்கலானார். அவருக்கு படைப்புத் தொழிலில் உதவி செய்து கொண்டு இருந்தவள் சில நாட்களிலேயே அவருடைய பார்வையில் காமம் இருந்ததைக் கண்டு பிடித்தாள். ஆகவே அதை தவிர்க்க எண்ணியவள் நான்கு திக்குக்களில் எங்கு சென்று ஓடி ஒளிந்து கொண்டாலும் நான்கு திசைகளிலும் இருந்த முகத்தினால் அவரால் அவளது அழகை ரசிக்க முடிந்தது. அவரது தீய எண்ணத்தினால் பாதிக்கப்பட்டவள் இனி தப்பிச் செல்வதற்கு வேறு திசை இல்லை என்பதினால் அவரது பார்வையில் இருந்து தப்புவதற்காக தேவ லோகத்தை நோக்கி ஓடிச் செல்லத் துவங்க அவரும் தன்னுடைய உண்மையான முதல் முகத்தினால் மேலே பார்க்க அது ஐந்தாம் தலை ஆயிற்று. பயந்து போன சத்ரூபா ஓடிச் சென்று பார்வதி தேவியிடம் சரண் அடைந்து தன்னை பிரும்மாவின் காமப் பார்வையில் இருந்து காப்பாற்றுமாறு வேண்டினாள். அதைக் கேட்டு கோபமுற்ற பார்வதி தேவியும் பிரும்மனுக்கு சாபம் கொடுத்தாள். 'சத்ரூபாவுக்கு நீ செய்த கொடுமைக்காக உன் ஐந்தாவது தலையை அவமானப்பட்டு நீ இழப்பாய்'. அவள் சாபத்தைக் கேட்டு பயந்து போன பிரும்மாவும் தன் தவறை உணர்ந்து மன்னிப்பைக் கேட்டாலும், செய்த தவறுக்கான தண்டனையை அனுபவித்தே ஆக வேண்டும் என்ற நியதியின் விதியை மீற முடியாததினால் பைரவரின் மூலம் அவரது ஐந்தாவது தலையை இழக்க வேண்டி இருந்தது. அதன் பின் பிரும்மன் நான்கு தலைக் கொண்ட கடவுளாக மாற வேண்டி இருந்தது. ஆமாம், பிரும்மா ஏன் பைரவர் மூலம் பிரும்மன் ஏன் தலையை இழக்க வேண்டி இருந்தது? அதன் காரணம் என்ன?

கால பைரவர் அவதார தத்துவம்
உயர்நிலை ஆன்மீக போதனா வழிமுறைகளில் கூறப்படுவது என்ன என்றால் இந்த பிரபஞ்சம் பரமாத்மனால் படைக்கப்பட்டபோது முதலில் படைக்கப்பட்ட மும் மூர்த்திகளினால் அவர்களுடைய துணைக் கடவுட்கள், உப கடவுட்கள், நிழல் கடவுட்கள் என பலரும் பல்வேறு காரிய காரணங்களுக்காக பிரபஞ்சத்தில் படைக்கப்பட வேண்டி இருந்தது. அவர்கள் மூலம் பல்வேறு நாடகங்களை நடத்திக் காட்டி பூமியில் உள்ள மனிதர்களுக்கு ஆன்மீக போதனைகளை செய்ய வேண்டி இருந்தது. அந்த நாடகம் ஒவ்வொன்றிலும் சக்தி மற்றும் சிவபெருமானின் பாத்திரங்கள் முக்கியமானவையாக இருந்தன. அவற்றில் பங்கேற்க உள்ள பார்வதி தேவி மானிட உருவில் பல்வேறு இடங்களில், பல்வேறு அவதாரங்களாகவும் எழுந்தருள வேண்டி இருந்தது. பூமியில் பல இடங்களிலும் எழும்ப இருந்த ஆலயங்களில் அவள் தெய்வ உருவில் இருக்க வேண்டி இருந்தது. அதில் பலவற்றில் அவள் தனிமையில் இருக்க வேண்டி இருக்கும். அவள் தெய்வமே என்றாலும் அவளுக்கு துணை தேவையாக இருக்கும். அதற்கு சிவபெருமான் தன்னுடைய நிழல் உருவை படைத்து அவள் ஆலயங்கள் உள்ள இடங்களில் தங்க வைக்க வேண்டும். அவர் படைக்க உள்ள அவரது சக்தியினால் எழுந்தருள உள்ள அந்த நிழல் உருவம் தனித் தன்மைக் கொண்டதாக, ஏதாவது ஒரு பயங்கரமான தோற்றத்தில் இருந்தவாறு, அவளுக்கு துணையாக பாதுகாவலனாக அந்த ஆலயங்களில் இருக்க வேண்டும். இறந்தவர்களின் ஆத்மாவுக்கு முக்தி தரும் தொழிலை செய்து வரும் சிவபெருமானின் அவதாரமாக அவரே அமைக்க உள்ள நிழல் உருவம் அந்த வேலையை தன்னிடம் எடுத்துக் கொண்டு சிவபெருமானின் வேலை பளுவை குறைக்க வேண்டும். இப்படியாக அந்த நிழல் உருவம் காசிக்கு பாதுகாவலராக இருந்து கொண்டு ஆத்மாக்களுக்கு முக்தி தரும் தொழிலை செய்து கொண்டு, எங்கெல்லாம் பார்வதி தேவியின் ஆலயம் அமையுமோ, அந்த ஆலயங்களில் பார்வதி தேவி சென்று வசிக்கும்போது அவளுக்கு காவலாக அங்கே இன்னொரு சன்னதியில் பாதுகாவலராக தங்கி இருக்க வேண்டும். இவற்றை மனதில் கொண்டே அனைத்துக் கடவுட்களுக்கும் மேலான சிவபெருமான் பைரவர் மற்றும் கால பைரவர் என்ற இரு நிழல் உருவங்களைப் படைத்தார்.

பரபிரும்மனின் நியதிப்படி பூமியிலே நடக்க உள்ள நாடகத்தில் பிரும்மா தன்னுடைய பல தலைகளில் ஒன்றை இழக்க வேண்டி இருக்கும். அந்தத் தலையும் பிரும்மனால் படைக்கப்பட்ட அவருடைய நிழல் உருவமேயாகும். நடக்க உள்ள நாடகத்தில் பிரும்மாவின் நிழல் உருவமான அந்த தலையும் சிவபெருமானின் நிழல் உருவால் மட்டுமே வெட்டி எறியப்பட வேண்டும். ஏன் எனில் சிவபெருமானால் படைக்கப்பட உள்ள அந்த நிழல் உருவமே ஆத்மாக்களுக்கு முக்தி தரும் உருவமாக பூமியிலே காசியில் இருக்கும். பூமியிலே நடக்க உள்ள நாடகத்தில் பூமியிலே வெட்டி எறியப்பட இருந்த தலை, பூமியிலே மரணம் அடையும் மனித ஆத்மாக்கள் முக்தி பெற்று தேவலோகத்துக்கு திரும்பச் செல்வதைப் போல முக்தி பெற்று தேவலோகம் செல்ல வேண்டும். ஆகவே பூமியில் முக்தி தருபவரே அந்த நாடகத்தின் நாயகராக இருக்க வேண்டும். அதே சமயம் காசியின் மகத்துவமும் உலகுக்கு தெரியப்படுத்தப்பட வேண்டும். அதற்கும் அந்த சிவபெருமானின் நிழல் உருவத்தின் பாத்திரம் அவசியமானது. இவை அனைத்தையும் கருத்தில் கொண்டே பைரவ அவதாரம் நிகழ்ந்தது.

பைரவர் தோஷம் விலகிய கதை
இனி மூலக் கதைக்கு வருவோம். பிரும்மாவின் தலையைக் கிள்ளி எறிந்ததினால் பைரவருக்கு பிரும்மஹத்தி தோஷம் தொற்றிக் கொண்டது. அவர் கையில் வைத்திருந்த சூலமும் உடனடியாக மறைந்து போனது. பிரும்மாவின் ஐந்தாவது தலையும் ஒரு கபாலமாக உருமாறி அவர் கையில் ஒட்டிக் கொண்டது. பிரும்மாவின் ஐந்து தலைகளில் ஒன்றை துண்டித்ததினால் ஏற்பட்ட பிரும்மஹத்தி தோஷத்தை தொலைக்க என்ன செய்வது என பைரவர் சிவபெருமானிடம் கேட்க அவரும் 'அவருக்கு (பைரவருக்கு) ஏற்பட்டுள்ள தோஷம் நான்கு வேதங்களையும் படைத்த பிரும்மாவின் தலையை வெட்டி எரிந்ததால் வந்தது என்பதினால் அந்த பாவம் விலக வேண்டும் என்றால் அந்த தலையின் கபாலத்தை கையில் ஏந்தியவண்ணம் பைரவர் உலகெங்கும் சுற்றி பிட்சை பெற்றுக் கொண்டு காசியை அடைந்து அந்த பாபத்தைத் தொலைத்துக் கொள்ள வேண்டும். பைரவர் காசியை அடைந்ததும் அந்த தோஷமும் விலகும்'என சிவபெருமான் பைரவரிடம் கூறினார். சிவபெருமான் பைரவருக்கு அவ்வாறு கூறிய உடனேயே மற்றொரு பயங்கர முகத்தைக் கொண்ட இரத்தம் கக்கிக் கொண்டு இருந்த பெண் அங்கு தோன்ற 'பைரவர் காசியை அடையும்வரை அவரை அவள் பயமுறுத்திக் கொண்டே துரத்திச் சென்ற வண்ணம் இருக்குமாறும் பைரவர் காசியை அடைந்ததும் அவரை பயமுறுத்திக் கொண்டு சென்றப் பெண்ணும் மறைந்து விடவேண்டும், அவளுக்கு காசியில் நுழைய அதிகாரம் இல்லை'என்றும் கூறினார். பைரவரும் கபாலத்துடன் ஓடத் துவங்க அந்தப் பெண்ணும் அவரை துரத்தியவண்ணம் சென்று கொண்டு இருந்தபோது காசியில் நுழைந்த பைரவர் கையில் இருந்த கபாலம் கீழே விழுந்து உடைய, அவரைத் துரத்திக் கொண்டு சென்ற பெண்ணும் மறைந்து போனாள். இப்படியாக காசியில் பைரவருடைய தோஷமும் விலகியது. அதன் பின் காசியில் காசி விஸ்வனாதராக சிவபெருமானும், அவர் மனைவியாக விசாலட்ஷி எனும் பெயரில் பார்வதியும் அங்கு எழுந்தருளினார்கள். இவ்விதமாக காசியும் புனிதத் தன்மையின் மேலான இடத்தைப் பெற்றதும், காசிக்கு வந்து இறந்து போனவர்களின் ஆத்மாக்களுக்கு இறுதிக் காரியங்களை செய்ததும், இறந்து போனவர்களின் ஆத்மாக்களுக்கு அங்கே சிவபெருமான் முக்தி தரத் துவங்கினார். பின்னர் தனது அந்த வேலையை தனது நிழல் ரூபமான பைரவருக்குத் தந்துவிட்டு காசிக்கு தலைமை காவல் தெய்வமாகவும் பைரவரை நியமித்தார்.

ஷேத்ரபாலபுர ஆலய வரலாறு
ஷேத்ரபாலபுர ஆலய பைரவரின் கதை மற்ற புராணங்களில் காணப்படும் கதையில் இருந்து மாறுபட்டு உள்ளது. ஒரு விதத்தில் பார்த்தால் இந்த ஆலயத்தின் கதை புராணங்களில் காணப்படும் கால பைரவர் கதையின் தொடர்ச்சி எனலாம். கால பைரவரின் பிரும்மஹத்தி தோஷம் காசியில் விலகியதாக கூறப்பட்டாலும், அது முற்றிலுமாக அங்கே விலகவில்லை. காசியில் ஒரு பாதியும், இன்னொரு பாதி ஷேத்ரபாலபுரத்திலும்தான் விலகின என்பதாக இந்த ஆலய வரலாறு கூறுகிறது.

இந்த ஆலய வரலாற்றின்படி பிரும்மாவின் தலையைக் கிள்ளி எறிந்தவுடன் பிரும்மாவின் ஐந்தாவது தலை ஒரு கபாலமாக உருமாறி அவர் கையில் ஒட்டிக் கொண்டது. அதை தன் கையில் இருந்து விடுவித்துக் கொள்ள 'என்ன செய்வது'என பைரவர் சிவபெருமானிடம் கேட்க அவரும் 'அவருக்கு ஏற்பட்டுள்ள பிருமஹத்தி தோஷம் ஒரு பிராமணரைக் கொன்றதினால் (பிரும்மாவை) ஏற்பட்டுள்ளது என்றும், அந்த தோஷமானது தானாகவே செய்யாத குற்றத்துக்கு ஏற்பட்டது என்றாலும் கூட அந்த பாவத்தை விலக்கிக் கொள்ள அந்த தலையின் கபாலத்தை கையில் ஏந்தியவண்ணம் பைரவர் உலகெங்கும் சுற்றி பிட்சை பெற்றுக் கொண்டு காசியை அடைந்து அந்த பாபத்தைத் தொலைத்துக் கொள்ள வேண்டும். இந்த நிகழ்ச்சிகள் அனைத்தும் சில காரணங்களினால் ஏற்பட்டவை. பைரவரின் கையில் ஒட்டிக் கொண்டுள்ள கபாலம் எந்த பூமியில் விழுமோ அந்த இடத்தில் அவருடைய தோஷத்தின் முதல் பகுதி விலகும். தாம் தனது மனைவியுடன் அங்கு எழுந்தருளி, மரணம் அடைந்து போன ஆத்மாக்களுக்கு அங்கு இறுதிக் கடன்கள் செய்யப்பட்டு முடிந்தவுடன் அவற்றுக்கு தாம் முக்தி தர உள்ளதாகவும், ஆகவே அந்த இடம் மேன்மையான, மிகப் பெரிய புனிதத் தன்மை வாய்ந்த வழிபாட்டுத் தலமாகி பெருமை பெறும். ஆனால் மீதம் உள்ள தோஷத்தை விலக்கிக் கொள்ள எந்த இடத்தில் கபாலம் விழுந்ததோ அந்த இடத்தில் இருந்து பைரவர் மீண்டும் தனது பயணத்தை துவக்கி மனித ரத்தத்தை பிட்ஷையாக பெற்றுக் கொள்ள வேண்டும். அந்த ரத்தத்தை தனது கமண்டலத்தில் நிரப்பிக் கொண்டே செல்ல, எந்த இடத்தில் அந்த கமண்டலம் ரத்தத்தினால் நிரப்பி விடுமோ அங்கு அவருடைய பிருமஹத்தி தோஷம் முற்றிலும் விலகிவிடும். இதற்காக வழியில் வினாயகப் பெருமானும் அவருக்கு வழிகாட்டி உதவுவார்'என்று கூறினார்.

சிவபெருமான் பைரவருக்கு அவ்வாறு கூறிய உடனேயே பயங்கர முகத்துடன் இரத்தம் கக்கிக் கொண்டு இருந்த தோற்றத்தில் ஒரு பெண் அங்கு தோன்றினாள். அவளும் பைரவர் காசியை அடையும்வரை அவரை பயமுறுத்திக் கொண்டே துரத்திச் சென்ற வண்ணம் இருக்க கபாலம் காசியில் விழுந்தது. அவரை துரத்திக் கொண்டு சென்றப் பெண்ணும் மறைந்து விட பைரவரின் முதல் பகுதி தோஷமும் விலகியது. காசியில் சிவபெருமானும் பார்வதி தேவியும் விஸ்வநாதர் மற்றும் விசாலாட்சி என்ற பெயரில் எழுந்தருள காசிக்கு தலைமை காவல் தெய்வமாக பைரவர் நியமிக்கப்பட்டார். காசியும் மேன்மையான, மிகப் பெரிய புனிதத் தன்மை கொண்ட வழிபாட்டுத் தலமாக உருமாறியது.

அதைத் தொடர்ந்து பைரவரும் கமண்டலத்தை எடுத்துக் கொண்டு ரத்த பிட்ஷை எடுத்தபடி அங்கிருந்து மீண்டும் தனது பயணத்தை தொடர்ந்தார். பன்னிரண்டு ஆண்டுகள் அங்கும் இங்கும் அலைந்து கொண்டு ரத்த பிட்ஷை எடுத்து வரலானார். பல்வேறு இடங்களுக்கும் சென்று ரத்த பிட்ஷை எடுத்து வந்தாலும் கமண்டலத்தில் ஒரு சொட்டு ரத்தம் கூட கிடைக்கவில்லை என்பதினால் வருத்தம் அடைந்தவர் தென் பகுதியில் இருந்த திருவாலஞ்சுழி எனும் இடத்தை அடைந்ததும் அங்கு ஸ்வேத வினாயகராக எழுந்தருளிக் கொண்டு இருந்த விநாயகரை சந்தித்தார். அவரை வணங்கி அவரிடம் தன்னுடைய தோஷம் விலக எங்கு செல்ல வேண்டும் என்று ஆலோசனைக் கேட்டபோது, வினாயகரும் அவரிடம் அவர் கையில் இருந்த சூலத்தை மேற்குப் பக்கமாக வீசி எறிந்த பின் அந்த சூலம் எங்கு சென்று விழுமோ அங்கு சென்று தவமிருந்து விஷ்ணுவை வேண்டிக் கொண்டால் கமண்டலத்தில் ரத்தம் நிறைய அவர் அருள் புரிவார் என்று கூற பைரவரும் தனது சூலத்தை மேற்கு திசையில் வீசி எறிந்தார்.

அந்த சூலம் விழுந்த இடமே ஷேத்ரபாலபுரம் ஆகும். அது அடர்ந்த காட்டுச் மரங்களாலும், செடி கொடிகளினாலும் மூடப்பட்ட இடமாக இருந்தாலும், சூலம் விழுந்த இடம் அங்கிருந்த ஒரு குளத்தின் அருகில் இருந்த திறந்தவெளி இடமாக இருந்தது. பைரவரும் அந்த இடத்துக்கு சென்று தவத்தில் அமர்ந்து கொண்டு விஷ்ணு பகவானை வேண்டிக் கொள்ள, விஷ்ணுவும் அவர் முன் தோன்றி அவரது தோஷம் விலகட்டும் என்பதற்காக தன் கை விரலில் இருந்து ஒரு சொட்டு ரத்தத்தை அந்த கமண்டலத்தில் சொட்ட, கமண்டலம் ரத்தத்தினால் நிறைந்தது. விஷ்ணு அவருக்கு அளித்த ரத்த பிட்ஷையினால் கமண்டலம் நிறைய, பைரவரின் பிரும்மஹத்தி தோஷம் முற்றிலும் விலகியது. பைரவர் எந்த இடத்தில் நின்று கொண்டு சாப விமோசனத்தைப் பெற்றாரோ அந்த இடமே ஷேத்திரபாலபுரம் என ஆகியது. அடுத்தகணம் விஷ்ணு மறைந்து விட்டார்.

தோஷம் விலகிய பைரவரும் அங்கிருந்த ஒரு தாடகத்தில் குளித்தவுடன் அந்த தாடகத்தில் மறைந்திருந்த சூலமும் அவருடன் வந்து சேர்ந்து கொண்டது. அந்த தாடகத்தின் பெயரும் சூலதீர்த்தம் என்றாகியது. பைரவரின் உருவமும் அவர் மூல உருவமான பயங்கரத் தோற்றத்தில் இல்லாமல் அமைதியான, புன்னகைப் பூத்த முகமாக அமைந்தது. தாடகத்தில் குளித்தப் பின் பைரவர் வெளியில் வந்ததும் அங்கு ஒரு சிறுவன் உருவில் வினாயகர் தோன்றினார். வினாயகரும் தனது தந்தையின் நிழல் உருவமான பைரவரை வணங்கினார். அது மட்டும் அல்லாமல் இனி அந்த இடம் காசியைவிட மேன்மையான இடமாக விளங்கும் என்றும், அங்கும் பைரவரை துதிக்கும் ஆத்மாக்கள் முக்தி பெறும் என்றும், எந்த ஒரு தோஷங்களினாலும் பீடிக்கப்பட்டவர்கள் அங்கு வந்து பைரவரை வணங்கித் துதித்தால் தோஷங்கள் அனைத்தும் முற்றிலுமாக விலகும் என்றும் கூறினார். ஆகவே பால உருவில் வினாயகர் அவதரித்த அந்த இடம் ஷேத்திரபாலபுரம் எனப் பெயர் பெற்றது.

இந்த ஆலயத்தை சுற்றி சூல தீர்த்தம், காவேரி தீர்த்தம், கணேஷ தீர்த்தம், சக்கர தீர்த்தம் மற்றும் ஸ்கந்த தீர்த்தம் என்ற ஐந்து தீர்த்தங்கள் உள்ளன. காசிக்குச் சென்றுவிட்டு திரும்பிய கால பைரவரை இந்த தலத்தில் வந்து பிரும்மா, இந்திரன், நவகிரகங்கள், தேவலோகத்தில் மென்மையான ரிஷி முனிவர்கள் போன்றவர்கள் பூஜித்து துதித்ததான கதை உள்ளது. பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னர் இந்த ஆலயத்தின் மேன்மை வெளித் தெரியாமல் இருந்ததின் காரணம் ஆலயம் ஒதுக்குபுறமான கிராமத்தில் அமைந்து இருந்ததேயாகும். அது மட்டும் அல்ல, அங்கு செல்ல சரியான பாதை இல்லாமல் இருந்தது. ஆனால் காலப்போக்கில் இந்த ஆலயத்தின் மேன்மை மெல்ல மெல்ல வாய்மொழிக் கதையாக கிராம மக்கள் மூலம் வெளி உலகுக்குத் தெரியலாயிற்று.

இவை அனைத்தும் நடைபெற்ற இடம் ஷேத்ரபாலபுரம் என்பதாகும். இங்குள்ள ஆலயத்தில் பைரவர் ஆனந்த கால பைரவர் எனும் பெயரில் எழுந்தருளி உள்ளார். நின்ற நிலையில், அமைதியாக புன்சிரிப்புடன் காட்சி தரும் அவரது கைகளில் கபாலம், மத்தளம், பாசக் கயிறு மற்றும் சூலம் போன்றவை காணப்படுகின்றன. ஆனால் அவருடைய வாகனமான நாய் காணப்படவில்லை. இவரையே ஷேத்ரபாலகர் என்று அழைக்கின்றார்கள். சாதாரணமாக உக்கிரஹ சொரூபமாக காட்சி தரும் பைரவர் இங்கு அமைதியானவராக காட்சி தருகிறார். தென் நாட்டிலேயே கிழக்கு நோக்கி அமைந்துள்ள இந்த ஆலயமே பைரவருக்கு மட்டுமே மூல தெய்வமாகக் கொண்டு கட்டப்பட்டு ஆலயம் ஆகும். இங்கு ஸ்வேத வினாயகரும், நந்தியும் உள்ளார்கள். ஆலய வளாகத்துக்குள் ஒரு கிணறும் உள்ளது.

இந்த ஆலயத்தின் மகத்துவம் என்ன என்றால் சாதாரணமாக விளக்கு ஏற்றி வழிபடப்படும் எலுமிச்சை காய், மண் மற்றும் உலோகங்களில் செய்யப்பட்ட விளக்கில் எண்ணை ஊற்றி வழிபடாமல் இங்குள்ள பைரவருக்கு பாவக்காயில் எண்ணை ஊற்றி விளக்கு ஏற்றி அவரை வழிபடுவதுதான். பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னர் இப்படி பாவக்காய் மற்றும் பூஷணிக்காயில் எண்ணை ஊற்றி விளக்கேற்றி வழிபடுவது இந்த ஆலயத்தில் இருந்துதான் துவங்கி உள்ளதாகக் கூறுகிறார்கள்.

பாவக்காயில் எண்ணை ஊற்றி விளக்கு ஏற்றி வழிபடுவத்தின் தத்துவம் என்ன? ஒவ்வொருவரின் வாழ்க்கையிலும் கசப்பான காலம் உண்டு. அதன் காரணம் பூர்வ ஜென்ம வினைப் பயன் மற்றும் முன்னோர்கள் செய்த பாபங்களின் தொடர்வதுதான். ஏன், அவரவர்களே செய்த பாவங்களும் துன்பங்களைத் தரும். கரடு முரணான நம் வாழ்கையை பிரதிபலித்து அதன் துன்ப காலத்தை எடுத்துக் காட்டுவதே கசப்புத் தன்மையை கொண்ட பாவக்காய். அதில் எண்ணை ஊற்றி வழிபடுகையில் ஒளி தரும் விளக்கைப் போல பைரவரை வழிபட்டால் வாழ்விலும் ஒளி ஏற்படும். இங்குள்ள ஆலயத்தில் பாவக்காய் பொரியல், உணவு செய்து அவற்றை நேவித்தியம் செய்தபின் பக்தர்களுக்கு பிரசாதமாகத் தருகிறார்கள். நமது வாழ்க்கையில் ஏற்படும் ஊழ்வினையினால் ஏற்படும் தீமைகள் விலக வேண்டும் எனில் பைரவரை வேண்டித் துதிப்பதே சிறந்தது ஆகும். அவரே அனைத்து பூர்வ ஜென்ம பாபங்களையும் அழித்து முக்தி தரும் பரமாத்மன் எனும் சிவபெருமானின் நிழல் ரூப தெய்வம் ஆகும். அவருக்கு பாவக்காயில் எண்ணை ஊற்றி துதிக்கையில் இருளைப் போன்ற வாழ்வின் துன்பப் பகுதியை அழித்து வெளிச்சம் தருவதைப் போல இன்பத்தை அளிப்பார். ஞாயிற்றுக் கிழமைகளில் இங்கு வந்து காயத்ரி பிரவ மந்திரத்தை ஜெபிக்கையில் அவரவருக்கு உண்டான கிரக தோஷங்கள் விலகுகின்றன என்பது நம்பிக்கை ஆகும். அந்தந்த கிரஹங்களுக்கு உரிய பிராண தேவதை மற்றும் உபசக்தி தேவதைகளின் பெயர்கள் கீழே தரப்பட்டு உள்ளன.

மிகப் பழமை வாய்ந்த பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முந்தைய தேவியின் ஒரு ஆலயம் சென்னையின் நெரிச்சலான ஒரு சாலையில் அமைந்துள்ளது. இந்த ஆலயத்தின் வரலாறு குறித்தோ அல்லது மகிமைக் குறித்தோ பலருக்கும் தெரிந்து இருக்கவில்லை. காளிகாம்பாள் ஆலயம் எனப்படும் இந்த ஆலயத்தின் மூல தேவியான பரப்பிரும்ம சொரூபிணி காளிகாம்பாள் சென்னையின் கடற்கரையில் சுமார் 2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் எழுந்தருளி தற்போது ஆலயம் உள்ள இடத்தில் வந்து அமர்ந்துள்ளாள். ஆலயம் 400 வருடங்களுக்கு முற்பட்டது என கூறுகின்றனர். ஆனால் வேறு சிலர் அது தவறு ஆலயம் 400 ஆண்டுகளுக்கு உள்ளாகவே எழுப்பப்பட்டதாக இருந்தாலும் அந்த ஆலயத்தின் தேவி 2000 வருடங்களுக்கு முற்பட்டவள் எனக் கூறுகிறார்கள். அதற்குக் காரணம் 2000 வருடங்களுக்கு முன்னர் வாழ்ந்ததாக நம்பப்படும் ஆதி சங்கரர் அந்த தேவியின் உக்ரஹத்தைப் பார்த்துவிட்டு, பின்னாளில் அந்த தேவியை வணங்கி துதிக்க வர உள்ள பக்தர்களுக்கு அவளது கோபம் எந்த விதத்திலும் துன்பத்தைக் கொடுக்கக் கூடாது என்பதற்காக அந்த தேவியின் உக்ரஹத்தைக் குறைக்க அவள் காலடியில் அர்த்த மேரு யந்திரத்தை பிரதிஷ்டை செய்து உள்ளார் என்பதே. 1640 ஆம் ஆண்டு கிழக்கிந்திய கம்பனியினர் சென்னைக்கு வந்தப் பின்னர்தான் காளிகாம்பாள் ஆலயம் எழுந்துள்ளது எனும்போது 2000 ஆண்டுகளுக்கு முன் ஆதி சங்கரர் எப்படி அவள் கோபத்தைக் குறைக்க யந்திரத்தை பிரதிஷ்டை செய்து இருக்க முடியும்?  இவை அனைத்தையும் அறிந்து கொள்ள மேலே படிக்கவும்.

இந்த ஆலயம் எழுந்த வரலாறு குறித்து காலம் காலமாக வாய்மொழி வழியாக கூறப்பட்டு வரும் கதை அற்புதமானது. முதலில் சென்னைக் கடற்கரையின் ஒரு பகுதியில் இந்த ஆலயத்தின் தேவி தானாகவே தோன்றி மணல் பகுதியில் சிலையாக அமர்ந்து கொண்டாள். அவளை அங்கிருந்தவர்கள் கடல் கன்னி  அதாவது கடலில் இருந்து தோன்றியவள் என அழைத்து அவளை வணங்கத் துவங்கினார்கள். நாளடைவில் கடல் கன்னி என்ற வார்த்தை உச்சரிப்பினால் உருமாறி கடல் காளி என ஆயிற்று. அவள் எங்கிருந்து வந்தாள் என்பதோ அல்லது யார் அவளை அங்கு கொண்டு வைத்தார்கள் என்ற விவரமோ யாருக்கும் தெரியவில்லை. ஒருநாள் எதேற்சையாக சில மீனவர்கள் தண்ணீராலும், வேறு இயற்கை செயல்களினாலும் எந்த சேதமும் அடையாமல் இருந்த அந்த தெய்வத்தின் சிலையை கடற்கறை மணலில் கண்டு ஆச்சர்யம் அடைந்து  அவளை ஒரு பீடத்தின் மீது  வைத்து அது முதல்  அவளை வழிபட்டப் பின்னே கடலுக்குள் மீன் பிடிக்கச் சென்றனராம். அந்த தேவி அங்கு எழுந்தருளியது முதல் அவளை வணங்கிவிட்டு மீன் பிடிக்கச் சென்றவர்களுக்கு பெரும் அளவிலான மீன்கள் கிடைத்து வருமானமும் அதிகரிக்கத் துவங்கியதாம். ஆகவே அங்கிருந்த மீனவர்கள் அந்த தேவியை காவல் தெய்வமாகவே வழிபடத் துவங்கினார்களாம். ஆனால் அவர்கள் எவருக்குமே அவளே பார்வதி தேவி என்பதோ, தன்னுடைய தெய்வீக சக்திகளை உள்ளடக்கிய அந்த உடலை மாங்காடு செல்லும் முன் பார்வதி தேவியே அங்கு விட்டுவிட்டு சென்று உள்ளாள், அவளே காஞ்சியில் காமாட்சி அம்மனாக அவதரிக்க உள்ளாள்  என்பதோ தெரியாது.  அந்த கதை  இந்தக் கட்டுரையின் பின் பகுதியில் கூறப்பட்டு உள்ளது. அவர்களைத் தவிற அங்கு குடியேறி இருந்த விஸ்வகர்மா எனும் சமூகத்தவர் அந்த தேவியை பீடத்தில் இருந்து எடுத்து சின்ன வழிபாட்டுத் தலம் எழுப்பி (மண்  குடிசையினால் ஆனதா, இல்லை எந்த மாதிரியான வழிபாட்டுத் தலம் எனத் தெரியவில்லை)அதற்குள் அவளை வைத்து அவளை  தமது குல தெய்வமாகவே வழிபட்டு வந்தனர். பொதுவாகவே இந்த சமூகத்தினரே ஆலயங்களில் உள்ள சிலைகளை வடிவமைப்பதிலும் ஆலயங்களைக் கட்டும் பணியிலும்  சிறந்தவர்கள் என்பதான கருத்து உள்ளது என்பதினால் இவர்களை கடவுள் வழி சிற்ப சமூகத்தினர் என்பார்கள்.

ஒருகாலத்தில் சென்னை கடற்கரைப் பகுதிகளில் இருந்த குடியிருப்புப் பகுதிகளில் மீனவர்கள், வாழ்க்கை வசதி குறைந்த மற்றும் கீழ் நிலையில் இருந்த மக்கள் வாழ்ந்து வந்தார்கள். அவர்கள் தங்கி இருந்த இடங்களை குப்பம் என அழைத்தார்கள். அந்த காலத்தில் ஜாதி மற்றும் சமுதாய வேற்றுமைகள் நிறையவே இருந்தது. அதனால்தான் இந்த நிலை இருந்தது. இந்தியாவுக்கு வந்த கிழக்கிந்திய கம்பனியார் தம்மை ஸ்திரப்படுத்திக் கொள்ள தென் பகுதியில் வந்து முதலில் அங்கு கடற்கரை அருகில் இருந்த குப்பங்களை வாங்கத் துவங்கினார்கள். அதன் காரணம் வரும் காலத்தில் தமக்கு வந்து செல்ல கடல் பயணம் எளிதாக இருக்கும் என எண்ணியதுதான். இந்த நிலையில் அன்றைய மெட்ராஸ்சில் பாரி முனையில் இருந்த ஒரு கடற்கரைப் பகுதியில் இருந்த குப்பத்தை வாங்கி தமது அரண்மனையை அமைத்துக் கொண்டனர். அந்தக் கோட்டைப் பகுதிகள் இராணுவப் பாதுகாப்பு வளையத்துக்குள் இருந்ததால், பக்தர்களுக்கு அந்த பகுதிக்குள் இருந்த கடல் காளி அம்மனின் வழிபாட்டுத் ததலத்தில் சென்று வழிபடுவதற்கு சிரமமாக இருந்தது. ஆனால் ராணுவத்தின் கட்டுப்பாட்டில் அந்தக் கோட்டை இருந்தாலும் விஸ்வகர்மா சமூகத்தினர் அங்கு வந்து வழிபடுவது தொடர்ந்தது. அதன் விளைவாக ஆங்கிலேயர்களும் அரண்மனைக்கு பாதுகாப்பு குறைவாயிற்று என்பதை உணர்ந்தார்கள்.

இதனை தடுக்க முடியாமல் இருந்த ஆங்கிலேயர்கள் தாமாகவே முன்வந்து விஸ்வகர்மாக்களிடம் அங்குள்ள கடல் காளியுடன் சேர்த்து அந்த வழிபாட்டுத் தலத்தை அங்கிருந்து அகற்றி விட்டு அதை அவர்கள் வேறு எங்கு வைத்து வழிபட விரும்புகிறீர்களோ அங்கு அமைத்துக் கொள்ளலாம் என்றும் அதற்குத் தேவையான அனைத்து செலவையும் தாம் ஏற்பதாக வாக்குறுதி தந்தார்கள். அதைக் கேட்ட விஸ்வகர்மா சமூகத்தினரும் அந்த வாக்குறுதியை ஏற்றுக் கொண்டு 1640 ஆம் ஆண்டு தேவி காளிகாம்பாள் ஆலயத்தை அங்கிருந்து கொண்டு வந்து ஒரு ஆலயத்தை தம்பு செட்டி தெருவில் இப்போது ஆலயம் உள்ள இடத்தில் கட்டினார்களாம். தற்போது ஆலயம் உள்ள இடத்தை எப்படி தேர்வு செய்தார்கள்? அதற்கு முன்னதாகவே தனக்கான  ஆலயம் இன்ன  இடத்தில் அமைந்து இருக்க வேண்டும் என்பதை பல்வேறு விதங்களில் பக்தர்கள் மூலம் தேவி காளிகாம்பாள் அவர்களுக்கு தெரியப்படுத்தி இருந்தாளாம். அதனால்தான் தற்போது ஆலயம் உள்ள இடத்தில் காளிகாம்பாள் ஆலயம் எழுந்தது. இப்படியாக 400 ஆண்டுகளுக்கு முன்பாக ஆலயம் அமைந்தாலும், அந்த ஆலயத்தின் தேவி  2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே கடல் கரையில் வழிபடப்பட்டு வந்து இருந்ததாகவும், அதை பெயர்த்து எடுத்து வந்தே 400 ஆண்டுகளுக்கு உள்ளேயே தம்பு செட்டி தெருவில் புதிய ஆலயக் கட்டிடத்தைக் கட்டி  உள்ளார்கள் என்றும் ஆகவே காளிகாம்பாள் ஆலயம் 2000 வருடத்துக்கு முற்பட்டதே என ஆன்மீகவாதிகள் கூறுகிறார்கள். வாய் மொழிக் கதையாக கூறப்பட்டு வரும் ஆன்மீக மகான்களின் கருத்து  என்ன என்றால் கற்பகாம்பாள் எனும் பெயரில்  கடல் காளி என அழைக்கப்பட்ட பார்வதி தேவியானவள், தனக்கு ஏற்பட்டு இருந்த சாபத்தை விலக்கிக் கொள்ள தற்போது ஆலயம் உள்ள இடத்தில் யாருடைய கண்களுக்கும் புலப்படாத வகையில் தவத்தில் இருந்திருக்க வேண்டும். தினமும் காலை விடிவதற்கு முன்பாகவே கடற்கரைக்கு வந்து குளித்து விட்டு சென்று இருக்க வேண்டும். இப்படியாக அவள் கடற்கரையிலும் தம்பு செட்டி தெருவிலும் இருந்திருக்கின்றாள். அவள் அங்கிருந்துக் கிளம்பி மாங்காட்டை நோக்கி பயணத்தை தொடர்ந்த நிலையில் அவளது தெய்வீக சக்தியோடு இருந்திருந்த ஜடமான உடல் கடற்கரையில் பூமியில் புதைந்து சிலையாக மாறி இருக்க வேண்டும். தக்க நேரத்தில் கடல் அரிப்பினால் தன்னை வெளிப்படுத்திக் கொள்ள நினைத்த சக்தி தேவி அந்த சிலையை வெளியே வரச்செய்ய அந்த சிலையையே மீனவர் மற்றும் விஸ்வகர்மா சமூகத்தினர் வணங்கி இருக்கின்றார்கள் என்கின்றார்கள். அது மட்டும் அல்ல தேவியானவள் தற்போது ஆலயம் உள்ள தம்பு செட்டி தெருவில் தவத்தில் இருந்திருந்தபோது அங்கு வந்து அவளது தரிசனத்தைப் பெற்ற ஆதி சங்கரர் அவளுடைய உக்ர நிலையைக் கண்டு அவளது கோபத்தை அவளுடைய யந்திர சக்தியில் அடக்கி வைத்து அவளை சாந்த சொரூபிணியாக மாற்றி இருக்க வேண்டும். இதனால்தான் அவளுடைய ஆலயமும் அவள் தவம் இருந்த இடத்தில் வந்திருக்க வேண்டும் என்பதாக கூறுகிறார்கள். பார்வதி தேவி அந்த இரு இடங்களிலும் குறிப்பிட்ட தோற்றத்தில் இருந்தது மனிதர்களின் கண்களுக்கு புலப்படவில்லை.

பல நூற்றாண்டுகளாக வாய்மொழிக் கதையாக கூறப்பட்டு வரும் கதையின்படி மனிதர்களின் கண்களுக்கு புலப்படாத வகையில் நடைபெற்றுக் கொண்டு இருந்த அந்த நாடகத்தில் கடலில் இருந்த தேவதைகள் கடற்கரையில் கடல் கன்னி தனிமையில் இருப்பதைக் கண்டு அவள் கடலுக்குள் இருந்து வெளிவந்து அங்கு தங்கி உள்ள தெய்வீக கடல் கன்னி என நினைத்து அவளை வணங்கி, துதித்து  தம்முடைய பூர்வஜென்ம பாபங்களை விலக்கிக் கொண்டது மட்டும் இல்லாமல் அவளுக்கு பரிவார தேவதைகளாக இருந்து கொண்டு உதவி செய்து வந்தார்கள். இதனால்தான்  பிற்காலத்தில் எழுந்த காளிகாம்பாள் ஆலயத்தின் பரிவார தேவதை கடல் கன்னிமார் என ஆயிற்று. கடல் காளி அங்கிருந்த செய்தி கடலுக்குள் இருந்த மற்றவர்களுக்கும் பரவத் துவங்க நாகலோக கன்னிகளும், தேவலோக கன்னிகளும் யார் கண்களிலும் புலப்படாமல் கடலுக்குள் இருந்து வெளிவந்து கடல் காளி என நம்பப்பட்ட அன்னை காளிகாம்பாளை வழிபட்டு தமது பாபங்களை விலக்கிக் கொண்டு பூர்வ ஜென்ம புண்ணியங்களை பெற்றார்கள் என்ற செய்தி தேவலோகத்துக்கும் பரவியபோது அங்கிருந்தும் தேவ, தேவதைகள் கடற்கரைக்கு வந்து இரண்டு இடங்களிலும் காட்சி தந்த தேவியை ஆராதித்துச் சென்றார்கள். அவர்களைத் தவிர அங்கு வந்து அந்த தேவியை வருணன், குபேரன், இந்திரன் போன்றவர்களும், மகா ரிஷிகளான புலன்தியர், அகஸ்தியர், வியாசர், பராசரர், விஸ்வகர்மா போன்றவர்களும்  அவ்வப்போது வந்து வணங்குவார்களாம். குபேரன் அங்கு வந்து அவளை வணங்கத் துவங்கிய பின்னரே அவருக்கு அவருக்கு செல்வமும் அதிகரித்தது என்பதும் கதையில் உள்ளது. ஆனால் இவை அனைத்துமே எவருடைய கண்களுக்கும் புலப்படாத நிலையில்தான் நடைபெற்றுக் கொண்டு இருந்தனவாம். ஆனால் இப்படியாக கூறப்பட்டு வரும்  இந்த கதைகள்  எதற்கும் ஆதாரம்  இல்லை,  நம்பிக்கையின் அடிப்படையில்  காலம் காலமாக கூறப்படுகிறது. இத்தலத்தின் மேன்மைக் குறித்து மச்சபுராணம், வாமன புராணம், கூர்ம புராணம், லிங்க புராணம், பவிஸ்ய புராணங்களில் சிறப்பாக சொல்லப்பட்டுள்ளது என்பதாக பண்டிதர்கள் கூறுகிறார்கள். 

கடல் காளி கடற்கரையில் பார்வதியின் நிழல் அவதாரமாக அவதரித்தபோது அவள் காளியின் உக்ரஹ அம்சத்துடன் இருந்தாள் என்றாலும் அது வெளித் தெரியாமல் அமைதியான உருவிலேயே காணப்பட்டாள். அவளை அங்கிருந்து எடுத்துச் சென்று தம்பு செட்டி தெருவில் இருந்த ஆலயத்தில் அமர்த்தியபோது அவள் காளிகாம்பாள் என அறியப்பட்டாள். கடல் காளி எதனால் காளிகாம்பாள் என அழைக்கப்படலானாள்? காளியின் உக்ரஹ குணத்தோடும், அம்பாளின் அனுக்ரஹ குணத்தோடும் இருந்த கடல்காளியை காளி+அம்பாள் அதாவது காளிகாம்பாள் என அழைக்கலாயினர். அது மட்டும் அல்ல கலியுகத்தில் மக்களின் துயர் துடைக்க வந்த அம்பாள் அதாவது கலியம்பாள் என்ற அர்த்தத்தில் அதை மருவி அவளை காளிகாம்பாள் என அழைத்ததாகவும் கருத்துக்கள் உள்ளன. முதலில் காளி என அழைக்கப்பட்டவள் பின்னர் அவள் காளி அல்ல காளி மற்றும் அம்பாளான காளிகாம்பாள் எனவும் அவளே மும்மூர்த்திகளை படைத்த சக்தி தேவி எனவும், பார்வதியின் அவதாரமே எனவும் அறியப்பட்டாள்.

வாய் வழிக் கதையில் கூறப்படுவது என்ன என்றால் காளிகாம்பாளே தனது ஆலயத்தில் உள்ள சிலைகளை தான் பூமியில் இருந்தபோது இருந்த காட்சியிலேயே வடிவமைக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் தேவலோகத்தில் இருந்து விச்வகர்மாக்களை மனித உருவில் அனுப்பி வைத்தாள் என்பதாகும். தற்போது ஆலயத்தில் உள்ள தேவியின் சிலை கடற்கரையில் இருந்த அதே சிலையா, இல்லை புதியதாக வடிவமைக்கப்பட்டதா என்பது சரிவரத் தெரியவில்லை. புதியது என்றால் கடற்கரையில் காணப்பட்ட சிலை எங்கு உள்ளது என்பது விளங்காத புதிராக உள்ளது. காளிகாம்பாள் மகாலட்சுமியையும், சரஸ்வதியையும் தன் இரு கரங்களாக இந்த ஆலயத்தில் பெற்றிருப்பதாக குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. காஞ்சீபுரத்தில் உள்ள அன்னை காமாட்சி கலைமகளையும் (சரஸ்வதி), திருமகளையும் (லட்சுமி)தன் இரு கண்களாகக் கொண்டவள் என்பதை இங்கு கவனிக்க வேண்டும். இதன் மூலம் காஞ்சி காமாட்சியும் கற்பகாம்பாளும் ஒருவளே என்ற கருத்து வலுப்பெறுகிறது.

காஞ்சீபுரம், திருவானைக்காவல், காளிகாம்பாள் மற்றும் மாங்காட்டு அம்மன் ஆகிய நான்கு தேவிகளும் ஒருவருக்கொருவர் சம்மந்தம் கொண்டவர்கள், நான்கு ஆலயங்களும் தனித் தனி இடங்களில் இருந்தாலும் அந்த நான்கு தேவிகளும் ஒரே மூலக் கதையுடன் சம்மந்தப்பட்ட பார்வதிதேவியின் உருவங்களே என்பதாக ஆன்மீக உலகின் வாய்மொழிக் கதையும் கருத்துக்களாக நிலவுகின்றது. அந்த மூலக் கதை என்ன? அவர்கள் எப்படி ஒருவருக்கொருவர் சம்மந்தம் கொண்டுள்ளார்கள்?

தக்ஷனின் யாகத்தில் அவமானம் அடைந்து தற்கொலை செய்து கொண்ட பார்வதி தேவியின் உடலை சிவபெருமான் தூக்கிக் கொண்டு சென்றபோது அவர் கோபத்தை தணிக்க விஷ்ணு அவளது உடலை சக்ராயுதத்தால் வெட்டி எரிய பார்வதியின் உடலின் பல பாகங்கள் பல இடங்களிலும் விழுந்தன. அப்படி ஒரு பாகம் விழுந்த ஒரு இடம் காஞ்சீபுரம் ஆகும். அந்த காஞ்சீபுரத்தில் பார்வதிக்கு சக்தி பீடம் அமைய வேண்டும் என எண்ணிய பரமாத்மன் ஏற்கனவே அதற்கான நாடகம் ஒன்றை அரங்கேற்ற அதனை தயார் நிலையில் வைத்து இருந்தார். அப்படி அமைய உள்ள சக்தி பீடத்தில் திரிபுரசுந்தரி தேவியின் அம்சங்களோடு கூடிய அம்மனாக பார்வதி தேவி எழுந்தருள வேண்டும் என்பதை மனதில் கொண்டு ஒன்றுடன் ஒன்றிணைந்த நாடகங்கள் நடந்தேறின.

பார்வதியின் உடலின் ஒரு பாகம் காஞ்சியில் விழுந்ததும், நாடகத்தின் அடுத்த காட்சி தேவலோகத்தில் துவங்கியது. ஒருநாள் விளையாட்டாக பார்வதி தேவி சிவபெருமானின் கண்களை மூடிவிட உலகமே இருளில் மூழ்கி, அனைத்து சலனங்களும் நின்றன. ஆகவே கோபமுற்ற சிவபெருமானும் பார்வதியை பூலோகத்தில் சென்று பிறவி எடுத்து தன்னைவிட்டு விலகி இருக்கட்டும் என சாபம் தந்தார். ஆனால் பார்வதி தேவி தான் விளையாட்டாக செய்ததை இத்தனை பெரிதாக எடுத்துக் கொண்டு சாபமிட்டுவிட்டாரே என வருந்தி, அவரிடம் மன்னிப்புக் கேட்க அவரும் தான் ஒருமுறை கொடுத்துவிட்ட சாபத்தை விலக்கிக் கொள்ள முடியாது என்பதினால் அவள் பூலோகத்தில் சென்று தவம் இருந்து தன்னை வேண்டி நின்றால் தக்க நேரத்தில் அவளுக்கு காட்சி தந்து மீண்டும் அவளை மணமுடித்துக் கொள்வதாக வாக்குறுதி தந்தார். பார்வதியும் அங்கிருந்து கிளம்பி சென்றாள். சென்ற வழிகளில் அவள் பல்வேறு இடங்களில் தங்கிய பின் முடிவாக மாங்காடு சென்று தான் சிவபெருமானுடன் மீண்டும் இணைய வேண்டும் என வேண்டிக் கொண்டு தவத்தில் இருந்தாள்.

மாங்காட்டி நோக்கிச் சென்ற வழிகளில் அவள் திருவானைக்காவல் மற்றும் சென்னை (குறிப்பு:- *அந்தந்த  இடங்களை தெரிந்து கொள்ளவே இன்றைய காலத்து பெயர்கள் அங்காங்கே தரப்பட்டு உள்ளன. அந்த இடங்களுக்கு பெயர்கள் எதுவும் அப்போது கிடையாது) போன்ற இடங்களில் தங்கி தவம் இருந்தாள். அப்படி அவள் சென்றபோது அவள் மனதில் ஆவேசத்துடன் சென்றதினால் அவள் தங்கி இருந்த இடங்களில் உக்கிரஹ தேவியாக இருக்கும்படி ஆயிற்று. இதனால் ஆதி சங்கரர் பிற்காலத்தில் அவள் தரிசனத்தைப் பெற்றபோது அவளது கோபத்தை அடக்கி சாந்தப்படுத்தினாராம்.  முடிவாக அவள் மாங்காடு சென்று பல காலம் ஊசி முனையில் தவமிருக்க அசிரி ஒன்று அவளை காஞ்சீபுரத்துக்கு சென்று தவம் இருந்தால் அவளுக்கு சிவபெருமான் காட்சி தந்து அவளை மணந்து கொள்வார் என்று கூற பார்வதியும் காஞ்சீபுரத்துக்கு சென்று தவமிருக்க அவளுடைய தவத்தை மெச்சிய சிவபெருமான் அவளுக்கு காட்சி தந்து அவளை அங்கேயே மீண்டும் மணந்து கொண்டார். அதன் பின் அவள் அங்கேயே அமைய உள்ள சக்தி பீடத்தில் எழுந்தருள்வாள் என்றும், அவளுக்கு இரு கண்களாக கல்வி அறிவைத் தரும் சரஸ்வதியும், செல்வத்தைத் தரும் லஷ்மி தேவியும் இருக்க, கருணை உள்ளம் கொண்ட காமாட்சி எனும் பெயரில் அவள் இருந்தவாறு அவளிடம் வரும் பக்தர்கள் செல்வம் பெற்று கல்வி அறிவும் பெற அருள் புரிந்து கொண்டு இருப்பாள் என்றும் சிவபெருமான் அருள் புரிந்தார். இப்படியாக காஞ்சீபுரத்தில் சக்தி பீடம்  அமைய வழி பிறந்தது.

சக்தி பீடம் எங்கு அமைய வேண்டும் என முடிவு ஆனதும், பார்வதி அங்கு வரும் முன் அமர்ந்திருந்த  இடங்களில் பூமியில் அவளுடைய தெய்வீக சக்தி புதைந்து இருந்தன என்பதினால் அந்த சக்திகள் புதைந்திருந்த இடங்கள் மேன்மை மிக்க ஆலயங்களாக மாற வேண்டும் என்பதற்கான நிகழ்வுகள் நடைபெறலாயின.

இதன் உள் தத்துவம் என்ன என்றால் தேவி பல்வேறு ரூபங்களில் அமர்ந்திருந்தபோது அவளது தெய்வீக சக்திகள் அந்தந்த இடங்களில் மண்ணில் புதைந்து இருந்தன. ஆனால் தேவியின் தெய்வீக சக்திகள் மனித குல மேம்பாட்டிற்கு பயன்பட வேண்டும் என்பதற்காகவே அங்கு ஆலயங்கள் எழ வேண்டும் என்பதான முடிவாயிற்று. அப்படி எழும்பும் ஆலயங்களில் மறைந்து உள்ள தேவியின் தெய்வீக சக்திகள், பக்தர்கள் அங்கு வந்து தேவியை வேண்டி நிற்கையில் அவர்களது வேண்டுகோட்களை அவளிடம் எடுத்துச் செல்லும் கருவியாக  அமைந்து இருக்கும். புராணங்களைப் படித்தோம் எனில்  இவற்றை எல்லாம் வெளிப்படையாகக் கூறாமல், மறைமுகமாக எடுத்துரைக்கும் வகையில், பக்தர்கள் ஆலயங்களுக்கு சென்று அங்குள்ள தெய்வீக சக்திகளை உள்ளடக்கிய சன்னதிகளில் வேண்டுகோள் வைத்தால் மட்டுமே வேண்டியது நிறைவேறும் என அறிவுறுத்தி  உள்ளார்கள். ஆனால் இந்த உண்மையான காரணத்தை விவேகம் மிக்க ஆன்மீகவாதிகள் கிரகித்துக் கொண்டு அவற்றை உலகிற்கு தெரியப்படுத்தினார்கள்.

காளிகாம்பாள், அகிலாண்டேஸ்வரி, மாங்காடு மற்றும் காஞ்சி அன்னை ஆகிய நான்கு தெய்வங்களும் ஒவ்வொருவருக்கொருவர் சம்மந்தம் கொண்டுள்ளனர் எனும் ஆச்சர்யமான விஷயம் பிரமிப்பூட்டும். ஏன் என் அவை நான்கும் வெவ்வேறு இடங்களில் வெவ்வேறு உருவங்களிலும் உள்ளன என்றாலும் பண்டிதர்களின் கூற்றின்படி அவை அனைத்துமே பார்வதி தேவியின் அவதாரமான காமாட்சி அம்மனின் தெய்வீக சக்தியுடன் அமைந்தவை, அவளது கதையுடன் சம்மந்தப்பட்ட வெவேறு கிளைக் கதைகளைக் கொண்டவையே என்பதாகும்.  அது எப்படி உண்மையாகும் ?  தன் கணவரை மீண்டும் அடைய வேண்டும் என பெரும் பயணத்தை மேற்கொண்டு இருந்த பார்வதி தேவி காஞ்சீபுரத்தை அடையும் முன்னால் காளிகாம்பாள், அகிலாண்டேஸ்வரி மற்றும் மாங்காட்டு அம்மன் போன்ற ஆலயங்கள் உள்ள இடத்தில் எல்லாம் மாற்று உருவில் தங்கி இருந்து தவம் செய்துள்ளாள். அவள் அங்கிருந்தெல்லாம் கிளம்பிச் சென்ற போது  அந்தந்த உருவத்துடன் கூடிய அவள் துறந்து விட்டு சென்ற உடல் கல்லாக மாறி பூமிக்குள் புதைந்தன. பல காலம் பொறுத்து பரமாத்மனின் நியதிக்கு உட்பட்டு பல்வேறு உப கதைகளுடன் இணைத்து அந்த சிலைகள் மனிதர்கள் மூலம் கண்டு பிடிக்கப்பட்டு ஆலயங்கள் அமைந்தன.

காமாட்சி அம்மன் காஞ்சீபுரத்தில் சிவபெருமானை மணம் செய்து கொள்வதற்கு செல்லும் முன்  எங்கெல்லாம் அவள் தங்கி இருந்து தவம் செய்தாளோ அந்த இடங்களில் எல்லாம் தமது பிம்ப தேவிகளாக உக்ரஹமான நிலையுடன் இருந்தவர்கள் சாந்த தேவியாக மாறி விட அந்த இடங்களில் எழும்பிய ஆலயங்களில் கற்பகாம்பாள், அகிலாண்டேஸ்வரி, மாங்காட்டு அம்மன் என்ற பெயர்களில் தமது பிம்ப தேவிகள் மூல தேவியாக அமர வழி வகுத்தாள். அதனால்தான் இந்த நான்கு ஆலயங்களிலும் உள்ள பார்வதி தேவியின் அம்ச தேவிகள் பல்வேறு காட்சிகளில் அமைந்து இருந்தாலும் அவை அனைத்துமே காஞ்சியில் தனது நாயகனான சிவபெருமானுடன் மீண்டும் திருமணம் செய்து கொண்ட காமாட்சி அம்மனின் அம்சங்களே என்பதற்கு சான்றாக, இந்த நான்கு ஆலயத்தில் மட்டுமே அந்தந்த அம்பாளின் உக்ரஹத்தை தணிக்க ஆதி சங்கரர் ஸ்ரீ சக்கர ஆராதனை வித்தையை பயன்படுத்தினார் என பண்டிதர்கள் எடுத்துக் காட்டுவது எந்த கோணத்திலும் தவறில்லை எனத் தெரிகிறது.  இதனால்தான் காஞ்சி காமாட்சி, கற்பகாம்பாள், அகிலாண்டேஸ்வரி, மாங்காட்டு அம்மன் ஆகிய நால்வரும் வெவ்வேறு உருவங்களில் காணப்பட்டாலும் கற்பகாம்பாள், அகிலாண்டேஸ்வரி, மாங்காட்டு அம்மன் ஆகிய அந்த மூன்று தேவிகளும்  காஞ்சி காமாட்சி அம்பாளே  என்ற நம்பிக்கை மேலும் வலுப்பெற்றது.

புராணங்களைப் படித்தோம் எனில் பல தெய்வங்கள் தமக்கு ஏற்பட்ட சாபங்களை நிவர்த்தி செய்து கொள்ள பூமியில் பிறப்பு எடுத்து அங்கு வந்து அவரவர்களுக்கு தரப்பட்டு இருந்த விதிப்படி தவமிருந்து சாபங்களை நிவர்த்தி செய்து கொண்டு மீண்டும் பழைய தெய்வீக உடலை அடைந்தார்கள் என்ற கதைகள் உண்டு. அப்படி தெய்வங்கள் பூமிக்கு வந்து மனித உருவிலே தங்கி விட்டு திரும்பச் சென்றபோது பூமியில் எந்த உருவுடன் இருந்தார்களோ அந்த உடலை பூமிக்குள் புதைய வைத்து விட்டே சென்றன. அதே நேரத்தில் அந்த உடலைத் துறந்து சென்றபோது தமது உண்மையான உருவத்தையும், தமது தெய்வீக சக்திகள் சிலவற்றையும் அதற்குள் பதிய வைத்து விட்டே சென்றிருந்தன என்பதினால் பூமிக்குள் புதைந்து கிடந்த உடல்கள் சிதைந்து போகாமல் காலப் போக்கில் கற்களாகி விட்டன. அதனால்தான் கற்களாக மாறிய சிலைகள் தேவ உருவத்துடனேயே அமைந்து இருந்தன. காலப்போக்கில் அவை மனிதர்களால் கண்டுபிடிக்கப்பட்டு வெளியே எடுக்கப்பட்டு ஆலயங்கள் அமைக்கப்பட்டதும், அவற்றை ஆலயங்களில் ஸ்தாபனம் செய்து மந்திரங்களை ஓதி சக்தியூட்டினார்கள் என்று நம்புகிறார்கள்.  ஆனால் உண்மையில் மந்திரங்கள் தெய்வீக சக்தியை உற்பத்தி ஆக்கித் தருவதில்லை. குறிப்பிட்ட மந்திர ஒலிகள் மூலம் அந்த சிலைகளில் புதைந்து இருக்கும் தெய்வீக சக்திகள் தட்டி எழுப்பப்படுகின்றனவாம். அப்படி தெய்வீக சக்திகளை தட்டி எழுப்பும் சக்தி பெற்ற குறிப்பிட்ட மந்திர ஒலிகளை மனிதர்களால் கேட்க இயலாது, அவற்றின் உள்ளடங்கிய சக்தியை புரிந்து கொள்ளவும் இயலாது.

தம்புசெட்டி தெருவில் அமைந்து உள்ள ஆலயத்தில் உள்ள கற்பகாம்பாளை ஸ்தாபனம் செய்யும் முன் ஒரு மாமரத்தின் அடியில் ஆலய நிர்மாணத்துக்கான பூஜையின் முதல் சடங்குகள் ஆகம விதிமுறைப்படி நடைபெற்றனவாம். எந்த ஒரு ஆலயத்திலும் எந்த மரத்தின் அடியில் முதல் சடங்கு பூஜை நடைபெறுகின்றதோ அந்த மரமே ஆலயத்தின் தல விருஷமாக அமைந்து விடுமாம். மாங்காட்டில் காஞ்சி காமாட்சியின் மூல உருவமான பார்வதி தேவி மாமரத்தின் அடியில்தான் தவம் இருந்துள்ளாள். ஆகவே அவளுடைய அம்சமான காளிகாம்பாளையும் மாமரத்தின் அடியில் வைத்து பூஜையின் முதல் சடங்குகள் செய்யப்பட்டுள்ளன என்பதாகக் கூறுகிறார்கள்.

வேறு எந்த ஆலயங்களுக்கும் இல்லாத பல சிறப்புகள் இவ்வாலயத்திற்கு உள்ளன. அந்த ஆலயத் தேரை கிண்ணித்தேர் என்று அழைக்கின்றார்கள். ஸ்ரீ சக்ரமே இங்கு உள்ள ஆலயதேரின் சக்கரமாக அமைந்துள்ளது. அதன் மூலம் இந்த ஆலயத்தின் தேவியையே பெண் தெய்வங்களின் முதன்மை தெய்வமாக கருதுகிறார்கள்.

ஆலய அம்மனின் பிராகாரத்தை சுற்றி ஸ்ரீ அருணாச்சலேஸ்வரர், வள்ளி தெய்வானையுடன் முருகன், சித்தி புத்தியுடன் வினாயகர், ஸ்ரீ கமடேஸ்வரர், துர்கை, சண்டிகேஸ்வரர், பிரம்மா, வீரபத்ர மாகாளி, ஸ்ரீ நாகேந்திரர், காயத்ரி, விஸ்வகர்மா, நடராகஜர் போன்ற தெய்வங்களின் சன்னதிகளும் மேலும் சில சன்னதிகளும் உள்ளன.

விஸ்வ கர்மா சமூகத்தினர் இந்த ஆலயத்தை எழுப்பியதும், அந்த தேவியை தமது குல தெய்வமாகவே ஏற்றுக் கொண்டார்களாம். திருமணத் தடை நீங்க, புத்திர பாக்கியம் கிடைக்க என பல்வேறு பிரார்த்தனைகளை முன்வைத்து அம்பாளுக்கு சிறப்பு பூஜை செய்து வழிபடுகிறார்கள். பில்லி, சூனியத்தினால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் அவற்றில் இருந்து விடுபட இவ்வாலயத்தில் அமைந்திருக்கும் அகோர வீரபத்திரரை பௌர்ணமி அன்று இங்கு வந்து வழிபட்டால் அவற்றின் தீமைகள் உடனே விலகி விடும் என்பது நம்பிக்கை.

மராட்டிய சிங்கமான சத்ரபதி சிவாஜி 1677 ஆம் ஆண்டு அங்கு வந்து காளிகாம்பாளை வணங்கிச் சென்றாராம். அதன் பின்னரே அவர் யுத்தத்தில் வெற்றி பெற்றாராம். அவருக்கு சத்ரபதி என்ற பட்டப் பெயரும் இங்கு வந்து வழிபாடு செய்துவிட்டுச் சென்ற பின்னரே கிடைத்ததாம். பவானி தேவியை தமது குல தெய்வமாகக் கொண்டு இருந்த மராட்டிய மன்னனான சிவாஜி காளிகாம்பாள் மீது அதீத நம்பிக்கை கொண்டு இருந்ததினால் அவளையும் தன்னுடைய குலதெய்வமாகவே  அவர் ஏற்று இருந்தாராம்.

கைகளில் அங்குசம், பாசக் கயிறு, கிளி, தாமரை போன்றவற்றை ஏந்தி அமர்ந்துள்ள நிலையில் காணப்படும் காமாட்சி அம்மனின் அம்சங்களைப் பார்த்தால் லலிதா பரமேஸ்வரி மற்றும் திரிபுரசுந்தரியின் அம்சங்களோடு ஒத்திருப்பதைக் காணலாம். 

நம் வீடுகளில் யாராவது ஆத்திரம் கொண்டு மற்றவர்களை திட்டும்போது மூதேவி....மூதேவி என்று கூறுவது உண்டு. அப்படிக் கூறினால் திட்டப்படுபவர்கள் ஒன்றுக்கும் உதவாதவர்கள், அதிருஷ்டமே இல்லாதவர்கள், அவர்கள் இருக்கும் இடத்தில் தரித்திரம் நிலவும் என்று எண்ணுவதால் அந்த வார்த்தையை கெட்ட வார்த்தையாக எண்ணி உபயோகிக்கிறார்கள். புராணங்களின்படி அவள் மஹாலஷ்மியின் மூத்த சகோதரி ஆவார். லஷ்மி தேவியைப் போல அழகான உருவில் இல்லாமல் அமங்கலமான உருவில் இருந்தாலும் உலகில் உள்ள அறுபத்தி நான்கு தரித்திரங்களை விலக்கி வாழ்வில் வசந்தம் ஏற்பட வழி தருபவள் அவளேயாகும். மூதேவி என ஒருவரை திட்டுவதின் மூலம் அவளை நம்மை அறியாமல் ஆராதிக்கின்றோம் என்பதே உண்மையாகும். மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி யார்?

வாழ்க்கையில் ஒருவர் செய்யும் தீய மற்றும் நல்ல குணங்களை எடுத்துக் காட்டி, அவற்றின் பலாபலன்களை உலகத்தில் உள்ளவர்கள் புரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காக மஹாவிஷ்ணு மூதேவியைப் படைத்தாராம். மூதேவியை பத்தாம் நூற்றாண்டுவரை பல்லவ மற்றும் சோழர்கள் காலத்தில் மக்கள் வணங்கி வந்துள்ளார்கள். முக்கியமாக தென் இந்தியாவின் பல ஆலயங்களிலும் அவளை போற்றி ஆராதித்து உள்ளார்கள். அவளை மூதேவி என தென் இந்தியாவிலும் ஜேஷ்ட தேவி என வட இந்தியாவிலும் அழைக்கின்றார்கள்.

பல்லவ மற்றும் சோழர்கள் காலத்தில் மன்னர்கள் கட்டிய பல ஆலயங்களில் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவிக்கு தனி சன்னதிகள் அமைத்து இருந்தார்கள். சோழ மன்னர்கள் காலத்தில் கட்டப்பட்டு உள்ள திருச்சி திருவானைக்காவல் ஆலயத்திலும் கூட அவள் வழிபடப்பட்டு வந்துள்ளது தெரிகின்றது. மூதேவி எனப்படும் ஜேஷ்ட தேவி லஷ்மி தேவிக்கு முன்பாக அவதரித்து அவளுக்கு மூத்தவளானவளாக இருந்துள்ளார். லஷ்மி தேவி அவதரிக்கும் முன் அவள் வெளிப்பட்டதினால் மூத்தவள் என ஆகி, மூத்த தேவி அதாவது முதலில் வந்த தேவி என்பதாக இருந்த சொல் மெல்ல மெல்ல வாய்மொழிப் பேச்சில் மூதேவி என மருவி உள்ளது. அதே போல சமுஸ்கிருத மொழியிலும் ஜேஷ்ட என்றால் மூத்த என அர்த்தம் இருப்பதினால் லஷ்மி தேவிக்கு மூத்தவளான மூதேவியை மூத்த தேவி என்ற பொருளில் வடமொழியில் ஜேஷ்ட தேவி என அழைக்கின்றார்கள். மூதேவி எனப்படும் ஜேஷ்ட தேவியின் வரலாற்றுக் கதை கீழே உள்ளது.

அவள் அவதாரம் குறித்து பல கதைகள் உலவுகின்றன. பத்மபுராணக் கதையின்படி தேவர்களும் அசுரர்களும் சேர்ந்து கடலைக் கடைந்து அமிர்தத்தை எடுத்தபோது முதலில் அதில் இருந்து ஆலகால விஷம் வெளிப்பட்டது. அதை உலகின் நன்மையைக் கருதி சிவபெருமான் முழுங்கியவுடன் அடுத்து அதில் இருந்து அமங்கலமான உருவில் ஒரு பெண் வெளி வந்தாள். அவளைத் தொடர்ந்து லஷ்மி தேவியும், பிற தெய்வங்களும் வெளிவந்தார்கள்.

மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி குறித்த கிராமிய வாய் மொழிக் கதையின்படி தேவர்களும் அசுரர்களும் சேர்ந்து கடலைக் கடைந்து அமிர்தத்தைக் எடுத்தபோது அதில் இருந்து முதலில் வெளிவந்த அமங்கலமான தோற்றம் கொண்டப் பெண் யார் என்று தேவர்கள் விஷ்ணுவைக் கேட்டபோது அவர் அப்படி அப்படி வெளி வந்தவள் லஷ்மியின் அவதாரமே என்றும், அவள் முதலில் வெளி வந்ததினால் அவள் அவள் அனைத்து பெண் தெய்வங்களுக்கும் மூத்த சகோதரி ஆவாள் என்றும் அவளை சில குறிப்பிட்ட காரணங்களுக்காக தாம் படைத்ததாகவும் கூறினார்.

பெண் தெய்வங்களில் முதன்மையானவள் பார்வதி தேவி என்பதினால், முதலில் வெளி வந்த மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி அனைத்து பெண் தெய்வங்களுக்கும் மூத்த சகோதரி ஆவாள் என்று விஷ்ணு கூறியதைக் கேட்டவர்கள் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி நிச்சயமாக பார்வதியின் அவதாரமாகவே இருக்க வேண்டும் என நம்பினார்கள்.

அதன் பின் நடைபெற்ற நிகழ்சிகளுக்குப் பின்னர் தேவர்களுக்கு அமிர்தம் கிடைத்ததும், அதைக் கொண்டாடும் வகையில் அனைவரும் ஒன்று கூறி சர்வேஸ்வரனான சிவபெருமானையும், தம்மைக் காத்த விஷ்ணுவையும் வணங்கித் துதித்தார்கள். அப்போது அங்கிருந்த தேவர்களின் சார்பாக நாரத முனிவர் விஷ்ணுவிடம் அவர் மணக்க உள்ளது லஷ்மிகரமான லஷ்மி தேவிதான் எனும்போது முதலில் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியை ஏன் படைத்தார் எனக் கேட்டார். அதற்கு அங்கிருந்தவர்களிடம் விஷ்ணு பகவான் கூறலானார் :

'என்னுடன் வெளிவந்த பிரும்மா உலகைப் படைத்தபோது சில நியமங்களுக்கு உட்பட்டே அவரால் அதை படைக்க வேண்டி இருந்தது. முதலில் படைக்கப்பட்ட சத்ய யுகத்தில் மனிதர்கள், மிருகங்கள், செடி கொடிகள் மற்றும் மரங்கள் போன்றவை படைக்கப்பட்டன. மனிதர்களில் அனைத்து உயிரினங்களும் நல்ல குணங்களைக் கொண்டவையாக இருக்குமாறு படைக்கப்பட்டு விட்டால் மரணம் அடைந்ததும் அவை அனைத்துமே சொர்கத்துக்கு சென்று விடும். சொர்கத்துக்கு செல்லும் ஆத்மாக்கள் மறு பிறப்பு எடுப்பது இல்லை. ஆகவே படைக்கப்பட்ட அனைத்துமே சொர்கத்துக்கு சென்று விட்டால் அவை அடுத்து வர உள்ள யுகத்துக்கு செல்ல முடியாமல் அந்த யுகங்கள் படைக்கப்பட்டத்திற்கும் அர்த்தம் இல்லாமல் போய்விடும். இரவும் பகலும் மாறி மாறி வருவது போல- தீமைகளும், நன்மைகளும் சேர்ந்தே வந்து கொண்டு இருந்தால்தான் உயிரினங்களில் உள்ள மனிதப் பிறவிகளுக்கு பிரகிதியின் தத்துவம் என்ன என்பதும், நன்மை தீமை என்பது என்ன, அதன் விளைவுகள் என்ன என்பதெல்லாம் புரியும். அந்த நிலை நிலவினால்தான் அடுத்தடுத்து வர உள்ள யுகங்களின் தத்துவம் மக்களுக்கும் புரியும் என்பதை மனதில் கொண்டே மனிதப் பிறவிகளுக்கு நன்மை மற்றும் தீமைகளை எடுத்துக் காட்டும் இரு அவதாரங்களை நான் உருவாக்க வேண்டி இருந்தது.

பிரும்மாவினால் முதலில் நான்கு யுகங்கள் படைக்கப்பட்டன. ஒவ்வொரு யுகத்திலும் குறிப்பிட்ட விகிதாச்சார அளவில் பல்வேறு ஜீவ ராசிகள் வாழ வேண்டும் என்பது விதியாயிற்று. படைக்கப்பட்ட மனிதர்கள், விலங்குகள், செடி கொடிகள் மற்றும் மரங்கள் என அனைத்திலும் அவற்றின் தன்மைகளுக்கு ஏற்ப உயிர்கள் தரப்பட்டு முதல் யுகமான சத்ய யுகத்தில் பிரும்மாவினால் படைக்கப்பட்டன. அவற்றின் பாவ புண்ணியங்களுக்கு ஏற்ப அந்த உயிரினங்கள் அவற்றின் வாழ்க்கைக் காலம் முடிந்ததும் அடுத்தடுத்த யுகங்களில் பிறவி எடுக்கச் செல்லும் என்பதும் நியதி ஆகியது.

பரமாத்மனின் நியதியின்படி முதல் யுகமான சத்ய யுகத்தில் படைக்கப்பட்ட உயிரினங்களின் எண்ணிக்கை மட்டுமே நிரந்தரமானது. அடுத்தடுத்து வரும் யுகங்களில் பிரும்மாவினால் புதிய உயிரினங்களைப் படைக்க முடியாது. சத்ய யுகத்தில் படைக்கப்பட்டுள்ள உயிரினங்களே அடுத்தடுத்த யுகங்களில் அவையவை செய்த பாவ புண்ணியங்களுக்கு ஏற்ப வெவ்வேறு ரூபங்களில் நுழைகின்றன. ஆனால் சத்ய யுகத்தில் படைக்கப்பட்ட அதே அளவிலான எண்ணிக்கையில் அந்த உயிர்கள் அடுத்தடுத்த யுகங்களில் பிறவி எடுக்க முடியாது. அவை அனைத்தும் அவை செய்த நன்மை மற்றும் தீமைகளுக்கு ஏற்ப அதே உயிரினமாகவோ அல்லது வேறு உயிரினமாகவோ வெவ்வேறு தோற்றங்களில் பிறவி எடுக்கும். அத்தனை ஏன், அவற்றில் சிலவற்றுக்கு அடுத்த யுகத்திலேயே பிறவி கிடைக்காமலும் போக வாய்ப்புண்டு. இரண்டு யுகத்துக்குப் பிறகு மூன்றாம் யுகத்தில் கூட அவை பிறப்பு எடுக்க காத்திருக்க வேண்டி இருக்கலாம்.

முதலில் படைக்கப்பட்ட நான்கு யுகங்களில் முதன்மையான சத்யயுகத்தில் மனிதர்கள், விலங்குகள், நீ வாழ்வன, செடி கொடிகள் மற்றும் மரங்கள் என பலவற்றையும் அதனதற்கு உரிய தக்க உயிரினத்துடன் பிரும்மா படைத்தார். படைக்கப்பட்ட ஒவ்வொன்றுக்கும் குறிப்பிட்ட கால அளவிலான ஆயுள் நிர்ணயிக்கப்பட்டு இருந்தன. அந்த உயிரினங்களின் ஆயுள் முடிந்தவுடன் அவை மீண்டும் பிறவா நிலைக்கு சென்று விடும். ஒருவேளை அவை செய்யும் நல்ல செயல்களினால் அவற்றின் மீண்டும் பிறவாமை எனும் நிலையை (சொர்கத்தை அடைந்துவிட்ட நிலை) சத்ய யுகத்திலேயே அடைந்து விட்டால் அவை அடுத்த மூன்று யுகங்களும் முடிந்து மீண்டும் சத்ய யுகம் படைக்கப்படும்போதுதான் அங்கு புதிய பிறவி எடுக்கும். அதுவரை அந்த உயிரினங்கள் அடுத்தடுத்து வர உள்ள மூன்று யுகத்திலும் எந்த ரூபத்திலும் பிறவி எடுக்காமல் சொர்க்கத்தில் தங்கி இருக்கும். ஆனால் படைக்கப்பட்ட அனைத்திற்குமே மீண்டும் பிறவாமை என்ற பாக்கியம் கிடைக்காது. அவற்றில் சிலவற்றுக்கு மட்டுமே அந்த புண்ணியம் கிடைக்கும். அந்த கணக்கு உங்களுக்கு புரியாது. மீண்டும் புதிய சத்ய யுகம் படைக்கப்படும்போது முந்தைய சத்ய யுகத்தில் படைக்கப்பட்ட விகிதாரசாரத்தின்படி உயிரினங்கள் படைக்கப்பட மாட்டாது. அது வேறுபட்டு இருக்கும். இது பரமாத்மனின் நியதியாகும். ஆகவே பிறவா நிலை எடுக்க வேண்டும் எனில் நிறைய நல்ல செயல்களை புரிய வேண்டும். ஆகவேதான் தீயவை, நல்லவை எது என்பதை நன்கு புரிந்து கொண்டு நல்லவற்றைக் கடைபிடிக்க மக்கள் பழகிக் கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காக நான் இரண்டு தன்மைகளைக் கொண்ட தெய்வீகங்களைப் படைத்தேன்.

விஷ்ணு கூறிக் கொண்டிருந்ததை அனைவரும் மெளனமாக கேட்டுக் கொண்டு இருந்தார்கள். 'அதனால்தான் என் மனைவி லஷ்மியின் உருவை இரண்டாக்கி தீமைகளை எடுத்துக் காட்டும் ஒரு அவதாரத்தை முதலில் வெளிப்பட வைத்தேன். அந்த அவதாரமான மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி தீமைகளின் இருப்பிடத்தில் இருந்து கொண்டு தீமைகளை செய்பவர்களுக்கு தீமைகளின் விளைவுகளை எடுத்துக் காட்டி அவர்களை நல் வழியில் செல்ல வழி வகுக்க வேண்டும் என்றே தீமைகளையும் தரித்திரத்தையும் தருபவளாக மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி இருப்பாள் என்ற நோக்கத்தில் அவளை வெளிவர வைத்தேன். ஆகவே லஷ்மியே இரண்டு உருவங்களில் இரண்டு தன்மைகளுடன் இருக்கின்றாள். மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி வெளியில் அமங்கலமாகத் தெரிந்தாலும், அவளை மக்கள் முதலில் வெறுத்தாலும் காலப்போக்கில் அவளே நன்மைக்கான பாதையை அமைப்பதற்காக தமக்கு துன்பங்களைத் தந்து நன்மை என்பது என்ன என்பதை உணர வழி வகுக்கின்றாள் என்பதை புரிந்து கொண்டு அவளை ஆராதிக்கத் துவங்குவார்கள். அவளிடம் சரண் அடைவார்கள். இப்படியாக மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி தன்னிடம் சரண் அடைந்தவர்களை திருத்தி, அப்படி திருந்தியவர்களை மன அமைதியும் லஷ்மி கடாட்சமும் பெற தன்னுடைய சகோதரியான லஷ்மியிடம் அனுப்புகின்றாள்.

தீமைகளை தொடர்ந்து செய்து கொண்டே இருப்பவர்களிடம் இருந்து மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி விலகிச் செல்ல மாட்டாள். அவர்களை கெட்டியாக பிடித்துக் கொண்டு அவர்கள் தாம் செய்யும் தவறுகளை புரிந்து கொண்டு நல்வழியில் செல்லும் அளவிற்கான மனமாற்றம் பெறும்வரை அவர்களுக்கு ஓயாமல் தொல்லைகளையும் கஷ்டங்களையும் தந்து கொண்டே இருப்பாள். ஆகவே மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி எதற்காக படைக்கப்பட்டாள் என்பதைக் குறித்து மனக் குழப்பம் கொள்வது தேவை இல்லாதது'.

காஷ்மீர் தூம்ர தேவி ஆலய புராணக் கதையின்படி பரப்பிரும்மன் மூன்று தேவிகளைப் படைத்தவுடன் அமிர்தத்தை எடுக்கும் நிகழ்ச்சி நடைபெற்றது. அப்போது அதிலிருந்து அனைத்து தேவிகளின் சக்தியையும் உள்ளடக்கி புகை மண்டலம் போலக் காட்சி தந்த நுரையில் இருந்து பயங்கரமாக தோற்றம் கொண்ட ஒரு பெண் முதலில் வெளிவர சிவபெருமானால் அவள் பரிவார தேவதையாக ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டாள். காளியைப் போலக் காட்சி தந்து கரிய நிறத்தில் வெளி வந்ததினால் அவளை தூம்ர காளி என அழைத்தார்கள் (காளி என்றால் கறுப்பி மற்றும் தூம் என்றால் புகை மண்டலம் என்றும் பொருள் ஆகும்). அதுவே பின்னர் தூம்ர காளி என உருமாறியது. அவள் புகை மண்டலத்தில் இருந்து வெளி வந்து அந்த புகை மண்டலத்தையே தன்னுள் இழுத்துக் கொள்ள புகை மண்டலம் அப்படியே மறைந்து போய் நீல வானமும், பனி போன்ற வெண்மையான கடலும் தெளிவாகத் தெரிந்தது.

அப்போது அவள் அவதாரம் குறித்துக் கூறிய விஷ்ணு பகவான் 'அனைவருக்கும் முன்னால் இந்தக் கடலுக்குள் இருந்த அமிர்தத்தில் இருந்து புகை மண்டலத்தில் இருந்து வெளி வந்துள்ள இவளை தூம்ர காளி என அழைப்பார்கள். இவளுக்கு அழிவில்லை. முதலில் புகை மண்டலமாக எதுவுமே கண்களுக்கு தெரியாமல் இருந்த நிலை மறைந்து இவள் வெளி வந்ததும் நிர்மலமாக அந்த இடம் காட்சி தந்தது என்பதின் மூலம் இவள் இருட்டை விளக்கி வெளிச்சத்தைத் தர வந்துள்ளவள் என்பதை புரிந்து கொள்ள வேண்டும்'. விஷ்ணு பகவான் தூம்ர காளியை அழிவற்றவள் என்று கூறியதின் அர்த்தம் என்ன எனில் அந்த மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி வேறு யாரும் அல்ல, ஆதியும், அந்தமும் இல்லாத ஆதி பராசக்தியின் அவதாரமே என அனைவரும் உணர்ந்தார்கள் .

வடநாட்டில் பல இடங்களில் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவிதான் அலக்ஷ்மியும் என்று கூறி அவளை வணங்குவார்கள். அங்கு சில இடங்களில் நிலவும் புராணக் கதைகளில் அலக்ஷ்மி பார்வதிக்கு காவல் தேவதை என்று கூறப்பட்டு உள்ளது. சோழ மன்னர்கள் காலத்தில் கட்டப்பட்டுள்ள திருவானைக்கோவில் ஆலயத்தில் ஜேஷ்ட தேவிக்கு தனி சன்னதி உள்ளது. அந்த காலத்தில் திருவானைக் கோவில் என்பது ஜம்பக மரங்கள் சூழ்ந்த வனப்பிரதேசமாக இருந்தது. அங்குதான் பார்வதியும் அப்போது தவத்தில் அமர்ந்து இருந்தாள். அவள் தவம் இருந்த இடத்தின் அருகிலேயே மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியும் அவளுக்குக் காவலாக இருந்தாளாம். இதனால் பார்வதிக்கு காவல் தேவி எனக் கருதப்பட்ட அலஷ்மி மற்றும் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி இருவரும் இரு பெயர்களில் அழைக்கப்படும் ஒருவரே ஆகும்.

மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியின் சக்தியை எடுத்துக் காட்டும் வகையில் ஒரு கதை உள்ளது. இலங்கையை ஆண்டு வந்த ராவணன் ஒருமுறை தேவர்களுடன் நடைபெற்ற யுத்தத்தில் அவர்களை தோற்கடித்ததும் அல்லாமல் நவக்கிரகங்களையும் அவர்கள் வசித்து வந்திருந்த இடங்களில் இருந்து விரட்டி அடித்திருந்தான். மேலும் அந்த நவக்கிரகங்களை அவமானப்படுத்தும் விதமாக அவர்களது சக்திகளை தான் சிம்மாசனத்தில் ஏறிச் செல்லும் படிக்கட்டுக்களில் அடக்கி வைத்து தினமும் அந்த படிக்கட்டுக்களின் மீது ஏறி நடந்தே தனது சிம்மாசனத்தில் அமர்வானாம். அதனால் அந்த அவமானத்தைத் தாங்கிக் கொள்ள முடியாமல் மனம் வேதனை அடைந்த நவகிரகங்கள் நாரத முனிவரை அணுகி தங்களுக்கு ஏற்பட்டுள்ள அவமானத்திற்கு விமோசனம் கிடைக்க ஒரு வழி கூறுமாறு வேண்டினார். நாரதரும் அதற்கான ஒரே வழி அப்போது பூலோகத்தில் சிவபெருமானை வேண்டிக் கொண்டு பார்வதி தவம் இருந்த திருவானைக்காவல் ஆலய இடத்தில் அவளுக்கு காவலில் உள்ள ஜேஷ்ட தேவியை வணங்கித் துதிப்பதுதான் என்றும், அவள் எதிரில் ராவணன் சென்று விட்டால் அவனுக்கு தரித்திர தோஷத்தை தந்து அவன் சிவபெருமான் மூலம் பெற்று இருந்த அபார சக்தியை அவள் அழித்து விடுவாள் என்றும் அவளால் மட்டுமே அந்த நேரத்தில் தேவர்களைக் காப்பாற்ற முடியும் என்றும் கூறினார்.

நாரதர் கூறிய உபாயத்தின்படி தேவர்கள் ஒரு நாடகத்தை நடத்தினார்கள். அதன்படி சனி பகவான் ராவணனிடம் சென்று அவனை கேலி செய்யத் துவங்க கோபமுற்ற ராவணன் சனி பகவானை விரட்டிக் கொண்டு அவரை பிடிக்க ஓடிவந்தான். சனீஸ்வரரும் வேண்டும் என்றே அவன் கவனத்தைத் திருப்ப அங்கும் இங்கும் ஓடியவாறு முடிவாக திருவானைக்காவலில் இருந்த ஜேஷ்ட தேவியிடம் சென்று அவளிடம் சரண் அடைந்தார். ராவணனுக்கு தேவர்கள் ஆடிய நாடகம் தெரியாது. அங்குதான் பார்வதியும் அப்போது தவத்தில் அமர்ந்து இருந்தாள். ராவணனுக்கு மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி அங்கு இருந்ததும் தெரியாது. ஆகவே அதை அறியாமல் சனி பகவானை துரத்தி வந்த ராவணன் சக்தி மிக்க ஜேஷ்ட தேவி முன்னால் சென்று நின்றதும் அடுத்தகணம் அவளைக் கண்டு பயந்து நடுங்கி நின்றான். அவனும் பெரும் பண்டிதன் என்பதினால் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி பார்வதியின் ஒரு தேவ கணமாகவே என்பதை அறிந்திருந்ததினால் திரும்ப ஓடிப்போக முயன்றான். ஆனால் பார்வதி தவம் இருந்த இடத்தில் அத்து மீறி நுழைந்தவன் மீது கோபம் கொண்ட மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி அவனை முறைத்துப் பார்க்க அவன் மூதேவி தொல்லையில் அகப்பட்டுக் கொண்டு தனது அத்தனை சக்தியையும் இழந்து நின்றான். அனைத்து சக்தியையும் இழந்து நின்றவனை தாக்க அதுவே தக்க தருமணம் என்பதை உணர்ந்த சனிபகவானும் அவனை ஏழரை நாட்டு சனி தோஷத்தில் சிக்க வைத்தார். அதுவே ராவணனின் அழிவுக்கு துவக்கம் ஆகி அவன் ராமபிரான் மூலம் மரணம் அடைய வழி வகுத்தது.

மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி என்றால் தரித்திரம் என்று தவறாக கருதப்படுகிறாளே அவளுக்கா இத்தனைப் பெருமை என வியக்க வேண்டாம். அவள் பார்வதியின் துணை அவதாரம் என்பதினால் அகிலாண்டேஸ்வரி எனும் பெயரில் திருவானைக்காவலில் உள்ள பார்வதிக்கு காவலாக அங்கு தேவகணமாக மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி அமர்ந்துள்ளார் என்பதில் இருந்தே அவளுடைய முக்கியத்துவம் என்ன என்பதும், அவளை ஆராதிப்பவர்களது தீமைகளை அழிக்க பரமாத்மனால் படைக்கப்பட்டவள் அவள் என்பது தெரியும். இதை வெளிப்படுத்தவே ராவணனுக்கு துரதிஷ்டத்தை தந்து அவனது அழிவிற்கு வித்திட்டது மூலம் கடவுளை நிந்திப்பவர்களை தரித்திரம் பிடிக்க வைத்து அவள் அழிப்பாள் என்பதை பரமாத்மன் ஆடிய நாடகம் வெளிப்படுத்துகிறது.

இன்னொரு கிராமியக் கதையின்படி மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியை தாந்த்ரீக சாதனைகளை செய்பவர்கள் சாதனாவின் முக்கியமான தேவியாக கருதுகிறார்கள். தந்திர சாதனாவின் பல கிளைகளில் ஆத்ம விவேகம் அடைவதும் ஒன்றாகும். அதற்கான மூல சக்தியை தருபவள் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி என்பதாக தந்திர சாதனாக்களை செய்பவர்கள் கருதுவார்கள்.

தச வித்தியா தாந்தரீக வழிபாட்டில் சாதனாக்களை செய்பவர்கள் தூம்ர தேவி எனும் பெண் தெய்வத்தை ஆராதனை செய்தே சாதனாவை செய்வார்கள். தூம்ர தேவியின் வாகனம் வராஹி என்பதாகும். அதைப் போலவே மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியின் வாகனத்தில் வராஹி உள்ளது என்பதினால் தூம்ர தேவியும் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியும் ஒருவரே என்பதும் ஒருவளே இரு உருவங்களில் காட்சி தருவதாக பண்டிதர்கள் கூறுவார்கள்.

இன்னும் சில இடங்களில் தாந்தரீக சாதனாக்களை செய்பவர்கள் அலஷ்மி எனும் தேவி ஒருவருடைய துன்பங்களையும், துரதிஷ்டம் மற்றும் தரித்திரங்களை களைகிறாள் என்பதாகவும் அவளே வாழ்க்கையில் வளம் பெறவும், பேரானந்தம் பெறவும் வழி வகுக்கின்றாள் என்பதாகவும் கருதி அவளை ஆராதனை செய்து வழிபடுகிறார்கள். ஆனால் உண்மை என்ன என்றால் அலஷ்மி, தூம்ர காளி மற்றும் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி ஆகிய மூன்று உருவங்களிலும் ஆராதிக்கப்படும் தேவி மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியே ஆகும்.

சோழ மன்னர்கள் காலத்தில் ஏழரை நாட்டுச் சனியினால் பீடிக்கப்பட்டவர்கள் திருவானைக்காவலில் உள்ள கோவிலில் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியுடன் சேர்த்து அங்கு இன்னொரு சன்னதியில் எழுந்தருளி உள்ள சனீஸ்வர பகவானுக்கும் அபிஷேகம் செய்து ஆராதித்தப் பின் ஊனமுற்றோருக்கு புத்தாடைகள் வழங்கினால் சனி பகவானின் தொல்லையில் இருந்து காப்பாற்றப்படுவார்கள் என்ற பரவலான நம்பிக்கை பத்தாம் நூற்றாண்டுவரை இருந்தது.

இதனால்தான் அந்த காலங்களில் மன்னர்களுக்கு ஆலோசனைகள் கூறி வந்திருந்த அரண்மனை ராஜகுருக்கள், அறுபத்தி நான்கு விதங்களிலான எந்த தரித்திரங்களும் தமது நாட்டில் தீய பாதிப்பை ஏற்படுத்தக் கூடாது என்பதற்காக மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியின் வழிபாட்டை செய்தவண்ணம் இருக்குமாறு மன்னர்களுக்கு அறிவுறுத்தி வந்தார்கள். பாண்டவ சகோதரர்களில் சகாதேவன் மட்டும் தவறாமல் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியின் வழிபாட்டை தொடர்ந்து கடைப்பிடித்து வந்ததாகவும், அதனால்தான் ஏழரை நாட்டுச் சனியினால் பாதிக்கப்பட்ட ஐந்து சகோதரர்களில் மற்ற சகோதரர்களுக்கு வாழ்க்கையில் ஏற்பட்ட சிக்கல்களைப் போல சகாதேவருக்கு எந்த துன்பமும் ஏற்படவில்லை என்பதான நம்பிக்கைக் கதை உள்ளது.

எட்டாம் நூற்றாண்டில் தென் இந்தியாவின் பெரும்பாலான பகுதிகள் பல்லவ மன்னர்கள் ஆட்சியில் இருந்தபோது பல தமிழர்களின் குல தெய்வமாக மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி இருந்துள்ளார் என்பது தெரிகிறது. ஏன் நந்திவர்ம பல்லவ மன்னர் குடும்பத்திற்கும் கூட இவளே குலதெய்வமாக இருந்துள்ளாள். பல்லவ மன்னன் ராஜசிம்மன் என்பவர் தமிழ்நாட்டின் காஞ்சீபுரத்தில் நிர்மாணித்த கயிலாசநாதர் ஆலயத்தில் அவள் சிலையை வைத்து வழிபட்டுள்ளார். அது போல ஏழாம் நூற்றாண்டில் தமிழ்நாட்டின் செங்கல்பட்டு மாவட்டத்தில் உள்ள வல்லம் என்ற ஊரில் மகேந்திர வர்ம பல்லவ மன்னன் கட்டியுள்ள குடைவரைக் கோவிலிலும் மிகப் பெரிய மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியின் சிலை உள்ளது. அதன் பின் ஆட்சிக்கு வந்த சோழ மன்னர்கள் காலத்திலும் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவிக்கு சிறப்பான வழிபாடுகள் இருந்துள்ளன என்பது அவர்கள் நிர்மாணம் செய்த பல ஆலயங்களில் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியின் சிலைகள் நிறுவப்பட்டு வழிபாடுகள் செய்யப்பட்டுள்ளதில் இருந்து தெரிய வரும். இந்த இரு பிரிவு மன்னர்கள் காலத்தைத் தவிர சமண மதம் மேலோங்கி இருந்த காலத்திலும் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியானவள் சமணர்களால் வணங்கப்பட்டு வந்துள்ளாள் என்பதாக சரித்திர ஆராய்ச்சியாளர்கள் கருத்து தெரிவித்து இருக்கிறார்கள். காஞ்சீபுரத்தில் உள்ள பிரும்மபுரீஸ்வரர் ஆலயத்திலும் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியை வினாயகப் பெருமானுடன் சேர்த்து வணங்கி வந்துள்ளார்கள்.

பல சிவன் ஆலயங்களிலும் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியை பரிவார தேவதையாக அமைத்து இருந்ததாகவும் அவளது சன்னதியை அல்லது சிலையை எங்கு, எந்த திசையில் அமைக்க வேண்டும் என சிற்ப சாஸ்திர நூல்களில் கூறப்பட்டு இருந்ததாகவும் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி வழிபாடு என்பது பத்தாம் அல்லது பதினோராம் நூற்றாண்டு வரை தமிழ்நாடெங்கும் பரவலாக இருந்துள்ளது எனவும் பல ஆராய்ச்சியாளர்கள் கருத்து தெரிவிக்கிறார்கள். மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி வழிபாடு மெல்ல மெல்ல பத்தாம் நூற்றாண்டுக்குப் பின்னரே குறைய ஆரம்பித்து உள்ளது.

எந்த ஒரு கடவுளையும் ஓவியமாகவோ இல்லை சித்திரமாகவோ தீட்ட வேண்டும் என்றால் அதற்கு சில விதி முறைகள் உள்ளன, அந்த உருவங்கள் இப்படித்தான் அமைந்து இருக்க வேண்டும் என்பதாக விஷ்ணு புராணத்தின் ஒரு பகுதியான விஷ்ணுதர்மோத்தரா என்ற நூலில் கூறப்பட்டு உள்ளது. அதில் மார்கேண்டேய முனிவர் தன்னிடம் சந்தேகங்களைக் கேட்ட வாஜ்ரா என்ற முனிவருக்கு கடவுட்களின் உருவம் எப்படி அமைந்திருக்க வேண்டும் என்பதை விளக்கிக் கூறிய விவரங்கள் உள்ளனவாம். மார்கண்டேய முனிவர் அனைத்து கடவுட்களின் பல்வேறு ரூபங்களையும் நேரடியாக பார்த்து உள்ளவர் என்பதினால் கடவுளின் ரூபங்கள் எப்படி அமைந்து இருக்க வேண்டும் என்பதை அவரால் எடுத்துக் கூற முடிந்தது. ஆகவே அவர் வாஜ்ரா எனும் மன்னனுக்கு விளக்கிய தோற்றத்தில்தான் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியும் இருந்திருக்க வேண்டும் என்பது அறிஞர்களின் கருத்தாகும்.

மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி தரித்திரம் மற்றும் துரதிஷ்டம் போன்றவற்றுடன் சம்மந்தப்படுத்தப்பட்டு கூறப்பட்டாலும் சாதனாக்களை செய்பவர்களால் ஆராதிக்கப்படும் பெண் தெய்வங்களில் அவள் முக்கியமானவள். மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியின் தோற்றமும் அம்சங்களும் முக்கியமான சில தத்துவங்களை எடுத்துக் காட்டுகின்றன.

லிங்க புராணக் கதையின்படி அமிர்தம் எடுக்க தேவர்களும் அசுரர்களும் கடலைக் கடைந்தபோது முதலில் வெளிவந்த தேவியின் உருவம் அமங்கலமாக இருந்தது. அப்போது முதலில் வெளிவந்த அவளை யார் மணப்பது என்ற கேள்வி எழுந்தபோது துச்சாஹா என்ற முனிவர் அவளை மணக்க வேண்டும் என்பது முடிவாயிற்று. அமிர்த கலசத்தில் இருந்து முதலில் வெளிவந்த அந்த பெண் தெய்வத்தைக் குறித்து விஷ்ணு அனைவருக்கும் விளக்குகையில் அந்த அமங்கலமான பெண் லஷ்மியின் சகோதரியே என்றும், சில காரணங்களுக்காக தான்தான் அவளை படைத்து உள்ளதாக கூறினார். ஆகவே முதலில் வெளிவந்த தேவியை விஷ்ணு மணக்கவில்லை. ஆனால் அவரே அவளது திருமணம் நிகழ ஏற்பாடு செய்தப் பின் அவளுடைய இளைய சகோதரியான லஷ்மி தேவியை தானே மணம் புரிந்து கொண்டார்.

அனைவரும் முடிவு செய்தபடி துச்சாஹா முனிவர் அவளை மணந்து கொண்டாலும் வெகு விரைவிலேயே அவளால் வேத மந்திர ஒலிகளையும், நல்லவற்றையும் ஏற்றுக் கொள்ள முடியாமல் போனதைக் கண்டவர் விஷ்ணுவிடம் சென்று அவளைப் பற்றி முறையிட்டார். ஆனால் விஷ்ணு அவள் அமங்கலமான இடங்களில் வசிக்கவே அவதரிக்கப்பட்டதினால் அவள் இருக்கும் இடங்கள் அதற்கு ஏற்ற முறையில் அமைந்து இருக்கும் என்றும் ஆகவே அவளுடன் ஒத்துப் போகுமாறு அறிவுறுத்தினார். அதைக் கேட்ட அந்த முனிவரோ அதை ஏற்க முடியாமல் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியை விட்டு விலகினார். இன்னொரு கதையின்படி அவளை மணக்க இருந்தவரின் பெயர் பிரபவன் என்று கூறப்படுகிறது. அதனால் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியும் ஆசாரமில்லாத வேதியரின் நிழல், உண்ட எச்சில் இலை போடப்படும் இடங்கள், சாக்கடைப் போன்ற இடங்களில் இடங்களில் வாழும் மனிதர்களுடனும், மயிர் குப்பை, கழுதை, நாய்கள் சண்டையிடும் இடங்கள், மிருகங்களின் கழிவுகள் போன்ற இடங்களில் சென்று வசிக்க முடிவு செய்தாள். இந்த இடத்தில் கவனிக்க வேண்டியது என்ன எனில் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி வசிக்க எண்ணியதாக கூறப்படும் அசுத்தமான இடங்கள் என்பது அசுத்தம் நிறைந்த பூமியின் இடங்கள் அல்ல, மாறாக மனதிலும் உள்ளத்திலும் தூய்மை இல்லாமல், தீய எண்ணங்களுடன் வாழும் மனிதர்களின் அசுத்தமான இதயம் மற்றும் மனத்தைக் குறிப்பதாகும்.

மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி குடியிருக்கும் இடங்கள் அசுத்தங்கள் உள்ள இடங்கள் என்பதினால் அவள் வணங்கத்தகாதவள் ஆகிவிட மாட்டாள். அவளே தரித்திரம், ஏழ்மை, மற்றும் பல்வேறு துன்பங்களை தருபவள் எனத் வெளிப்படையாகத் தோன்றினாலும் அசுத்தம் என்பதும் சுத்தம் என்பதும் ஒருவரின் மனதிலும் இதயத்திலும் உள்ள நன்மை மற்றும் தீமைகளைக் குறிப்பன. ஆகவே எவர் ஒருவரின் மனதிலும், இதயத்திலும் அசுத்தம் என்கின்ற தீமைகள் உள்ளனவோ அங்கெல்லாம் மூதேவி சென்று அமர்ந்து கொண்டு அவர்களுடன் இருந்தவண்ணம் தீய எண்ணங்களை அழித்து அந்த இடத்தில் தூய்மை எனப்படும் தெய்வீகத்தை கொண்டு வருபவள் என்பது தத்துவார்த்தமாக இங்கு காட்டப்பட்டு உள்ளது. அதாவது மனித குலத்தில் உலவும் மாயை எனும் தீய எண்ணங்களையும், தீய செயல்களையும் அழித்து புண்ணிய பலாபலன்களை கொடுத்து முடிவாக தெய்வீகத்தை சென்றடைய அவளே பாதை அமைத்துத் தருகின்றாள்.

மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி அருவருப்பான தோற்றத்தில் அழுக்கடைந்த துணிகளை உடுத்தியபடியும், சீவப்படாமல் பறந்தபடி உள்ள தலை முடியுடனும், கையில் ஒரு துடப்பம் ஏந்தியபடியும் இருக்க அவள் அமர்ந்துள்ள தேர் மீது பறக்கும் கொடியில் காகத்தின் உருவம் காணப்படுகிறது. இன்னும் சில ஓவியங்களில் அவள் அமர்ந்துள்ள தேரினை இரண்டு காகங்கள் இழுப்பது போல காட்சி உள்ளது. தச வித்தியா எனும் ஆராதனையில் சாதனாக்களினால் ஆராதிக்கப்படும் தூம தேவி என்பவளும் அதே உருவில் காட்சி தருகின்றாள். பண்டிதர்களின் கருத்தின்படி தூம தேவி மற்றும் மூதேவி எனப்படும் ஜேஷ்ட தேவி ஆகிய இருவரும் இரண்டு பெயர்களில் உள்ள ஒரே தேவியேதான் என்பதாகும் (பல்வேறு இடங்களிலும் ஆராதிக்கப்படும் தூம தேவி, தூம்ர காளி, அலஷ்மி போன்ற அனைவருமே மூதேவி எனப்படும் ஜேஷ்ட தேவியே ஆகும்). இன்னும் சில ஓவியங்களில் மூதேவி எனப்படும் ஜேஷ்ட தேவி ஒரு கழுதை மீது அமர்ந்துள்ள நிலையில் காணப்படுகிறாள். அவள் கையிலும் துடைப்பம் ஒன்று இருக்க அவள் தேரின் மீது உள்ள கொடியில் காகத்தின் உருவம் காணப்படுகிறது. இன்னும் சிலவற்றில் அவளை சுற்றி கொடிய விஷம் கொண்ட பாம்புகளும் காணப்படுகின்றன. இப்படியாக அவளை சுற்றி காணப்படும் சின்னங்களின் தத்துவம் என்ன?

மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி அறுபத்தி நான்கு தரித்திரங்கள் உள்ள இடங்களில் இருந்தவாறு அந்த தரித்திரங்களையும் அறியாமையையும் விலக்கி அந்த இடத்தை தூய்மைப்படுத்துகிறாள் என்பதற்காக படைக்கப்பட்டு உள்ளாள். இந்த தத்துவத்தின் அர்த்தம் என்ன என்றால் மனிதர்களின் எதிர்மறை எண்ணங்களை விலக்கி, அவர்கள் தூய்மையான எண்ணங்களுடன் இருக்க வேண்டும் என்ற மாற்றத்தை தரும் வகையில் அவர்களுடைய மனதிலும் இதயத்திலும் இருந்து கொண்டு அவர்களது அறியாமையை விலக்கி நல்வழிப்படுத்துகின்றாள் என்பதாகும் .

மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியின் வாகனமான கழுதை எதைக் வெளிப்படுத்துகிறது? துணியை துவைக்கும் வண்ணான் அழுக்கு மூட்டைகளை பொதி சுமக்கும் கழுதைகள் மீது ஏற்றி வைத்துக் கொண்டு நதிக்கரையில் சென்று அவற்றை சுத்தம் செய்து துவைத்தப் பின், அந்த துணிகளை மீண்டும் அதை அதன் மீதே ஏற்றிக் கொண்டு திரும்பி வருவார்கள். அந்த காலங்களில் 'பொதி சுமக்கும் கழுதைப் போல'என்ற வார்த்தை ஜாலம் உண்டு. அந்தக் கழுதைப் போலத்தான் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி தன்னை வணங்கித் துதிக்கும் பாவாத்மாக்ககளின் பாவமூட்டைகளை தன் மீதே சுமந்து கொண்டு அவர்களுடைய மன அழுக்குக்களை விலக்கி நல்ல வழிக்கு அழைத்துச் செல்கிறாள். அவளை சுற்றிக் காணப்படும் கொடிய விஷப் பாம்புகள் நல்ல வாழ்க்கைக்கு செல்ல வழிகேட்டு அவளிடம் தஞ்சம் அடைந்து உள்ள தீய எண்ணம் கொண்ட மனிதர்களைக் காட்டுகின்றது.

மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியின் கையில் முறமும், துடப்பமும் உள்ளது. அந்த முறத்தில் சில தானியங்களும் காணப்படுகின்றன. சில சிற்பங்களில் அவள் முறத்தில் இருந்து தானியங்களைக் கொட்டுவதைப் போல காட்சி தருகிறாள். அந்த தானியங்களை நெல் விதை என்பார்கள். பக்குவமான நெல்லில் இருந்து வெளிப்படும் அரிசியை முறத்தில் கொட்டி அதை தூக்கிப் போட்டு காற்றில் புடைக்கையில் அரிசியுடன் உள்ள உமி, மண், தவிடு மற்றும் சிறு கல் போன்றவை காற்றில் பறந்து கீழே விழுந்து விடும். உண்பதற்கான நல்ல அரிசி தானியங்கள் முறத்தில் தங்கிவிடும். பக்குவப்படாத நெல்லை தூக்கி எறிந்து விடுவார்கள். அவற்றை அடுப்பில் இருந்து எழும் நெருப்பில் போட்டு தணலாக மாற்றி அதைக் கொண்டே அரிசியை சமைத்து உண்பார்கள் (முன் காலங்களில் காஸ் அடுப்புக்களோ, இல்லை மின்சார அடுப்புக்களோ கிடையாது. அப்போதெல்லாம் வயல்வெளியிலும் வீட்டின் உள்ளேயும் பூமியை தோண்டி சிறு குழி உண்டாக்கி அதில் விறகுகளையும், அடுப்புக் கரியையும் போட்டு தீ மூட்டி அதனால் கிடைக்கும் தணலை கொண்டே சமைப்பார்கள். அதன் பின் பல காலம் பொறுத்தே மண்ணினால் ஆன சமையல் அடுப்புக்கள் வந்தன).

இரண்டாவதாக அந்த முறத்தில் ஏன் அரிசி தானியம் காணப்படுகிறது ? அரிசி தானியம் தெய்வீகத் தன்மை பெற்றது என்பதினால்தான் வீட்டில் நடைபெறும் ஹோம குண்டம் மற்றும் யாக குண்டங்களில் அரிசியை நெய்யுடன் கலந்து உணவாகப் போடுவார்கள். மரணம் அடைந்தவர்களுடைய வாயில் கூட ஒரு பிடி வாய்க்கரிசி போடுவது அரிசியின் முக்கியத்துவத்தைக் காட்டும். தென் நாடாக இருந்தாலும் சரி, வட நாடாக இருந்தாலும் சரி, எங்கு மரணம் நிகழ்ந்தாலும் அங்கெல்லாம் மரணம் அடைந்தவர் வாயிலே கடைசியாக உணவினர் போடுவது அரிசி தானியமே அல்லாது பருப்புக்களோ, கோதுமையோ அல்லது பிற தானியமோ இல்லை. வேறு எந்த தானியத்துக்கும் அப்படிப்பட்ட தெய்வீக நிலை இல்லை என்பதினால் யமபெருமானே வணங்கித் துதிக்கும் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியின் கையில் உள்ள முறத்தில் அரிசி இருப்பது ஆச்சர்யம் அல்ல.

நெல் விதைகள் உள்ளே காணப்படும் அரிசி ஒவ்வொருவருடைய ஆத்மாவைப் போல உள்ளது. பெண்ணின் கர்பப்பையைப் போன்றது நெல். அதற்குள் உள்ள அரிசி தானியம் மெல்ல மெல்ல வளர்ந்து நன்கு முற்றியதும் அதை சாகுபடி செய்து அரிசியை பிரித்து எடுப்பார்கள். ஆகவே நெல் விதையை பெண் இனமாக கருதி அதை அரிசி தெய்வத்துடன் சம்மந்தப்படுத்தி போற்றுகிறார்கள். அரிசி தானியத்துக்கு இத்தனை மகத்துவம் ஏன் தரப்படுகிறது? அரிசியை பெண் இனம் என்பதின் காரணம் இந்த உலகிலேயே அரிசியின் தோற்றமே தேவிஸ்ரீ எனும் ஒரு பெண் தேவதை ஒன்றுடன் சம்மந்தப்பட்டதாகும். காம்போடியா, வியட்நாம், இந்தோனேசியா, தாய்லாந்து, கிரேக்க தேசம் என உலகின் பல்வேறு நாடுகளிலும் அரிசி தேவதை என்பவள் போற்றி வணங்கப்படுகிறாள். அங்கெல்லாம் அரிசி தெய்வத்தை'தேவி ஸ்ரீ' (Dewi Shree) என்கிறார்கள். நெல்லின் உள்ளே இருந்து முற்றிய அரிசி தானியம் வெளிவரத் துவங்கும் காலத்தை தானியத்தின் செடி கர்பமுற்றுள்ள காலம் எனக் கருதுகிறார்கள். ஆகவே செடிகளிலும் உயிர் உள்ளது என்ற தத்துவத்தை நம்புகிறார்கள். உயிருள்ள அனைத்திலுமே ஆத்மா எனும் ஜீவன் உள்ளது, ஒரு மரணம் நிகழும்போது அதற்குள் உள்ள ஜீவன் பறந்துவிடும். அது திரும்ப வருவது இல்லை. அது போலவே ஒருமுறை நெல்லில் இருந்து அரிசியை வெளியில் எடுத்து விட்டால் அந்த நெல் உபயோகம் இல்லாமல் ஆகிவிடுகின்றது. ஆத்மாவும் உடலும் போன்ற நிலை அது. மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியானவள் அவளை ஆராதிப்பவர்களது இதயத்தில் அமர்ந்து கொண்டு அங்குள்ள தீய எண்ணங்கள் எனும் தீமைகளை அகற்றி, இதயத்துக்குள் இயற்கையாக மெல்ல மெல்ல துளிர் விட்டபடி இருக்கும் தெய்வீகம் எனும் நல்லவற்றை இன்னும் பக்குவப் படுத்துகிறாள் என்பது அது காட்டும் தத்துவம். அரிசி உணவை உண்பது தென் இந்தியா மற்றும் மேற்கு இந்தியப் பகுதிகளில் (ஒரிஸ்ஸா, வங்காளம், மத்தியப் பிரதேசம், திரிபுரா போன்ற பல இடங்கள்) அதிகம் உண்டு. அதனால்தானோ என்னவோ எதேச்சையாக மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியின் வழிபாடு இந்த பகுதிகளில் அதிகம் உள்ளது.

முறம் எனும் சின்னம் எதைக் காட்டுகிறது? அனைத்து நெல் தானியங்களையும் முறத்தில் போட்டு புடைத்து உமி, மண், தவிடு, கல் போன்றவற்றை விலக்கி எடுத்துவிட்டு நல்ல தானியங்களை பிரித்து எடுப்பார்கள். ஆகவே மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியின் கையில் உள்ள முறம் என்பது காட்டும் தத்துவம் என்ன என்றால் அரிசியை முறத்தில் போட்டு நல்ல தானியங்களை பிரித்து எடுப்பது போல அந்த தேவியிடம் சென்று சரண் அடையும் ஆத்மாக்களில் உள்ள தீய எண்ணங்களையும், தீமைகளையும் அகற்றி அவை நல்ல வழியில் நடக்க வழி வகுக்கிறாள்.

அரிசி நெல்லை முறத்தில் போட்டு புடைத்து நல்ல அரிசியை பிரித்தெடுக்கும் முன்னால் அந்த நெல்லை உரலில் போட்டு நன்றாக இடித்து அதற்குப் பிறகே அதை புடைப்பார்கள். முறத்தில் போட்டு புடைக்கும்போது காற்றில் அதனுடன் கிடக்கும் தூசிகள் அனைத்தும் பறந்து போய் கீழே விழுந்து விடும். இதே போலத்தான் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி தீய எண்ணங்கள் கொண்டவர்களையும், தீமைகளை செய்பவர்களையும் பிடித்து வைத்துக் கொண்டு அவர்களுக்கு ஏராளமான சோதனைகளையும், துன்பங்களையும் தந்து அவர்கள் தாம் செய்யும் தவறுகளை உணரச் செய்கின்றாள். துன்பத்தையும், துயரத்தையும் தாங்க முடியாமல் போகும்போது அவர்கள் தமது தவறுகளை உணரத் துவங்கி, கடவுளிடம் சரண் அடைகின்றார்கள். அந்த நிலைக்கு சென்று திருந்தத் துவங்கும்போது அவள் அவர்களை தன் பிடியில் இருந்து விடுதலை செய்கின்றாள்.

துணி துவைக்கும் வண்ணார்கள் துணியை கல் மீது அடித்து, கசக்கித் துவைத்து சுத்தம் செய்வதைப் போலவே அவர்களுக்கு கஷ்ட நஷ்டங்களையும், தீராத துன்பங்களையும் தந்து கஷ்ட நஷ்டங்களை சுமந்து கொண்டு செல்லும் வாழ்கை எப்படிப்பட்ட நரக வாழ்க்கை எனும் வலியை அவர்களுக்கு தரும் என்பதை உணர வைக்கிறாள். அப்போது அவர்களுக்கு பூரணமான தெய்வ நம்பிக்கை ஏற்படத் துவங்க தெய்வங்களை வழிபடத் துவங்குகிறார்கள். அந்த நேரத்தில் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி அவர்களுடைய தரித்திர வாழ்க்கையில் இருந்து அவர்களை விடுதலை செய்கின்றாள். இப்படியான வழியில் தெய்வீகத்தை ஒருவர் வாழ்க்கையில் உணர வைக்கவே மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி அவதரிக்கப்பட்டு இருக்கின்றாள். என்ன ஆனாலும் சரி தாம் திருந்தவே மாட்டேன் என அடம் பிடித்துக் கொண்டு தீமைகளை செய்தவண்ணம் இருப்பவர்கள் இன்னும் அதிக தரித்திர நிலையையும், துன்பங்களையும் அடைகின்றார்கள். பிறக்கும் எவருமே தவறுகள் செய்பவர்கள் அல்ல. சந்தர்ப்பமும் சூழ்நிலையும்தான் ஒருவரை நல்லவனாகவும், கெட்டவர்களாகவும் ஆக்குகின்றன. இப்படியாக முறத்தைக் கையில் உள்ள வேறு எந்த தெய்வத்தையும் காணவே முடியாது.

மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி தூய்மையற்ற இடங்களில் வசிக்கின்றாள் என்பது ஆன்மீக கண்ணோட்டத்தில் என்ன என்றால் அவள் அழுக்கடைந்த மனதோடு உள்ளவர்களிடம் இருந்து கொண்டு அவர்களது தீய எண்ணங்களை விலக்கி வறுமையை ஒழிக்க அவர்களை லஷ்மி தேவியிடம் அனுப்புகின்றாள் என்பதேயாகும். அதைப்போல தூய்மையான இடங்களிலேயே லஷ்மி தேவி வாசம் செய்கின்றாள் என்பது மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி மூலம் தீய எண்ணங்கள் விலகி தூய்மையான எண்ணங்களுடன் இருக்கையில் லஷ்மி தேவி அவர்களிடம் வந்து அவர்களுக்கு அருள் புரிகின்றாள் என்பதைக் குறிக்கும் நிலை ஆகும். இப்படியாக சகோதரிகளான லஷ்மி தேவி மற்றும் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி ஆகிய இருவரும் ஒரே அம்சத்தின் இருபுறங்கள் ஆவார்கள்.

ஆனால் இந்த தத்துவத்தைப் புரிந்து கொள்ள முடியாதவர்கள் மூதேவி எனும் வார்த்தை உபயோகமற்றவர்களை திட்டும் வார்த்தை என தவறாகக் கருதுகின்றார்கள். மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி ஒருவருடைய தீய எண்ணங்களையும், தீய குணங்களையும் மாற்றி அமைத்து அவர்களை நல்வழிப்படுத்துபவளே என்பதை அவர்கள் புரிந்து கொள்வது இல்லை.

மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி என்பவள் தூம தேவி என்ற அவதாரத்தில் உள்ளபோது கையில் வெட்டப்பட்ட மாட்டின் தலையை ஏந்திக் கொண்டு காகத்தின் உருவம் கொண்ட கொடியை தன் தேரில் ஏற்றி வைத்திருக்க அவளது தேரினை இரண்டு காகங்கள் இழுப்பதைப் போல தோற்றம் தருவாள். அவளுக்குப் பிடித்த வாசனை சுடுகாட்டில் இருந்து எழும் புகையின் மணம். சுடுகாட்டில் உள்ள பிணங்களைக் கூட அவள் தின்பாள் என்பதும் நம்பிக்கை. இப்படிப்பட்ட ஸ்மசான (சுடுகாடு) சின்னங்களைக் கொண்ட இந்த தேவியான மூதேவியை ஏன் தச வித்யா எனும் தாந்த்ரீக முறையில் வழிபடுகிறார்கள்? அவளுடன் காணப்படும் காகம் எதை வெளிப்படுத்துகின்றது? தூம தேவி சுடுகாட்டில் உள்ள பிணங்களைக் கூட தின்பாள் என்பது எடுத்துக் காட்டுவது என்ன என்றால் சுடுகாட்டில் எரிக்கப்படும் உடலில் இருந்து வெளியேறிய ஆத்மா அங்கு வான்வெளியில் இருக்கும்போது அந்த ஆத்மாக்களின் பாபங்களை தன்னிடம் இழுத்துக் கொண்டு விடுகின்றாள் என்பதே ஆகும்.

காக்கையை யமலோகத்தின் தூதுவராக நினைக்கிறார்கள். அதனால்தான் சிரார்த்தம் போன்ற இறந்தவர்களுக்கு செய்யும் சடங்குகளில் பிண்டதானங்கள் செய்யும் வேளையில் 'காக்கை எனும் பறவையே, இந்த பிண்டதானத்தை ஏற்றுக் கொண்டு யமபெருமானின் லோகத்தை நோக்கிச் சென்று கொண்டிருக்கும் ஆத்மாக்களின் பசியை தீர்த்து வை'என்று வேண்ட வேண்டும் என்பார்கள். அப்போது தன்னுடைய தூதுவரான காக்கை வயிறார உண்டதும் அந்த வீட்டில் உள்ளவர்களது ஆத்மா சாந்தியடைய யமராஜர் அருள் புரிகிறார் என்பது ஆன்மீக தத்துவம் ஆகும்.

அதனால்தான் தன்னை ஆராதித்தவர்கள் இறந்த பின் யம லோகம் சென்றாலும் அங்கு தன்னுடைய பக்தர்கள் யமனுடைய கொடுமையை அனுபவிக்கக் கூடாது என்பதினால் மயானத்தில் உலவும் மூதேவி எனும் ஜேஷ்டா தேவி தனது பக்தர்களின் ஆத்மாக்கள் மன பயம் இன்றி செல்ல வேண்டும் என்பதற்காக தனது தேரை இழுக்கும் காக்கையை அங்கு போடப்படும் பிண்டங்களை தின்னச் செய்து, அதன் மூலம் அந்த ஆத்மாக்களின் பசியைப் போக்கி மேலுலகத்துக்கு அனுப்புகிறாளாம். ஆகவே காக்கை மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவிக்கு சேவகம் செய்யும் பறவை. அது மட்டும் அல்ல யமதர்மராஜரின் தூதுவர் மற்றும் அவருடைய சகோதரராக கருதப்படும் சனி பகவானுக்கும் காக்கையே வாகனம் என்பதினால் யமராஜர், சனி பகவான் மற்றும் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவிக்கு இடையே நெருங்கிய தொடர்ப்பு உள்ளது என்பதாக ஆன்மீக நம்பிக்கை உள்ளது. இதனால்தான் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியை வழிபட்டால் யம கணங்கள் மூலம் கிடைக்கும் தண்டனை குறைந்து யம பயம் விலகும் என்று அந்த காலங்களில் நம்பினார்கள். தந்தரீக சாதனாக்களை செய்பவர்கள் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியே யமராஜர் மற்றும் சனிபகவானுக்கு அதிபதியாவார் என்பதாக நம்புகின்றார்கள். இதனால் மலைவாழ் மக்கள் மற்றும் பழங்குடியினர் யமராஜர், சனிபகவான் மற்றும் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவிக்கும் சேவகம் செய்யும் பறவையான காக்கையை வணங்கினார்கள்.

சனி பகவானுக்கு வாகனம் காக்கைதான். அதே காக்கைதான் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியின் தேரை இழுக்கும் பறவையும் ஆகும். அவளது கொடியிலும் காக்கையின் உருவம் உள்ளது. இதனால்தான் இருவருக்கும் பொதுவான அம்சமாக காக்கை இருப்பதினால் சனியின் தொல்லை இன்றி இருக்க வேண்டும் எனில் ஆலயங்களில் சென்று ஜேஷ்ட தேவியை ஆராதிக்க வேண்டும் என்ற நம்பிக்கை பிறந்தது. மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவிக்கு அவளது கட்டளைக்கு ஏற்ப காக்கையை வாகனமாக சனி பகவானே அனுப்பி வைத்தாராம் என்பதினால் சனிபகவான் மீது மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவிக்கு அதிகாரம் உள்ளது புலப்படும். யமராஜருக்கும் காகமே தூதுவர். ஆகவே மூவரும் ஒருவருக்கொருவர் தொடர்புள்ளவர்கள், அவர்களுடைய செயல்கள் ஒருவருக்கொருவருடன் முரண்படுவதில்லை என்பது தெளிவாகும்.

இறந்தவர்களது உடல் எரிக்கப்பட்டதும் அதில் இருந்து வெளியேறும் ஆத்மா அந்த சுடுகாட்டில் எரிக்கப்பட்ட உடலின் மேற்பகுதியிலேயே சில காலம் சுற்றித் திரிந்தப் பின் மேலுலகம் செல்லும். அந்த ஆத்மாக்களை மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி வானத்தில் இருந்து பார்த்துக் கொண்டு இருப்பாள். அப்போது அங்கு சுற்றித் திரியும் சில ஆத்மாக்கள் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியை அடையாளம் கண்டு கொண்டு அவளிடம் அடைக்கலம் ஆகி தாம் அறியாமையில் செய்துவிட்ட பிழைகளை மன்னித்து காக்குமாறு வேண்டிக் கொள்ளும்போது கருணை கொண்டு அந்த தேவியும் அந்த ஆத்மாக்களின் தீமைகளை விலக்கிவிட்டு, ஆத்மாக்களை தூய்மைப்படுத்தி மேலுலகத்துக்கு அனுப்பும்போது அவர்களுக்கு யம கணங்கள் தொல்லைகளைத் தரமாட்டார்கள். உயிருடன் இருக்கையில் தம்மை வணங்கித் துதித்ததினால் அந்த ஆத்மாக்களை நல்ல பிறவி எடுக்கும் வகையில் அங்கிருந்து அனுப்பி வைக்கிறாள். பண்டிதர்களின் கூற்றின்படி அனைத்து ஆத்மாக்களும் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியை அடையாளம் கண்டு கொள்ள முடியாது. அவை பூமியிலே இருந்தபோது செய்த நன்மைகளின் அளவைக் கொண்டு அவற்றால் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியை அடையாளம் கண்டு கொள்ள முடியும் எனும் நிலையில் பரமாத்மன் நியதியை வைத்து உள்ளார்.

மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி சுடுகாடுகளில் ஏன் சுற்றுகிறாள்? புராணங்கள் சுடுகாடுகளில் சுற்றுபவர் ஸ்மசானவாசி எனும் சிவபெருமான் என்பதாகக் கூறுகிறது. ஆகவே அங்கு அவருக்கு துணையாக, சேவகம் செய்ய சிவபெருமானின் துணைவியான பார்வதியின் அவதார கணங்களில் ஒன்றான மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி அங்கு இருக்கின்றாள். அதனால்தான் அமிர்தம் கடைந்தபோது முதலில் வெளியான பார்வதியின் அவதார கணங்களில் ஒன்றான மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியை விஷ்ணு பகவான் மணக்கவில்லை. அவளை சிவபெருமானே தன்னுடைய பரிவார தேவதையாக ஏற்றுக் கொண்டு தான் அமர்ந்துள்ள பல ஆலயங்களில் பார்வதிக்கு காவலாக இவளையும் நியமித்து உள்ளார். இதனால்தான் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியின் சிலைகள் பெரும்பாலும் சிவன் மற்றும் சக்தியின் ஆலயங்களில் பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்டு உள்ளது.

மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி சில ஓவியங்களில் வெண்மை உடை அணிந்து விதவைப் போல நகைகளை அணிந்து கொண்டிராமல் காட்சி தருகின்றாள். விதவை என்பது வீட்டிலும் சரி, சுற்றத்தாருடனும் சரி உலக ஆசைகளிலும் சரி அவை அனைத்தையுமே துறந்து நிற்கும் நிலை ஆகும் (முன் காலங்களில் கணவனை இழந்து விட்டப் பெண்கள் தமது அழகை உருக்குலைத்துக் கொண்டு, யாராலும் விரும்பப்படாத தோற்றத்தில் இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக தலைமுடியை முற்றிலும் வெட்டி எடுத்து விட்டு, நகைகளை அணிந்து கொண்டிராமல், எந்த விதமான விழா மற்றும் சுப காரியங்களில் கலந்து கொள்வதற்கும் தடை விதிக்கப்பட்டு இருந்தார்கள். உணவில் இருந்து ஆடைகள்வரை எந்த ஆசைக்கும் அடிமையாகி தம்மை மீண்டும் இழக்கலாகாது என்பதை கட்டாயப்படுத்தவே இந்த கட்டுப்பாடுகளை வைத்து இருந்தார்கள்). ஆகவே தந்திரக் கலையில் சித்தி பெற விரும்புபவர்கள் முதலில் தம்முள் உள்ள உலகப் பற்றை அழித்துக் கொள்ளத் துவங்கிய பின்னர்தான் அவர்கள் வேண்டிய சித்தி கிடைக்கும் என்பதைக் காட்டும்வகையில் அவள் விதவைக் கோலத்தில் காட்சி தருகிறாள்.

ஒருவர் நல்ல காரியங்களுக்காக வெளியில் செல்லும்போது எதிரில் விதவை, அலங்கோலமான பிச்சைக்காரன் அல்லது அனாதைகள் போன்றவர்கள் தென்பட்டால் அதை அபசகுனமாகக் கருதி மூதேவியைப் பார்த்தாலே காரியங்கள் நடக்காது'என தவறாக எண்ணுவார்கள். இப்படி தவறாக எண்ணப்படும் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி பத்தாம் நூற்றாண்டு காலம்வரை பெருமளவு ஆராதிக்கப்பட்டு வந்து இருக்கிறாள். பல இடங்களிலும் நடைபெறும் பூஜைகளில் ஆராதிக்கப்படும் மேரு யந்திரத்தில் ஒன்பது படிக்கட்டுக்கள் உண்டு. அந்த படிக்கட்டுக்களை நவாவரணம் அல்லது நவபரணம், அதாவது ஒன்பது கவசம் என்று கூறுவார்கள். சிவன் குடி இருக்கும் மேரு மலையை பிரதிபலிப்பதாக கருதப்படும் மேரு சக்கரத்தில் புவனேஸ்வரி தேவி மேல் பகுதியில் அமர்ந்து இருப்பாள். சாக்த வழிபாட்டு முறையில் செய்யப்படும் பூஜைகளில் ஆராதிக்கப்படும் அந்த மேருவின் ஒன்பது படிக்கட்டுகளையும் பார்வதி தேவியினால் உருவாக்கப்பட்ட அறுபத்தி நான்கு பயங்கரமான சக்தி வாய்ந்த யோகினிகள் காவல் காத்து நிற்பார்கள். ஒவ்வொரு யோகினியும் ஒவ்வொரு கலையில் சிறந்தவர்கள். அவர்களில் ஒருவளே மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியும் ஆவாள். மேரு யந்திர பூஜையை ஞான மற்றும் யோக மார்க்க வழிபாட்டு முறையில் செய்வார்கள். அந்த பூஜையில் புவனேஸ்வரி தேவி அமர்ந்து இருக்கும் மேரு மலை முகட்டுக்கு தடங்கல் இல்லாமல் செல்ல அந்த காவல் யோகினிகளை முதலில் ஆராதிப்பார்கள். இத்தனை மகிமை வாய்ந்த மேருவின் வாயிலில் உள்ள மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி வணங்கப்பட வேண்டிய தேவியே என்பது இதனால் புலனாகிறது அல்லவா?

சில இடங்களில் காணப்படும் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியின் சிலையின் இருபுறமும் இரு உருவங்கள் உள்ளதைக் காணலாம். அதில் ஒன்றாக மாட்டின் உருவமும், இன்னொன்றாக இளம் பெண் உருவங்களும் உள்ளன. மாட்டின் உருவத்தை நந்திதேவர் என்று நம்புகிறார்கள். இன்னும் சிலரோ அந்த மாட்டு முகத்தைக் கொண்டவரை, தமிழகப் பகுதிகளில் கிராமத்தினர் பலர் வணங்கும் (முக்கியமாக வண்ணார் எனும் இனத்தவர் வணங்கும்) மாடன் எனப்படும் மாடசாமி என்கின்றார்கள். ஏன் எனில் மாடசாமியும் சிவபெருமானால் படைக்கப்பட்டவரே என்பதும், நந்தி தேவர் சிவபெருமானின் வாகனம் என்பதும் ஐதீகமாக உள்ளது. இன்றைக்கும் கூட கிராமப்புறங்களில் சில கிராம தேவதை ஆலயங்களில் பெண் சிலைகள் சில கழுதையோடு இருப்பதைக் காணலாம். கழுதை என்பது மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியின் வாகனம் என்பதினால் அந்த பெண் கிராம தேவதைகள் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி என்கின்றார்கள்.

இரண்டாவதாக உள்ள இளம் பெண்ணின் உருவம் வாக்கின் தேவதையான வாக் தேவதை என்று கூறுகிறார்கள். வாக்வாதினி மந்திரம் என்பது வாக்கு வலிமையைக் கொடுக்கும் மந்திரமாகும். அதைதான் காளி தேவி உஜ்ஜயினியில் காளிதாசனுக்குக் கொடுக்க அவர் நா வன்மை பெற்றார் என்பது நம்பிக்கை. அந்த வாக்கு வன்மையைத் தருபவளே மகா வித்யாவில் உள்ள ஒன்பதாவது தேவியான மாதங்கி தேவி ஆகும். மாதங்கி உபாசனை செய்வதின் மூலம் சகல கல்வி கேள்விகளிலும் தேர்ச்சியை வெகு விரைவில் அடைய முடியும். அப்படிப்பட்ட வலிமையைக் கொண்ட மாதாங்கி தேவியுடன் உள்ள மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி வணங்கப்பட வேண்டியவளே என்பது இதன் மூலம் தெரியவருகிறது.

மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியின் இப்படிப்பட்ட தோற்றங்களின் தத்துவங்களை நன்கு அறிந்திருந்த பண்டைக் கால ரிஷி, முனிவர்கள் அவர்கள் சேவகம் செய்து வந்திருந்த ராஜா மகாராஜாக்களுக்கு அவற்றை எடுத்துரைத்திருந்ததினால்தான் அந்த மன்னர்கள் நிர்மாணித்த ஆலயங்களில் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியின் சன்னதிகளும் வைக்கப்பட்டு அவள் வழிபடப்பட்டு வந்துள்ளாள். ஏழு மற்றும் எட்டாம் நூற்றாண்டுகளில் பல்லவர்கள் மற்றும் சோழ மன்னர்கள் காலத்தில் மூதேவி எனும் ஜேஷ்டாதேவியின் வழிபாடு தென் இந்தியாவில், முக்கியமாக தமிழ் நாட்டில் பெருமளவு இருந்துள்ளது என்பதற்கு ஆதாரமாக பல ஆலயங்களில் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவிக்கு சிலைகள் உள்ளதில் இருந்து புரிந்து கொள்ள முடியும். பத்தாம் நூற்றாண்டின் இறுதிப் பகுதியில் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியை பல்வேறு பெயர்களில் ஆனால் அதே தோற்றத்தில் கிராம தேவதையாகக் கூட வழிபட்டு உள்ளார்கள்.

திருவானைக்காவல் அகிலாண்டேஸ்வரி கோயிலில் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவிக்கு சிலை உள்ளதைப் போலவே திருச்சி மாவட்டத்தில் உள்ள உய்யகொண்டான் மலையில் உள்ள உஜ்ஜீவனாதர் எனும் ஆலயத்திலும் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியின் சிலை வைக்கப்பட்டு வணங்கப்பட்டு வந்துள்ளது. அந்த காலங்களில் ஒருவர் நீண்ட பயணம் மேற்கொள்ளும் முன்னர் தமது பயணத்தின் போது எந்தவித விபத்தும் ஏற்படாமல் இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியை வேண்டிக் கொண்டு யாத்திரைக்கு கிளம்புவார்கள். அப்படிப்பட்ட வழிபாடு இன்றும் தொடர்கிறது. திருவானைக்காவல் ஆலயத்தில் உள்ள மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி ஆதி பராசக்தி என வணங்கப்படுகிறாள். அவள் சிலையின் இருபுறங்களிலும் இரண்டு உருவங்கள் உள்ளன. தமிழ்நாட்டின் திருவாரூர் மாவட்டத்தில் உள்ள பசுபதீஸ்வரர் ஆலயத்திலும் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியானவள் சிவபெருமான் மற்றும் பார்வதி தேவியின் சன்னதிகளுக்கு இடைப் பகுதியில் அமர்ந்து கொண்டு பக்தர்களுக்கு அருள் ஆசி புரிகிறாள். அவளை அனுக்கிரஹ தேவதையாக இந்த ஆலயத்தில் வழிபடுகிறார்கள். தமது வேண்டுதல்கள் நிறைவேற இந்த தேவிக்கு ஆடைகள் சாத்தி அபிஷேகம் செய்து வழிபடுகிறார்கள்.

தமிழ்நாட்டின் கரூர் மாவட்டத்தில் சப்த கன்னிகைகள் தமது சாபத்தை விலக்கிக் கொண்ட தலமான கடம்பவனேஸ்வரர் ஆலயத்திலும் ஜேஷ்ட தேவி வழிபடப்பட்டு வந்துள்ளாள். இந்த ஆலயம் சுமார் 1000 அல்லது 2000 வருடங்களுக்கு முற்பட்ட ஆலயம் ஆகும்.

அது போலவே 1000 அல்லது 2000 ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்டதாக கருதப்படும் புதுக்கோட்டை மாவட்டத்தில் உள்ள ஸ்ரீ ஹரி தீர்த்தேஸ்வரர் ஆலயத்திலும் சப்த மாதர்கள், அறுபத்தி மூன்று நாயன்மார்கள், ஐயனார், காசி விஸ்வநாதர், விசாலாட்சி, சரஸ்வதி, மகாலட்சுமி, முருகன், நவகிரகங்கள், பைரவர், சூரியன், சந்திரன் போன்றவர்களுடைய சன்னதியைப் போலவே மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவிக்கும் சன்னதி உள்ளது என்பதில் இருந்து அவள் அந்த காலங்களில் வழிபடப்பட்டு வந்துள்ளது புரியும். இந்த ஆலயத்தில் காணப்படும் அவள் சிலையில் இருபுறமும் காணப்படும் இரு உருவங்கள் அவளது மகன் குளிகன் மற்றும் மகள் மாத்தி என்கிறார்கள். ஆனால் மற்ற ஆலயங்களில் அவளது சிலையின் இருபுறமும் செதுக்கப்பட்டு உள்ள இரு உருவங்களை நந்தி தேவர் என்றும், வாக் தேவதை என்றும் கூறுகிறார்கள்.

மாயவரத்தின் அருகில் உள்ள வழுவூரில் சூலை நோய்கள் (காலம் தவறி நிகழும் மாதவிடாயால் ஏற்படும் நோய் அல்லது வயிற்று வலி நோய்) குணமாக பக்தர்கள் ஆராதிக்கும் வீரட்டேஸ்வர் என்ற சிவன் ஆலயம் ஒன்று உள்ளது. அது பத்தாம் நூற்றாண்டை சேர்ந்த ஆலயம் ஆகும். அந்த ஆலயத்திலும் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி வணங்கப்பட்டு வந்து இருக்கிறாள். வட நாட்டில் பல இடங்களிலும் சீதள தேவி என்பவளை மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியாக வணங்கி வருகிறார்கள். அவள் அம்மை போன்ற கொடிய நோய்களை குணப்படுத்துவதாக கூறப்படுகிறது. பல்லவ மன்னர்கள் காலத்தில் கட்டப்பட்டு உள்ள வீராபுரம் என்ற சிவன் கோவிலை சேர்ந்த ஒரு ஆலயக் குளம் உள்ளது. அதன் படிக்கட்டுக் கரையிலும் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி வழிபடப்படுகிறாள்.

108 நாமங்களைக் கூறி லஷ்மி தேவியை ஆராதிக்கும் தோத்திரத்தில் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியும் இடம் பெற்று இருக்கிறாள். அதில் சில வரிகள் கீழே உள்ளன:

• ஓம் சௌந்தர்யா லக்ஷ்மியே போற்றி
• ஓம் ஸ்வர்க லக்ஷ்மியே போற்றி
• ஓம் ஷைன்ய லக்ஷ்மியே போற்றி
• ஓம் ஜய லக்ஷ்மியே போற்றி
• ஓம் ஜகல் லக்ஷ்மியே போற்றி
• ஓம் ஜோதி லக்ஷ்மியே போற்றி
• ஓம் ஜேஷ்ட லக்ஷ்மியே போற்றி
• ஓம் ஷட்புஜ லக்ஷ்மியே போற்றி

இப்படியாக பத்தாம் நூற்றாண்டுவரை பரவலாக பல இடங்களிலும் வழிபடப்பட்டு வந்துள்ள மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியின் வழிபாடு பின்னர் குறையத் துவங்கி உள்ளது. விஷ்ணுவினால் படைக்கப்பட்டதாக கூறப்படும் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியை விஷ்ணு ஆலயங்களில் வழிபடாமல் சிவபெருமானின் ஆலயங்களில் வழிபடுகின்றார்கள் என்பது ஆச்சர்யம் தரும் செய்தியாகும். பத்தாம் நூற்றாண்டு முதல் அவளுடைய முக்கியத்துவமும், வழிபாடும் குறைந்ததற்கான காரணங்கள் சரிவரத் தெரியவில்லை.

பத்தாம் நூற்றாண்டுக்குப் பின்னர் மூதேவியின் வழிபாடு மெல்ல மெல்லக் குறையத் துவங்கியது என்பதின் காரணம் சமூகப் பிளவே. மக்கள் கடவுட்களையும் ஆரியக் கடவுள் மற்றும் திராவிடக் கடவுள் என பிரித்துப் பார்க்கத் துவங்கினார்கள். அந்த காலங்களில் ஆட்சியில் இருந்த பாண்டிய மற்றும் பெரும்பாலான சோழ மன்னர்கள் அந்தணர்கள் அல்லாதவர்களே. ஆகவே அந்த மன்னர்களினால் ஊக்குவிக்கப்பட்டு வந்திருந்த தெய்வீக வழிபாட்டு முறைகள் ஒவ்வொரு கட்டத்திலும் வறுமையில் இருந்த பெருவாரியான சமூகத்தினரால் பெரிய அளவில் ஏற்கப்பட்டு வந்துள்ளது. பெரும்பாலான இடங்கள் கிராமப்புறங்களாகவே இருந்ததினால் மன்னர்கள் நிர்மாணித்த ஆலயங்கள் கிராமங்களில் அமைக்கப்பட்டன. புராணங்களைப் படித்தோம் என்றால் கடவுட்கள் பலரும் தமது சாபங்களைக் களைந்து கொள்ள பூமிக்கு வந்தபோது அடர்ந்த காடுகளிலும் நதிக் கரையிலும் அமர்ந்து தவம் செய்துள்ளார்கள் என்பது தெரியும். அந்த இடங்கள் பெரும்பாலும் கிராமங்களிலேயே அமைந்து இருந்தன. இப்படியாக அவர்கள் அமர்ந்து இருந்த புனித இடங்களில் எழுந்த ஆலயங்கள் மிகச் சிறிய அளவில் கிராமங்களில் இருந்துள்ளது. அவற்றை வழிபாட்டுத் தலம் என்ற பெயரில் அமைத்து இருந்துள்ளார்கள். அந்த வழிபாட்டுத் தலங்கள் மரத்தடிகளில் இருந்துள்ளன. ஆற்றின் கரைகளில் இருந்துள்ளன. மேலும் அவற்றில் பலவிதமான தெய்வங்கள் வைக்கப்பட்டு வழிபடப்பட்டு இருந்துள்ளன. அந்த ஆலயங்களின் சிலவற்றின் சக்தியை உணர்ந்த மன்னர்கள் பின்னர் மிகப் பெரிய ஆலயக் கட்டடங்களை எழுப்பி அதில் அந்த சக்தி மிக்க தெய்வங்களின் சிலைகளை நிறுவினார்கள். கிராம தேவதை ஆலயங்களாக இருந்தவை பிற்காலத்தில் பெரிய ஆலயங்களாயின.

இரண்டாவதாக அந்த காலங்களில் அந்தணர்கள் ஆதிக்கமும் அதிகம் இருந்தது. அந்தணர்கள் வேத பாடங்களை நன்கு படித்திருந்த வல்லுனர்கள் என்பதினால் எந்த பிரிவை சேர்ந்த மன்னர்கள் என்றாலும் அவர்கள் நடத்திய பல்வேறு புனித காரியங்களுக்கும் அவர்களது உதவி தேவையாக இருந்தது. இதனால் ஆலயங்களில் பல கட்டுப்பாடுகள் தோன்றத் துவங்கின. சன்னதிகளில் அனைத்து பிரிவினரும் அனுமதிக்கப்படவில்லை. பூஜைகளில் சமஸ்க்ருத மொழியில் மந்திரங்கள் ஓதப்பட்டன. ஆனால் கிராமங்களில் வெட்ட வெளியில் அமைந்து இருந்த ஆலயங்கள் எனப்பட்ட வழிபாட்டுத் தலங்களில் யார் வேண்டுமானாலும் சென்று தெய்வங்களுக்கு மாலைப் போட்டோ, பூக்களைத் தூவியோ நேரடியாக வழிபட முடிந்தது. ஆனால் அங்கெல்லாம் மந்திரங்கள் ஓதி பூஜைகள் செய்யப்படவில்லை. சில பிரசாதங்கள் அசைவ உணவுகளாகவும் இருந்தன. கிராமங்களில் இருந்தவர்களில் பெரும்பாலோனோர் ஏழைகள். தினமும் குளித்துவிட்டு மாற்று உடை அணிய வசதி அற்றவர்கள். அவர்களும் திறந்தவெளி ஆலயத்தில் வந்து வழிபட்டார்கள். ஆகவே அப்படிப்பட்ட ஆலயங்களுக்கு செல்வதை பிராமணர்கள் தவிர்த்து வந்தார்கள்.

இதன் விளைவாக வேத வழி ஆலயங்கள் என்றும் வேத முறையில் இல்லாத ஆலயங்கள் எனவும் ஆலயங்கள் பிரித்துப் பார்க்கப்பட்டன. வேத வழியிலான ஆலயங்களில் ஆகம வழிபாட்டு முறை அமைய மற்ற ஆலயங்கள் ஆகம வழிபாட்டு முறை அற்ற ஆலயங்கலாயின. கிராமங்களில் இருந்த ஆலயங்கள் கிராம தேவதை ஆலயங்கள் என அழைக்கப்படலாயிற்று.

கிராம தேவதைகள் என்பவர்கள் இரண்டாம் நிலைக் கடவுட்கள் என்றே பெரும்பாலானவர்கள் கருதும் அளவிற்கு கருத்துக்கள் பரப்பப்பட்டன. மூல தெய்வங்களின் அதாவது முதல் நிலைக் கடவுட்கள் எனக் கருதப்பட்ட தெய்வங்களின் பரிவார தேவதைகள்தான் கிராம தெய்வங்கள் என்றும் அவர்களுக்கு தனித் தன்மையும், சக்தியும் கிடையாது எனவும் கருதப்பட்டன. முதல் நிலைக் கடவுட்கள் என்பவர்கள் சிவன், விஷ்ணு, பிரும்மா, பார்வதி, லஷ்மி மற்றும் சரஸ்வதி என்பவர்கள் ஆவர். கிராம தேவதைகளை இரண்டாம் அல்லது மூன்றாம் நிலைக் கடவுட்கள், அதாவது ஆலயங்களில் உள்ள தெய்வங்களுடைய படை வீரர்கள் என்று கூடக் கூறும் அளவிற்கு நிலைமை சென்றிருந்தது.

அந்தணர்களின் கடவுள் என வணங்கிய பிரிவில் வேத முறையிலான வழிபாட்டுக்குறிய தெய்வங்கள் எனக் கருதப்பட்ட சிவபெருமான், வினாயகர், விஷ்ணு, ராமர், ஹனுமான், பார்வதி, லஷ்மி மற்றும் சரஸ்வதி, அவர்களுடைய பல்வேறு ரூபங்களான லலிதா திரிபுரசுந்தரி, புவனேஸ்வரி தேவி மற்றும் பல்வேறு ரூப அம்பாள் போன்றவர்கள் இருந்தார்கள். ஆனால் அதில் பார்வதியின் அவதாரமான மாரியம்மன் குடும்ப வகையினரான அம்மன்கள் எனப்பட்ட தெய்வங்களை சேர்த்துக் கொண்டது இல்லை. ஆரம்ப காலங்களில் பிராமணர்கள் முருகன், கிருஷ்ணர், வள்ளி மற்றும் மாரியம்மன் போன்றவர்களை ஏற்கவில்லை என்றாலும் காலப்போக்கில் அவர்களையும் வழிபடத் துவங்கினார்கள்.

அதே நேரத்தில் அந்தணர் அல்லாதோர் கிருஷ்ணர், முருகன், பரசுராமர்,காத்தவராயன், சூலி, பேயாண்டி, குதிரை வீரன் மற்றும் வள்ளி, மாரியம்மன், மகமாயி, ரேணுகா தேவி, எல்லம்மாள், காளி, யோகினிகள், மற்றும் பலவித அம்மன்கள் போன்றவர்களை வணங்கி வந்தார்கள். ஆகவே அவர்களை வணங்கிய கடவுட்களை அந்தணர்கள் தவிர்த்தே வந்திருந்தார்கள். அந்தணர்கள் வணங்கிய பெண் தெய்வங்களை அம்பாள் என்ற பெயரிலும், பிற சமூகத்தினர் வணங்கி வந்த அதே பெண் தெய்வங்களை அம்மன் என்றும் பெயரிட்டு உருவங்களிலும் மாற்றத்தை ஏற்படுத்தி அதிலும் அபிப்பிராய பேதத்தை உருவாக்கினார்கள்.

மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியைப் பொருத்தவரை அவள் யோனினி என்றும், தாந்த்ரீக கடவுள் எனவும் கருதப்பட்டதினால் அவளை ஆகம மற்றும் வேத வழி முறையில் இல்லாத தெய்வம் எனக் கருதி அவளை வழிபடுவதை தவிர்த்தார்கள்.

பல இடங்களிலும் ஆட்சியில் இருந்த மன்னர்கள் தம் ஆட்சி பலமாக இருக்க, எதிரிகளை அழிக்க பல்வேறு முறையிலான தாந்த்ரீக வழிபாட்டை கடைபிடிக்கத் துவங்கினார்கள். அவை தாந்த்ரீக மற்றும் மாந்த்ரீக முறைகளில் ஆன வழிபாட்டை அதிகரித்தது. அந்த மந்திர தந்திர வழிபாட்டு முறையில் லஷ்மி தேவியின் சகோதரி என்று கூறப்பட்டு வந்திருந்த மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி முக்கியமானவளாக இருந்தாள். மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி தென் இந்தியாவின் பல இடங்களில் மன்னர்களினால் ஊக்குவிக்கப்பட்டு பெருமளவில் ஆராதிக்கப்பட்டு வந்திருந்ததினால், வைதீக முறைகளில் இருந்த மூல தெய்வங்களின் பெருமைகள் குறையத் துவங்க அதை ஏற்க முடியாமல் அவளது வழிபாட்டின் முக்கியத்துவத்தைக் குறைக்கும் வகையில்அந்தணர்கள் செயல்படத் துவங்கினார்கள்.

பத்தாம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் பல்லவ மற்றும் சோழ மன்னர்கள் ஆட்சி காலத்திற்குப் பிறகு அந்தணர்கள் ஆதிக்கம் அதிகரிக்கத் துவங்கியது. அவர்கள் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியை அந்தணர்கள் அல்லாதவர்களின் கடவுளாக, மாந்த்ரீக தாந்த்ரீக மோகினியாக, தரித்திர தேவியாக, அமங்கலமான தேவியாக சித்தரித்து, அவளது அருமை மற்றும் பெருமைகளை குறைத்துக் கூறி பரவலாக வழிபடப்பட்ட மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியின் வழிபாடு குறைய தம்மால் ஆன செயல்களை செய்யத் துவங்க மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவியின் வழிபாடு மெல்ல மெல்ல குறையத் துவங்கியது. ஆனால் மூதேவி எனும் ஜேஷ்ட தேவி மகாலஷ்மிக்கு சற்றும் குறைந்தவள் அல்ல என்பதும், அவளே லஷ்மி கடாட்ஷம் கிடைக்க காரணமாக இருக்கின்றாள் என்பதும் மறுக்க முடியாத உண்மையாக இருப்பதினால் பிற்காலத்தில் அவள் வழிபாடு பல இடங்களிலும் மீண்டும் தொடரத் துவங்கி உள்ளது.

சமயபுரத்தில் தேவி சமயபுரம் மாரியம்மனுடன் சம்மந்தப்பட்ட இரு ஆலயங்கள் உள்ளன. அவற்றில் ஒன்றான தேவி சமயபுரம் மாரியம்மன் ஆலயம் மிகவும் பிரசித்தி பெற்ற ஆலயம் ஆகும். அங்குள்ள அம்மனை பார்வதி தேவியின் அம்சமாக கருதுகிறார்கள். அவளுக்குள்ள அனைத்து சக்திகளையும் சிவபெருமானே தந்துள்ளார். பல்வேறு இடங்களில் இருந்தும் பக்தர்கள் இங்கு வந்து தமது பிரார்த்தனைகள் நிறைவேற வேண்டும், தீராத தமது நோய்கள் குணமாக வேண்டும், அம்மை நோய்களால் தாம் பாதிக்கப்படாமல் இருக்க வேண்டும் என்றெல்லாம் வேண்டிக் கொள்வார்கள். சமயபுரம் மாரியம்மன் ஆலயத்தைப் பற்றி தெரிந்திருக்காத ஆன்மீக பக்தர்கள் எவரும் இருக்க மாட்டார்கள். அம்மை நோய் வந்தவர்கள் அந்த நோய் விரைவில் குணமடைய வேண்டும் என வேண்டிக் கொண்டு பரிகாரம் செய்வார்கள். அப்படி குணம் அடைந்ததும் அவர்களை இந்த ஆலயத்துக்கு அழைத்து வந்து நேர்த்திக் கடன்களை செய்வார்கள். அவளே உலகெங்கும் பல்வேறு ரூபங்களிலும் பல்வேறு பெயர்களிலும் அழைக்கப்படும் அனைத்து தேவி மாரியம்மன்களுக்கும் தலைவியானவள் ஆகும். தமிழில் மாரி என்றால் மழை என்பது அர்த்தம். ஆகவே மழையைப் போல அருளை பொழிபவள் என்பதினால் தேவி மாரியம்மன் என அழைக்கப்பட்டாள். தமிழில் அம்மன் என்பது பெண் தெய்வத்தை குறிப்பதாகும்.

தேவி சமயபுரம் மாரியம்மன்  காளியின் அவதாரம் எனவும், காளி பார்வதியின் அவதாரமே என்பதினால் சமயபுரம் மாரியம்மனும் சக்தியின் அவதாரமே எனவும் கூறுகிறார்கள். காளி  தேவியானவள் பயங்கர ரூபத்தோடு காட்சி  அளிப்பதைப் போலவே பல மாரியம்மன் தேவிகளும் பயங்கர ரூபத்தில் சில ஆலயங்களில் காணப்படுவதினால், தேவி மாரியம்மங்களின் தலைவியாக கருதப்படும் தேவி சமயபுரம் மாரியம்மனை காளி  தேவியின் அவதாரமாக கூறுகிறார்கள். அவளுக்கு மழைப் பொழிய வைக்கும் சக்தியைத் தவிர அம்மை நோய்களை குணப்படுத்தும் விசேஷமான சக்தியும் அவளுக்கு மட்டுமே உண்டு என்ற வரத்தையும் சிவபெருமான் தந்து இருந்தார். இந்த அம்மனுக்கு அம்மை நோயைக் குணப்படுத்தும் சக்தி தந்ததற்கு காரணமாக ஒரு புராணக் கதையை கூறுகிறார்கள். அனைத்து சக்தி தேவி ஆலயங்களும் எழும்பக் காரணமாக இருந்த அதே கதைதான் இங்கும் கூறப்படுகிறது.  தக்ஷ யாகத்தில் அவமானம் அடைந்து தற்கொலை செய்து கொண்ட பார்வதியை சிவபெருமான் தனது தோளில் தூக்கிக் கொண்டு  சென்ற போது பார்வதியின் உடலில் இருந்து அவள் கண்கள் இந்த ஆலயம் உள்ள கண்ணனூரில்  விழுந்ததினால் பார்வதின் அவதாரமாக தோன்றிய தேவி சமயபுரம் மாரியம்மனுக்கு ஆயிரம் கண்களை சிவபெருமான் கொடுத்தாராம்.  அம்மை நோயினால் ஏற்படும் சின்னஞ் சிறிய  நீர்க் கொப்புளங்களை பார்வதியின் சிறு கண்களாக கருதுகிறார்கள் என்பதினால் அம்மைக் கண்களையும் குணப்படுத்தும் சக்தியையும் அவளுக்கு தந்தாராம்.

பக்தர்களுக்கு தேவி சமயபுரம் மாரியம்மனின் மீதான பயம் எந்த அளவு உள்ளது என்றால், எவராவது ஒருவர் வாய் தவறிக் கூட ஏதாவது ஒரு காரணத்திற்காக அந்த ஆலயத்துக்கு வருவதாக ஒரு முறை வேண்டிக் கொண்டால் வாழ்நாளில் ஒரு முறையாவது அங்கு போகாமல் இருக்க மாட்டார்கள். தாம் அந்த ஆலயத்துக்கு வருவதாக கூறிவிட்டதை நிறைவேற்ற அங்கு வந்து அம்மனை வழிபட்டு விட்டுச் செல்வார்கள். காரணம் அப்படி தாம் கூறியதை நிறைவேற்றாவிடில் தமக்கோ அல்லது தமது குடும்பத்தினருக்கோ பல்வேறு பிரச்சனைகள் தோன்றிக் கொண்டே இருக்கும்  என்ற பயமேதான் காரணம் ஆகும். இந்த ஆலயம் தமிழ்நாட்டில் திருச்சியில் உள்ள கொள்ளிடம் ஆற்றில் இருந்து 10 கிலோமீட்டர் தொலைவில் உள்ளது.

இந்த ஆலய வரலாறு குறித்து பல்வேறு கதைகள் உலவுகின்றன. ஆனால் அனைத்துமே வாய்மொழிக் கதையாகவே உள்ளன. களி மண் சிலையாக காணப்படும் இந்த ஆலய தேவி ஸ்வயமாக அவதரித்தவள் என்பது நம்பிக்கை ஆகும். காட்டுப் பகுதியில் தோன்றியதாக நம்பப்படும் தேவி சமயபுரம் மாரியம்மனை ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பிருந்தே அங்குள்ள கிராமத்தினர் வழிபாட்டு வந்துள்ளனராம். தான் அங்கு ஸ்வயமாக எழுந்தருளி இருந்ததை தேவி சமயபுரம் அம்மனே ஒரு விழாவில் தமது பக்தர் உடலில் தாமே புகுந்து கொண்டு (சாமியாடி) அந்த உண்மையை மக்களுக்கு எடுத்துரைத்தாளாம். மூல விக்ரஹம் களி மண்ணால் ஆனதாக இருந்ததால் அதைப் போன்றே இன்னொரு சிலையை கல்லில் வடித்து மூல மூர்த்திக்கு முன்பாக வைத்து அதற்கே அபிஷேகம் பூஜை போன்றவற்றை செய்கிறார்களாம். மூல மூர்த்திக்கு எந்த சிதைவும் எற்படக் கூடாது என்ற பயம்தான் அப்படி செய்வதற்கான  காரணம்ஆகும்.

ஒரு கிராமியக் கதையின்படி 18 ஆம் நூற்றாண்டுக்கு முன்னர் இந்த ஆலயம் எழுப்பப்படாமல் இருந்தபோது பராசக்தியின் அம்சமான ஒரு தேவியின் சிலையை ஸ்ரீரங்கத்தில் ரங்கநாதஸ்வாமி ஆலயத்தில் வைத்து பூஜித்து வந்தார்கள். ஆனால் அந்த சிலை அந்த ஆலயத்தில் வைக்கப்பட்டது முதல் அந்த ஆலய பண்டிதருக்கு பலவிதமான உடல் நலக்குறைவு தொடர்ந்து ஏற்ப்பட்டு வந்து கொண்டிருக்க அந்த வியாதிக்கான காரணம் அந்த சிலையே  என சந்தேகப்பட்ட பண்டிதர் அந்த சிலையை அங்கிருந்து அப்புறப்படுத்தி வனத்தில் கொண்டு போய் வைத்துவிட ஏற்பாடு செய்தார். அன்றைய காட்டுப் பகுதியாக இருந்த சமயவரத்தில் அந்த சிலையை வைத்து விட பெயர் தெரியாத தேவியை அங்கிருந்த கிராமத்தினர் கிராம தெய்வமாகக் கருதி வழிபடலானார்கள். ஆனால் அவர்களுக்கு அதைக் குறித்த எந்த தகவலும் தெரியாது.

அங்கிருந்த கிராம மக்கள் அந்த தேவியை வணங்கத் துவங்கியது முதல் அவள் அவர்களுக்கு காவல் தேவதையாக உள்ளதைப் போல இருப்பதாக உணர்ந்தார்கள். அவர்களுக்கு திருடர்களினாலோ அல்லது வேறு எந்த விதமான மிருகங்களினாலோ பயம் ஏற்படவில்லை. அது மட்டும் அல்ல கடவுளிடம் அவர்கள் வைத்த வேண்டுகோட்கள் அதுவாகவே நிறைவேறத் துவங்கியன. அந்த காலகட்டங்களில் கிராம தேவதைகள் மனிதர்களது வாழ்க்கையை நிர்ணயிப்பதில் பெரும் பங்கு வகித்தன.

அங்கிருந்த மக்கள் அந்த பெயர் தெரியாத அந்த தெய்வத்திடம் தகுந்த முறையில் வேண்டிக் கொண்டு வழிபட்டால் அவர்கள் வேண்டுதல்கள் நிறைவேறுகின்றன என்பதை உணரத் த்குவங்கியதும் அந்த நம்பிக்கையை மற்றவர்களுக்கும் பரப்பலானார்கள். அந்த செய்தி பரவலாக அனைத்து இடங்களிலும் பரவத் துவங்க அது அப்போது திருச்சியில் தங்கி இருந்த விஜயநகர மன்னர்கள் காதுகளிலும் விழுந்தது. ஆகவே அவர்களும் அங்கு வந்து அந்த தெய்வத்தை வழிபடலானார்கள். பின் ஒருமுறை அவர்கள் தாம் ஈடுபட்டு  உள்ள யுத்தத்தில் வெற்றி பெற்றால் அந்த தேவிக்கு ஒரு ஆலயம் எழுப்புவதாக சபதம் செய்ய அவர்கள் யுத்தத்தில் வெற்றி பெற்று திரும்பி வந்ததும் கண்ணனூர் மாரியம்மன் ஆலயம் என்ற பெயரில் சிறு ஆலயம் அமைத்தார்கள்.

அதைப் போலவே இன்னொரு கதையும் உள்ளது. அந்தக் கதையின்படி விஜயநகர மன்னர்கள் திருச்சியில் தங்கி இருந்தபோது பெயர் தெரியாத ஒரு பெண் தெய்வத்தை வணங்கி வந்திருந்தார்கள். அவர்கள் யுத்தத்தில் தோல்வி அடைந்து தமது ஊருக்கு கிளம்பிச் சென்றபோது அந்த சிலையையும் பல்லக்கில் வைத்து எடுத்துச் சென்றார்கள். சாதாரணமாக விஜயநகர மன்னர்கள் தாம் தினமும் வணங்கி வந்திருந்த தெய்வத்தின் சிலையை எங்கு அவர்கள் சென்றாலும் தம்முடன் எடுத்துச் சென்று விடுவதுண்டு. அப்படி அவர்கள் திரும்புகையில் காட்டுப் பகுதியாக இருந்த சமயவரத்தின் வழியே சென்றார்கள். காட்டில் ஒரு இடத்தில் இளைப்பாறிய பின் மீண்டும் கிளம்பியபோது என்ன செய்தும் பூமியில் அவர்கள் வைத்து இருந்த அந்த தேவியின் சிலையை அவர்களால் எடுக்க முடியவில்லை. ஆகவே வேறு வழி இன்றி அந்த சிலையை சுற்றி அங்கேயே மேல்கூறை இல்லாத ஒரு தடுப்பை எழுப்பிவிட்டு சென்று விட்டார்கள். அந்த சிலையையே வழிப்போக்கர்களும் கிராமத்தினரும் வணங்கி வரலானார்களாம். அதுவே பிற்காலத்தில் சமயவரம் தேவி மாரியம்மன் என அறியப்பட்டு பின்னர் அமைக்கப்பட்ட பெரிய ஆலயத்தில் அமர்த்தப்பட்டது.

மற்றுமொரு கிராமியக் கதையின்படி  ஒருமுறை அங்கு படையெடுத்து வந்த மொகலாய மன்னரின் போர்வீரர்கள் அந்த கிராமத்தினர் வணங்கி வந்திருந்த சிலையை தம்  நாட்டில் கொண்டு போய் மன்னன் முன்னால் அதை உடைக்க வேண்டும் என்பதற்காக தூக்கிக் கொண்டு போய்விட்டார்கள். வழியில் அவர்கள் நதி ஒன்றைக் கடக்க வேண்டி இருந்தது. அனைத்து பொருட்களையும், சிலையையும்  நதிக்கரையில் வைத்தப் பின் களைப்பினால் சற்று ஒய்வு எடுத்துவிட்டு அங்கேயே குளித்தப் பின்னர் மீண்டும் புறப்பட்டார்கள். ஆனால் கிளம்பும்போது அந்த சிலையைக் காணவில்லை. எங்கு தேடியும் அது கிடைக்கவில்லை என்பதினால் வெறுத்துப் போய் ஊருக்கு சென்று விட்டார்கள்.

படைவீரர்கள் அங்கிருந்து சென்ற சில தினங்களுக்குப் பிறகு அந்த சிலை  வேப்ப மரங்களின் அடியில் இருந்த புதர் ஒன்றில் இருந்ததை அந்த ஊர் ஜனங்கள் கண்டு பிடித்தப் பின்னர் மீண்டும் அதை எடுத்து வைத்து வணங்கத்  துவங்கினார்கள். அது எப்படி அங்கு சென்றது என்பது யாருக்கும் தெரியவில்லை. ஆனால் அந்த தெய்வத்தின் மகிமையைக் கேள்விப்பட்ட விஜாநகர மன்னனான விஜயரங்க சொக்கநாதர் என்பவர் சமயபுரத்தில் ஆலயம் ஒன்றைக் கட்டி அதில் பராசக்தியின் அம்சம் என கருதப்பட்ட அந்த சிலையை பிரதிஷ்டை செய்து அங்கு  வழிபட்டாராம். இப்படியாகவே சமயபுரம் தேவி ஆலயம் எழுந்ததாக சிலர் நம்புகின்றார்கள். பலரும் அந்த ஆலயம் குறித்த பலவிதமான  வரலாற்றை  வாய்வழி செய்தியாக கூறி வந்தாலும் அனைத்து  கதைகளுமே அந்த ஆலயத்தைக் கட்டியது விஜயநகர மன்னர்களில் ஒருவரே என்பதையும், தேவி  சமயபுரம் மாரியம்மன்  ஸ்வயம்புவாக வெளி வந்தவளே என்பதையும் வெளிப்படுத்துகின்றது. 

அதைப் போலவே வரலாற்று ஆராய்ச்சியாளர்களும் அந்த ஆலயத்தை கண்ணனூர் எனும் இடத்தில் 18 ஆம் நூற்றாண்டில் விஜயநகர மன்னர்கள் கட்டினார்கள் என்றே கருதுகின்றார்கள். கண்ணனூரை  பல்வேறு சமயங்களில் கண்ணபுரம், விகரமபுரம் மற்றும் மகாலிபுரம் என்றெல்லாம்  அழைத்து உள்ளார்கள். ஆனால் இந்த வரலாற்று செய்திகளை உறுதிப்படுத்தும் விதத்தில் எந்த விதமான எழுதப்பட்ட ஆவணமும் கிடைக்கவில்லை. அதன் காரணம் அந்த காலங்களில் எந்த செய்திகளையுமே எழுத்து வடிவில் எழுதி வைத்திருக்கவில்லை. அனைத்து செய்திகளுமே வாய்வழி செய்திகளாகவே இருந்துள்ளன. அதைத் தவிர அங்கொன்றும், இங்கொன்றுமாக சில இடங்களில் காணப்படும் பாறைகளில் பொறிக்கப்பட்ட செய்திகள் ஆதாரங்களாக  எடுத்துக் கொள்ளப்பட்டன.

வரலாற்று ஆராய்ச்சியாளர்களின் கூற்றின்படி விஜயநகர மன்னர்கள் இங்குள்ள தேவி மாரியம்மனை வணங்கி வந்துள்ளார்கள். 1706-1732 ஆண்டுகளில் இங்கு ஆட்சியில் இருந்த விஜயராய சக்ரவர்த்தி காலத்தில்தான்  இந்த ஆலயத்தில் தேவி சமயபுரம் அன்னையின் சிலை பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்டு உள்ளது என்றும்  கருத்து தெரிவிக்கின்றார்கள்.

அன்னை சமயபுரத்தாள் என அன்போடு பக்தர்களால் அழைக்கப்படும் தேவி சமயபுர மாரியம்மனின் சிலை மற்ற ஆலயங்களில் காணப்படும் கல்லினாலோ  அல்லது உலோகத்தினாலோ வடிவமைக்கப்பட்ட சிலையாக இல்லாமல் களிமண்ணால் செய்யப்பட்டுள்ளது என்பதினால் அதைப்  போலவே கல்லில் வடிவமைக்கப்பட்டு வைக்கப்பட்டு உள்ள உற்சவ மூர்த்திக்கே அபிஷேகங்கள் மற்றும் பூஜைகளை செய்யும்போது அந்த உற்சவ மூர்த்தி  சிலையில் அம்மன் வந்து அமர்ந்து கொண்டு அவற்றை ஏற்றுக் கொள்வதாக கருதுகிறார்கள்.

அந்த ஆலயத்துக்கு வருகைத் தரும் பக்தர்கள் தேவி சமயபுரத்தாள் தமக்கு உடல் நலத்தையும், செல்வத்தையும் வாரி வழங்குவாள் என நம்புகிறார்கள்.  அதன் காரணம் அவள் தன்னுள் இருபத்தி ஏழு நட்ஷத்திரங்களுடன் ஒன்பது நவக்கிரகங்களின் சக்திகளையும் அடக்கி வைத்துக் கொண்டுள்ளதான நம்பிக்கையே காரணம் ஆகும். இதனால் அவளிடம் சரண் புகுந்துள்ள நட்சத்திரங்கள் மற்றும் கிரகங்களின் பாதிப்புக்கள் அவளை வந்து வணங்குபவர்களுக்கு ஏற்படாது என்கின்றார்கள்.  சிவப்பு நிற மேனியோடு, பல அம்சங்களையும் அடக்கி வைத்துள்ள எட்டு கரங்களோடு, ஆயிரம் சூரிய ஒளி வெளிப்படுத்துவது போல  தேவி காட்சி தருகிறாள். இரண்டு கைகளில் ஒன்றில் வாளும் இன்னொன்றில் குங்கும சிமிழும் உள்ளன. எட்டு கைகளுடன் உள்ள தேவி மாரியம்மனை உலகில் வேறு எங்குமே காண முடியாது. அதிகபட்சமாக நான்கு கைகளுடன் கூடிய தேவி மாரியம்மனையே சில ஆலயங்களில் காணலாம்.

தேவி சமயபுர மாரியம்மனின் ஆலயத்தில் வந்து உடலின் சில பாகங்களில் வந்துள்ள வியாதிகள் குணமாக வேண்டும் எனவும்  வேண்டிக்கொண்டு பிராத்தனை செய்வார்கள்.  பல்வேறு உலோகங்களில் செய்யப்பட்ட மனித உறுப்புகளைப் போன்ற உருவத்தைக் கொண்ட சின்ன உலோகத்திலான சின்னங்களை அங்குள்ள உண்டியலில் போட்டு அம்மனிடம்  தம்முடைய  உடலில் அந்த குறிப்பிட்ட உறுப்பில் ஏற்பட்டு உள்ள வியாதி குணமடைய வேண்டும் என பிரார்த்தனை செய்வார்கள்.  உதாரணமாக கையில் உள்ள வியாதி குணமாக கையைப் போன்ற உருவம் கொண்ட உலோகத் தகட்டையும், காலில்  உள்ள வியாதி குணமாக காலைப்  போன்ற உருவம் கொண்ட உலோகத் தகட்டையும் உண்டியலில் போட்டு பிரார்த்தனை செய்வார்கள்.
அனைத்து ஆலயத்துக்கும் செல்லும் பக்தர்கள் தமது கோரிக்கைகள் நிறைவேற வேண்டும் என்பதற்காக விரதம் பூண்டு பிரார்த்தனை செய்வார்கள். ஆனால் இந்தக் கோவிலிலோ அம்மனே  தமது பக்தர்களுடைய நலத்துக்காக விரதம் இருப்பது அதிசயம் ஆகும். வருடத்துக்கு நான்கு நாட்கள் அம்மனுக்கு மோர் மற்றும் பானகம் மட்டுமே நெய்வித்தியமாக படைக்கப்படுகிறது. அந்த நாட்களில் அங்கு வருகை தரும் பக்தர்களும் மோர் மற்றும் பானகம் போன்ற இரண்டையும் தவிர வேறு எதையும் பிரசாதமாகத் தர அனுமதிக்கப்படுவது இல்லை.

முதலில் இந்த ஆலயமும் திருச்சி அகிலாண்டேஸ்வரி நிர்வாகத்தின் கட்டுப்பாட்டில்தான் இருந்தது. அதற்குப் பிறகு இதை  அரசாங்கத்தின் நேரடி  நிர்வாகத்தில் கொண்டு வந்து விட்டார்கள்.

தேவி சமயபுரம் மாரியம்மனுடன் சம்மந்தப்படுத்தி கூறப்படும் இன்னொரு ஆலயக் கதையும் இங்கு உண்டு.  சமயபுரத்தில் இருந்து சுமார் மூன்று கிலோ தொலைவில் உள்ள  எஸ். கண்ணனூரில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட தேவி சமயபுர மாரியம்மனின் மூலச் சிலை  இங்கு படையெடுத்து வந்த மொகலாய மன்னர்களின் படையினர் தொலைத்து விட்டுச் சென்ற அம்மன் சிலை என்றும், இன்னும் சிலர் இல்லை, அது பூமியில் வைத்துவிட்டு தூக்க  முடியாமல் அங்கேயே ஒரு சிறு வழிபாட்டுத் தலம் அமைத்து விட்டுச் சென்ற விஜயநகர மன்னர்கள் விட்டுச் சென்ற சிலை என்றும் கூறுகிறார்கள்.  ஆனால் எஸ். கண்ணனூரில் அந்த சிலை கண்டெடுக்கப்பட்ட அதே இடத்தில் அந்த அம்மனின் சக்தியைக் காட்டும் விதத்தில் தேவி ஆதி மாரியம்மன் எனும் பெயரில் சிறிய அளவில் இன்னொரு ஆலயம் எழுப்பப்பட்டுள்ளது.  அந்த ஆலயத்தில் உள்ள தேவி மாரியம்மனை தேவி சமயபுரம் மாரியம்மனின் தாயார் என்று கருதுகிறார்கள்.

இந்த ஆலயம் எழுந்த கதையும் விசித்திரமானதுதான். கிராமியக் கதையின்படி சுமார் இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வனப்பிரதேசமாக இருந்த அங்கு இருந்த ஒரு  புதரில் ஒரு குழந்தையின் அழுகுரல் கேட்டதாம். அதைக் கேட்ட உள்ளூர் மக்கள் அங்கு ஓடிச் சென்று பார்த்தபோது அங்கு பெரிய பாம்புப் புற்று இருந்ததாம். அப்போது அங்கிருந்த ஒருவர் உடலில் புகுந்து கொண்ட தேவி மாரியம்மன் அந்த புற்றில் தான் அமர்ந்து உள்ளதாகவும் தன்னை அங்கேயே வழிபடுமாறும் கூறினாளாம்.  அதைக் கேட்ட கிராமவாசிகள் அங்கேயே சிறு சிலையை நிறுவி  அந்த  புற்றை வழிபட்டு வந்துள்ளார்கள். 

அது முதல் ஒவ்வொரு வருடமும் அதே இடத்தில் இருந்து அந்த சிலையை ஒரு பல்லக்கில் வைத்து கொள்ளிடம் நதிக்கு எடுத்துச் சென்று நீராடியபின் திரும்பி வந்து வருடாந்திர விழாவை நடத்தினார்கள். இப்படியாக இருக்கையில் ஒருமுறை அந்த பல்லக்கை அவர்கள் எஸ். கண்ணனூரில் இருந்த ஒரு வேப்ப மரத்தின் அடியில் வைத்துவிட்டு இளைப்பாறிய பின்னர்  மீண்டும் கிளம்பியவர்கள் அதை தூக்க முடியாமல் திண்டாடினபோது, அங்கிருந்த ஒரு பெண்ணின் உடலில் புகுந்து கொண்ட தேவி மாரியம்மன் தானே சமயபுரம் தேவியான மாரியம்மனின் தாயார் என்றும் என்றும் தனக்கு அங்கு ஒரு ஆலயம் எழுப்புமாறும் உத்தரவு கொடுக்க விஜய நகர மன்னர்கள் எஸ். கண்ணனூரில் ஒரு சிறு ஆலயம் எழுப்பி சமயபுரத்து ஆலயத்தில் இருந்து ஒரு பிடி மண்  எடுத்து வந்து அதையும் சேர்த்து அங்கு தேவி மாரியம்மனின் ஒரு சிலையை பிரதிஷ்டை செய்து அதை கண்ணபுரம் தேவி ஆதி மாரியம்மன் எனும் பெயரில் வழிபடலானார்கள். அது முதல் தேவி சமயபுர மாரியம்மன் ஆலயத்துக்கு சென்றவர்கள் அங்கிருந்து சுமார் மூன்று கிலோ மீட்டர் தொலைவில் உள்ள  தேவி ஆதி மாரியம்மனையும் வழிபடலானார்கள். இப்படியாக தேவி சமயபுரம் மாரியம்மனும், அவளது தாயாராக கருதப்படும் தேவி ஆதி மாரியம்மனும் தாயும் சேயுமாக வணங்கப்பட்டு வருகின்றார்கள். இன்றும் தேவி சமயவரம் மாரியம்மனின் வருடாந்திர திருவிழாவில் உற்சவ மூர்த்தியை தேவி ஆதி மாரியம்மன் ஆலயம்வரை எடுத்து வந்து சற்று தங்கிவிட்டு திரும்பவும் எடுத்துச் செல்வார்களாம். இப்படி செய்வதின் மூலம் ஐதீகமாக  தாயும், மகளும் ஒன்று சேர்ந்து  உறவாட வகை செய்வதாக நம்புகின்றார்கள். 

தேவி சமயபுர மாரியம்மன்  ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட  காலத்தில் அங்கு எழுந்தருளி உள்ளாள் என்றும்,  ஆனால் அதற்கு முன்னரே அவளது தாயாராக கருதப்படும் தேவி ஆதி மாரியம்மன் இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட காலத்தில் அங்கு எழுந்தருளி உள்ளாள் என்றும் நம்பிக்கை உள்ளது.

ஆதியில் இருந்தே அதாவது புராண காலங்கள் முதலே சர்ப்ப வழிபாடு எனும் பெயரில் பாம்புகளை தெய்வமாகக் கருதி வணங்குவது இருந்துள்ளது. ஆதி காலத்தில் உலகின் பல்வேறு இடங்களிலும் அதாவது கொரியா, எகிப்து, இத்தாலி, மசோபோடமியா, கிரேக்க, சீனா, ஜப்பான் மற்றும் ஆப்ரிக்க நாடுகள் போன்ற இடங்களில் எல்லாம் கூட பாம்புகளை தெய்வமாகக் கருதி வழிபட்டு வந்துள்ளார்கள் என்பதினால் இந்தியாவில் கடைபிடிக்கப்பட்டு வரும் சர்ப வழிபாடு வியப்பை தருவது  அல்ல. இந்து, புத்த  மற்றும் ஜைன மதத்தினரும் பாம்பு வழிபாட்டைக் கடைப்பிடித்து வந்துள்ளார்கள். சில இடங்களிலும் பாம்புகளுக்கு முக்கியத்துவம் தரும் ஆலயங்கள் உள்ளன.

இயற்கையிலேயே புற்றுக்களில், மண்ணில், தூசியில், மற்றும் பல்வேறு குப்பைக் கூளங்களில் பாம்புகள் உர்ந்து வந்தாலும், அங்கெல்லாம் வசித்தாலும் அவற்றின் அழுக்குகள் எதுவுமே அதன் உடலில் ஒட்டிக் கொள்ளுவது இல்லை என்பது வியப்பான செய்தியாகும். ஆகவே  ஆன்மீகவாதிகள் அழுக்குகள் ஒட்டாத பாம்பின் தன்மையை ஒரு உதாரணமாக சுட்டிக் காட்டி உலகின் எந்த சூழ்நிலையையும் தன்னை ஆக்ரமிக்காமல் எவன் ஒருவன் தனித் தன்மையோடு இருப்பானோ அவனே தன் மனதையும் எண்ணங்களையும் வென்று ஆத்மா ஞானம் பெறுவான் என்பதாக போதனை செய்வார்கள்.

காஷ்யப முனிவருடைய பன்னிரண்டு மனைவிகள் மூலமே பாம்புகள் பிறப்பு எடுத்ததாக புராணங்களில் கூறுவார்கள். மாமுனிவரான மாரிச்சி என்பவரின் மகனே காஷ்யப முனிவர். படைக்கப்பட்ட பாம்பு இனம் அனைத்துமே தெய்வப் பிறவிகள் அல்ல என்றாலும் பல சர்பங்களை தெய்வீக தன்மைக் கொண்டவையாக கருதுகிறார்கள். முக்கியமாக ராகு மற்றும் கேது போன்ற சர்பங்கள் பக்தர்களால் ஆராதிக்கப்படும் நவக்கிரகங்களில் ஒன்றாகும். புராணக் காலத்தில் இருந்தே பசுவிற்கு அடுத்தபடியாக பாம்புகளும் தெய்வீகத் தன்மைக் கொண்டவையாக கருதப்பட்டு வணங்கப்பட்டு வந்துள்ளன.

பாம்புகளில் அஷ்ட நாகங்கள் எனப்படும் எட்டு நாகங்கள் முக்கியமானவை. அவை ஆயிரம் தலை கொண்ட ஆதிசேஷன், பத்மா, ஐந்து தலை உள்ள பச்சை நிற மகாபத்மா, சந்திரனின் பிறையை தலையில் கொண்டுள்ள குளிகன், பாம்புகளின் தலைவன் வாசுகி, சங்கபாலா, தக்ஷக மற்றும் கார்கோடன் போன்றவை ஆகும். காலத்தால் மறைந்து விட்ட சரஸ்வதி நதிக் கரையின் அடியில் உள்ள பாதாள லோகத்தில் வாசுகி வசிப்பதாகவும், நேபால் நாட்டில் உள்ள தண்டக் எனும் நதியின் அடியில் பலகோடி வைர வைடூரிய அணிகலன்கள் இடையே கார்கோடன் வசிப்பதாககும் கருதப்படுகிறது. நேபாள நாட்டவர் அந்த சர்பத்தை வழிபடுகின்றார்கள். தெய்வீகத் தன்மைக் கொண்டதாக வணங்கப்படும் மற்ற  சில பாம்புகள்  பாதி மனித உடலைக் கொண்ட நீல நிற அஸ்திகா, சங்கபாலா, யமுனை நதிக்குள் வசிப்பதாக கூறப்படும் ஜுவாலமுகி, கலியன், கடக் மற்றும் வாசுகியின் சகோதரியான மனஸா போன்றவை ஆகும். நாகலோகம் முழுவதும் வைர வைடூரியங்கள் மற்றும் நவரத்தினக் கற்களின் குவியலாக இருக்கும் என்பது புராணங்களின் நம்பிக்கை செய்தியாகும். இப்படிப்பட்ட பாம்புகளுக்கு பல இடங்களில் ஆலயங்கள் உள்ளன என்றாலும் கேரளாவில் உள்ள ஒரு பாம்பு ஆலயமும் கன்யாகுமரியில் உள்ள நாகராஜர் ஆலயமுமே பெரும் புகழ் பெற்றவை. இவற்றில் முதன்மையானதும் புராதானமானதும் கன்யாகுமரியில் உள்ள நாகராஜர் ஆலயம் ஆகும்.

இந்த ஆலயம் குறித்த செய்திகள் மற்றும் வரலாறு சரிவரத் தெரியவில்லை என்றாலும் காலம் காலமாக வாய்மொழிக் கதையாகவே கூறப்பட்டு வரும் இரண்டு கிராமியக் கதைகளின் அடிப்படையிலே இந்த ஆலயத்தின் வரலாறு கூறப்படுகின்றது. 16 ஆம் நூற்றாண்டில் இந்த ஆலயம் உள்ள கன்யாகுமரியின் பகுதிகள் அனைத்துமே முட் புதர்களும், செடிகொடிகளும் நிறைந்திருந்த, பாம்புகளின் நடமாட்டம் அதிகம் இருந்த வனப்பிரதேசமாகவே இருந்துள்ளது. அங்கிருந்த மக்களும் ஏழ்மை நிலையில் இருந்தவர்கள். அப்போது சமுதாயத்தில் மேல் ஜாதி மற்றும் கீழ் ஜாதி எனும் பிளவு வேறு அதிகம் உண்டு. ஆகவே ஏழை மக்கள் தமது பிழைப்பிற்காக வனங்களில் சென்று மரங்களை வெட்டி விறகு கொண்டு வந்து அவற்றை விற்றும், செல்வந்தர்களின் வயல்களில்  கூலி வேலை செய்தும் காலத்தை ஓட்டி வந்தார்கள். அப்படி வனங்களில் சென்றும், வயல்வெளியில் வேலை செய்யும்போதும் தமக்கு அங்குள்ள பாம்புகள் மூலம் எந்தவிதமான தீங்கும் ஏற்படக்கூடாது என்பதினால் பாம்புகளை தெய்வமாகக் கருதி அதனிடம்  பாதுகாக்குமாறு வேண்டிக் கொள்வார்கள். அங்காங்கே கற்களில் பாம்புகளின் உருவத்தை வரைந்து செடிகொடிகளை விலக்கி விட்டு சுத்தம் செய்த இடத்தில் அந்த கற்களை வைத்து அதனிடம் பிரார்த்தனை செய்து கொண்ட பின்னர் வேலைக்கு செல்வார்களாம்.  இப்படியாகப் பிறந்தனவே சிறிய அளவிலான பாம்பு வழிபாட்டுத் தலங்கள். இந்த பின்னணியில்  நாகராஜர் ஆலயம் எப்படி பிறந்தது? அதன் கதை என்ன?

இந்த ஆலயம் குறித்துக் கூறப்படும்   முதல் கதையின்படி ஒரு நாள் ஒரு பெண் புல் புதர்களை வெட்டிக் கொண்டு இருந்தபோது தன்னுடைய அரிவாளில் ரத்தம் ஒட்டிக் கொண்டு உள்ளதை கண்டு பயந்து போனாள். உடனடியாக அங்கிருந்த புல் புதர்களை விலக்கி விட்டு உள்ளே எட்டிப் பார்த்தபோது புதருக்குள் ஒரு ஐந்து தலை நாகம் வெட்டப்பட்டு ரத்த வெள்ளத்தில் கிடந்தது தெரிய வந்தது. அதிர்ச்சி அடைந்தவள் ஊருக்குள் ஓடிச் சென்று ஊர் ஜனங்களை அழைத்து வந்து அதைக் காட்ட அனைவரும் திடுக்கிட்டு நின்றார்கள். அப்போது அங்கிருந்த ஒருவருக்கு சாமி ஏறி அவர் மூலம் பாம்புகளின் தலைவரான வாசுகி அருள் வாக்கு கொடுத்தார். அந்த அருள் வாக்கில் இறந்து போன அந்த பாம்பு தன்னுடைய அம்சமே என  வாசுகி கூறி அந்த சாபம் தீர தனக்கு அங்கேயே  ஒரு வழிபாட்டு  தலத்தை அமைக்குமாறு கட்டளை இட, ஊர் பெரியவர்களை கூட்டி ஆலோசனை செய்தபின் சாமியாடி மூலம் வாசுகி கூறியபடியே அந்த பாம்புக்கு அதே இடத்தில் குடிசையிலான ஒரு வழிபாட்டுத் தலத்தை நிறுவினார்கள். அருள் வாக்கில் கூறப்பட்டது போலவே அந்த குடிசையின் மேற் கூறையை பனை ஓலை போட்டு மூடி பாம்புத் தலைவரான வாசுகியை வழிபடலானார்கள். பிற்காலத்தில் அதுவே அந்த ஊர் மன்னனால் நாகராஜர் ஆலயம் எனும் பெயரில் பெரிய ஆலயமாக கட்டப்பட்டது.

இன்னொரு கதை என்ன எனில் ஒரு காலத்தில் அந்த இடத்தில் இருந்த வயல்வெளியில் அறுவடை செய்து கொண்டு இருந்த ஒரு வேலைக்காரன் தன் அரிவாளை தீட்ட ஒரு கல்லின் மீது அறிவாளை தேய்க்க அந்த கல்லில் இருந்து ரத்தம் பீறிட்டு வந்தது. அலறி அடித்துக் கொண்டு ஊருக்குள் ஓடியவன் அனைவரையும் அழைத்து வந்து அதை காட்டினான். அப்போது எதேற்சையாக அந்த வழியே வந்து கொண்டு இருந்த ஜோதிடரான நம்பூத்ரி பிராமணர் ஒருவரை ஊர் ஜனங்கள் அழைத்து வந்து அதைக் காட்ட, அங்கேயே பிரசன்னம் போட்டு ஆராய்ந்தவர் அவர் அந்தக் கல் பாம்புகளின் தலைவரான வாசுகியின் சக்தியை உள்ளடக்கியது எனவும், வாசுகி தனக்கு அங்கு ஒரு ஆலயம் அமைத்து வழிபட வேண்டும் என விரும்புவதாகவும் தெரிவித்தார். அந்த செய்தி அந்த நாட்டை ஆண்டு வந்திருந்த மன்னன் காதில் சென்று விழ அனைத்து உண்மைகளையும் நம்பூத்ரி பிராமணர் மூலம் கண்டறிந்து கொண்ட மன்னன் நாகங்களின் தலைவரான வாசுகியின் தெய்வீக சக்திகளை உள்ளடக்கி கொண்டிருந்த அந்த ரத்தம் பீரிட்ட கல் கிடைத்த இடத்திலேயே ஒரு ஆலயத்தை நாகங்களின் தலைவரான வாசுகிக்கு எழுப்பினார். அதுவே பிற்காலத்தில் நாகராஜர் ஆலயம் என அழைக்கப்பட்டதாம்.

பொதுவாகவே அம்மன் ஆலயங்களில் மட்டுமே பாம்புகளுக்கு முக்கியத்துவம் இருக்கும். மற்ற எந்த ஆலயங்களிலும் பாம்புகளுக்கு அதிக முக்கியத்துவம் தரப்பட்டு சன்னதிகள் அமைக்கப்படவில்லை. ஆனால் இந்த ஆலயத்திலோ பாம்புகளுக்கு மட்டுமே முக்கியத்துவம் தரப்பட்டு உள்ளது. அதற்குக் காரணம் இந்த ஆலயத்தில் பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்டு உள்ள வாசுகி கிருஷ்ண பரமாத்மாவின் அம்சமாக தானாகவே விளை நிலத்தில் ஒரு சிலையாக அவதரித்ததுதான் காரணம் என்கின்றார்கள்.  அதை உறுதிப் படுத்தும் வகையில் கிருஷ்ணர் கூறியதாக பகவத் கீதையில் காணப்படும் வாசகம் இது 'நாகங்களில் நானே வாசுகி ஆவேன்' (சுலோகம் 10.28). பரமசிவனின் கழுத்தில் உள்ளதும்  வாசுகியே. இத்தனைப் பெருமைப் பெற்ற  அந்த நாகத்தின் சிலையை வழிபடுவதற்காக  அங்கு ஒரு ஆலயம் எழுப்பி அங்கு அந்த சிலையை பிரதிஷ்டை செய்துள்ளார்கள். ஆனால் ஆலயத்தின் மேல்கூறை மட்டும் ஏன்  பனை ஓலையினால் மூடப்பட வேண்டும் என்பதின் காரணம் சரிவரத்  தெரியவில்லை. அங்குள்ள மேல் கூறையை ஒவ்வொரு வருடமும் எடுத்து விட்டு புதிய கூறையைப் போடுவார்களாம். அந்த நிகழ்வின்போது எங்கிருந்தோ ஒரு பாம்பு சன்னதிக்கு வந்து சற்று நேரம் தங்கி விட்டு திரும்பச் சென்று விடுமாம். அது எங்கிருந்து வருகின்றது என்பதோ, எங்கு சென்று மறைந்து விடுகின்றது என்பதோ யாருக்கும் தெரியவில்லை. இந்த அதிசயம் இன்றுவரை ஒவ்வொரு வருடமும் தொடர்கிறதாம்.

இந்த ஆலயத்தில் பிரதான தெய்வமாக நாகராஜர் ஐந்து தலையுடன் காணப்படுகின்றார். அந்த சன்னதியின் நுழை வாயிலில் காவல் தெய்வங்கள் எனப்படும் துவாரபாலகர்களாக தர்நேந்திரன் எனும் ஆண் பாம்பும், பத்மாவதி எனும் பெண் பாம்பும் காணப்படுகின்றார்கள். ஸ்வயம்புவாக அவதரித்துள்ள நாகராஜர் அந்த சன்னதியில் மண்தரையில் பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்டு உள்ளார். ஆலயத்துக்கு செல்பவர்களுக்கு அங்குள்ள நாகராராஜரை சுற்றி உள்ள தரையில் இருந்து ஈர மண்ணை கையால் தோண்டி எடுத்து பிரசாதமாகத் தருகிறார்கள் என்றாலும் இன்றுவரை எத்தனை மண்ணை தோண்டி எடுத்தாலும் பூமியில் மண் குறைந்து பள்ளம் ஏற்படவில்லையாம். எப்போதுமே அதே அளவிலான மண் தரையே காணப்படுகின்றதாம். இதுவும் மிகப் பெரிய அதிசயமாக உள்ளது. இங்குள்ள ஆலயத்துக்கு பல்வேறு தன்மைகளைக் கொண்ட பாம்புகள் வருகை தருகின்றனவாம். ஆலயத்தில் தல விருட்சம் மருத்துவ குணம் கொண்ட ஓடவல்லி மரமாம். அந்த மரத்துக்கு வெண் குஷ்ட நோய் தீர்க்கும் குணம் உள்ளதாம்.

இந்த ஆலயத்தின் தூண்களில் முருகன், கிருஷ்ணர், பத்மநாபஸ்வாமி மற்றும் பார்வதி தேவியின் சிற்பங்கள் பொறிக்கப்பட்டு உள்ளன. மூல தெய்வமாக நாகராஜஸ்வாமி அமைந்திருக்க அவர் மனைவியான நாகம்மனும் அங்கு பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்டு இருக்கின்றார். இரு தனி சன்னதிகளில் அனந்த கிருஷ்ணர் எனும் பெயரில் கிருஷ்ணரும், காசி விஸ்வநாதர் எனும் பெயரில் சிவபெருமானும் காணப்படுகின்றார்கள். மூலவருக்கு பூஜைகள் செய்தபின் உடனடியாக அனந்த கிருஷ்ணர் மற்றும் காசி விஸ்வநாதருக்கும் பூஜைகள் செய்யப்படுகின்றன. அனுதினமும் தவறாமல் கிருஷ்ணருக்கு அர்த்தகால பூஜை செய்யப்படுகின்றது என்பதின் காரணம் இந்த ஆலயத்தில் கிருஷ்ணரே வாசுகியாக அமர்ந்து உள்ளார் என்ற நம்பிக்கையே. இந்த ஆலயத்தில் துர்க்கை அம்மனுக்கும் முக்கியத்துவம் தரப்பட்டு உள்ளது.

மேலும் இந்த ஆலயத்தில் உள்ள கொடி மரம் கிருஷ்ணருக்கு அர்பணிக்கப்பட்டு உள்ளது என்பது மட்டும் அல்ல அந்த கொடி மரத்தில் கருடன் இருக்க வேண்டிய இடத்தில் ஆமை உள்ளது என்பதும் இன்னொரு அதிசயம் ஆகும். புராணங்களின் கூற்றின்படி கருடனும் பாம்புகளும் பகையாளிகள் என்பதினால் கருடனுக்கு பதிலாக ஆமை வைக்கப்பட்டு உள்ளது என்று சிலர் கூறினாலும், அதற்கான இன்னொரு காரணமும் கூறப்படுகிறது. கடலில் இருந்து அமிர்தத்தை எடுக்க விஷ்ணுவின் அம்சமாக அங்கு ஒரு ஆமை கடல் மீது அமர்ந்து கொள்ள அதன் மீது கடையும் மத்தை வைத்து வாசுகி பாம்பை மதத்துடன் கட்டும் கயிற்றைப் போல உபயோகித்து  கடலைக் கடைந்தார்கள். அதனால் வாசுகியும் ஆமையும்  ஒன்றிணைந்து செயல்பட்ட தெய்வீகத்தை வெளிப்படுத்திக் காட்டவே அந்த ஆலயத்தில் கொடி மரத்தில் கருடன் இருக்க வேண்டிய இடத்தில் ஆமை வைக்கப்பட்டது என்பதாகக் கூறுவார்கள்.

15 ஆம் நூற்றாண்டில் இந்த இடத்தை ஆண்டு வந்த ஸ்ரீ வீர உதய மார்த்தாண்ட வர்மா எனும் மன்னன் தொழு நோயினால் அவதிப்பட்டார். ஆகவே அந்த வியாதி குணமடைய வேண்டும் என நாகராஜரை வேண்டிக் கொண்டு இந்த ஆலயத்துக்கு ஒரு ஞாயிற்றுக் கிழமை வந்து வணங்கி விட்டுச் சென்றதும், மாயம் போல அவருடைய வியாதி விலகி விட்ட மகிமையைக் கண்டார்கள். அது முதல் இந்த ஆலயத்துக்கு ஞாயிற்றுக் கிழமையில் வந்து வேண்டுவது வழக்கம் ஆகியது. இந்த ஆலயத்து பூசாரியாக ஒரு நம்பூத்திரி பிராமணர் குடும்பத்தை சேர்ந்தவரே பரம்பரைப் பரம்பரையாக இருந்து வருகிறார்.

பல்வேறு பாபங்களினால் தமக்கு ஏற்பட்டு உள்ள தோஷங்களும், தோல் சம்மந்தப்பட்ட வியாதிகளும் விலக வேண்டும் என வேண்டிக் கொண்டு ஆகஸ்ட் மற்றும் செப்டம்பர் மாதங்களில் இங்குள்ள நாகாராஜரை வேண்டிக்கொள்ள பல பக்தர்கள் வருகை தருகிறார்கள். அப்போது அவர்கள் நாகராஜருக்கு (பாம்பிற்கு) பாலூட்டி அபிஷேகம் செய்து வழிபடுவார்கள்.

சிலர் அந்த ஆலயத்தில் உள்ள தூண்களில் ஜைன மத மகான்கள், மஹா வீரர் போன்றவர்களின் உருவம் பொறிக்கப்பட்டு உள்ளதினால் அது ஜைன மதத்தினரால் கட்டப்பட்டு உள்ள ஜைன ஆலயமான முன்னர் இருந்திருக்க வேண்டும் என்கிறார்கள். மேலும் ஆலய நுழை வாயிலும் புத்தமத கலையை பிரதிபலிப்பதாக உள்ளது. ஆகவே அவற்றை சுட்டிக் காட்டி அது நிச்சயமாக பதினைந்தாம் நூற்றாண்டை சேர்ந்தது என்றும்  கூறுகிறார்கள்.

எது எப்படியோ புராண காலத்தில் இருந்து பாம்புகள் வழிபடப்பட்டு வந்துள்ளன என்பது இந்த ஆலயம் மூலம் தெரிய வந்துள்ளது. இந்த ஆலயத்திற்குள் பலவிதமான பாம்புகள் அவ்வபோது வந்து போகின்றன. இதுவரை அந்த ஆலயத்தில் பாம்பு கடித்து இறந்ததாகவோ இல்லை பாம்பு கடித்ததாகவோ ஒரு செய்தி கூட இல்லை என்பது இன்னும் வியப்பான செய்தியே. 

தெய்வீகத்தில் பாம்புகளுக்கு எந்த அளவிற்கு முக்கியத்துவம் தரப்பட்டு உள்ளது என்பதை வெளிப்படுத்தும் விதமாக பல்வேறு கடவுட்களும் அணிந்துள்ள அணிகலன்கள் மற்றும் அவர்கள் மீது காணப்படும் பிற  பொருட்கள் மூலம் அறிய முடியும். பரமசிவனின் கழுத்தில் வாசுகி எனும் பாம்பு.  கிருஷ்ண பகவானுக்கு குடையாகப் பாம்பு, விஷ்ணு பகவானுக்கு படுக்கையாகப் பாம்பு என இருக்க பல்வேறு அம்மன் ஆலயங்களிலும் உள்ள அம்மன்களுக்கு வெயில் தாக்கத்தில் இருந்தும் மழை நீரில் இருந்தும் பாதுகாக்கும்  விதத்தில் பாம்பு தலை விரித்துக் கொண்டு குடையாக நிற்கின்றன. பாம்பு உருவம் கொண்ட ராகுவும், கேதுவும் முக்கியமான நவகிரஹ தெய்வங்கள். அவர்களை வேண்டுவதின் மூலம் கிரஹ பாதிப்புக்களை விலக்கிக்  கொள்கின்றார்கள். விவசாயிகள் விவசாயம் செய்யும்போதும் அறுவடை காலத்தின் போதும் தாம் பாம்புகளினால் தீண்டபடக் கூடாது என்பதற்காக ஆண்டு தோறும் நாக பஞ்சமி விழா எடுத்து நாகங்களை பூஜிக்கின்றனர். சிவாலயங்களில் நாகத்தின் மீதே பாலை ஊற்றி சிவலிங்கத்தின் மீது அது வழியும் வகையில் பூஜைகள் செய்கின்றனர். இப்படியாக நாகங்கள் பல விதங்களிலும் பெருமைப் படுத்தப்பட்டு  பூஜிக்கத் தகுந்தவையாகவே உள்ளன.

புத்திர பாக்கியம் கிடைக்க ஆனந்தாவையும், புத்திரி பாக்கியம் கிடைக்க வாசுகியையும், குஷ்ட ரோக நிவாரணம் பெற கார்கோடனையும் பூஜிக்க வேண்டுமாம். பலப் பிராப்தி பெற தக்ஷ்யன், குணப் பிராப்தி பெற பத்மா, சூடினால் ஏற்படும் ரோக வியாதிக்கு குணம் பெற நாக ஷங்கபலா எனும் ஷன்ககர்னாவையும் வணங்கிப் பூஜிக்க வேண்டுமாம். பூர்வ ஜென்ம பாபம் அகல கேஷா, குளுமை வியாதியினால் அவதிப்படுபவர்கள் குளிகை மற்றும் மோட்ஷப் பிராப்தி பெற மகாபத்மாவையும் வணங்கி பூஜிக்க வேண்டுமாம். இந்த ஆலயத்தின் விலாசம் கீழே தரப்பட்டு உள்ளது.